Όσκαρ Ουάιλντ: «Κυνικός είναι ο άνθρωπος που ξέρει την τιμή των πάντων και την αξία του τίποτα»

Eνσαρκωμένη Αυθάδεια: Ο Όσκαρ Ουάιλντ στο Παρίσι Facebook Twitter
Napoleon Sarony (1821-1896), Πορτρέτο του Όσκαρ Ουάιλντ #15, 1882. © Library of Congress, Washington.
0

Ο Όσκαρ Ουάιλντ γεννήθηκε στο Δουβλίνο στις 16 Οκτωβρίου 1854. Η μητέρα του ήταν ποιήτρια και ο πατέρας του διάσημος γιατρός και λαογράφος. Από πολύ νέος έδειξε την κλίση του στον κλασικισμό – στα δώδεκα διάβαζε Όμηρο από το πρωτότυπο. Σπούδασε στο Κολέγιο Τρίνιτι στο Δουβλίνο και στη συνέχεια στο Κολέγιο Μάγκνταλεν στην Οξφόρδη, όπου και μυήθηκε στον Αισθητισμό από τους καθηγητές του Ουόλτερ Πέιτερ και Τζον Ράσκιν – το δωμάτιό του εκεί ήταν διακοσμημένο με φτερά παγωνιού, άνθη και μπλε πορσελάνες, για τις οποίες είχε πει τη διάσημη φράση: «Κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ανταγωνιστώ τις γαλάζιες πορσελάνες μου».

Ένα ταξίδι στην Ελλάδα θα του στοιχίσει την αποβολή του από το πανεπιστήμιο για ένα εξάμηνο, καθώς θα καθυστερήσει αδικαιολόγητα να επιστρέψει. Μετά το τέλος των σπουδών του μετακομίζει στο Λονδίνο και δεν αργεί να το κατακτήσει −αλλά και να το σκανδαλίσει− με το πνεύμα, την οξυδέρκεια, τα ευφυολογήματα και την εξεζητημένη του εμφάνιση – μακριά μαλλιά, γούνες, βελούδινα σακάκια, μεταξωτά πουκάμισα, κοσμήματα: μια ωδή στην ομορφιά. Εκδίδει μια ποιητική συλλογή, δίνει διαλέξεις σε Αμερική και Καναδά και επιστρέφοντας στο Λονδίνο ασχολείται με τη δημοσιογραφία. Το 1884 παντρεύεται την Κόνστανς Λόιντ, μετατρέπουν το σπίτι τους σε «ναό» του Αισθητισμού και αποκτούν δύο γιους, για χάρη των οποίων γράφει το 1888 τη συλλογή παραμυθιών «Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας και άλλα παραμύθια». Στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1890 γράφει διαλόγους και δοκίμια για την ανωτερότητα της τέχνης, ενώ το 1890 κυκλοφορεί το μοναδικό του μυθιστόρημα «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι». Έναν χρόνο αργότερα ολοκληρώνει τη «Σαλώμη», που δεν θα παιχτεί στο Λονδίνο, λόγω του θρησκευτικού της περιεχομένου, αλλά στο Παρίσι την εποχή που εκείνος βρισκόταν ήδη στη φυλακή. Ακολουθεί μια σειρά από σάτιρες που τον καθιερώνουν ως έναν από τους πιο επιτυχημένους θεατρικούς συγγραφείς.

Μετά το τέλος των σπουδών του μετακομίζει στο Λονδίνο και δεν αργεί να το κατακτήσει −αλλά και να το σκανδαλίσει− με το πνεύμα, την οξυδέρκεια, τα ευφυολογήματα και την εξεζητημένη του εμφάνιση – μακριά μαλλιά, γούνες, βελούδινα σακάκια, μεταξωτά πουκάμισα, κοσμήματα: μια ωδή στην ομορφιά.


Το 1895 και ενώ παιζόταν το κορυφαίο έργο του«Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός», ένα προσβλητικό σημείωμα του μαρκήσιου του Κουίνσμπερι, που ήταν πατέρας του εραστή του λόρδου Άλφρεντ Ντάγκλας, ωθεί τον Ουάιλντ να τον μηνύσει για συκοφαντία. Το αποτέλεσμα ήταν η υπεράσπιση του μαρκήσιου να επικεντρωθεί στην απόδειξη των ομοφυλοφιλικών προτιμήσεων του συγγραφέα και μετά από δύο ακόμη δίκες να καταδικαστεί για σοδομισμό σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα. Μέσα από τη φυλακή του Ρίντινγκ −κατά τη μεταφορά στην οποία το πλήθος τον έφτυνε και τον λοιδορούσε− ο Ουάιλντ γράφει μια επιστολή 50.000 λέξεων στον εραστή του, την οποία δεν θα κατορθώσει να του στείλει. Το «De profundis» («Εκ βαθέων») θα εκδοθεί τελικά το 1905, μετά τον θάνατό του – ένα κείμενο πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα του διανοητή, που ήταν αφιερωμένα στην ηδονή και στην ομορφιά. «Ήθελα να δοκιμάσω όλα τα φρούτα απ' όλα τα δέντρα του κήπου του κόσμου... Και πραγματικά έτσι βγήκα κι έτσι έζησα. Το μόνο μου λάθος ήταν ότι περιορίστηκα τόσο αποκλειστικά στα δέντρα εκείνα που μου φαίνονταν να 'ναι η ηλιοφώτιστη πλευρά του κήπου και απέφευγα την άλλη, επειδή ήταν γεμάτη σκιές και σκοτάδι» θα γράψει στον αγαπημένο του «Μπόζι».

Αποφυλακίζεται με κλονισμένη υγεία στις 19 Μαΐου 1897 και με το ψευδώνυμο Σεβαστιανός Μέλμοθ φεύγει αμέσως για τη Γαλλία. Γράφει το τελευταίο του ποίημα, την «Μπαλάντα της φυλακής του Ρίντινγκ», και αντί υπογραφής χρησιμοποιεί τον αριθμό του κελιού του, το «C.3.3». Επιλέγει για τη δημοσίευσή της το περιοδικό «Reynold's Magazine» με το σκεπτικό ότι «είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στις κατώτερες τάξεις των εγκληματιών – εκεί όπου πλέον ανήκω. Για πρώτη φορά θα με διαβάσουν οι όμοιοί μου – πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα». Το 1897 περνάει μερικούς μήνες στη Νάπολη με τον Ντάγκλας, οι οικογένειές τους όμως καταφέρνουν να τους χωρίσουν, καθώς τους συντηρούν οικονομικά. Καταλήγει στο Παρίσι σε ένα θλιβερό ξενοδοχείο, σχεδόν χωρίς καθόλου χρήματα και συχνά κυκλοφορεί μεθυσμένος. Τον Νοέμβριο του 1900 παθαίνει μηνιγγίτιδα και πεθαίνει στις 30 του ίδιου μήνα, έχοντας προλάβει να βαφτιστεί καθολικός και όντας «ταπεινά υποταγμένος στο θέλημα του Θεού», σύμφωνα με τον Ιρλανδό αιδεσιμότατο Κούθμπερτ Νταν. Ο τάφος του μεταφέρθηκε το 1909 στο Père Lachaise από το κοιμητήριο Bagneux, όπου βρισκόταν αρχικά. Τα τελευταία χρόνια ο Δήμος του Παρισιού αποφάσισε να καλύψει το μνήμα −με τον σκανδαλιστικό για την εποχή του μοντερνιστικό άγγελο− με ένα γυάλινο περίβλημα για να το προστατέψει από τα χιλιάδες κατακόκκινα φιλιά που άφηναν πάνω του οι θαυμαστές του συγγραφέα. Το επίγραμμα −ό,τι πιο ταιριαστό− είναι ένα τετράστιχο από την «Μπαλάντα της φυλακής του Ρίντινγκ»:


Του ελέους το λαγήνι θα γεμίσουνε
Ξένοι με το δάκρυ το αλμυρό.
Οι απόκληροι γι' αυτόνε θα θρηνήσουνε
Αυτοί που 'χουν το θρήνο αδελφό.
Eνσαρκωμένη Αυθάδεια: Ο Όσκαρ Ουάιλντ στο Παρίσι Facebook Twitter
The Cameron Studio, Πορτρέτο της Constance και του Cyril Wilde, 1889. © Collection Merlin Holland

Ο συγγραφέας και δοκιμιογράφος Θανάσης Τριαρίδης γράφει για τον Όσκαρ Ουάιλντ στο ανέκδοτο βιβλίο του «Τα γάργαρα τεχνάσματα * ένα τετράδιο με μελανιές» (το απόσπασμα δημοσιεύεται με την άδεια του συγγραφέα):

• Ποτέ του δεν ήσαν Νίτσε – αν τον γνώριζε, θα του κρέμαγε κουδουνάκια: ο Ουάιλντ ποτέ του δεν ανήγγειλε ήρωα, κύριο της δύναμης, υπεράνθρωπο. Φαντάζομαι θα πρόφερε τη λέξη προφήτης όπως τη λέξη μεγαλειότατε, έτοιμος να φτύσει την αηδία του. Η τελική του ήταν να γίνει ένας κατά χάριν (ουάου) μάταιος άνθρωπος. Να φοβάται, να τρέμει και να λαχταρά. Κι έπειτα: να σταματήσεις με το βαμβάκι ένα ποτάμι. Ω ναι, είναι ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο.

• Τόσο ανθρώπινο, που γέμισε τον πόθο μας με τις λαχτάρες του.

• Ο αιώνας που άρχιζε με τον θάνατό του ήταν γεμάτος από λογής αιμορραγικούς σαν κι εκείνον. Ο Καβάφης, ο Μπέρναρντ Σο, ο Ζιντ, ο Προυστ, ο Σεντ Εξιπερί – όλοι τους ήταν παιδιά του.


• Στ' αλήθεια, για σκέψου τους σε μια σειρά: ο Ντόριαν Γκρέι, η Σαλώμη, ο Ερνέστος, η απιστία του Απόλλωνα, ο Νέρων που μετρά τα χρόνια, η στενή πύλη, ο Κοριντόν, ο ζωγράφος Ελστίρ, τα ανισόπεδα πλακάκια του πρίγκιπα ντε Γκερμάντ, οι μέρες του καλοκαιριού του εννιακόσια οκτώ: όλοι αυτοί είναι ο κόσμος που κοκκινίζει – ο κόσμος που παραδίνεται στα προσωπικά δράματα, αφήνοντας πέρα μακριά τις άσπιλες συνειδήσεις, τις μεγάλες βεβαιότητες, τις συρματοπλεγμένες αλήθειες.


• Κατόπιν ο ευτυχισμένος πρίγκιπας, εκείνος που απέμεινε δίχως μάτια, δίχως ρούχα, θαρρείς και έρχεται από τον Αστεροειδή Β512, εκείνον που ανακάλυψε κάποιος Τούρκος αστρονόμος και κάποιος πιλότος πολέμου πέταξε ίσια καταπάνω του.

• Αλίμονο: στρατιές φιλολόγων που μετράνε τις φράσεις με τα γράμματά τους, που δεν χολοσκάζουν γι' αυτό που κάποιος θα το έλεγε π ε τ ρ ι ά. Αν δεν λογαριάζαν τη λογοτεχνία ως εκτροπή, ίσως να υπέθεταν πως μέσα στο κουκούλι του Ουάιλντ γεννήθηκαν τα τρία μεγαλύτερα έργα του 20ού αιώνα: τα μικροδράματα του Καβάφη, το μεγάλο βιβλίο του Προυστ, το road tale του Σεντ Εξιπερί είναι τρεις διαφορετικές εκδοχές εκείνης της ατομικότητας που χάνεται και κερδίζεται αιμορραγώντας για ένα (λέμε τώρα) τριαντάφυλλο.

Eνσαρκωμένη Αυθάδεια: Ο Όσκαρ Ουάιλντ στο Παρίσι Facebook Twitter
Napoleon Sarony, Πορτρέτο του Όσκαρ Ουάιλντ #22, 1882. © Library of Congress, Washington.
Eνσαρκωμένη Αυθάδεια: Ο Όσκαρ Ουάιλντ στο Παρίσι Facebook Twitter
Ο τάφος του Όσκαρ Ουάιλντ στο νεκροταφείο Περ Λασέζ από τον Jacob Epstein.Συλλογή Merlin Holland. © The Estate του Sir Jacob Epstein
Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: η ιστορία του underground περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»

Βιβλίο / «Ανοιχτή Πόλη»: Ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά έντυπα της Ελλάδας

Οι δημιουργοί του Κώστας Μανδηλάς και Βλάσσης Ρασσιάς, καταγράφουν την πορεία του στο βιβλίο «Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: Η ιστορία του περιοδικού “Ανοιχτή Πόλη”».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει το διήγημα «Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ» της Πατρίσια Χάισμιθ

Lifo Videos / Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει ένα διήγημα της Πατρίσια Χάισμιθ

«Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ»: Μια ιστορία έρωτα, αγάπης, αφοσίωσης, ανταγωνισμού, μίσους και φόνου μεταξύ ενός ζευγαριού και ενός σιαμέζικου γάτου, ένα μυστηριώδες διήγημα της δημιουργού των πιο σαγηνευτικών αντιηρώων.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι μικρές αριστουργηματικές σειρές των εκδοτών

Βιβλίο / Οι μικρές αριστουργηματικές σειρές των εκδοτών

Ολοένα περισσότερο διευρύνεται η τάση έκδοσης κλασικών και σπάνιων κειμένων σε μικρό μέγεθος που τοποθετούνται δίπλα στο ταμείο και συνιστούν την προσπάθεια ενός εκδοτικού οίκου να φέρει σπουδαία έργα στο ευρύ αναγνωστικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
I love Dick: Eίναι το βιβλίο της Κρις Κράους το πιο τολμηρό του αιώνα μας;

Βιβλίο / I love Dick: Eίναι το βιβλίο της Κρις Κράους το πιο τολμηρό του αιώνα μας;

Η θεωρητικός, εικαστικός, κριτικός, συγγραφέας και εκδότρια Κρις Κράους μπορεί να μην άλλαξε τα δεδομένα στον αγγλόφωνο κόσμο εκδίδοντας τα βιβλία των Γάλλων θεωρητικών αλλά προκάλεσε άπειρες συζητήσεις με το πρωτότυπο φεμινιστικό βιβλίο της.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Βιβλίο / Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Ένα τολμηρό καλλιτεχνικό project έγινε η αφορμή για να κάνει ο εικαστικός René Habermacher ένα ταξίδι στη θάλασσα με πλήρωμα έξι ναύτες κι έναν καπετάνιο, απαθανατίζοντας μια σουρεαλιστική εμπειρία που κατέληξε σε ναυάγιο. Το βιβλίο «The Pleasure Principle» καταγράφει αυτό το ταξίδι μέσα από φωτογραφίες του René, κείμενα και εικαστικά έργα, σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκδοση.
M. HULOT
Νίκος Μάντης «Το χιόνι του καλοκαιριού»

Το πίσω ράφι / Για τις απουσίες που μας κάνουν αργούς στα αισθήματα

Καλοκαίρι στην Πελοπόννησο, στη σκιά της δεκαετίας του ’80: ένα πληγωμένο παιδί, μια μητέρα που επιστρέφει αλλαγμένη και μυστικά που βαραίνουν τη σιωπή των ενηλίκων - αυτά ξετυλίγει ο Νίκος Α. Μαντής στο πρώτο του μυθιστόρημα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Νέα βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος του χρόνου, και κάποιες επανεκδόσεις

Fall Preview 2025 / 13 βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος της χρονιάς

Ο πάντα επίκαιρος Καβάφης, νέα, σύγχρονα και παλιότερα ονόματα της λογοτεχνικής σκηνής και κάποιες ξεχωριστές επανεκδόσεις που δικαίως θα διεκδικήσουν χώρο στη βιβλιοθήκη όλων, βιβλιόφιλων και μη.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Εμανουέλ Καρέρ «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα»

Το πίσω ράφι / Ένα επτασφράγιστο μυστικό που προκάλεσε αμηχανία και πάταγο

Προκλητικός, ωμός, συχνά σοκαριστικός, ο Εμανουέλ Καρέρ εξερευνά στο «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα» το οικογενειακό του παρελθόν, φέρνοντας σε δύσκολη θέση ακόμα και τα πιο κοντινά του πρόσωπα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ζυμώνοντας ψωμί και ταριχεύοντας έναν νεκρό στην αρχαία Αίγυπτο

Αναγνώσεις / Ζυμώνοντας ψωμί και ταριχεύοντας έναν νεκρό στην αρχαία Αίγυπτο

Πώς ήταν η ζωή στην αρχαία Αίγυπτο; Ένας Αμερικανός αρχαιολόγος περιγράφει το 24ωρο των ανθρώπων κάθε ιδιότητας και κοινωνικής τάξης στις Θήβες της αρχαίας Αιγύπτου μέσα από ιστορίες που θα μπορούσαν να είναι αληθινές.
THE LIFO TEAM