«Μπεντ»: Ένα έργο για τη σαρωτική δύναμη του έρωτα ακόμα και στο βαθύτερο σκοτάδι

Bent Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Βερολίνο, Ιούλιος 1934. Ο Χίτλερ βρίσκεται ενάμιση χρόνο στην εξουσία και η γερμανική πρωτεύουσα, που ζει ακόμα στον απόηχο της ηδονιστικής παραζάλης του Μεσοπολέμου, πρόκειται σύντομα να αλλάξει ριζικά προφίλ.

Η ντόλτσε βίτα μιας πρώιμης απελευθέρωσης δεν έχει ακόμα τελειώσει για τους ομοφυλόφιλους, τα καφέ, τα μπαρ, τα κλαμπ και τα άλλα στέκια τους σφύζουν από ζωή, όμως όχι για πολύ ακόμη – ο ουρανός έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει και οι ναζί ήδη καταδιώκουν αντιφρονούντες και Εβραίους, απομονώνουν επίσης τους ανάπηρους, τους διαφορετικούς. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συλλαμβάνονται και οδηγούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου οι εξευτελισμοί, τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις είναι στην ημερήσια διάταξη.

Οι διαθέσεις τους απέναντι στους ομοφυλόφιλους διαφάνηκαν από την επιδρομή παρακρατικών στο Ινστιτούτο Σεξολογίας του Μάγκνους Χίρσφελντ τον Μάιο του ίδιου χρόνου. Μετά και τη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» (2/7/1934), οπότε τα Τάγματα Εφόδου (SA) του Ερνστ Ρεμ διαλύονται βίαια και όσοι ομοφυλόφιλοι υπηρετούσαν εκεί εξοντώνονται ή φυλακίζονται, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά κανονικά…

Σε αυτήν ακριβώς τη χρονική στιγμή τοποθετεί ο Μάρτιν Σέρμαν το κορυφαίο θεατρικό του έργο που δίκαια θεωρείται ένα από τα συγκλονιστικότερα που γράφτηκαν τον εικοστό αιώνα. To «Bent» έκανε πρεμιέρα το 1979 στο Royal Court Theater του Λονδίνου με πρωταγωνιστές τους Ίαν Μακ Κέλεν και Τομ Μπελ και έκτοτε ανέβηκε σε πολλά θέατρα ανά τον κόσμο.

Ένα έργο πολύ δυνατό, διαχρονικό και βέβαια βαθιά πολιτικό, που αφυπνίζει συνειδήσεις και ανεβαίνει σε μια όχι τυχαία συγκυρία.

Έγινε μέχρι και ταινία, ενώ συνέβαλε πολύ στις προσπάθειες ανάδειξης των ομοφυλόφιλων θυμάτων των στρατοπέδων συγκέντρωσης του Γ' Ράιχ, των περίφημων «Ροζ Τριγώνων» που βρίσκονταν για δεκαετίες στο περιθώριο του επίσημου αφηγήματος – το ροζ τρίγωνο χρησιμοποιήθηκε στα '70s από το ομοφυλόφιλο κίνημα ως σύμβολο μνήμης και αγώνα, ενώ στα '80s το «υιοθέτησε» αντεστραμμένο η Act Up.

Bent Facebook Twitter
Πέτρος Ζούλιας. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Το πιο εξωφρενικό ήταν ότι, όπως αναφέρει κάποια στιγμή και ο θείος Φρέντι (Δημήτρης Καραμπέτσης), οι ναζί είχαν απαγορεύσει ακόμα και τη φαντασία, ακόμα και τις σκέψεις που σχετίζονταν με την ομοφυλοφιλία.

Στην Ελλάδα το έργο πρωτοανέβασε το 1980 ο Γιώργος Θεοδοσιάδης με τους Πέτρο Φυσσούν και Γιάννη Φέρτη και έκανε πάταγο, καθώς άγγιζε ένα θέμα που για την ελληνική κοινωνία, «δασκαλεμένη» μέχρι πρότινος με το χουντικό τρίπτυχο «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια», ήταν ακόμα μεγάλο ταμπού.

Ο νεαρός τότε Πέτρος Ζούλιας, ο οποίος σκηνοθετεί το εκ νέου ανέβασμα του «Μπεντ» στο Θέατρο Χώρα με πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Μέμο Μπεγνή - Ιωάννη Αθανασόπουλο και «οδηγό» τη μετάφραση του Θεοδοσιάδη, είχε, καθώς λέει, εντυπωσιαστεί βαθιά από εκείνη την παράσταση και ήθελε από χρόνια να καταπιαστεί με αυτό το έργο.  

«Ο εφιάλτης του ναζισμού δεν ανήκει δυστυχώς σε κάποιο μακρινό παρελθόν. Σε Ευρώπη και Αμερική ανθούν ξανά οι ρατσιστικές ιδεολογίες και οι ακροδεξιοί πολιτικοί σχηματισμοί κερδίζουν έδαφος. Στην Ελλάδα διεξάγεται αυτό τον καιρό η δίκη της Χρυσής Αυγής σε δεύτερο βαθμό και όλοι είδαμε τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, συνήγορο μελών μιας οργάνωσης που μέχρι πριν από λίγα χρόνια είχε εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους, να χαιρετά ναζιστικά μέσα στο Εφετείο. Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ένας διάχυτος κοινωνικός εκφασισμός που εκφράστηκε και στη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Δεν φαντάζεσαι πόσα δηλητηριώδη σχόλια δεχόμαστε καθημερινά στους λογαριασμούς του θεάτρου Χώρα στα σόσιαλ μίντια και μιλάμε για ένα κλασικό έργο!» μου λέει ο σκηνοθέτης.

Bent Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

«Ένα έργο πολύ δυνατό, διαχρονικό και βέβαια βαθιά πολιτικό, που αφυπνίζει συνειδήσεις και ανεβαίνει σε μια όχι τυχαία συγκυρία. Καταγγέλλει τη βία, τον ρατσισμό και τον αυταρχισμό, μας προτρέπει να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και να συμφιλιωνόμαστε μαζί του ως έχει αφενός, να επιδεικνύουμε συντροφικότητα, αλληλεγγύη και ανθρωπιά αφετέρου, είτε πρόκειται για πρόσφυγα, είτε για άτομο ΛΟΑΤΚΙ+, είτε για άτομο στο όριο της ανέχειας, από διαφορετική θρησκεία και φυλή, οποιονδήποτε δεν είναι “σαν κι εμάς”. Είναι, πάνω απ' όλα, ένας ύμνος στη δύναμη του έρωτα», συνεχίζει, σε αντιδιαστολή με την πεσιμιστική διαπίστωση του Μαξ ότι «οι ομοφυλόφιλοι δεν πρέπει να αγαπούν».

Το ξεκίνημα της παράστασης μας μεταφέρει νοητά σε ένα queer κλαμπ εποχής, όχι πολύ διαφορετικό από ένα ανάλογο κλαμπ στο σημερινό Βερολίνο ή και την Αθήνα. Το διευθύνει η drag queen Γκρέτα (πολύ πειστικός στον ιδιαίτερα απαιτητικό αυτόν ρόλο ο Μανώλης Θεοδωράκης, ο οποίος στη συνέχεια υποδύεται και τον ναζί αξιωματικό) που, ελπίζοντας να διασώσει αν όχι την επιχείρηση τουλάχιστον την άλλη της ζωή, αυτή ενός καθώς πρέπει στρέιτ οικογενειάρχη, θα συνεργαστεί με τους ναζί.

Σε μια ακόμα νύχτα κραιπάλης, λοιπόν, σε αυτό το «άντρο ακολασίας», ο Μέμος Μπεγνής (Μαξ) «ψωνίζει» ένα νεαρό στέλεχος των Ταγμάτων Εφόδου (James Rodi) και μεθυσμένοι πηγαίνουν παρέα στο σπίτι όπου συζεί με τον δεσμό του τον Ρούντι (Γιάννης Σίντος).

Όμως την επομένη το πρωί –έχει προηγηθεί η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»– ζυγώνει το κακό: μέλη των SS, «μιλημένα» από την Γκρέτα, που μαζί με τον σαδιστή ναζί Χρήστο Ζαχαριάδη και τον Σπύρο Δούρο παραπέμπουν στην κατά Χάνα Άρεντ «κοινοτοπία του κακού», μπουκάρουν για να συλλάβουν το «τεκνό» του Ερνστ Ρεμ. Το ζευγάρι το σκάει, κρύβεται και προσπαθεί να διαφύγει από τη χώρα, ώσπου τελικά τους συλλαμβάνει η Γκεστάπο. 

Bent Facebook Twitter
Τα σκηνικά της Μαίρης Τσαγκάρη σε βάζουν απόλυτα στο πνεύμα του έργου με τη συνδρομή της μουσικής του Θοδωρή Οικονόμου. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Το δεύτερο μέρος, που είναι πραγματική «γροθιά στο στομάχι», ακόμα κι αν το δεις σε πρόβα, και απαιτεί υψηλές υποκριτικές ικανότητες αλλά και αντοχές, ειδικά για τους δύο πρωταγωνιστές, οι οποίοι πρέπει να κουβαλούν πέρα-δώθε επί ώρα πραγματικές κοτρώνες, εκτυλίσσεται όλο σχεδόν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου.

Εκεί θα μεταφερθεί ο Μαξ, αλλά όχι ο σύντροφός του, που, όντας μύωπας, θεωρήθηκε ανάπηρος, άρα ακατάλληλος ακόμα και για καταναγκαστικά έργα. Ο άτυχος Ρούντι δεν θα έχει καλό τέλος, θα προδοθεί μάλιστα και από τον ίδιο τον Μαξ, έναν άνθρωπο που παλεύει μέχρι τότε «με πολλούς δαίμονες, σκοτάδια και συμπλέγματα», όπως σημειώνει ο Μπεγνής, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αποδείξει ότι δεν είναι «αδερφή».

Γι’ αυτό άλλωστε και επειδή η ομοφυλοφιλία είναι η έσχατη κατηγορία κρατουμένων, προσποιείται τον Εβραίο ώστε να τύχει κάπως καλύτερης μεταχείρισης, αν μπορεί να το διανοηθεί κάποιος αυτό – έχει σημασία εδώ ότι και ο υπέργηρος, πλέον, Μάρτιν Σέρμαν είναι Αμερικανός εβραϊκής καταγωγής. 

Ο Μαξ πιστεύει –ή έτσι νομίζει– ότι το να σαρώνει ολημερίς, χειμώνα-καλοκαίρι, πέτρες με γυμνά χέρια, θα είναι λιγότερο εξοντωτικό από το να τις σπάει με βαριοπούλα. Προκειμένου μάλιστα να μην του στρίψει, «λαδώνει» κάποιον φρουρό ώστε να έχει παρέα τον Χορστ (Ιωάννης Αθανασόπουλος) που γνωρίστηκαν στο τρένο. Οι δυο τους απαγορεύεται να μιλάνε, ακόμα και να κοιτάζονται, αλλά το να νιώθεις έστω μια παρουσία δίπλα σου σε μια τέτοια συνθήκη και να ανταλλάσσεις ψιθυριστά 2-3 κουβέντες, είναι κάτι.

Bent Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

«Out and proud», συνειδητοποιημένος, πολιτικά ριζοσπάστης, o Χορστ αμφισβητεί τη «διευκόλυνση» και ψέγει τον Μαξ που, αντί για το ροζ τρίγωνο, φορά το κίτρινο αστέρι του Δαβίδ, στην πορεία ωστόσο προκύπτει έρωτας. 

Αυτό που ακολουθεί μέχρι να πέσει η αυλαία –οι αγχωμένες στιχομυθίες, οι συναισθηματικές εντάσεις και μεταπτώσεις, το κατά φαντασία μεν αλλά φλογερό, παθιασμένο σεξ που κάνουν όρθιοι και ακίνητοι στα ολιγόλεπτα διαλείμματα της αγγαρείας, η «θυσία» του Χορστ, η «μεταμόρφωση» του Μαξ, η μεταστοιχείωση του έρωτα σε αληθινή αγάπη–, είναι απλώς συγκλονιστικό και, απ' ό,τι είδα, οι Μπεγνής - Αθανασόπουλος το κερδίζουν το στοίχημα.

«Βλέπουν», μάλιστα, στη συνθήκη αυτή όχι μόνο τη ναζιστική παράνοια και τον ολοκληρωτισμό αλλά και την τραυματική εμπειρία της απομόνωσης και της αποφυγής κάθε ανθρώπινης επαφής που βιώσαμε στα δύο χρόνια της πανδημίας. 

Τα σκηνικά της Μαίρης Τσαγκάρη σε βάζουν απόλυτα στο πνεύμα του έργου με τη συνδρομή της μουσικής του Θοδωρή Οικονόμου. Στις σκηνές του κλαμπ και του σπιτιού κυριαρχεί το πορφυρό χρώμα, στις πιο μινιμαλιστικές, του στρατοπέδου, με τους θηριώδεις «τοίχους» να παραπέμπουν στην μπρουταλιστική ναζιστική αρχιτεκτονική του Σπέερ, το μεταλλικό γκρίζο.

Τα κοστούμια του Νίκου Χαρλαύτη είναι κι αυτά προσεγμένα και πιστά στο πνεύμα της εποχής, εξαιρετικές βρήκα επίσης τις ερμηνείες και την κίνηση των δύο πρωταγωνιστών, όσο και των υπόλοιπων ηθοποιών – κάποιες επί μέρους αδυναμίες που τόσο οι ίδιοι όσο και ο σκηνοθέτης τους επισήμαναν θα έχουν, πιστεύω, διορθωθεί μέχρι την επίσημη πρεμιέρα, κάτι που εγγυώνται το πείσμα και η προσήλωση που έδειχναν αλλά και η επιθυμία να είναι το αποτέλεσμα καρπός συλλογικής προσπάθειας.

«Κάνουμε έρωτα, άρα είμαστε ακόμα άνθρωποι, είμαστε ζωντανοί, υπάρχουμε!», ξεσπάει με ενθουσιασμό κάποια στιγμή ο Χορστ και δεν βρίσκω καλύτερο επίλογο γι’ αυτό το ρεπορτάζ.   

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩN ΤΟΥ «ΜΠΕΝΤ» ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΠΕΤΡΟΥ ΖΟΥΛΙΑ

Bent Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Bent Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Bent Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Bent Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Bent Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Bent Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Bent Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Bent Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Bent Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Bent Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Bent Facebook Twitter
Το δεύτερο μέρος, που είναι πραγματική «γροθιά στο στομάχι» ακόμα κι αν το δεις σε πρόβα και που απαιτεί υψηλές υποκριτικές ικανότητες αλλά και αντοχές, ειδικά για τους δύο πρωταγωνιστές οι οποίοι πρέπει επίσης να κουβαλούν πέρα-δώθε επί ώρα πραγματικές κοτρώνες, εκτυλίσσεται όλο σχεδόν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Bent Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Bent Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO



 

        

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τι φέρνει αυτός ο χειμώνας στο θέατρο; 60 παραστάσεις

Θέατρο / Aυτές είναι οι 60 παραστάσεις που ανεβαίνουν το φθινόπωρο στο ελληνικό θέατρο

Μια πρώτη ματιά στη μακρά λίστα παραστάσεων που έχουν ανακοινωθεί, καθώς το θεατρικό τοπίο διαμορφώνεται φέτος με σιγουριά και δύναμη που έλειψαν τα προηγούμενα χρόνια.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σταμάτης Φασουλής: «Ολοι κάνουν τους ευτυχισμένους. Μόνο εγώ έχω προβλήματα;»

Θέατρο / Σταμάτης Φασουλής: «Όλοι κάνουν τους ευτυχισμένους. Μόνο εγώ έχω προβλήματα;»

Μετά από τόσα χρόνια, ο Σταμάτης Φασουλής είναι ένα αίνιγμα που κανείς δεν προσπαθεί να λύσει. Τον συναντήσαμε επειδή ανεβάζει «Βρυκόλακες» του Ίψεν στο Εθνικό. Και τον ρωτήσαμε για όλα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ορφέας Αυγουστίδης: «Κάνω λιτό βίο και δουλεύω για να γνωρίσω αυτή τη δουλειά, ούτε για τις δημόσιες σχέσεις ούτε για τη γκλαμουριά.»

Θέατρο / Ορφέας Αυγουστίδης: «Δεν δουλεύω για τις δημόσιες σχέσεις ούτε για την γκλαμουριά»

Λίγο προτού ερμηνεύσει για δεύτερη σεζόν τον ρόλο του Άλαν Τούρινγκ στη σκηνή του θεάτρου, ο πρωταγωνιστής του επιτυχημένου τηλεοπτικού «Σασμού» μοιράζεται με τη LiFO τους προβληματισμούς του για τους περισπασμούς του σύγχρονου τρόπου ζωής.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Νίκος Κουρής

Θέατρο / Nίκος Κουρής: Κάνοντας θέατρο στην εποχή του Netflix

Το έργο του εξαιρετικά δημοφιλούς και στη χώρα μας Μάρτιν ΜακΝτόνα «H μοναξιά της Δύσης» επέλεξε ο αγαπητός ηθοποιός ως πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα σε μία από τις πολυαναμενόμενες παραστάσεις της νέας σεζόν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ