Περισσότερο φόρος τιμής στα πιστολίδια παρά ταινία αυτή καθ' αυτή, το Shoot ‘em up είναι η ιστορία ενός τύπου με ύποπτο παρελθόν που γίνεται μάρτυρας στη δολοφονία μιας εγκύου, αλλά προλαβαίνει το μωρό της και το εμπιστεύεται στα χέρια μιας πόρνης που κατεβάζει γάλα! Ο κύριος Σμιθ με την Ντέρι Κουίν κυνηγιούνται ανελέητα από τη συμμορία του ηθικά ασπόνδυλου Πολ Τζιαμάτι, πάντα με το βρέφος στην αγκαλιά.

Η ιδέα προδιαγράφεται τουλάχιστον διασκεδαστική, η αρχή είναι καταιγιστική, αλλά αμέσως αντιλαμβανόμαστε πως ο Ντέιβις δεν είναι σκηνοθέτης, αλλά εκτελεστής ενός λεπτομερώς γραμμένου αλλά ανθρώπινα διάτρητου σεναρίου. Ακόμη και στην περιστροφική σκηνή του σεξ με τους πυροβολισμούς, το μοντάζ είναι τόσο άγαρμπο που δεν ολοκληρώνει τη σάτιρα ευπρεπώς. Ως Σμιθ με το φονικό καρότο και το απόλυτο σημάδι, ο Όουεν γνωρίζει πολύ καλά πως υποδύεται ένα καρτούν και το υπηρετεί με τη φόρα του ταλέντου του - η Μπελούτσι αντίθετα χάνεται στη μετάφραση. Μαζί με τον Τζιαμάτι κάποιες σπίθες πάνε να ξεκινήσουν αλλά ο διάλογος δεν στέκεται καθόλου. Εδώ ξεχωρίζει και η μαεστρία του Ταραντίνο, που τόσο αντιγράφουν: ακόμη κι αν υπάρχουν αντιρρήσεις για το σινεμά του, παίρνει πάντα στα σοβαρά τις αναφορές του και τις αφομοιώνει σε ένα αυθεντικό σύμπαν, ενωμένο και μοιρασμένο στο κείμενο και τη δράση. Μόνο με δράση και με μια υποψία πλοκής, το δίωρο δεν βγαίνει.