Taverna Miresia: Στις πρόβες του νέου έργου του Μάριο Μπανούσι

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Ο Μπανούσι συνδέει όλα τα στοιχεία, άλλοτε κωμικά, άλλοτε τραγικά και θρηνητικά, που συνοδεύουν την απουσία. Φωτ.: Νάσια Στουραΐτη
0

Στα αλβανικά «miresia» σημαίνει καλοσύνη. Η ταβέρνα Miresia είναι ο τόπος των παιδικών αναμνήσεων του 24χρονου σκηνοθέτη Μάριο Μπανούσι. Εκεί επιστρέφει για να αποχαιρετήσει μια οικογένεια και μια συνθήκη που δεν υπάρχουν πια, με την παράστασή του «Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia», που παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο (Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη») από τις 18 έως τις 20 Ιουλίου 2023 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, χρησιμοποιώντας ως δραματουργικά υλικά τις προσωπικές του μνήμες, για να τις μετατρέψει σε τελετουργική πράξη κάθαρσης.

Στην «Taverna Miresia», ο Μπανούσι επέστρεψε για να αποχαιρετήσει για πάντα τον πατέρα του και τη χώρα καταγωγής του, βάζοντας στις αποσκευές του την έννοια του οριστικού τέλους. Λίγες ημέρες πριν από τον θάνατο του πατέρα του, είχε πεθάνει από λύπη και απόγνωση η δεύτερη γυναίκα του, η Λιντίτα, η δεύτερη μητέρα του Μπανούσι, την οποία αποχαιρέτησε με άδολη αγάπη στην παράσταση που της αφιέρωσε, «Αντίο, Λιντίτα».   

Ο Μάριο και οι αδελφές του, Μπέλα και Αναστασία, βρίσκονται πίσω στις ρίζες τους, καθισμένοι στην οικογενειακή ταβέρνα σε ένα προάστιο των Τιράνων, με τη φωτεινή επιγραφή της να τρεμοσβήνει, τοποθετημένη σε περίοπτη θέση. Έχουν επιστρέψει για ένα αποχαιρετιστήριο τραπέζι, με τον κόσμο των νεκρών να συνδέεται με τον κόσμο των πενθούντων συνδαιτημόνων. Μέσα από μια περφόρμανς ο Μπανούσι καλωσορίζει τις μνήμες και τη νοσταλγία προκειμένου να αντιμετωπίσει την απουσία του πρόσφατα εκλιπόντος πατέρα του, μάγειρα και ιδιοκτήτη της ταβέρνας, που υποδεχόταν κάθε βράδυ τους πελάτες.

Ο Μπανούσι φέρνει στη σκηνή τις προσωπικές στιγμές που βλέπει κανείς στα νεκροταφεία, με συγγενείς απαρηγόρητους, με τάπερ και φραπέ, να περνούν τον χρόνο τους στον ήλιο, δίπλα στην τελευταία κατοικία του προσφιλούς τους προσώπου. 

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
«Όπως στη "Ραγάδα" η σκηνή γέμιζε χιόνι, εδώ το σκηνικό γεμίζει, κατακτάται από τη φύση, μια δύναμη και μια ιδέα και μια πραγματικότητα ανώτερη από εμάς», λέει ο Μάριο Μπανούσι.

«Είναι περίεργο, εκεί που ο πατέρας μου ήταν οικοδεσπότης, να συγκεντρωνόμαστε για να τον αποχαιρετήσουμε. Είναι ένας απών-παρών, πρωταγωνιστής και σε αυτήν τη φάση της ζωής μας. Όπως συνέβαινε με την παρουσία του, έτσι και η απουσία του καθορίζει κάθε μας κίνηση», λέει.

Στη Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη» επικρατεί σιωπή λίγο πριν αρχίσει η πρόβα. Ο σκηνοθέτης με τον σκηνογράφο του, Σωτήρη Μελανό, δοκιμάζουν ένα φως που βγαίνει από μια φορητή σόμπα, περιστρέφεται και φωτίζει διαρκώς τη σκηνή, όπως η τηλεόραση που ήταν διαρκώς ανοιχτή στο «Αντίο, Λιντίτα». 

Αυτήν τη φορά το σπίτι της οικογένειας έχει αντικατασταθεί από έναν μεγάλο χώρο ντυμένο με λευκά πλακάκια μπάνιου, μια πελώρια ρεαλιστική τουαλέτα. Εκεί συμβαίνουν οι μεταμορφώσεις, των ανθρώπων και του χώρου, εκεί τέσσερις γυναικείες μορφές και ο Μάριο είναι οι πρωταγωνιστές μιας πράξης τέλους, με το τραπέζι να ακουμπά σχεδόν τον φρεσκοσκαμμένο τάφο με τα πλαστικά λουλούδια. 

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Φωτ.: Νάσια Στουραΐτη

«Αυτό είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας, μετά τη "Ραγάδα" και το "Αντίο, Λιντίτα"», λέει. «Η παράσταση αυτή επικεντρώνεται στην απουσία, όχι στην απώλεια, στην απουσία, στο κενό, γι' αυτό και σε όλη τη διάρκειά της βλέπουμε πάντα μια άδεια καρέκλα και διάφορους χαρακτήρες που διαχειρίζονται ο καθένας τη μοναχικότητά του και το πώς ζουν με αυτή την απουσία, πώς προσπαθούν να διαχειριστούν την άδεια καρέκλα. Βλέπουμε ότι ο κάθε χαρακτήρας έχει μια ειδική σχέση με αυτόν που λείπει, ο οποίος μπορεί να είναι ο μεγάλος απών, ωστόσο είναι παρών με κάθε τρόπο μέσα στο δωμάτιο».

Το ψυχρό περιβάλλον ενός ολόλευκου μπάνιου θερμαίνεται από την παρουσία των ανθρώπων και τις αποχρώσεις της ψυχικής τους κατάστασης. Εδώ μέσα κλειδώνονται για να κλάψουν, να κοιτάξουν το πρόσωπό τους στον καθρέφτη. Οι χαρακτήρες αγκαλιάζονται και παλεύουν, έλκονται και απωθούνται μέσα στο σκοτεινό μπάνιο που μόνο το τζάμι στο παράθυρο της πόρτας του το φωτίζει με τρόπο παρηγορητικό. 

«Ο χώρος του μπάνιου είναι πολύ προσωπικός, ένας χώρος στον οποίο έχουμε συνηθίσει να είμαστε μόνοι μας. Ήθελα να ανοίξω μια πόρτα σε αυτή την ιδιωτικότητα, να δείξω ότι συνδέεσαι ακόμα και στις πιο προσωπικές στιγμές, κουβαλάς τον έξω κόσμο», λέει ο σκηνοθέτης. «Ειρωνικά και μεταφορικά αναφέρομαι και στην έννοια της τροφής, παντρεύω την τροφή που υπάρχει σε ένα τραπέζι τοποθετημένο στον συγκεκριμένο χώρο με τον τρόπο που φεύγει η τροφή από μέσα μας ως αρχή και τέλος μιας διαδικασίας. Όπως το φαγητό που δεν μπορούμε να το χωνέψουμε, έτσι δεν μπορούμε να χωνέψουμε και την ιδέα ότι κάποιος λείπει, προσπαθούμε να μεταβάλουμε αυτήν τη σκέψη, να τη μετασχηματίσουμε, μας τρώει όμως το μεδούλι σαν σαράκι. Με τον ίδιο τρόπο, μεταφορικά, ο προσωπικός χώρος του μπάνιου από τυπικά ρεαλιστικός γίνεται ιερός, ο προσωπικός αυτός χώρος ακούει την προσευχή μας, έχει δει την εικόνα μας και την απόγνωσή μας».

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μακέτα του σκηνικού της παράστασης.

Η καθημερινότητα αποκτά χαρακτήρα λατρευτικό, το τάισμα γίνεται μετάληψη, οι τοίχοι μεταμορφώνονται σε φωτεινές κόγχες ναού, ο τοίχος στο βάθος υποχωρεί και παγανιστικά στοιχεία εισβάλλουν, τα σώματα λασπώνονται από το χώμα του τάφου, ένα μυθικό ον προβάλλει μέσα στο δωμάτιο που κατακλύζεται από τη φύση. Αυτήν τη φορά δεν οδηγούνται οι χαρακτήρες προς αυτό, αλλά εκείνο, υποβλητικά και αποφασιστικά, καταλαμβάνει τα πάντα. 

«Δεν είχα συγκεκριμένους χαρακτήρες στο μυαλό μου όταν ξεκίνησα», λέει ο Μάριο Μπανούσι, «με έναν τρόπο, μαγικά, όπως συνέβη και στο "Αντίο, Λιντίτα", διαμορφώνεται μια οικογένεια, οι αδελφές μου, η μητέρα μου, με τη στενή μου συνεργάτιδα Χρυσή Βιδαλάκη να έχει έναν ρόλο-σύμβολο σε αυτή την παράσταση που αφιερώνεται στον πατέρα μου. Εγώ βλέπω τη μεταμόρφωσή του, μετεμψύχωση ή μετενσάρκωση σε ένα ον μυθικό, μια φιγούρα άφυλη που βγαίνει από τη γη, από τη φύση, και έρχεται σε μια σύνδεση με την "Πιετά" και την πορεία μας προς αυτή, όπως υπήρχε στο "Αντίο, Λιντίτα"». 

Ο Μπανούσι συνδέει όλα τα στοιχεία, άλλοτε κωμικά, άλλοτε τραγικά και θρηνητικά, που συνοδεύουν την απουσία. Ο θρήνος, το παράπονο και η αμηχανία, το κενό και η μοναξιά συνδέονται με την ανθρώπινη ανάγκη επιβίωσης, με έναν θρίαμβο της ζωής επί του θανάτου, με τις σωματικές ανάγκες να πιέζουν ανυπόφορα, με την πείνα και τη δίψα να συνδέονται με τη βία του θρήνου. Φέρνει στη σκηνή τις προσωπικές στιγμές που βλέπει κανείς στα νεκροταφεία, με συγγενείς απαρηγόρητους, με τάπερ και φραπέ, να περνούν τον χρόνο τους στον ήλιο, δίπλα στην τελευταία κατοικία του προσφιλούς τους προσώπου. Φέρνει στη σκηνή τη μεταμόρφωση των ζωντανών σε πλάσματα χθόνια μέσα στο προσωπικό τους καθαρτήριο, σε αναμονή της επόμενης πράξης της ζωής τους, σε μια συνειρμική ακολουθία από εικόνες, θραύσματα από αναμνήσεις και από όσα δεν πρόλαβαν να ειπωθούν.

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Σαβίνα Γιαννάτου.

Φέρνει μέσα από τα γυμνά σώματα και τον θρήνο της Σαβίνας Γιαννάτου, την απόγνωση που δίνει τη θέση της στην προσμονή μιας επόμενης, λιγότερο απαρηγόρητης μέρας. Και όλοι αυτοί οι απόντες και οι παρόντες συναντιούνται μέσα στη φύση, σε μια ανάσταση, ενώ το χώμα από το οποίο είναι φτιαγμένοι ανθίζει, καρπίζει, εξαπλώνεται χωρίς αντίσταση. Η φύση με τη θερμή της παρουσία διακλαδίζεται και καταλαμβάνει όλο το σκηνικό, αντιστέκεται στον θάνατο, τον νικά και κυριαρχεί σηματοδοτώντας την επιστροφή μας σε αυτή.

«Όπως στη "Ραγάδα" η σκηνή γέμιζε χιόνι, εδώ το σκηνικό γεμίζει, κατακτάται από τη φύση, μια δύναμη και μια ιδέα και μια πραγματικότητα ανώτερη από εμάς», λέει ο Μάριο Μπανούσι. «Είναι τόσο δυνατή και τόσο ακατανόητη, που προσπαθούμε να την αγγίξουμε, να τη γαληνέψουμε, ξέρουμε ότι μας επιβάλλεται σαν ανάγκη η ιδέα της και θα σημάνει τον θάνατό μας η καταστροφή της. Και μόνο η ιδέα της δύναμης της φύσης μπορεί να μας γαληνέψει, να μας κάνει να επιστρέψουμε σε ένα τέλος, στο χώμα, γαλήνιοι πια, ή να συνεχίσουμε γνωρίζοντας πλέον». 

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Φωτ.: Νάσια Στουραΐτη
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Φωτ.: Νάσια Στουραΐτη

Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ