«Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Σπιρτόζες ερμηνείες, άλλες πιο νευρώδεις και άλλες πιο μαλακές, η ελαφρότητα των νέων, το βάρος και η πυκνότητα των παλαιών συνθέτουν ετούτο τον πολύχρωμο κόσμο που σκιαγραφείται λιτά, χωρίς κανένα «αξεσουάρ», επάνω σε λευκό φόντο. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
0

Είναι νέοι, λιγότερο νέοι, μεσήλικες, οικονομικά άνετοι, όχι τόσο άνετοι, άφραγκοι, ζάπλουτοι, γιατροί, συγγραφείς, κατασκευαστές ακινήτων, επίδοξοι ηθοποιοί, εκδιδόμενοι νεαροί, ακτιβιστές, οραματιστές, σεξουαλικοί πειραματιστές. 

Μένουν στο σπίτι της γιαγιάς τους στο Upper West Side, σε υπερπολυτελή τρέντι διαμερίσματα στο West Village ή περνάνε τα βράδυα σε κρεβάτια αγνώστων επί χρήμασι.   

Διαβάζουν Ε.Μ. Φόρστερ, Βιρτζίνια Γουλφ, Καβάφη και Κρίστοφερ Ίσεργουντ, ψωνίζουν βιβλία από το Strand, παρακολουθούν εναλλακτικές παραστάσεις στη Brooklyn Academy of Music, δίνουν ραντεβού με τον «Καρυοθραύστη» στο Lincoln Center, κάθε Χριστούγεννα.  

Χορεύουν ως το ξημέρωμα καταπίνοντας έκστασι, απολαμβάνουν όργια σε γκέι σάουνες στην Πράγα, κάνουν σεξ στους αμμόλοφους του Fire Island, παντρεύονται στο Duchess County, σε φάρμες οχτακοσίων στρεμμάτων, με κάθε επισημότητα κι επιφανείς καλεσμένους. 

Μπορεί ο Λόπεζ να υποκύπτει σ’ έναν μελό διδακτισμό ή σε ψυχολογίζουσες αναλύσεις, μπορεί να στέλνει με τρόπο εξώφθαλμο τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματά του, η αναντίρρητα αυθεντική αγωνία που εκπέμπει το κείμενο, όμως, σχετικά με τη σημασία διαφύλαξης της μνήμης και της Ιστορίας, καθιστούν την «Κληρονομιά μας» έργο συγκινητικό και επίκαιρο.  

Πασχίζουν για αναγνώριση, δόξα, αγάπη, συντροφικότητα, μια αίσθηση του ανήκειν που θα φωτίσει τη ζωή τους. Θυμούνται με δέος και σεβασμό το Stonewall Inn, τον Χάρβεϊ Μιλκ, την Ίντιθ Γουίντζορ, όλους τους άντρες και τις γυναίκες που πολέμησαν για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, την ίδια στιγμή που ανησυχούν μήπως αυτή ακριβώς η κοινότητα έχει αρχίσει να χάνει το αίσθημα μυστικότητας και μυσταγωγίας που την ένωνε παλαιότερα, όταν «όλα ήταν επικίνδυνα, απαγορευμένα, λαθραία και υπέροχα» και οι ομοφυλόφιλοι τρέφονταν από μια δική τους κουλτούρα «με μια μυστική γλώσσα και κοινές, κρυφές εμπειρίες».  

Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Ο Κώστας Νικούλι. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

«Τι σημαίνει σήμερα να είσαι ένας ομοφυλόφιλος άνδρας;», αναρωτιούνται. Ποια η ευθύνη των μεγαλύτερων απέναντι στους νεότερους; Πώς οι τελευταίοι θα σφυρηλατήσουν την ταυτότητά τους; Με ποιες αναφορές, με ποια παραδείγματα;   

Ο προβληματισμός για τη δυνατότητα μεταλαμπάδευσης της γνώσης, για την ανάγκη διαρκούς ανατροφοδότησης του παρόντος από το πολύτιμο υλικό του παρελθόντος, για τη διάσωση της «Κληρονομιάς μας», πυροδοτεί το μακροσκελές κείμενο του Μάθιου Λόπεζ, το οποίο αφουγκράζεται τρεις γενιές νεοϋορκέζων gay ανδρών στις ερωτικές, επαγγελματικές και υπαρξιακές περιδινήσεις τους ανά τις δεκαετίες.  

Σε αυτό το ταξίδι, γεμάτο αναμνήσεις και φλασμπάκ, ο Λόπεζ καλεί στη σκηνή, ως οδηγό και πολύπειρο μέντορα, τον Ε.Μ. Φόρστερ. Ο διάσημος βρετανός συγγραφέας παρακολουθεί τη δράση, συνομιλεί με τους ήρωες και μεταδίδει διαπεραστικά την άκρως μοναχική εμπειρία της ομοφυλοφιλίας των αρχών του εικοστού αιώνα: «Δεν υπήρχαν τέτοια πρότυπα στην κοινωνία μας, κι έτσι ήμασταν υποχρεωμένοι να τα ανακαλύψουμε όλα μεταξύ μας. Πάντα στα κρυφά, μέσα στον φόβο. Και με πολλή ευχαρίστηση κάποιες φορές. Η εκπαίδευσή μας έγινε στα πάρκα, στα δημόσια ουρητήρια, στους θάμνους του Hampstead Heath».  

Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Χορεύουν ως το ξημέρωμα καταπίνοντας έκστασι, απολαμβάνουν όργια σε γκέι σάουνες στην Πράγα, κάνουν σεξ στους αμμόλοφους του Fire Island, παντρεύονται στο Duchess County, σε φάρμες οχτακοσίων στρεμμάτων, με κάθε επισημότητα κι επιφανείς καλεσμένους. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Και είναι το διάσημο μυθιστόρημα του Φόρστερ, «Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ», από το οποίο ο Λόπεζ δανείζεται, μεταξύ άλλων, το κεντρικό σύμβολο της δικής του πλοκής, το εξοχικό σπίτι στα προάστια της Νέας Υόρκης, εκεί όπου, όπως μαθαίνουμε, ο μεγαλόψυχος Γουόλτερ, ένας από τους βασικούς ήρωες του έργου, προσέφερε φροντίδα και γαλήνη σε πλήθος φίλων (αλλά και αγνώστων) νοσούντων από AIDS, στη διάρκεια της μαύρης δεκαετίας του ογδόντα.  

Το τραύμα εκείνης της επιδημίας, που όχι μόνο θέρισε δεκάδες χιλιάδες ομοφυλόφιλους αλλά έστρεψε και ολόκληρη την αμερικανική κοινωνία εναντίον τους εξαιτίας των εμετικών κυβερνητικών μεθοδεύσεων, βρίσκεται στον πυρήνα της «Κληρονομιάς μας», επιμένει ο Λόπεζ. Και ως εκ τούτου, το σπίτι αυτό –χαμένο μέσα στα λιβάδια και τις κερασιές, σ’έναν επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στο πουθενά– δεν ανήκει στον δισεκατομμυριούχο Χένρι και τους αφελείς γιούς του, τους νόμιμους δικαιούχους του,  αλλά σε όλους εκείνους τους νεκρούς άνδρες, οι οποίοι, εκδιωγμένοι από τις αστικές δομές και από τις οικογένειές τους, βρήκαν σε τούτα τα στοργικά, ευήλια δωμάτια ένα καταφύγιο για να εκπνεύσουν με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Αυτή είναι η πνευματική και ψυχική «κληρονομιά μας», όπως συνειδητοποιεί στο τέλος του έργου ο Έρικ, ο κεντρικός ήρωας, αποφασίζοντας με τη σειρά του να συνεχίσει την παράδοση του σπιτιού –που γίνεται απρόσμενα δικό του– ως χώρο ίασης και ασύλου. 

Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Κώστας Μπερικόπουλος και Θέμης Πάνου. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Μπορεί ο Λόπεζ να υποκύπτει σ’ έναν μελό διδακτισμό ή σε ψυχολογίζουσες αναλύσεις, μπορεί να στέλνει με τρόπο εξώφθαλμο τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματά του, η αναντίρρητα αυθεντική αγωνία που εκπέμπει το κείμενο, όμως, σχετικά με τη σημασία διαφύλαξης της μνήμης και της Ιστορίας, ο ρόλος που εμφατικά αποδίδει σε αυτές ως ζωογόνες πηγές της queer –και κάθε άλλης– κοινότητας, καθιστούν την «Κληρονομιά μας» έργο συγκινητικό και επίκαιρο.  

Και ίσως αυτό παρακίνησε τον σκηνοθέτη Γιάννη Μόσχο να προτείνει στο κοινό μια εξάωρη παράσταση (μπορεί κανείς να την παρακολουθήσει «σπαστά», σε δύο χωριστές βραδυές, ή σε μία ενιαία), πράγμα που ακούγεται αρχικά δυσβάσταχτο αλλά αποδεικνύεται τελικά εφικτό, και κάπως ευχάριστο, έτσι όπως όλες αυτές οι ιστορίες και οι ήρωες μπερδεύονται γλυκά, χωρίζουν, ξανασμίγουν και παντρεύονται, συνθέτοντας μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας, με εξαθλιωμένα αγόρια που μεταμορφώνονται χάρη στην αγάπη τους για τη λογοτεχνία, άλλα που καταστρέφονται λόγω της καταραμένης παιδικής ηλικίας τους, φύλακες-αγγέλους με χρυσή καρδιά, και φαντάσματα όλων των εποχών που συσπειρώνονται ενάντια στη μοναξιά μας. 

Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Γρήγορος ρυθμός, σκηνές που γλιστρούν η μία μέσα στην άλλη, το παρόν και το παρελθόν ως αλληλένδετες διαστάσεις του προσωπικού και κοινωνικού γίγνεσθαι, σπιρτόζες ερμηνείες, άλλες πιο νευρώδεις (Άγγελος Μπούρας, Γιώργος Χριστοδούλου) και άλλες πιο μαλακές, η ελαφρότητα των νέων, το βάρος και η πυκνότητα των παλαιών (Θέμης Πάνου, Κώστας Μπερικόπουλος) συνθέτουν ετούτο τον πολύχρωμο κόσμο που σκιαγραφείται λιτά, χωρίς κανένα «αξεσουάρ», επάνω σε λευκό φόντο. Προσπαθώντας να συνενώσει το παλιό με το καινούργιο, το αφαιρετικό σκηνικό σε στιλ νεοϋορκέζικου patio, με φαρδιά σκαλιά και μια αψιδωτή είσοδο, ορθώνει ενώπιόν μας ένα αμήχανο αισθητικό αποτέλεσμα χωρίς ταυτότητα. Έτσι, παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του φωτισμού, στο δεύτερο μέρος της παράστασης, να ζωγραφίσει παντού «κλαδιά» και να ανακαλέσει πιο μελαγχολικές τονικότητες, η μεταφυσική διάσταση του σπιτιού-καταφυγίου των κατατρεγμένων που αναδύεται σαν φάρος στην καταχνιά δεν μεταδίδεται σχεδόν ποτέ.  

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Στην καρδιά του ταύρου - στην κοιλιά του καλλιτέχνη

Οθόνες / «Η καρδιά του ταύρου»: Ένα ντοκιμαντέρ για την πίστη στην ψευδαίσθηση

Σε παραγωγή Onassis Culture, η Εύα Στεφανή επιχειρεί μια κατάδυση στον σαγηνευτικό κόσμο του Δημήτρη Παπαϊωάννου και της προετοιμασίας της παράστασής του «Εγκάρσιος Προσανατολισμός».
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Θέατρο / Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Ποια είναι τα προσωπικά της στοιχήματα και ποιες είναι οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού - η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει αυτή τη θέση από το 1994.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ