Θυμάμαι από μικρή τον εαυτό μου να χαζεύει τους πίνακες ζωγραφικής στις εκθέσεις που διοργάνωνε το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης. Και ίσως πάντα να έτρεφα μια ενδόμυχη ζήλια όχι για τον καλλιτέχνη (γιατί ποτέ δεν είχα κλίση σε αυτό που ονομάζουμε «ζωγραφική» ή «γλυπτική») αλλά για τις εικονιζόμενες γυναίκες. Ποιες ήταν άραγε οι τυχερές που η μορφή τους θα έμενε στην αιωνιότητα; Και μέσα στα διαβάσματα για την τέχνη του 20ούαιώνα υπήρχαν διάφορα περιστατικά που σε άλλους περνούσαν απαρατήρητα, εμένα όμως μου κέντριζαν το ενδιαφέρον. Ο Πάμπλο Πικάσο είχε ομηρικούς καβγάδες με την Όλγα, την πρώτη του γυναίκα, γιατί τον ζήλευε. Για το λόγο αυτό, διατηρούσε κρυφά το παλιό του ατελιέ, όπου ζωγράφιζε εν αγνοία της Όλγας τις γυναίκες-μοντέλα που τον ενέπνεαν. Ο Αμερικανός συγγραφέας Χένρι Μίλερ, με έξοδα της πλούσιας γυναίκας του, ήρθε στο Παρίσι για να εμπνευστεί και να γράψει. Φήμες λένε ότι υπήρξε μια γυναίκα που τον ενέπνευσε. Οι Γάλλοι σουρεαλιστές διοργάνωναν τις περίφημες συνεδρίες τους όπου ανέλυαν διάφορα θέματα, με κυρίαρχο θέμα τον έρωτα. Από αυτές τις ιδιότυπες συναντήσεις, κρατούσαν λεπτομερέστατα «πρακτικά». Σε όλες τις συνεδρίες υπήρχε και μια μυστηριώδης γυναίκα, της οποίας η ταυτότητα δεν αποκαλύφθηκε ποτέ.
Θα μπορούσε η γυναίκα που πόζαρε για τον Πικάσο, που έδωσε έμπνευση στον Χένρι Μίλερ για να γράψει το αριστούργημά τουΣτον Τροπικό του Καρκίνου, που συμμετείχε ανώνυμα στις μαζώξεις των σουρεαλιστών να είναι το ίδιο πρόσωπο; Στο κάτω κάτω, όλα την ίδια εποχή συνέβησαν, στην ίδια πόλη: το Παρίσι του Μεσοπολέμου. Θα μπορούσε να ήταν η Αργυρώ ή αλλιώς Εύα Κασίς; Ίσως... Επάνω σ' αυτό το υποθετικό ερώτημα στηρίχτηκε όλη η πλοκή του πρώτου μου μυθιστορήματος. Γιατί στο κάτω κάτω δεν είχα σκοπό να γράψω μια βιογραφία. Στο Κόκκινο Σημάδι, η αλήθεια και η φαντασία συνυπάρχουν σε όλο το βιβλίο. Η ηρωίδα του βιβλίου, η λατρεμένη μου Αργυρώ ή Εύα, όπως την προτιμάει κανείς, ξεκίνησε από τη Σμύρνη των αρχών του 20ούαιώνα. Γιατί από τη Σμύρνη; Γιατί παππούδες και γιαγιάδες μου κληροδότησαν με ένα μεταφυσικό τρόπο μνήμες και εικόνες από πατρίδες που ποτέ δεν γνώρισα. Η Αργυρώ, κατά ένα περίεργο τρόπο, υπήρχε πάντα μέσα μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Τρία χρόνια έγραφα Το κόκκινο σημάδι. Τρία χρόνια όπου ζούσα παρέα με όλους τους ήρωες του βιβλίου. Χαιρόμουνα, θύμωνα, έκλαιγα μαζί τους. Κι εκείνοι απέκτησαν τη δική τους ζωή κι από ένα σημείο και ύστερα δεν μπορούσα να τους ελέγξω κι ας ήμουν η δημιουργός τους. Έτσι κι αλλιώς, από την έκδοση του βιβλίου κι έπειτα δεν μου ανήκουν. Η ζωή είναι δική τους.
σχόλια