Taverna Miresia: Στις πρόβες του νέου έργου του Μάριο Μπανούσι

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Ο Μπανούσι συνδέει όλα τα στοιχεία, άλλοτε κωμικά, άλλοτε τραγικά και θρηνητικά, που συνοδεύουν την απουσία. Φωτ.: Νάσια Στουραΐτη
0

Στα αλβανικά «miresia» σημαίνει καλοσύνη. Η ταβέρνα Miresia είναι ο τόπος των παιδικών αναμνήσεων του 24χρονου σκηνοθέτη Μάριο Μπανούσι. Εκεί επιστρέφει για να αποχαιρετήσει μια οικογένεια και μια συνθήκη που δεν υπάρχουν πια, με την παράστασή του «Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia», που παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο (Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη») από τις 18 έως τις 20 Ιουλίου 2023 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, χρησιμοποιώντας ως δραματουργικά υλικά τις προσωπικές του μνήμες, για να τις μετατρέψει σε τελετουργική πράξη κάθαρσης.

Στην «Taverna Miresia», ο Μπανούσι επέστρεψε για να αποχαιρετήσει για πάντα τον πατέρα του και τη χώρα καταγωγής του, βάζοντας στις αποσκευές του την έννοια του οριστικού τέλους. Λίγες ημέρες πριν από τον θάνατο του πατέρα του, είχε πεθάνει από λύπη και απόγνωση η δεύτερη γυναίκα του, η Λιντίτα, η δεύτερη μητέρα του Μπανούσι, την οποία αποχαιρέτησε με άδολη αγάπη στην παράσταση που της αφιέρωσε, «Αντίο, Λιντίτα».   

Ο Μάριο και οι αδελφές του, Μπέλα και Αναστασία, βρίσκονται πίσω στις ρίζες τους, καθισμένοι στην οικογενειακή ταβέρνα σε ένα προάστιο των Τιράνων, με τη φωτεινή επιγραφή της να τρεμοσβήνει, τοποθετημένη σε περίοπτη θέση. Έχουν επιστρέψει για ένα αποχαιρετιστήριο τραπέζι, με τον κόσμο των νεκρών να συνδέεται με τον κόσμο των πενθούντων συνδαιτημόνων. Μέσα από μια περφόρμανς ο Μπανούσι καλωσορίζει τις μνήμες και τη νοσταλγία προκειμένου να αντιμετωπίσει την απουσία του πρόσφατα εκλιπόντος πατέρα του, μάγειρα και ιδιοκτήτη της ταβέρνας, που υποδεχόταν κάθε βράδυ τους πελάτες.

Ο Μπανούσι φέρνει στη σκηνή τις προσωπικές στιγμές που βλέπει κανείς στα νεκροταφεία, με συγγενείς απαρηγόρητους, με τάπερ και φραπέ, να περνούν τον χρόνο τους στον ήλιο, δίπλα στην τελευταία κατοικία του προσφιλούς τους προσώπου. 

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
«Όπως στη "Ραγάδα" η σκηνή γέμιζε χιόνι, εδώ το σκηνικό γεμίζει, κατακτάται από τη φύση, μια δύναμη και μια ιδέα και μια πραγματικότητα ανώτερη από εμάς», λέει ο Μάριο Μπανούσι.

«Είναι περίεργο, εκεί που ο πατέρας μου ήταν οικοδεσπότης, να συγκεντρωνόμαστε για να τον αποχαιρετήσουμε. Είναι ένας απών-παρών, πρωταγωνιστής και σε αυτήν τη φάση της ζωής μας. Όπως συνέβαινε με την παρουσία του, έτσι και η απουσία του καθορίζει κάθε μας κίνηση», λέει.

Στη Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη» επικρατεί σιωπή λίγο πριν αρχίσει η πρόβα. Ο σκηνοθέτης με τον σκηνογράφο του, Σωτήρη Μελανό, δοκιμάζουν ένα φως που βγαίνει από μια φορητή σόμπα, περιστρέφεται και φωτίζει διαρκώς τη σκηνή, όπως η τηλεόραση που ήταν διαρκώς ανοιχτή στο «Αντίο, Λιντίτα». 

Αυτήν τη φορά το σπίτι της οικογένειας έχει αντικατασταθεί από έναν μεγάλο χώρο ντυμένο με λευκά πλακάκια μπάνιου, μια πελώρια ρεαλιστική τουαλέτα. Εκεί συμβαίνουν οι μεταμορφώσεις, των ανθρώπων και του χώρου, εκεί τέσσερις γυναικείες μορφές και ο Μάριο είναι οι πρωταγωνιστές μιας πράξης τέλους, με το τραπέζι να ακουμπά σχεδόν τον φρεσκοσκαμμένο τάφο με τα πλαστικά λουλούδια. 

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Φωτ.: Νάσια Στουραΐτη

«Αυτό είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας, μετά τη "Ραγάδα" και το "Αντίο, Λιντίτα"», λέει. «Η παράσταση αυτή επικεντρώνεται στην απουσία, όχι στην απώλεια, στην απουσία, στο κενό, γι' αυτό και σε όλη τη διάρκειά της βλέπουμε πάντα μια άδεια καρέκλα και διάφορους χαρακτήρες που διαχειρίζονται ο καθένας τη μοναχικότητά του και το πώς ζουν με αυτή την απουσία, πώς προσπαθούν να διαχειριστούν την άδεια καρέκλα. Βλέπουμε ότι ο κάθε χαρακτήρας έχει μια ειδική σχέση με αυτόν που λείπει, ο οποίος μπορεί να είναι ο μεγάλος απών, ωστόσο είναι παρών με κάθε τρόπο μέσα στο δωμάτιο».

Το ψυχρό περιβάλλον ενός ολόλευκου μπάνιου θερμαίνεται από την παρουσία των ανθρώπων και τις αποχρώσεις της ψυχικής τους κατάστασης. Εδώ μέσα κλειδώνονται για να κλάψουν, να κοιτάξουν το πρόσωπό τους στον καθρέφτη. Οι χαρακτήρες αγκαλιάζονται και παλεύουν, έλκονται και απωθούνται μέσα στο σκοτεινό μπάνιο που μόνο το τζάμι στο παράθυρο της πόρτας του το φωτίζει με τρόπο παρηγορητικό. 

«Ο χώρος του μπάνιου είναι πολύ προσωπικός, ένας χώρος στον οποίο έχουμε συνηθίσει να είμαστε μόνοι μας. Ήθελα να ανοίξω μια πόρτα σε αυτή την ιδιωτικότητα, να δείξω ότι συνδέεσαι ακόμα και στις πιο προσωπικές στιγμές, κουβαλάς τον έξω κόσμο», λέει ο σκηνοθέτης. «Ειρωνικά και μεταφορικά αναφέρομαι και στην έννοια της τροφής, παντρεύω την τροφή που υπάρχει σε ένα τραπέζι τοποθετημένο στον συγκεκριμένο χώρο με τον τρόπο που φεύγει η τροφή από μέσα μας ως αρχή και τέλος μιας διαδικασίας. Όπως το φαγητό που δεν μπορούμε να το χωνέψουμε, έτσι δεν μπορούμε να χωνέψουμε και την ιδέα ότι κάποιος λείπει, προσπαθούμε να μεταβάλουμε αυτήν τη σκέψη, να τη μετασχηματίσουμε, μας τρώει όμως το μεδούλι σαν σαράκι. Με τον ίδιο τρόπο, μεταφορικά, ο προσωπικός χώρος του μπάνιου από τυπικά ρεαλιστικός γίνεται ιερός, ο προσωπικός αυτός χώρος ακούει την προσευχή μας, έχει δει την εικόνα μας και την απόγνωσή μας».

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μακέτα του σκηνικού της παράστασης.

Η καθημερινότητα αποκτά χαρακτήρα λατρευτικό, το τάισμα γίνεται μετάληψη, οι τοίχοι μεταμορφώνονται σε φωτεινές κόγχες ναού, ο τοίχος στο βάθος υποχωρεί και παγανιστικά στοιχεία εισβάλλουν, τα σώματα λασπώνονται από το χώμα του τάφου, ένα μυθικό ον προβάλλει μέσα στο δωμάτιο που κατακλύζεται από τη φύση. Αυτήν τη φορά δεν οδηγούνται οι χαρακτήρες προς αυτό, αλλά εκείνο, υποβλητικά και αποφασιστικά, καταλαμβάνει τα πάντα. 

«Δεν είχα συγκεκριμένους χαρακτήρες στο μυαλό μου όταν ξεκίνησα», λέει ο Μάριο Μπανούσι, «με έναν τρόπο, μαγικά, όπως συνέβη και στο "Αντίο, Λιντίτα", διαμορφώνεται μια οικογένεια, οι αδελφές μου, η μητέρα μου, με τη στενή μου συνεργάτιδα Χρυσή Βιδαλάκη να έχει έναν ρόλο-σύμβολο σε αυτή την παράσταση που αφιερώνεται στον πατέρα μου. Εγώ βλέπω τη μεταμόρφωσή του, μετεμψύχωση ή μετενσάρκωση σε ένα ον μυθικό, μια φιγούρα άφυλη που βγαίνει από τη γη, από τη φύση, και έρχεται σε μια σύνδεση με την "Πιετά" και την πορεία μας προς αυτή, όπως υπήρχε στο "Αντίο, Λιντίτα"». 

Ο Μπανούσι συνδέει όλα τα στοιχεία, άλλοτε κωμικά, άλλοτε τραγικά και θρηνητικά, που συνοδεύουν την απουσία. Ο θρήνος, το παράπονο και η αμηχανία, το κενό και η μοναξιά συνδέονται με την ανθρώπινη ανάγκη επιβίωσης, με έναν θρίαμβο της ζωής επί του θανάτου, με τις σωματικές ανάγκες να πιέζουν ανυπόφορα, με την πείνα και τη δίψα να συνδέονται με τη βία του θρήνου. Φέρνει στη σκηνή τις προσωπικές στιγμές που βλέπει κανείς στα νεκροταφεία, με συγγενείς απαρηγόρητους, με τάπερ και φραπέ, να περνούν τον χρόνο τους στον ήλιο, δίπλα στην τελευταία κατοικία του προσφιλούς τους προσώπου. Φέρνει στη σκηνή τη μεταμόρφωση των ζωντανών σε πλάσματα χθόνια μέσα στο προσωπικό τους καθαρτήριο, σε αναμονή της επόμενης πράξης της ζωής τους, σε μια συνειρμική ακολουθία από εικόνες, θραύσματα από αναμνήσεις και από όσα δεν πρόλαβαν να ειπωθούν.

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Σαβίνα Γιαννάτου.

Φέρνει μέσα από τα γυμνά σώματα και τον θρήνο της Σαβίνας Γιαννάτου, την απόγνωση που δίνει τη θέση της στην προσμονή μιας επόμενης, λιγότερο απαρηγόρητης μέρας. Και όλοι αυτοί οι απόντες και οι παρόντες συναντιούνται μέσα στη φύση, σε μια ανάσταση, ενώ το χώμα από το οποίο είναι φτιαγμένοι ανθίζει, καρπίζει, εξαπλώνεται χωρίς αντίσταση. Η φύση με τη θερμή της παρουσία διακλαδίζεται και καταλαμβάνει όλο το σκηνικό, αντιστέκεται στον θάνατο, τον νικά και κυριαρχεί σηματοδοτώντας την επιστροφή μας σε αυτή.

«Όπως στη "Ραγάδα" η σκηνή γέμιζε χιόνι, εδώ το σκηνικό γεμίζει, κατακτάται από τη φύση, μια δύναμη και μια ιδέα και μια πραγματικότητα ανώτερη από εμάς», λέει ο Μάριο Μπανούσι. «Είναι τόσο δυνατή και τόσο ακατανόητη, που προσπαθούμε να την αγγίξουμε, να τη γαληνέψουμε, ξέρουμε ότι μας επιβάλλεται σαν ανάγκη η ιδέα της και θα σημάνει τον θάνατό μας η καταστροφή της. Και μόνο η ιδέα της δύναμης της φύσης μπορεί να μας γαληνέψει, να μας κάνει να επιστρέψουμε σε ένα τέλος, στο χώμα, γαλήνιοι πια, ή να συνεχίσουμε γνωρίζοντας πλέον». 

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Φωτ.: Νάσια Στουραΐτη
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Φωτ.: Νάσια Στουραΐτη

Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ