Νίκος Κουρής Facebook Twitter
Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/LIFO

Nίκος Κουρής: Κάνοντας θέατρο στην εποχή του Netflix

0

Η ησυχία που επικρατεί μέσα στο Θέατρο Αθηνών σε κάνει να ξεχνάς αμέσως την κίνηση της πολύβουης Βουκουρεστίου. Ο Νίκος Κουρής κάθεται μόνος του ‒ αυτός είναι ο τόπος όπου στην ουσία ζει και σκέφτεται εδώ και μερικούς μήνες, εδώ είναι η έγνοια του, εδώ περνάει το μεγαλύτερο μέρος της μέρας του, εδώ στριφογυρίζει το μυαλό του, λύνει προβλήματα, γεννάει ερωτήματα και φτιάχνει την ατμόσφαιρα του έργου του Μάρτιν ΜακΝτόνα Η μοναξιά της Δύσης.

Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να πει την ιστορία από τη δική του πλευρά, να τη φέρει σε επαφή με το σήμερα, να εμπνευστεί και να δημιουργήσει μια παράσταση που θα μείνει ζωντανή, θα πάλλεται μέχρι την τελευταία μέρα.

«Για μένα αλήθεια στο θέατρο είναι να με πείσεις. Βλέπεις ένα άτεχνο ή πολύ δουλεμένο πράγμα που δεν σου αρέσει, αλλά ο άλλος έχει μοχθήσει γι’ αυτό. Για μένα αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ, να μοχθήσεις για να φτιάξεις κάτι, και το αποσυνδέω από το αποτέλεσμα. Δεν μπορεί να σκέφτεσαι κατευθείαν το αποτέλεσμα ‒το κάνουμε πολύ συχνά στο θέατρο‒, δεν μπορείς ούτε να καθοδηγείς ούτε να λαϊκίζεις, κατά την προσφιλή συνήθεια των κομμάτων. Εγώ θα εκτεθώ, αυτός είναι ο δικός μου παρονομαστής και θα ήθελα να το καταφέρνω αυτό και στην υποκριτική και στη σκηνοθεσία και να μη με νοιάζει ο κοινωνικός μου εαυτός, να μπορώ να δοκιμάζω κάθε βήμα μαλακά, να κάνω reset σε όλα και στον εαυτό μου».

Με αυτήν τη σκηνοθεσία δύο πράγματα επιθυμώ: το ένα είναι να ευχαριστηθώ εγώ, μαζί με τους ανθρώπους και το κοινό βεβαίως, και το άλλο να εμπνεύσω αυτούς τους ανθρώπους και τον εαυτό μου μέσα από αυτήν τη δοκιμασία και την αφορμή.

Ο Νίκος ομολογεί ότι ανήκει σε μια γενιά που έχει μεγαλώσει «με τις απαντήσεις έτοιμες» και δεν διστάζει να πει ξανά και ξανά ότι το μεγάλο πρόβλημα είναι πως ψάχνουμε να βρούμε τις απαντήσεις ή τις ξέρουμε ήδη, χωρίς να έχουμε αληθινές απορίες. Όταν γυρίζει στο σπίτι του αναμετριέται με τον εαυτό του, «εκεί είναι η αλήθεια του καθενός, όταν είσαι καλλιτέχνης οφείλεις να απεκδυθείς με έναν τρόπο αυτήν τη φοβερή συνήθεια να κάνεις τον έξυπνο, γιατί δεν σε παίρνει. Το να κάνεις τον έξυπνο στη δική μας δουλειά, εκτός από ψεύτικο, είναι και μη πειστικό».

Όταν ο Νίκος βγήκε στο θέατρο, έκανε κυριολεκτικά πάταγο. Ο δρόμος που ακολούθησε ήταν απόλυτη επιλογή του, διάλεξε μια καριέρα κόντρα στα σπριντ, που αν την κοιτάξει κάποιος, μοιάζει με πρωταθλητισμό στο δέκαθλο. Δούλεψε πάνω από δέκα χρόνια με τον Λευτέρη Βογιατζή, σε επτά παραστάσεις, και δεν γίνεται να μη ρωτήσω τι μπορεί να μπει δίπλα σε αυτό.

«Θα σου πω γιατί δίπλα στον Λευτέρη δεν μπορώ να βάλω τίποτα. Δεν είναι μόνο καλλιτεχνικό το θέμα, το τι πετύχαινε στις παραστάσεις του. Αυτό που είναι ανεκτίμητο και πρέπει να έχει σημαδέψει όσους τον συνάντησαν και κάτι ψυλλιάστηκαν από αυτό ήταν αυτή η παιδική ανοησία τού “από την αρχή”. Αυτό το ακούραστο διαβολεμένο πράγμα, που γύριζα σπίτι μου και έλεγα “είναι δυνατόν;”. Το ξεκινούσε από την αρχή όλο».

Νίκος Κουρής Facebook Twitter
«Είμαι ευτυχής που δεν είμαι σκηνοθέτης, και δεν νομίζω ότι είμαι σκηνοθέτης. Δεν νομίζω τίποτα και καίγομαι μαζί με όλους, αλλά είναι μια διαδικασία χαρούμενη και λυτρωτική». Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/LIFO

Μετά από τριάντα χρόνια αποφάσισε να σκηνοθετήσει, «είμαι ευτυχής που δεν είμαι σκηνοθέτης, και δεν νομίζω ότι είμαι σκηνοθέτης. Δεν νομίζω τίποτα και καίγομαι μαζί με όλους, αλλά είναι μια διαδικασία χαρούμενη και λυτρωτική», λέει.

Ο Νίκος, όταν τον γνώρισα, ήταν ένα παιδί ευγενικό και κλειστό, είχε πολύ χιούμορ αλλά και μια σοβαρότητα λίγο αταίριαστη με την ηλικία του. Αυτοσαρκάζεται, είναι ευθύς, έντιμος άνθρωπος, που δεν φοβάται, οι επιλογές του τον τιμούν, όπως τις τιμά κι εκείνος. Το πιο σημαντικό για τον Νίκο είναι ο τρόπος που ζει την καθημερινότητά του και τη μοιράζεται με δυο πρόσωπα μεγάλης ευαισθησίας, την Έλενα Τοπαλίδου και τον γιο τους Πέτρο.

Τον έβλεπα στο «Δες και Βρες», ένα καθημερινό τηλεπαιχνίδι γνώσεων, και εκεί μου αποκαλύφθηκε ένα άλλο πρόσωπο, αφάνταστα ενδιαφέρον, λυμένο, με πηγαίο γέλιο και τρομερή σύνδεση με τους παίκτες. Η εμπειρία, όπως λέει, είναι καταπληκτική, λατρεύει και το παιχνίδι και τους ανθρώπους που έρχονται σε αυτό, καλύπτοντας εν μέρει την επιθυμία του να ευχαριστιέται μέσα στη δουλειά, να το επιτρέπει στον εαυτό του.

Νίκος Κουρής Facebook Twitter
«Θα είμαστε παρωχημένοι αν δεν καταλάβουμε ότι πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά τον τρόπο που επικοινωνεί το θέατρο ειδικά με τους νέους ανθρώπους». Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/LIFO

«Έχω περάσει χρόνια που δεν το έκανα, πίστευα ότι η χαρά έρχεται μέσα από το βάσανο, είναι ο τρόπος που μεγαλώσαμε. Απλώς μερικοί άνθρωποι, όπως εγώ, το πήραμε πολύ σοβαρά, υπήρχε πάρα πολύ μέσα στο θέατρο αυτή η αντίληψη και το ξέρει όλη η γενιά μου. Με αυτήν τη σκηνοθεσία δύο πράγματα επιθυμώ: το ένα είναι να ευχαριστηθώ εγώ, μαζί με τους ανθρώπους και το κοινό βεβαίως, και το άλλο να εμπνεύσω αυτούς τους ανθρώπους και τον εαυτό μου μέσα από αυτήν τη δοκιμασία και την αφορμή».

Για τον Μάρτιν ΜακΝτόνα θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες. Όλα του τα έργα θα ήθελε να τα παίξει ή να τα σκηνοθετήσει, είναι ο αγαπημένος του από τους σύγχρονους του θεάτρου και ο πιο προσωπικός, με ένα δικό του, απίστευτο στυλ.

«Είναι στυλίστας πολύ σπάνιος, απίστευτα αληθινός και απελπισμένος με την έννοια της αληθινής σύγκρουσης με τον εαυτό του», λέει.

Στο έργο, δυο αδέλφια, ο Κόλμαν και ο Βαλέν, που ζουν μαζί στο πατρικό τους σπίτι σε μια απομονωμένη περιοχή της Ιρλανδίας, έχουν μοναδικό τους σκοπό να πληγώνουν με κάθε τρόπο ο ένας τον άλλο. «Αγάπη, αγάπη, αγάπη και μια μικρή σπίθα μίσους» συνώνυμη της αδελφικής αγάπης διατρέχει αυτήν τη σχέση, με τους δυο να απολαμβάνουν μία από τις πιο «πολύτιμες» ασχολίες μεταξύ αδελφών, τον καβγά.

«Ο ΜακΝτόνα παίζει με τις έννοιες “δράμα - κωμωδία” με τόσο εξωφρενικό τρόπο που είναι στο όριο του απίστευτου. Αισθάνομαι ότι αυτά τα δυο αδέλφια είναι δυόμισι χρονών ακόμα. Αγαπούν ελάχιστα το μικρό παιδί που είναι κατακρεουργημένο μέσα τους κι αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί αυτά τα δυο παιδιά δεν αγαπήθηκαν ποτέ.

Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει έναν αδελφό με τον οποίο έχει μια συγκλονιστική σχέση απίστευτου ανταγωνισμού και απίστευτης αγάπης που βγαίνει στο έργο σαν ένα μπλέξιμο τέχνης, μυθοπλασίας και πραγματικότητας, όπου δεν ξέρεις τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο, με ασταμάτητο σασπένς. Δεν ξέρεις τι να σκεφτείς μέχρι το τέλος. Λες “και τώρα; Έτσι τελειώνει;”.

Η δυσκολία αυτού του έργου, λοιπόν, είναι να ακολουθήσεις τον βίαιο ρεαλισμό με όλη την ποίηση και τα επίπεδα που έχει. Μου φαίνεται αυτονόητο το ότι καταφεύγει συνεχώς σε μια περίεργη και συνεχή υπονόμευση του δραματικού και το ότι σώζεται από το χιούμορ, που είναι η μόνη οδός για να αντέξεις την πραγματικότητα», εξηγεί.

«Αυτοί μαλώνουν, αλλά περνάνε φανταστικά, και αυτό θέλω να το δώσω σε όλο του το μεγαλείο. Θέλω να αγκαλιάσω όλες τις οικογένειες και να ταυτιστούμε με αυτόν τον συνεχή ανταγωνισμό που έχει και πολύ χιούμορ και πολλή πλάκα, και πράγματα ανεξήγητα. Αυτές οι σχέσεις κάνουν κύκλους και τελικά δεν ξέρω τι λύνεται και τι όχι. Αυτό είναι το καταπληκτικό με τα έργα του ΜακΝτόνα, συμβαίνουν σε έναν τόπο τρομερής βίας, όπου αλκοολισμός είναι συχνό φαινόμενο, στην Ιρλανδία, αλλά αφορούν όλο τον κόσμο και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι γίνονται παγκόσμιες επιτυχίες».

Η Μοναξιά της Δύσης Facebook Twitter
Φωτογραφία για την παράσταση «Η Μοναξιά της Δύσης»

Ο Νίκος μεγάλωσε σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, λατρεύει την αδελφή του και λέει πως ό,τι είναι σήμερα, μέσα του, το χρωστά σ’ εκείνη. Η μητέρα του εργαζόταν και η αδελφή του ήταν το παράδειγμα, ό,τι διάβασε, ό,τι άκουσε, ό,τι του είπε – ήταν η «μαμά» του. Όταν εκείνη έφυγε για να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο ο Νίκος ήταν δεκατριών ετών και έγινε έξαλλος, ένιωσε ότι έμεινε μόνος του, το ανομολόγητο αυτό παράπονο πέρασαν χρόνια μέχρι να βγει από μέσα του.

740
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

«Υπάρχει ένα κομμάτι παραμελημένο μέσα στα χρόνια στην ενήλικη ζωή όλων μας, και σ’ αυτούς περιλαμβάνω και τους ανθρώπους που “σκύβουν” σοβαρά μέσα τους. Είμαι ανάμεσα σε αυτούς, αναμετριέμαι με τα θέματά μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορώ να τα λύσω. Τα αναγνωρίζω, πέφτω πάλι στα ίδια λάθη, μπαίνω κι εγώ σε αυτόν τον αέναο φαύλο κύκλο, από τον οποίο δεν μπορείς να βγεις. Κάποια πράγματα τα δέχεσαι, κάποια άλλα όχι, για άλλα όμως κάνεις σοβαρή δουλειά να τα αγαπήσεις.

Ωστόσο υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι τόσο βαθιά θαμμένα που δεν τα ξέρεις και ακόμα και μετά από χρόνια ψυχανάλυσης δεν μπορείς να τα βρεις. Γι’ αυτά μιλάει το έργο, για πράγματα που είναι πια αργά να τα λύσεις αλλά και μόνο που βγαίνουν στην επιφάνεια είναι συγκλονιστικά ‒ βγαίνουν ερήμην των ανθρώπων αυτών».

Ο χρόνος κυλάει γρήγορα μέχρι την πρεμιέρα και ο Νίκος έχει αγωνία σε μια εποχή που δεν υπάρχει καμιά αντίσταση αισθητική, ιδεολογική, δεν υπάρχει σημείο αναφοράς για το αν το θέατρο μπορεί να βρει τον τρόπο να δημιουργήσει μια συγκίνηση, αν έχει τη δυναμική να φέρει τους νέους ανθρώπους κοντά του, να δείξει ότι επικοινωνεί με την εποχή και ότι δεν είναι απέναντι.

«Το θέμα είναι αν είσαι άνθρωπος του θεάτρου», λέει. «Βρισκόμαστε στην πιο δύσκολη συγκυρία, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουμε τις κοσμογονικές αλλαγές που συμβαίνουν, ότι δεν μπορούμε να κλείσουμε το κινητό γιατί δεν μπορούμε να διακόψουμε αυτήν τη σχέση μαζί του. Το θέατρο δεν μπορεί να λειτουργήσει με όρους Netflix, γιατί αυτό ξέρει να το κάνει καλύτερα, αλλά δεν μπορεί να νιώθουμε ξεχωριστοί γιατί δεν έχουμε αυτό το γούστο, αυτή την έξη, αν θες, αυτόν τον τρόπο. Θα μας ξεπεράσει η εποχή αν δεν καταλάβουμε ότι πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά τον τρόπο που επικοινωνεί το θέατρο ειδικά με τους νέους ανθρώπους. Εγώ είμαι άνθρωπος του θεάτρου και θα αγωνιστώ να μη χαθεί αυτή η επαφή, για τον έναν στους δέκα που φτάνει στο θέατρο και περιμένει να μπει σε αυτήν τη διαδικασία».

Νίκος Κουρής Facebook Twitter
Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/LIFO

«H μοναξιά της Δύσης» του Μάρτιν ΜακΝτόνα
Μετάφραση: Λένια Ζαφειροπούλου
Σκηνοθεσία: Νίκος Κουρής
Παίζουν: Νίκος Κουρής, Χρήστος Μαλάκης, Γιώργος Ηλιόπουλος, Δανάη Μιχαλάκη

Θέατρο Αθηνών
Βουκουρεστίου 10, 210 3312343
Από 7/10

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«The Banshees of Inisherin»: Μια έξοχη ιλαροτραγωδία με τον Κόλιν Φάρελ

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «The Banshees of Inisherin»: Μια έξοχη ιλαροτραγωδία με τον Κόλιν Φάρελ

Το μπεκετικό φάντασμα του παραλογισμού πλανάται πάνω από τον μακάβριο και απολαυστικό στοχασμό του Μάρτιν ΜακΝτόνα για μια φιλία που, απότομα και κωμικά, κόβεται στα δύο και γίνεται βεντέτα… εκδικητικού ακρωτηριασμού.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τι φέρνει αυτός ο χειμώνας στο θέατρο; 60 παραστάσεις

Θέατρο / Aυτές είναι οι 60 παραστάσεις που ανεβαίνουν το φθινόπωρο στο ελληνικό θέατρο

Μια πρώτη ματιά στη μακρά λίστα παραστάσεων που έχουν ανακοινωθεί, καθώς το θεατρικό τοπίο διαμορφώνεται φέτος με σιγουριά και δύναμη που έλειψαν τα προηγούμενα χρόνια.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ