«Goodbye, Lindita»: Ένας 23χρονος σκηνοθετεί ένα έργο για την απώλεια στο Εθνικό

Μάριο Μπανούσι: Ο 23χρονος που σκηνοθετεί ένα έργο για την απώλεια στο Εθνικό Facebook Twitter
Με αφορά η κακοποίηση της γυναίκας σε όλες τις εκφάνσεις της. Εμπνέομαι από τις ιστορίες της μητέρας μου και των γυναικών με τις οποίες μεγάλωσα στην Αλβανία, καθώς και από τις προσωπικές μαρτυρίες των ηθοποιών με τις οποίες συνεργάστηκα. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LifO
0

Η πρώτη επαφή του με το κοινό έγινε στο Φεστιβάλ ROOMS2022, όταν παρουσίασε την περφόρμανς «Ragada», η οποία ήταν αφιερωμένη στη μητέρα του που ήταν μαία και ξεγέννησε χιλιάδες παιδιά. Ακούγοντας ιστορίες από εκείνη, άρχισε να καταλαβαίνει ότι τον αφορούσε ο άνθρωπος και τα πρώτα του βασικά ένστικτα. Τον περασμένο Μάιο, με τις περφόρμερ Χρυσή Βιδαλάκη, Ξένια Ντάνια και Aulona Lupa παρουσίασαν για δέκα παραστάσεις μια νέα εκδοχή της «Ragada» σε ένα διαμέρισμα στην Ηλιούπολη, στο «Θέατρο στη Σάλα» – από στόμα σε στόμα γέμισε το ιδιότυπο αυτό θέατρο.

Το 2017 βρέθηκε δίπλα στον Ευριπίδη Λασκαρίδη ως βοηθός του στην περφόρμανς THIRIO, στο πλαίσιο της Μπιενάλε της Αθήνας. Από το 2020, που αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, είναι ενεργός στον χώρο των παραστατικών τεχνών και η τελευταία του συνεργασία ήταν με τους Nova Melancholia στο έργο «Μarcel Duchamp» (2022). Με την αποφοίτησή του έφτιαξε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους που είχε τίτλο «Pranvera», με την οποία και συμμετείχε το φθινόπωρο του 2021 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου TIFF.

«Η "Ραγάδα" αφορά ένα πολύ γυναικείο θέμα που εξελίχθηκε με μεγάλες δυσκολίες. Είχα παλέψει πολύ για να την παρουσιάσω. Ως ιδέα ξεκίνησε από την εμπειρία της μητέρας μου όταν γέννησε την αδελφή μου και είναι η ιστορία μιας τραυματικής στιγμής, που παράλληλα είναι και η πιο ιερή στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας, η γέννα. Με αυτό ως κεντρικό άξονα επιχειρώ να δείξω τι σημαίνει να είσαι μητέρα, τι σημαίνει να είσαι γυναίκα, τι σημαίνει να είσαι μια ξένη γυναίκα.

Με αφορά η κακοποίηση της γυναίκας σε όλες τις εκφάνσεις της. Εμπνέομαι από τις ιστορίες της μητέρας μου και των γυναικών με τις οποίες μεγάλωσα στην Αλβανία, καθώς και από τις προσωπικές μαρτυρίες των ηθοποιών με τις οποίες συνεργάστηκα», λέει ο Μάριο που γεννήθηκε στην Ελλάδα, τρίτο παιδί μιας οικογένειας μεταναστών, που όταν ήταν μόλις ενός έτους πήγε στην Αλβανία, στη γιαγιά του, έξω από τα Τίρανα.

Θέλω να δουλεύω πάνω σε πράγματα που με καίνε. Αυτήν την περίοδο βιώνω ένα μεγάλο πένθος, έκλεισε ο κύκλος μιας ζωής στην Αλβανία – η ταβέρνα του πατέρα μου, τα φαγητά μας, το άρωμά τους, το σπίτι του. Toν πατέρα μου, τη μητριά μου, που ήταν δεύτερη μητέρα μου, θα ήθελα να τους δω ανάμεσα στους θεατές, μου λείπουν. Δουλεύοντας το υλικό, αυτό το πένθος έχει πάρει μια άλλη διάσταση, αλλά νιώθω ότι θα με απασχολούν πάντα ο θάνατος και η ζωή.

«Υπήρχε η αίσθηση του χωριού εκεί, είχαμε κότες, τα πρόβατα πέρναγαν έξω από το σπίτι, είχαμε τον νερουλά, τον γαλατά. Τα θυμάμαι πολύ έντονα όλα αυτά, όπως και το περιβάλλον, που ήταν παραμυθένιο. Ήμασταν μεγάλη οικογένεια, πολλά ξαδέλφια, είχαμε φτώχεια, έτρωγες με το μέτρο, ένα αυγό κάθε παιδί. Ήταν υπέροχα χρόνια όμως, καθόλου βασανιστικά, τώρα τα καταλαβαίνω περισσότερο».

Η Αθήνα, όταν η μητέρα του τον έφερε τελικά εδώ, δεν του άρεσε καθόλου, του φαινόταν παράξενη και μεγάλη, άγνωστη, με πολλά φώτα. Το τραύμα του αποχωρισμού από τη γιαγιά του ήταν πολύ έντονο, μία από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής του. Θυμάται τη μητέρα του να δουλεύει από τις 5 τα ξημερώματα μέχρι τη νύχτα ως καθαρίστρια, ενώ εκείνος έμενε με τις αδελφές του, που σήμερα ζουν στο Λονδίνο και εργάζονται η μια ως ψυχολόγος και η άλλη σε μια πολυεθνική φαρμακευτική εταιρεία.

Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Ακόμα και τις φωτογραφίες της παράστασης θέλω να κάνω γιατί η φωτογραφία είναι ένα πάθος μου, ασχολούμαι πολύ. Φωτο: Μάριο Μπανούσι
Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Σχεδιάζω φωτογραφικά πρότζεκτ και αυτό το υλικό είναι στην ουσία και θεατρικό. Goodbye, Lindita/Μάριο Μπανούσι

Στο σχολείο ήταν ζωηρός, μέτριος μαθητής και άτακτος. Το μόνο που τον ηρεμούσε ήταν η ζωγραφική, «έκανα φίλους, μου έμοιαζαν όλα ωραία, ωστόσο, κάτω από το χαλί, υπήρχε το "τι όμορφο παιδάκι είσαι εσύ, δεν μοιάζεις με Αλβανό, τι ωραία μιλάς ελληνικά, δεν μοιάζεις με Αλβανό". Αυτό σκέφτομαι σήμερα όταν γυρνάω στο παρελθόν, όπως και το ότι είχα άλλη αντιμετώπιση από ορισμένους, ακόμα και δάσκαλους. Σαν να μην έβλεπαν την προσπάθεια που έκανα – αυτό με χαρακτήριζε κιόλας. Είχα το παράπονο "μα, δεν βλέπετε τι έκανα"; Ωστόσο, προσαρμόστηκα. Βέβαια, έλεγα ότι θα γίνω ζωγράφος και κανένας δεν μου έδινε σημασία».

Ο Μάριο διάβαζε με μανία Ζωρζ Σαρρή και ταξίδευε μέσα από τις ιστορίες της, έβλεπε πολύ κινηματογράφο, ταινίες παλιές, κλασικές, αλβανικές, σε DVD, αυτό όμως που τον γοήτευε περισσότερο ήταν να κάνει παρέα και να ακούει ιστορίες από γυναίκες πολύ μεγαλύτερές του, γιαγιάδες, με τις οποίες καθόταν ατέλειωτες ώρες. Με μία από αυτές, την Τασία, που ήταν 80 χρονών, έμειναν φίλοι μέχρι τον θάνατό της – έκανε κοπάνα από το σχολείο για να πάει στην κηδεία της και να την αποχαιρετήσει. Στα χρόνια του λυκείου άρχισε να συναναστρέφεται με φίλους που τους ενδιέφεραν τα καλλιτεχνικά, έγραφαν τραγούδια, έβλεπαν ταινίες. Δύο συναντήσεις καθόρισαν σχεδόν «μοιραία» το μέλλον του.

«Ήθελα να μπω στην Καλών Τεχνών, αλλά ήταν δύσκολο να κάνω φροντιστήριο. Ήθελε χρήματα που δεν υπήρχαν και μετά συνάντησα μια φίλη που μου είπε ότι ήταν στη Δραματική. Δεν είχα ιδέα τι εννοούσε, αλλά μου γνώρισε διάφορο κόσμο και κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να κάνω. Έτσι έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Ωδείο Αθηνών πριν καλά καλά κλείσω τα δεκαοκτώ. Μου έκανε εντύπωση το ότι υπήρχαν άτομα που ήταν συνειδητά εκεί. Πιστεύω ότι αν κάνεις σπουδές μεγαλύτερος, έχεις άλλη εμπειρία. Και μια και το συζητάμε τώρα πολύ, η αξία των καλλιτεχνικών σπουδών είναι μεγάλη. Εκεί είναι όλη σου η ζωή για τρία χρόνια, εκεί αναπνέεις, δεν κάθεσαι στα καφενεία και απλώς δίνεις εξετάσεις, δουλεύεις νυχθημερόν».

Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Το μόνο που τον ηρεμούσε ήταν η ζωγραφική, «έκανα φίλους, μου έμοιαζαν όλα ωραία, ωστόσο, κάτω από το χαλί, υπήρχε το "τι όμορφο παιδάκι είσαι εσύ, δεν μοιάζεις με Αλβανό, τι ωραία μιλάς ελληνικά, δεν μοιάζεις με Αλβανό". Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Τα χρόνια της σχολής τα έχει στο μυαλό του ως τα πιο απελευθερωτικά, τα αποκαλεί «μαγικά». Έμπαινε στο κτίριο και χανόταν, ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκε βεβαιότητα. «Στη σχολή άρχισα να νιώθω ελευθερία. Είναι η πρώτη φορά που έλεγα ότι το όνομά μου είναι Μάριο και όχι Μάριος, όπως με έλεγαν στο σχολείο – καταλαβαίνω γιατί όλοι οι μετανάστες εξελληνίζουμε τα ονόματά μας, αλλά είναι μια διαδικασία που μας κάνει να τρέχουμε χρόνια με τα χαρτιά μας. Αυτό το "ς", που σε άλλους φαίνεται ασήμαντο, ήταν η ταυτότητά μου, σαν μια πέτρα στο όνομά μου, ήταν σοβαρό για μένα.

Η μητέρα μου έκανε τα πάντα για να σπουδάσω, αυτό θέλω να το τονίσω. Είναι μια μαχήτρια, πλήρωσε τις σπουδές μου με αίμα, γι' αυτό της αφιερώνω όλα τα έργα μου και γιατί είναι μια γυναίκα που ήρθε με τα πόδια από την Αλβανία, μεγάλωσε τρία παιδιά και τα σπούδασε και βίωσε έναν σεξισμό αδιανόητο από τα αφεντικά της – κι αυτό το έβλεπα με τα μάτια μου, όταν πήγαινα μαζί της και τη βοηθούσα να καθαρίζει. Σήμερα που έχει έναν φούρνο, κάθε μέρα το παλεύει απίστευτα, είναι είδωλο η μητέρα μου», λέει.

Η δεύτερη συνάντηση που διαμόρφωσε τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τις παραστατικές τέχνες συνέβη όταν ήταν στη Γ' Λυκείου, σε ένα ερασιτεχνικό θεατρικό εργαστήριο, όπου γνώρισε τη Χρυσή Βιδαλάκη, ηθοποιό, ψυχοθεραπεύτρια και συνδημιουργό των έργων του. Μαζί έφτιαξαν τη «Ραγάδα».

Η Χρυσή συντόνιζε εργαστήρια με ερασιτέχνες, έκανε θέατρο-ντοκουμέντο και άνοιξε έναν άλλο κόσμο στον Μάριο και στους υπόλοιπους, πηγαίνοντάς τους να δουν Παπαϊωάννου και Τερζόπουλο, δείχνοντάς τους βίντεο με την Αμπράμοβιτς. Ο Μάριο άρχισε να συντονίζει μαζί της εργαστήρια ερασιτεχνών, ήδη από τα χρόνια της σχολής, και εκεί κατάλαβε, μέσω των γυναικών που συμμετείχαν και ήταν πάνω από πενήντα ετών, τι σημαίνει να είναι κάποιος ανοιχτός σε συγκίνηση και συναισθήματα. Εκεί κατάλαβε τι σημαίνει να έχεις δασκάλους που δεν σε αντιμετωπίζουν επιπόλαια, αλλά με ευαισθησία.

«Όσο σπούδαζα και έκανα και τα μαθήματα στους ερασιτέχνες κατάλαβα ότι αυτοί οι "ερασιτέχνες" που καμιά φορά κοροϊδεύουμε κάνουν πράγματα πολύ πιο δυνατά από τα έργα που βλέπω και φέρνουν υλικό που σε κάνουν να μένεις με το στόμα ανοιχτό. Δεν είναι ερασιτεχνικό, είναι αληθινό αυτό που κάνουν», λέει.

Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Ο κόσμος των γυναικών είναι κάτι που με ενδιαφέρει, με εμπνέει και μου ανοίγει δρόμους. Φωτο: Μάριο Μπανούσι

Το ενδιαφέρον του για τη σκηνοθεσία ξεκίνησε τα χρόνια της σχολής, χωρίς να το συνειδητοποιεί. «Ντρεπόμουν, αλλά ήθελα να τα κάνω όλα, ακόμα και τα σκηνικά, γιατί κατάλαβα ότι η αισθητική με ενδιαφέρει βαθιά. Ακόμα και στις πτυχιακές εξετάσεις έκανα το σκηνικό, αλλά δεν είπα ποτέ "θα γίνω σκηνοθέτης". Ακόμα και τις φωτογραφίες της παράστασης θέλω να κάνω γιατί η φωτογραφία είναι ένα πάθος μου, ασχολούμαι πολύ. Αυτό κάνω και στο θέατρο, είναι εικαστική η παράσταση, σκηνή-σκηνή συντίθεται μια φωτογραφία, ένας πίνακας. Σχεδιάζω φωτογραφικά πρότζεκτ και αυτό το υλικό είναι στην ουσία και θεατρικό.

Έχω μια σειρά με γυναίκες, ανάμεσά τους και κάποιες σε μεγάλη ηλικία – ο κόσμος των γυναικών είναι κάτι που με ενδιαφέρει, με εμπνέει και μου ανοίγει δρόμους. Τις φωτογραφίες θέλω να τις παρουσιάσω και αυτόνομα, αλλά αν δεν είσαι γνωστός, λίγοι τολμούν. Ωστόσο ο Γεράσιμος Καππάτος, με τον οποίο έκανα το πρώτο βήμα, μπόρεσε να με εμπιστευτεί. Κάτι τέτοιο σε κάνει να προχωράς με άλλο θάρρος.

Τη "Ραγάδα" την κάναμε με χρήματα από την τσέπη μας, είχαμε αγωνία αν θα έρθει κόσμο. Εκεί με είδε ο Γιώργος Κουτλής, που έχει αναλάβει την Πειραματική, εκεί με είδε και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού, ο κ. Μόσχος, και μου είπε να κάνω μια πρόταση για την Πειραματική. Έτσι σκέφτηκα αυτό το Goodbye, Lindita για να αποχαιρετήσω και να τιμήσω τη Λιντίτα, τη δεύτερη γυναίκα του πατέρα μου, που πέθανε τρεις μέρες μετά από εκείνον.

Όπως και στη "Ραγάδα", και στη "Λιντίτα" αλλά και στα επόμενα έργα που θα κάνω –δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια–, χρησιμποποιώ προσωπικά στοιχεία, γιατί αλλιώς νιώθω ότι δεν λειτουργεί η διαδικασία. Θέλω να δουλεύω πάνω σε πράγματα που με καίνε. Αυτήν την περίοδο βιώνω ένα μεγάλο πένθος, έκλεισε ο κύκλος μιας ζωής στην Αλβανία – η ταβέρνα του πατέρα μου, τα φαγητά μας, το άρωμά τους, το σπίτι του. Toν πατέρα μου, τη μητριά μου, που ήταν δεύτερη μητέρα μου, θα ήθελα να τους δω ανάμεσα στους θεατές, μου λείπουν.

Δουλεύοντας το υλικό, αυτό το πένθος έχει πάρει μια άλλη διάσταση, αλλά νιώθω ότι θα με απασχολούν πάντα ο θάνατος και η ζωή. Είναι κάτι δικό μου, αλλά ο θεατής δεν θα δει την ιστορία του Μάριο, μια αυτοβιογραφική παράσταση, η ιστορία μου υπάρχει μόνο βαθιά στον πυρήνα. Με αυτήν άνοιξε ένα πεδίο που περιλαμβάνει τη θρησκεία, ταφές, βαφτίσια, αλλαγές ονομάτων. Κατά τη γνώμη μου, αυτά τα έθιμα είναι βαθιά βαλκανικά και δεν κλειδώνουν ποτέ.

Ζωγραφίζω τις σκηνές και δουλεύω σαν να έκανα σινεμά. Από αυτήν τη διαδικασία ξυπνούν μνήμες στον θεατή, κοινές και διαφορετικές, ριζωμένες όμως μέσα μας βαθιά. Είναι μια πρόκληση οι πρόβες, το να γνωρίσεις τους άλλους, θέλω να τους βάλω στον κόσμο μου κι εγώ να μπω στον δικό τους. Εμένα δεν με ενδιαφέρει τόσο να κάνω κάτι όμορφο όσο κάτι που έχει μια ιστορία να πει σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά». 

Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Στη σχολή άρχισα να νιώθω ελευθερία. Είναι η πρώτη φορά που έλεγα ότι το όνομά μου είναι Μάριο και όχι Μάριος, όπως με έλεγαν στο σχολείο – καταλαβαίνω γιατί όλοι οι μετανάστες εξελληνίζουμε τα ονόματά μας, αλλά είναι μια διαδικασία που μας κάνει να τρέχουμε χρόνια με τα χαρτιά μας. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LifO

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Βρικόλακες» του Ίψεν: Η οικογένεια σκοτώνει την επιθυμία

Κριτική Θεάτρου / «Βρικόλακες» του Ίψεν: Η οικογένεια σκοτώνει την επιθυμία

Μηδαμινό παιχνίδι σκιάς και φωτός, παλιακή υπογράμμιση των «σημαντικών» φράσεων μέσω μουσικής υπόκρουσης, ασήμαντα πήγαινε-έλα-κάθισε υπονομεύουν την παράσταση της Κεντρικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Κάμαρες»: Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης μάς καλεί στο παραισθησιογόνο σύμπαν του

Θέατρο / «Κάμαρες»: Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης μάς καλεί στο παραισθησιογόνο σύμπαν του

Η νέα δημιουργία του διεθνούς καλλιτέχνη, στο πλαίσιο της 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, είναι ένα αναπάντεχο κοκτέιλ ιδεών και υλικών που ερεθίζει τη φαντασία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Νικορέστης Χανιωτάκης

Θέατρο / Νικορέστης Χανιωτάκης: «Να γνωρίζουμε ανθρώπους και να ανταλλάσσουμε ιστορίες»

Ίσως ο πιο παραγωγικός σκηνοθέτης του ελληνικού θεάτρου αυτήν τη στιγμή, ο Νικορέστης Χανιωτάκης υπογράφει τη φετινή σεζόν έξι παραστάσεις και μας λύνει την απορία πώς τα καταφέρνει να είναι τόσο ενεργός και τόσο χαμηλών τόνων.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ