«Θρυλικότητες»: Μια μεταμεσονύκτια συνάθροιση αφιερωμένη στην αγάπη

Οι “Θρυλικότητες” είναι μια κραυγή γι’ αγάπη Facebook Twitter
Το έτερον ήμισυ αποχωρεί, ο έρωτας υποχωρεί, η σχέση διαρρηγνύεται, ο τρόμος του τέλους γίνεται συγκλονιστική διαπίστωση και συντριβή. Φωτ.: Γιάννης Στεφανίδης και Κυριακή Φραγκιαδάκη
0

Υ

πήρξε μια εποχή που οι μεταμεσονύκτιες παραστάσεις ήταν γιορτή. Μια σχεδόν συνωμοτική συνάθροιση, ραντεβού μόνο για μυημένους σε παραστάσεις, προβολές και μουσικές που υπόσχονταν νέες προσεγγίσεις, νέες ερμηνείες, νέες μόδες. Ένα είδος συνωμοσίας της τέχνης, της πρωτοπορίας, της καινοτομίας, της πολιτικής και κοινωνικής καταγγελίας. Κάπως έτσι θα περίμενε κανείς να είναι τα πράγματα και σήμερα. Δεν είμαι πια εικοσάρης, αλλά σπάνια μαθαίνω για παραστάσεις που γίνονται μετά τις 12. Οπότε πιθανολογώ ότι όλα αυτά ανήκουν σε ένα ρομαντικό παρελθόν, ότι δεν υπάρχουν πια ακριβώς «συνωμοσίες», άλλωστε όλα έχουν εναρμονιστεί με την καλλιτεχνική παραγωγή της εποχής μας μέσω μεγάλων θεσμών, όπως τα διάφορα φεστιβάλ και οι μεγάλες σκηνές που έχουν αγκαλιάσει και υιοθετήσει κάθε τύπου πρωτοπορία. Φυσικά, υπάρχουν και μικρότεροι χώροι που φιλοξενούν παραστάσεις των νέων τάσεων, αλλά όχι μεταμεσονυκτίως. 

Ο εικαστικός περφόρμερ Ιώκο (Ιωάννης Κοτίδης) είναι μια ξεχωριστή και ιδιόρρυθμη περίπτωση καλλιτέχνη. Ένας ταλαντούχος ηθοποιός που διαθέτει τη δική του ταυτότητα και το δικό του συντακτικό, δικές του ιδέες και εικόνες που αποκαλύπτει και ξεδιπλώνει σε περφόρμανς-one man shows οι οποίες φλερτάρουν με την ποίηση, την εικόνα, τη μουσική, την πολιτική. Μια τέτοια περφόρμανς παρουσιάζει κάθε Σάββατο μισή ώρα μετά τις 12, μια in situ υβριδική παράσταση, στη δεύτερη αίθουσα του Cinobo Όπερα με τίτλο «Θρυλικότητες», προφανή παραλλαγή της λέξης «θηλυκότητες». 

Ένα παραληρηματικό ποιητικό κείμενο χωρισμένο σε κεφάλαια-εικόνες, κατά το οποίο ξεδιπλώθηκε όλο το πάθος ενός ανθρώπου για έναν άλλο άνθρωπο, χωρίς απαραίτητα να διευκρινίζεται το φύλο, να αναφέρονται ονόματα ή να προσδιορίζονται εποχές και τόποι.

Καλωσορίζοντάς μας στην αίθουσα, μας έδωσε από ένα σακουλάκι με δύο μικρά κομμάτια βαμβάκι, ένα γαλάζιο και ένα ροζ, με την υπόδειξη όταν δούμε στην οθόνη το λογότυπο που φέρει το σακουλάκι να το ανοίξουμε και να το οσφρανθούμε. Απλωμένη στη μικρή σκηνή-οθόνη ήταν μια εικαστική εγκατάσταση με διάσπαρτα ηλιοτρόπια κόκκινου χρώματος που συμπληρωνόταν από ένα deck-ηχητική εγκατάσταση με λάπτοπ και μικρόφωνο. Η οθόνη επρόκειτο να παίξει κι αυτή τον ρόλο της κατά τη διάρκεια της περφόρμανς που ξεκίνησε με τον Ιώκο να παίρνει τον λόγο για να δώσει τις γνωστές οδηγίες για τα κινητά στο αθόρυβο και να μας ανακοινώσει ότι μετά το τέλος του κύριου μέρους της παράστασης θα ακολουθούσε προβολή ταινίας μικρού μήκους. 

Οι “Θρυλικότητες” είναι μια κραυγή γι’ αγάπη Facebook Twitter
Ο Ιώκο/Plāsma κάνει την τελευταία του εμφάνιση με σακάκι, ενώ πάνω στο γυμνό του στήθος αστράφτουν χρώματα και πολύχρωμες πέτρες. Φωτ.: Γιάννης Στεφανίδης και Κυριακή Φραγκιαδάκη

Τα φώτα χαμήλωσαν, ο μουσικός Βασίλης Ζλατάνος, που υπογράφει και την πρωτότυπη μουσική σύνθεση, πήρε τη θέση του μπροστά από το λάπτοπ και ο Ιώκο, υποδυόμενος την περσόνα Plāsma, με ολόκληρο το σώμα και το πρόσωπο καλυμμένο με μαύρη λίκρα και τούλια –χρυσού χρώματος μεταλλικές κατασκευές διέγραφαν μάτια και μύτη-, ξεκίνησε να μας αφηγείται μια ιστορία αγάπης, με εικόνες να εναλλάσσονται στην οθόνη, δημιουργώντας το φόντο. Ένα παραληρηματικό ποιητικό κείμενο χωρισμένο σε κεφάλαια-εικόνες κατά το οποίο ξεδιπλώθηκε όλο το πάθος ενός ανθρώπου για έναν άλλο άνθρωπο, χωρίς απαραίτητα να διευκρινίζεται το φύλο, να αναφέρονται ονόματα ή να προσδιορίζονται εποχές και τόποι. Ξεκινούσε από την Αργεντινή, στις 22 Ιουνίου 1995, αλλά πιθανόν αυτός να μην είναι ο πραγματικός τόπος της δράσης παρά μια φανταστική αναφορά ίσως από το κινηματογραφικό-σινεφιλικό σύμπαν του Γουόνγκ Καρ-Βάι και το Happy Together – αυτό το σκέφτηκα όταν αναφέρθηκε σε καταρράκτες που τραγουδάνε. Νομίζω, πάντως, ότι, καθώς το ποιητικό κείμενο, το οποίο δεν είχε απαραίτητα συμβατική αφήγηση, αποτελεί μια διακειμενική σύνθεση από μικρά δάνεια από τον κινηματογράφο και το θέατρο, αναμφισβήτητα συνιστά μια «επιστολή»-ιδανική εξομολόγηση σε έναν ιδεατό εραστή μέσα από τα λογοτεχνικά και σινεφίλ κλισέ ενός (ή μιας) ονειροπόλου. 

Οι “Θρυλικότητες” είναι μια κραυγή γι’ αγάπη Facebook Twitter
Αλλαγή κοστουμιού, αλλαγή φωτισμού και ο μουσικός τοποθετεί μερικά από τα κόκκινα άνθη στο σώμα του Ιώκο, που είναι καλυμμένο με μια χορταριασμένη «προβιά». Φωτ.: Γιάννης Στεφανίδης και Κυριακή Φραγκιαδάκη

Η αφήγηση, με συναισθηματικό οδηγό την ηλεκτρονική μουσική που ακουγόταν μέσα στο σκοτάδι, σε υπέβαλλε, σε συγκινούσε και σε καθήλωνε. Ο περφόρμερ κάποια στιγμή κατέβηκε από τη σκηνή, διέσχισε τον διάδρομο και πλησίασε έναν θεατή, οδηγώντας τον στο φως της σκηνής για να χορέψει ένα σύντομο βαλς με τον μουσικό. Η ένταση του λόγου του από κει και πέρα πλησίασε ένα κρεσέντο, ξεκινώντας παράλληλα την κάθοδο στη θλιβερή πραγματικότητα. «Οι πετσέτες, τα μαξιλάρια, τα αντικείμενα κλαίνε, βρίζουν, αναζητούν τον χαμένο εραστή», μας λέει. Λίγο μετά, σε ένα όνειρο, οι πετσέτες, τα μαξιλάρια, τα αντικείμενα, θα χαμογελάσουν ξανά.  

Αλλαγή κοστουμιού, αλλαγή φωτισμού. Φεύγει το μαύρο ένδυμα, το Plāsma παίρνει ξανά τη μορφή του Ιώκο, με το πρόσωπο αυτήν τη φορά να φαίνεται, αλλά με το σώμα καλυμμένο με μια χορταριασμένη «προβιά» επάνω στην οποία ο μουσικός τοποθετεί μερικά από τα κόκκινα άνθη. Τα λόγια παίρνουν μια άλλη διάσταση. Το έτερον ήμισυ αποχωρεί, ο έρωτας υποχωρεί, η σχέση διαρρηγνύεται, ο τρόμος του τέλους γίνεται συγκλονιστική διαπίστωση και συντριβή. Αλλά ο έρωτας παραμένει η υπέρτατη αξία. Η περφόρμανς, μια ελεγεία περί έρωτος, κλείνει με τα λόγια μιας γυναικείας ηχογραφημένης φωνής: «Σε όλους εκείνους που εξαιτίας της αγάπης τους ο κόσμος κρατιέται ακόμα». Ο Ιώκο/Plāsma κάνει την τελευταία του εμφάνιση φορώντας κατάσαρκα σακάκι, ενώ στο γυμνό του στήθος στραφταλίζουν χρώματα και πολύχρωμες πέτρες. Όταν πια τα φώτα άναψαν, συνειδητοποίησα ότι η μόνη καθαρή πράξη αντίστασης και πολιτικής θέσης σήμερα για τη νέα γενιά –και αντικείμενο μεταμεσονύκτιας καλλιτεχνικής συνάθροισης– δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από αυτό ακριβώς, έναν λυρικό χαιρετισμό στον έρωτα. 

Ακολούθησε το ονειρικό φιλμ «Απόδραση από τον Εύθραυστο Πλανήτη» του Θανάση Τσιμπίνη, μια σύντομη κουίρ ιστορία με φόντο έναν πλανήτη που καταρρέει, η οποία ενίσχυσε τα συναισθήματα που είχαμε εισπράξει λίγο πριν χάρη στις «Θρυλικότητες». 

Οι “Θρυλικότητες” είναι μια κραυγή γι’ αγάπη Facebook Twitter
Το Plāsma παίρνει τη μορφή του Ιώκο. Φωτ.: Γιάννης Στεφανίδης και Κυριακή Φραγκιαδάκη
Οι “Θρυλικότητες” είναι μια κραυγή γι’ αγάπη Facebook Twitter
Η αφήγηση, με συναισθηματικό οδηγό την ηλεκτρονική μουσική που ακούγεται μέσα στο σκοτάδι, σε υποβάλλει, σε συγκινεί και σε καθηλώνει. Φωτ.: Γιάννης Στεφανίδης και Κυριακή Φραγκιαδάκη

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων

Θέατρο / Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων

Ο νεαρός σκηνοθέτης Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος ανεβάζει στην Πειραματική του Εθνικού το «ΜΑ ΓΚΡΑΝ'ΜΑ», μια ευαίσθητη σκηνική σύνθεση, αφιερωμένη στη σιωπηλή ηρωίδα της οικογενειακής ιστορίας μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ