Ο Ιώκο ετοίμασε ένα «έργο για έναν άνθρωπο μονάχα» Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ο Ιώκο ετοίμασε ένα «έργο για έναν άνθρωπο μονάχα» με drag και ποίηση της Μάτσης Χατζηλαζάρου

0

Ακριβώς δίπλα στην Ωνάσειο Βιβλιοθήκη βρισκόταν κάποτε ένα υπαίθριο αθηναϊκό θέατρο. Η μάντρα στην αρχή της Διονυσίου Αρεοπαγίτου δημιουργήθηκε το 1909, την εποχή της μπελ επόκ, πριν ακόμα και από την πολύ γνωστή Μάντρα του Αττίκ, και αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αρχιτεκτονικής θεάτρου ανοιχτού χώρου εκείνης της περιόδου.

Το φαινομενικά εγκαταλελειμμένο οικόπεδο επανασυστήνεται από το Ίδρυμα Ωνάση, που πρόκειται να το αναστηλώσει και να το χρησιμοποιήσει για αναπάντεχες πολιτιστικές δράσεις χωρίς αντίτιμο. Η αρχή γίνεται με ένα black box που έχει στηθεί στο σημείο και θα υποδεχτεί ένα πρωτότυπο concept που συνδυάζει το video art, την ποίηση, την εικαστική εγκατάσταση, τη μουσική και το drag, και μάλιστα θα έχει διαδραστικό χαρακτήρα με το κοινό.

Ο λόγος για το πρώτο μέρος του πρότζεκτ Έργο για έναν άνθρωπο μονάχα, που εγκαινιάζει ο Ιώκο (Ιωάννης Κοτίδης), ένας πολυτάλαντος καλλιτέχνης που οι περισσότεροι γνωρίσαμε ως ηθοποιό στη βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα ταινία του Βασίλη Κεκάτου Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς.

Με αφορμή το ποίημα Αντίστροφη Αφιέρωση, που έγραψε η Μάτση Χατζηλαζάρου για τον Ανδρέα Εμπειρίκο το 1985, δέκα χρόνια μετά τον θάνατό του, δύο χρόνια προτού πεθάνει η ίδια και δεκαετίες αφότου είχαν χωρίσει, ο Ιώκο σκηνοθέτησε την drag persona του Imiterasu σε μια lip-syncing απαγγελία, όπου ακούγεται η πραγματική φωνή της Μάτσης από παλιά ηχογράφηση. Η εμπειρία αυτής της εγκατάστασης μέσα στο black box θα είναι αυστηρά προσωπική και μοναχική και θα διαρκεί περίπου ένα τέταρτο – οι θεατές θα εισέρχονται ένας-ένας.

Είναι κάποια πρόσωπα, όπως η Μάτση ή η Τζίνα Ρόουλαντς, που, ενώ δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μας αρέσουν, αν κάποιος δεν τα ερωτευτεί, δεν του έχω εμπιστοσύνη – είναι λίγο ακραίο αυτό που λέω, το ξέρω, είναι δική μου πετριά.

«Το θέμα της τριλογίας είναι η ερωτική εξομολόγηση. Η δική μου βιντεο-εγκατάσταση ονομάζεται “Terrarium”. Το καλοκαίρι του ’17 ήρθα σε επαφή με τη δουλειά της Μάτσης Χατζηλαζάρου, πράγμα που με εκνεύρισε πολύ. Πέρα από το ότι θέλουμε να μεγαλοπιανόμαστε, λέγοντας πως είναι η πρώτη υπερρεαλίστρια ποιήτρια που έχουμε, είναι μια συγκλονιστική καλλιτέχνιδα. Εκνευρίστηκα, λοιπόν, που δεν την είχα ψάξει παραπάνω μόνος μου. Ήρθα αντιμέτωπος με τα έργα της χωρίς να ξέρω τη σχέση της με τον Εμπειρίκο, πράγμα που με διέλυσε.

Η πρόταση για το έργο ήταν έτοιμη μέχρι το ’19, την επεξεργαζόμασταν σε διάφορα live με τον συνεργάτη μου τον, Panú, που έχει γράψει τη μουσική. Η βιντεοσκόπηση ήταν προγραμματισμένη για τις 16 Μαρτίου 2020. Δεν έγινε γιατί είχε ξεκινήσει το lockdown, και μεταφέρθηκε για τον Μάιο.

Στόχος μου ήταν να φτιάξω ένα ησυχαστήριο, οπουδήποτε, με υλικά ανακυκλώσιμα, που θα λειτουργεί ως εξομολογητήριο για κάθε θεατή. Είναι κάποια πρόσωπα, όπως η Μάτση ή η Τζίνα Ρόουλαντς, που, ενώ δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μας αρέσουν, αν κάποιος δεν τα ερωτευτεί, δεν του έχω εμπιστοσύνη – είναι λίγο ακραίο αυτό που λέω, το ξέρω, είναι δική μου πετριά».

Ο Ιώκο ετοίμασε ένα «έργο για έναν άνθρωπο μονάχα» Facebook Twitter
Η αίσθηση του θανάτου και του πόσο κοντά μας είναι προσωπικά μού θυμίζει τις εκκρεμότητες. Εξού και το χώμα εντός της εγκατάστασης και τα φύλλα γύρω από αυτήν, εξού και “Terrarium”, μια αμφισημία σε σχέση με τη ζωή και τον θάνατο. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ο Ιώκο επιμένει πως η drag περσόνα του θέλει να παραμείνει εκτός σινεμά και θεάτρου, γιατί ως ηθοποιός έχει άλλες ανάγκες. Τη χρησιμοποιεί μόνο σε δικά του πρότζεκτ, με υλικά που αγαπά, και σε πρότζεκτ φίλων που εμπιστεύεται. Επέλεξε το drag, μια τέχνη εξόχως πολιτική και σύγχρονη, καταρχάς ακριβώς επειδή περιλαμβάνει ως βασικό συστατικό της το lip-sync.

«Εννοείται πως δεν μιμούμαι τη Χατζηλαζάρου, σε καμία περίπτωση. Δεν είμαι μίμος, οπότε δεν με ενδιέφερε να μπω σε τέτοια διαδικασία. Τώρα, για τις ακραίες περιπτώσεις, φασίστες και απαρχαιωμένα μυαλά, η απάντηση στο “γιατί drag;” είναι “γιατί έτσι γουστάρω”. Δεν θα ρωτήσουμε τον Χαλεπά γιατί ήθελε να κάνει την Κοιμωμένη. Θα μου πεις, είσαι ο Χαλεπάς; Όχι, αλλά είναι ο πήχης μου.

Γενικά, δεν νομίζω ότι το drag απειλεί κάποιον, πέρα από την εύθραυστη αρρενωπότητα. Είναι σαν να λέμε γιατί μελάνι και όχι μολύβι. Όπως έλεγε η Νίνα Σιμόν, δεν μπορείς να είσαι καλλιτέχνης, αν δεν είσαι καλλιτέχνης του καιρού σου. Τι θα έπρεπε να κάνουμε όλα τα queer άτομα, και όχι μόνο, όλοι οι άνθρωποι που δεν χωράμε στο πρότυπο της κρινοδάχτυλης πρωταγωνίστριας, της ενζενί, σε όλη αυτήν τη μονόπαντη αηδία που τρώμε τόσα χρόνια στη μούρη ‒και ευτυχώς που δεν χωράμε– για να υπάρξουμε και να ακουστούν οι ιστορίες που αγαπάμε;».

Σε έντονο κίτρινο background του «εδώ και τώρα», φορώντας ένα γκρι πουλόβερ που είχε φτιάξει η γιαγιά του Ιώκο για τον πατέρα του, που συμβολίζει το «από εδώ και πριν», η Imiterasu απαγγέλλει, λοιπόν, Μάτση Χατζηλαζάρου.

Το έργο ξεκινά με έναν ξερόβηχα. «Η ίδια αποκαλούσε τον Εμπειρίκο “γκουγκουχάκι”, ίσως από το “γκουχ γκουχ” του τσιγαρόβηχα. Ήταν η κοινή τους γλώσσα. Το θαύμα της κοινής γλώσσας δύο ανθρώπων!».

Χώμα καλύπτει τον πάτο του black box, φύλλα βρίσκονται πεσμένα τριγύρω και η ποιήτρια απευθύνεται σ’ εσένα που έχεις αφήσει εκκρεμότητες. «Είχε αναφέρει κάποτε η Μάτση στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο ότι έλεγε στη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ το εξής, πριν γράψει την Αντίστροφη Αφιέρωση: “Ίσως είμαστε πολύ εγωιστές, και όχι όσο πρέπει γενναιόδωροι όταν έχουμε ένα παράπονο με κάποιον”». Η αίσθηση του θανάτου και του πόσο κοντά μας είναι προσωπικά μού θυμίζει τις εκκρεμότητες. Εξού και το χώμα εντός της εγκατάστασης και τα φύλλα γύρω από αυτήν, εξού και “Terrarium”, μια αμφισημία σε σχέση με τη ζωή και τον θάνατο. Ωδή στην απώλεια δεν είναι σίγουρα. Όμως μιλήστε πριν να είναι αργά. Δεν έχουμε όλοι την ευχέρεια της πένας της Μάτσης».

Το νόημα της εξομολόγησης ολοκληρώνεται με τον Ιώκο να καλεί τους θεατές, μετά την έξοδό τους από την εγκατάσταση, εφόσον το επιθυμούν και είναι σε θέση, να γράψουν δύο αφιερώσεις. Τη μία θα την πάρουν μαζί τους για να τη δώσουν ιδανικά εκεί που θα έπρεπε να δοθεί. Η άλλη θα κρατηθεί, με τη συγκατάθεσή τους, από τον καλλιτέχνη, με στόχο να χρησιμοποιηθεί σε κάποιο μελλοντικό πρότζεκτ.

Ο Ιώκο ετοίμασε ένα «έργο για έναν άνθρωπο μονάχα» Facebook Twitter
Το νόημα της εξομολόγησης ολοκληρώνεται με τον Ιώκο να καλεί τους θεατές, μετά την έξοδό τους από την εγκατάσταση, εφόσον το επιθυμούν και είναι σε θέση, να γράψουν δύο αφιερώσεις. Τη μία θα την πάρουν μαζί τους για να τη δώσουν ιδανικά εκεί που θα έπρεπε να δοθεί. Η άλλη θα κρατηθεί, με τη συγκατάθεσή τους, από τον καλλιτέχνη, με στόχο να χρησιμοποιηθεί σε κάποιο μελλοντικό πρότζεκτ. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

«Στόχος μου είναι η διαφύλαξη της τρυφερότητας σε καιρούς κυνισμού και ψευδοκυνισμού. Παρατηρώντας με παρέες τις σχέσεις και την αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων συνειδητοποιήσαμε πως δεν γίνεται δύο άτομα να θέλουν το ίδιο πράγμα και να μην το λένε. Οι σχέσεις είναι θαύματα, όταν συμβαίνουν. Αλλά υπάρχει αυτό το σφίξιμο, που το βλέπω πρώτα-πρώτα σ’ εμένα, ένα τεράστιο κλείσιμο, η επικοινωνία μειώνεται με τον καιρό. Μπορώ να σου βγάλω την ψωλή μου στο Instagram αλλά όχι την καρδιά μου. Μιλάω κυρίως για τη δική μας γενιά. Σίγουρα δεν μπορούμε να απαρνηθούμε τον φόβο του θανάτου και της μοναξιάς. Προκειμένου να τον σπρώξουμε κάτω από το χαλί, θα κάνουμε οποιαδήποτε μαλακία μάς έρθει στο κεφάλι. Θα βρούμε υποκατάστατα, που δεν είναι βοηθήματα».

701
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Απόφοιτος της ΑΣΚΤ και της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών, τι απόσταση έχει διανύσει ο Ιώκο από την «Απόσταση»; «Δεν είχα κάποια μαλάκυνση ως παιδί, ήξερα ότι ήμουν εδώ, δεν μου έσκασε στα είκοσι επτά. Χτιζόταν μέσα μου. Αντιλήψεις, στεγανά, άλλα κρατάς, άλλα γκρεμίζεις, άλλα εξελίσσεις. Η ταινία επιβεβαίωσε αυτό που πίστευα, ότι και μπακάλικο να ανοίξω αύριο, το βράδυ θα κοιμάμαι καλά με τον εαυτό μου, γιατί συνεργάστηκα με ανθρώπους που γούσταρα, σε μια δουλειά που αγάπησα, και έτυχε να θέλουμε κι άλλο.

Την “Απόσταση” την κάναμε με πρόβες μεταμεσονύκτιες, λόγω του δικού μου προγράμματος. Ο Βασίλης θα μπορούσε να μου πει κάλλιστα “παλικάρι μου, όλα καλά, καλή καρδιά, θα τα πούμε στην επόμενη δουλειά”. Για ενάμιση μήνα τρώγαμε ξυλίκι, μαζί με τον Νικολάκη (σ.σ. Ζεγκίνογλου, τον συμπρωταγωνιστή του). Είχα τρεις διαφορετικές πρόβες για παραστάσεις. Και η μία αποδείχτηκε πολύ κακή, αλλά χρήσιμη εμπειρία, γιατί είπα “ποτέ ξανά”.

Η δουλειά μου είναι να λέω ιστορίες ή να δίνω αφορμή στον θεατή να φτιάξει μια ιστορία στο κεφάλι του. Συνεπώς, τα βραβεία βοηθούν να ακουστεί σε ένα μεγαλύτερο κοινό η ιστορία που μας καίει. Ήμουν πολύ χαρούμενος. Ήλπιζα στην επαγγελματική αποκατάσταση. Οι μόνες προτάσεις που ακολούθησαν ήρθαν από φίλους, δύο χρόνια μετά. Και εννοείται από τον Βασίλη, για να κάνουμε την επόμενη μεγάλου μήκους. Cool, ok, εγώ θέλω να βγάζω λεφτά από τη δουλειά μου, να πληρώνω το νοίκι μου. Στα ελληνικά δεδομένα υπάρχει αυτή η μιζέρια, τι να κάνουμε;

Από τις Κάννες θυμάμαι ότι το βράδυ που έφτασα, πριν από την πρεμιέρα, έκατσα να σιδερώσω τα πουκάμισα των παιδιών από την υπερένταση. Πήραμε και τον queer Φοίνικα, φέραμε δύο Φοίνικες – που δεν έχει ξανασυμβεί. Φυσικά δεν θα συνέβαινε αν δεν υπήρχαν ο Αγγελόπουλος, ο Λάνθιμος, ο Κούτρας… Μετά την πρεμιέρα κάναμε μια τρομερή αγκαλιά με τους ανθρώπους αυτούς. Τη στιγμή της βράβευσης ουρλιάζαμε, αναγκάστηκε να μας πει η Κλερ Ντενί “silence”. Κοίταξε να δεις, δεν φοβάμαι τη δουλειά, δεν μου είναι ξένη. Ξέρω τι αξίζω».

Ιωάννης Ιώκο Κοτίδης - Έργο για έναν άνθρωπο μονάχα – μέρος πρώτο

Μάντρα, Διονυσίου Αρεοπαγίτου 2

14/10-14/11, καθημερινά 14:00-22:00

Είσοδος ελεύθερη με προκράτηση θέσης

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Από τον Περικλή Βυζάντιο και τον Jean Tinguely μέχρι τον Robert McCabe

Εικαστικά / «Νήματα επιλογής»: Μια αθηναϊκή έκθεση δένει φωνές και γενιές

Μια ομαδική έκθεση στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, με έργα των Περικλή Βυζάντιου, Robert McCabe και Jean Tinguely, μεταξύ άλλων, φέρνει σε διάλογο Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες διαφορετικών αναφορών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο «Ένοικος» του Παντελή Μάκκα: Μια γιορταστική βιντεοεγκατάσταση

Εικαστικά / Ο «Ένοικος» του Παντελή Μάκκα: Μια γιορταστική βιντεοεγκατάσταση

Μια ρετροσπεκτίβα δεκαπέντε χρόνων η οποία αποτελείται από έναν καταιγισμό εικόνων που δημιούργησε με την κάμερά του ο γνωστός video artist για μια σειρά σημαντικών παραστάσεων, οι οποίες παρουσιάζονται αποδεσμευμένες από τη θεατρική τους υπόσταση.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ξεκινάει το Back to Athens 2025

Εικαστικά / Back to Athens: Ο ετήσιος εικαστικός θεσμός επιστρέφει στο Μέγαρο Ησαΐα

Με κεντρική θεματική «Η διαίρεση της ζωής», το Back to Athens 2025 παρουσιάζει 30 εκθέσεις, εγκαταστάσεις, performance και προβολές από καλλιτέχνες και επιμελητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Takis: Αρχαϊκός καλλιτέχνης, προφήτης, μάντης, μάγος. Σίγουρα μοναδικός

Εικαστικά / Takis: Αρχαϊκός καλλιτέχνης, προφήτης, μάντης, μάγος. Σίγουρα μοναδικός

Με μια μεγάλη έκθεση σε δύο μέρη, στην Αθήνα και στην Άνδρο, το Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή γιορτάζει τα εκατό χρόνια του Takis, μίας από τις σημαντικότερες σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας εικαστικής σκηνής.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα τοιχογραφία με τη ζωή των σεξεργατριών σε έναν δρόμο του Μεταξουργείου

Εικαστικά / Μια νέα τοιχογραφία για την αόρατη ζωή των σεξεργατριών στην οδό Ιάσωνος

Η διεθνής εικαστικός Paulina Olowska δημιουργεί μια τοιχογραφία στον πεζόδρομο του Μεταξουργείου για τις γυναίκες και γειτόνισσές της με τις οποίες καλημερίζεται και πίνει καφέ.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο ζωοπλάστης γλύπτης Ευριπίδης Βαβούρης (1911-1987) 

Εικαστικά / Ευριπίδης Βαβούρης: Πέρα από το «Λαγωνικό» της Φωκίωνος Νέγρη

Ο δημιουργός του γνωστού αγάλματος της Κυψέλης υπήρξε ένας στοχαστικός γλύπτης της Αθήνας με αξιόλογη πορεία, που απέδιδε πειστικά και με μεγάλη ευαισθησία τα κατοικίδια ζώα. Μια επίσκεψη στο ατελιέ του, που έχει διατηρηθεί σε άψογη κατάσταση, αποτέλεσε το ερέθισμα για να τον ανακαλύψουμε και να τον επανεκτιμήσουμε. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένας Ιούνιος γεμάτος τέχνη: 28 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Εικαστικά / Ένας Ιούνιος γεμάτος τέχνη: 28 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Μια σειρά από εκθέσεις σημαντικών καλλιτεχνών χαρακτηρίζουν την έναρξη του καλοκαιριού. Από τα Plásmata 3 της Στεγης έως την αναδρομική έκθεση του Takis κι από τη Marlene Dumas έως την Charline von Heyl.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μαρλέν

Εικαστικά / Marlene Dumas: «Η τέχνη είναι πάντοτε μια πράξη εναντίον της βίας»

Η κορυφαία Νοτιοαφρικανή ζωγράφος παρουσιάζει την πρώτη ατομική της έκθεση στην Ελλάδα, στην οποία τα έργα της διαλέγονται με αρχαιότητες από τις μόνιμες συλλογές του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πρόδρομος Τσιαβός: «Στην παρουσία μας στον δημόσιο χώρο ο στόχος μας δεν είναι απλά να κάνουμε μια έκθεση αλλά να ακούσουμε, να συζητήσουμε, να αφήσουμε κάτι πίσω μας»

Plāsmata 3 / Πρόδρομος Τσιαβός: «Στόχος μας δεν είναι απλά να κάνουμε μια έκθεση, αλλά να αφήσουμε κάτι πίσω μας»

Ο επικεφαλής Ψηφιακής Ανάπτυξης και Καινοτομίας του Ιδρύματος Ωνάση μιλά με υπόκρουση τα ασταμάτητα τιτιβίσματα των πουλιών που έρχονται από τα σκιερά δέντρα του Πεδίου του Άρεως.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ