«Η βία επιστρέφει πάντοτε σ’ αυτόν που την ξεκίνησε»

«Η βία επιστρέφει πάντοτε σ’ αυτόν που την ξεκίνησε» Facebook Twitter
Η Σόνια, που την υποδύεται η Θεοδώρα Τζήμου, καθηγήτρια Λογοτεχνίας και Θεάτρου, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μια “ευρωπαϊστρια”. Φωτ.: AlexKat
0

Η Σόνια, καθηγήτρια Λογοτεχνίας σε ένα δημόσιο λύκειο με παραβατικούς μαθητές, στοχοποιείται γιατί δεν συμμορφώνεται με τις υποδείξεις του διευθυντή προς τις καθηγήτριες και τις μαθήτριες να μην προσέρχονται στο σχολείο φορώντας φούστα. Ένα πρωί ένα τυχαίο συμβάν κατά τη διάρκεια του μαθήματος θέτει σε κίνηση μια χιονοστιβάδα απρόβλεπτων εξελίξεων. Η Σόνια, σε κατάσταση ακραίας σύγχυσης, ή ακραίας διαύγειας, κρατά ομήρους τους μαθητές της τάξης και τους κάνει μάθημα θεάτρου διά της βίας. Η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχό της και καταλήγει σε ένα μεταδραματικό φινάλε. 

Το Δίπυλον ανοίγει ξανά τις πόρτες τους μετά από εννέα χρόνια με τη «Μέρα της Φούστας», μια ιστορία που μας μεταφέρει σε μια σχολική τάξη, μια μικρογραφία της κοινωνίας μας.

Η Ζωή Χατζηαντωνίου, δουλεύοντας τη δραματουργία του έργου, βασίστηκε στην ομώνυμη ταινία του Ζ.Π. Λίλιενφελντ και τη γερμανική θεατρική διασκευή της με τίτλο «Τρελό αίμα» του Γ. Χίλιε, και δημιούργησε μια πιο ανοιχτή εκδοχή, βάζοντας διάφορα στοιχεία και ανοίγοντας το έργο σε νέους προβληματισμούς.

Στο έργο μάς απασχολούν η ηθική της βίας και τα όρια της ελευθερίας. Στη δική μας προσέγγιση κάθε μορφή βίας θα σημάνει βία. Η βία είναι μέσο, δεν είναι αυτοσκοπός, είναι απεριόριστη και είναι αναγκαστική. Δεν υπάρχει «πολλή ή λίγη βία» και άπαξ και ξεκινήσει δεν θα σταματήσει ποτέ.

Το έργο, σαν ένα ψυχολογικό θρίλερ με δομή αρχαίου δράματος και στοιχεία επικού θεάτρου, αποτελείται από μια σειρά κωμικοτραγικών επεισοδίων όπου θύτες και θύματα εναλλάσσουν ρόλους διαρκώς, γεννώντας ερωτήματα που αφορούν τη δύναμη της βίας και τη διαχείριση της ανθρώπινης ελευθερίας. Μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς βία η βαναυσότητα του ανθρώπου; Είναι απαραίτητη η βία προκειμένου να «μορφωθεί» κάποιος; Πρέπει η κοινότητα να αναζητήσει τον θύτη εντός της ή είμαστε όλοι θύματα ενός έξωθεν βίαιου μηχανισμού που μας διαμορφώνει και μας εξαναγκάζει σε έναν διαρκή καθημερινό πόλεμο αλληλοεξόντωσης μέχρι τελικής πτώσης; 

«Η βία επιστρέφει πάντοτε σ’ αυτόν που την ξεκίνησε» Facebook Twitter
Το έργο διαδραματίζεται σε ένα δημόσιο πολυπολιτισμικό σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, προφανώς σε μια περιοχή της πόλης που δεν κατοικείται από προνομιούχους. Φωτ.: AlexKat

Η Ζωή Χατζηαντωνίου μου εξηγεί τι σημαίνει «Μέρα της Φούστας»: «Η Μέρα της Φούστας γιορτάζεται στα σχολεία της Γαλλίας και του Καναδά ως μέρα κατά του σεξισμού και της βίας που απορρέει από αυτόν. Εκείνη τη μέρα στη Γαλλία και στον Καναδά μαθητές και καθηγητές πηγαίνουν στο σχολείο φορώντας φούστα.

Η Μέρα της Φούστας στις Κάτω Χώρες είναι η πρώτη ηλιόλουστη και ζεστή μέρα του χρόνου, η μέρα που μπορεί να φορεθεί φούστα. Η "Μέρα της Φούστας" για μένα ήταν μια σκέψη και μια αναμονή 23 χρόνων, έως ότου προέκυψαν οι κατάλληλες συνθήκες για να ανέβει ως θεατρικό έργο στην Αθήνα», λέει. «Για την ομάδα της "Φούστας" είναι δυόμισι μήνες καθημερινών προβών, αλλεπάλληλων εμποδίων και τεράστιων δυσκολιών που τελικά όλοι μαζί καταφέραμε να ξεπεράσουμε, όχι χωρίς κόπο ή τριγμούς, για να φτάσουμε να χαρούμε, μαζί με τους θεατές πια, τις παραστάσεις μας που μόλις ξεκίνησαν στο θέατρο Δίπυλον. Ελπίζουμε να τους μεταδώσουμε τον ενθουσιασμό και το πάθος μας για το έργο».

Το έργο διαδραματίζεται σε ένα δημόσιο πολυπολιτισμικό σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, προφανώς σε μια περιοχή της πόλης που δεν κατοικείται από προνομιούχους. Η Σόνια, που την υποδύεται η Θεοδώρα Τζήμου, καθηγήτρια Λογοτεχνίας και Θεάτρου, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μια «ευρωπαΐστρια» και επιπλέον ένα θύμα της βίας που προκαλεί η οικονομική και κοινωνική ανισότητα του καπιταλιστικού συστήματος, πιο συγκεκριμένα της διαστρεβλωμένης ηθικής και λειτουργίας του σε χώρες όπως η Ελλάδα. Όταν της παρουσιάζεται η ευκαιρία, την αρπάζει για να δώσει ένα ωραίο μάθημα στους οργισμένους και ανυπάκουους μαθητές της.

«Η βία επιστρέφει πάντοτε σ’ αυτόν που την ξεκίνησε» Facebook Twitter
Η Σόνια, σε κατάσταση ακραίας σύγχυσης, ή ακραίας διαύγειας, κρατά ομήρους τους μαθητές της τάξης και τους κάνει μάθημα θεάτρου διά της βίας. Φωτ.: AlexKat
«Η βία επιστρέφει πάντοτε σ’ αυτόν που την ξεκίνησε» Facebook Twitter
Μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς βία η βαναυσότητα του ανθρώπου; Φωτ.: AlexKat
«Η βία επιστρέφει πάντοτε σ’ αυτόν που την ξεκίνησε» Facebook Twitter
Ένα τυχαίο συμβάν κατά τη διάρκεια του μαθήματος θέτει σε κίνηση μια χιονοστιβάδα απρόβλεπτων εξελίξεων. Φωτ.: AlexKat

Η τάξη στην ελληνική εκδοχή του έργου είναι έφηβοι 17-18 χρονών, στην τελευταία τάξη του δημόσιου λυκείου γενικής εκπαίδευσης. Αντιπροσωπεύουν μια σημερινή γενιά εφήβων πανευρωπαϊκά. Πρόκειται για Έλληνες, παιδιά μεταναστών ή αλλοδαπών που έχουν πολιτογραφηθεί Έλληνες, παιδιά που οι οικογένειές τους βρίσκονται προσωρινά στη χώρα, ελπίζοντας να βρεθούν κάπου αλλού στην Ευρώπη ή και να γυρίσουν στις χώρες προέλευσής τους. 

Το μάθημα που διδάσκει η καθηγήτριά τους αφορά το λογοτεχνικό κίνημα «Θύελλα και Ορμή» που σάρωσε την κεντρική Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου και τις αρχές του 19ου ως αντίδραση των νέων στην καθεστηκυία τάξη, στο οικονομικό σύστημα των φεουδαρχών, στους κανόνες που διδάσκονταν στις σχολές και στις ακαδημίες και τελικά εναντίον της κυριαρχίας της Λογικής και της Ηθικής. Οι άγριοι νέοι έδωσαν προτεραιότητα στην καρδιά και στο συναίσθημα, στην ιδιοφυΐα και στη μοναδικότητα του ατόμου, στην έξαρση και στη βαίαιη αντίδραση που προκύπτει από την κοινωνική και ηθική αδικία. Η δραματική ποίηση με θέμα την αισθητική εκπαίδευση του ανθρώπου είναι το κύριο είδος που εκφράζει αυτό το νεανικό κίνημα.

«Στο έργο που κάνουμε μας απασχολεί η ηθική της βίας και τα όρια της ελευθερίας. Στη δική μας προσέγγιση κάθε μορφή βίας θα σημάνει βία. Η βία είναι μέσο, δεν είναι αυτοσκοπός, είναι απεριόριστη και είναι αναγκαστική. Δεν υπάρχει “πολλή ή λίγη βία” και άπαξ και ξεκινήσει δεν θα σταματήσει ποτέ. Η βία όχι μόνο παράγει βία αλλά, νομοτελειακά, επιστρέφει πάντοτε σ’ αυτόν που την ξεκίνησε. Οπότε ο κύκλος, ο μηχανισμός της βίας, δεν έχει όρια», λέει η Ζωή Χατζηαντωνίου. Ανατρέχει στο μότο του διανοούμενου και αυτόχειρα Βάλτερ Μπένγιαμιν «κάθε μνημείο πολιτισμού είναι και ένα τεκμήριο βαρβαρότητας» και λέει ότι χωρίς εξαίρεση «ό,τι θεωρείται φορέας εκ-πολιτισμού έχει καταγωγή που δεν μπορεί να τη σκεφτεί κανείς χωρίς αποτροπιασμό». 

«Η βία επιστρέφει πάντοτε σ’ αυτόν που την ξεκίνησε» Facebook Twitter
Το έργο, σαν ένα ψυχολογικό θρίλερ με δομή αρχαίου δράματος και στοιχεία επικού θεάτρου, αποτελείται από μια σειρά κωμικοτραγικών επεισοδίων όπου θύτες και θύματα εναλλάσσουν ρόλους διαρκώς. Φωτ.: AlexKat

Τα έργα του ανθρώπινου πολιτισμού, αναφέρει ο Μπένγιαμιν, «χρωστάνε την ύπαρξή τους όχι μόνο στον κόπο των μεγαλοφυών που τα δημιούργησαν αλλά και στην ανώνυμη βαριά δουλική εργασία των σύγχρονών τους. Δεν έχει υπάρξει ποτέ τεκμήριο πολιτισμού που να μην είναι ταυτόχρονα τεκμήριο βαρβαρότητας. Κι όπως ένα τέτοιο τεκμήριο δεν στερείται βαρβαρότητας, το ίδιο ισχύει και για τη διαδικασία μεταβίβασής του, με την οποία πέφτει από το ένα χέρι στο άλλο». Ο σουρεαλισμός μόνο πλησιάζει στην επαναστατική απάντηση του ερωτήματος για τη σχέση ηθικής και εξουσίας (άρα της βίας). Κι αυτό είναι πεσιμισμός σε όλα τα μέτωπα. Ασφαλώς και απολύτως. Δυσπιστία στη μοίρα της λογοτεχνίας. Δυσπιστία στη μοίρα της ελευθερίας, δυσπιστία στη μοίρα των Ευρωπαίων ανθρώπων, αλλά προπάντων δυσπιστία, δυσπιστία και πάλι δυσπιστία σε κάθε είδους συνεννόηση, μεταξύ των τάξεων, μεταξύ των λαών, μεταξύ των ατόμων». 

Μέσα σε έναν κόσμο που είναι ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, σε μια μικρή τάξη, γεννιέται ένα έργο που περικλείει τον κόσμο μας και τη ζωή των ανθρώπων, γεμάτη αντιφάσεις που γεννούν βία στο όνομα μιας διαστρεβλωμένης ευημερίας.

«Η βία επιστρέφει πάντοτε σ’ αυτόν που την ξεκίνησε» Facebook Twitter
Η«Μέρα της Φούστας», είναι μια ιστορία που μας μεταφέρει σε μια σχολική τάξη, μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Φωτ.: AlexKat

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ