Αρκεί μια χαμένη μπαλιά. Ο Γουέιν Ρούνεϊ το ξέρει καλά. Και γι' αυτό, μόλις χάνει την μπάλα η ζωή που δεν έχει ζήσει περνάει μπροστά από τα μάτια του. Βλέπει τα χρηματιστήρια να πέφτουν, τους Cockney να τον βρίζουν, τη «Sun» να τον γλεντάει, τον ίδιο να γίνεται ένα αγγλικό απόβλητο του συστήματος, αποτυχημένο, ατημέλητο, με βρόμικη γενειάδα Ζακ Γαλιφιανάκη, να ζει μόνος σε ένα τροχόσπιτο παλεύοντας με τις βασανιστικές απορίες του «what if». Η υπερβολή στην υπερπαραγωγή της Nike είναι ένας τρόπος να φανεί ο ρευστός χαρακτήρας της μπάλας: δεν είσαι τίποτα, μέχρι να αποδειχθεί πως είσαι κάτι. Η αντίθεση με τη ζωή είναι σαφής, αρκεί μια κοινοβουλευτική ματιά, λίγο μακριά. Το ίδιο σαφές είναι και το μήνυμα. Περίεργο, γιατί κάποιοι άλλοι προσπαθούν να δώσουν ποδοσφαιρκά μηνύματα, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Μάλλον ντρέπονται.
Οι εφημερίδες προσπαθούν να το πουν, αλλά η φτώχια σπάνια πουλάει ως πρωτοσέλιδο. Οι οπαδοί κάτι έχουν πιάσει στον αέρα, αλλά, παραμένοντας άκαρδα καπιταλιστικά αφεντικά στο μυαλό τους, δεν το δέχονται. Οι ποδοσφαιριστές, πάντα διορατικοί σαν λογιστές, το έχουν ψυχανεμιστεί. Και οι πρόεδροι προσπαθούν να ξεπεράσουν τις αναστολές και να δείξουν πως η φτώχια είναι το νέο επενδυτικό μοντέλο.
Το ελληνικό μοντέλο ποδοσφαιρικής διοίκησης μοιάζει εδώ και δεκαετίες με σοβιετικό τρόπο διοίκησης. Ο πρόεδρος πατερούλης αποφασίζει, είτε έχει κομπολόι, είτε σαρδόνιο γέλιο, είτε μούσια. Ο λαός υποστηρίζει. Οι παίκτες πληρώνονται, το παρασκήνιο ταΐζεται και όλοι είναι ευχαριστημένοι μέσα στην προφανή ανεπάρκειά τους. Το μοντέλο όμως πεθαίνει.
Ο Σωκράτης Κόκκαλης είπε πως δεν βάζει άλλα χρήματα, για να το πιστέψουν και όσοι έγραφαν τα αντίθετα από κεκτημένη ταχύτητα κολακείας. Ο Παναθηναϊκός παλεύει με πολυμετοχικά «εγώ» και χρέη μεγαλύτερα από την έκταση του Βοτανικού, η ΑΕΚ ψάχνει τίγρεις μέσα στη ζούγκλα, έχοντας ξεμείνει με έναν ξεθωριασμένο Ντούσαν των '90s, και ο ΠΑΟΚ γλυκοκοιτάζει το κράτος για να κάνει μερεμέτια στο γήπεδό του, γιατί «έχει έξοδα». Αν έπρεπε να γράψεις το ελληνικό μέλλον της μπάλας, η λήψη θα ξεκινούσε από ένα τροχόσπιτο.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο θα εξακολουθήσει να υπάρχει και στην εποχή της φτώχιας. Θα είναι λιγότερο κρατικοδίαιτο, πιο φτωχό, ίσως και πιο ειλικρινές. Το μέλλον του δεν έχει γραφτεί ακόμα, αλλά όποιος ελπίζει να περάσει ένα όμορφο, εύρωστο καλοκαίρι με μεταγραφές, αεροδρόμια, ιαχές και ψυχώσεις, ας βρει αλλού διασκέδαση. Το Μουντιάλ και η εθνική γκρίνια για τον Ρεχάγκελ μπορεί να είναι η αρχή.
•ΕΙΠΩΘΗΚΕ: «Θα μιλήσουμε σε λίγο για τα σοβαρά λάθη που έκαναν οι δυο προπονητές στον τελικό». Ο επαγγελματίας σχολιαστής Τάκης Γκώνιας δίνει μεγαλόκαρδα λίγο χρόνο στον Μουρίνιο να πανηγυρίσει, πριν τον περιλάβει και αυτόν. Το Μουντιάλ έρχεται και θα είναι γεμάτο κομπιουτεράιζντ γραφικά, που λένε στην ΕΡΤ.
σχόλια