Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου Facebook Twitter
Η Χιώτη δεν θα έχει πίστωση χρόνου και πρέπει να διαλύσει γρήγορα τις αμφιβολίες για την «πίστη» της στο καλό και ποικίλο θέατρο που θα γεμίσει τις αίθουσες. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
0

Η Αργυρώ Χιώτη είναι η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού Θεάτρου. Για να βγει λευκός καπνός με σύμπνοια, πενταμελής επιτροπή αποτελούμενη από τον νομικό Κωνσταντίνο Χριστοδούλου και τους Γιάννη Μπέζο, Φιλαρέτη Κομνηνού, Νίκο Χατζόπουλο και Πρόδρομο Τσινικόρη εξέτασε περισσότερους από είκοσι φακέλους υποψηφίων που παρουσίασαν το σχέδιο-όραμά τους για την πρώτη σκηνή της χώρας.

Η επιλογή της Αργυρώς Χιώτη εξέπληξε κάποιους που θεωρούν ότι ήταν «αουτσάιντερ» σε σχέση με όσους έφτασαν στην τελική ευθεία, αφού οι άλλοι υποψήφιοι φιναλίστ είχαν μεγαλύτερη γνώση του πολύπλοκου συστήματος λειτουργίας των κρατικών σκηνών και των δυσκολιών τους, πρωτίστως διοικητική εμπειρία.

Όπως φαίνεται από τις δημόσιες αντιδράσεις κυρίως στα σόσιαλ μίντια, πολλούς άλλους χαροποίησε το γεγονός ότι στο πρόσωπό της γυναίκας που γίνεται η πρώτη καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού μέσω αυτού του τύπου της διαδικασίας (το 1992 η Ντόρα Τσάτσου ανέλαβε με διορισμό τη διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1993 και ακολούθησε η Λαλούλα Χρυσικοπούλου μέχρι το 1994) βλέπουν έναν άνθρωπο που δεν έχει φθαρεί από παιχνίδια εξουσίας και δεν έχει τριβές στον χώρο, εν ολίγοις είναι χαμηλών τόνων και με όχι και τόσο μεγάλη ανάγκη για προσωπική προβολή, όπως έχουν δείξει μέχρι σήμερα τα πράγματα.

Ο απερχόμενος καλλιτεχνικός διευθυντής Γιάννης Μόσχος δείχνει να τη στηρίζει δημοσίως, θα την προετοιμάσει για τον ρόλο της και μεταξύ τους δεν θα ειπωθούν μόνο οι τυπικές κουβέντες που λέγονται συνήθως στις συνεντεύξεις Τύπου παράδοσης - παραλαβής (που από κάτω βράζει το καζάνι και ξεκαρφώνεται το σύστημα).

Για τους ανθρώπους έξω από τον χώρο του θεάτρου είναι ακόμα μια σχεδόν άγνωστη· αυτό είναι και καλό και κακό, δηλαδή ο τρόπος που θα τη γνωρίσουν και το προφίλ που θα παρουσιάσει είναι στο χέρι της.

Οι προκλήσεις και τα στοιχήματα της Αργυρώς Χιώτη Facebook Twitter
«Αίματα» του Ευθύμη Φιλίππου, Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση (2014). Φωτ.: Βασίλης Μακρής

Το βέβαιο είναι ότι η διαδοχή στο Εθνικό θα γίνει ομαλά. Ο απερχόμενος καλλιτεχνικός διευθυντής Γιάννης Μόσχος δείχνει να τη στηρίζει δημοσίως, θα την προετοιμάσει για τον ρόλο της και μεταξύ τους δεν θα ειπωθούν μόνο οι τυπικές κουβέντες που λέγονται συνήθως στις συνεντεύξεις Τύπου παράδοσης - παραλαβής (που από κάτω βράζει το καζάνι και ξεκαρφώνεται το σύστημα).

Ο Γιάννης Μόσχος φρόντισε και την απαλλάξει από τον προγραμματισμό για την Επίδαυρο, έχοντας έτοιμο το πρόγραμμα με την επανάληψη της «Ορέστειας» του Θ. Τερζόπουλου και μία ακόμα παράσταση με ξένο σκηνοθέτη σε συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά της κληροδοτεί και την πρώτη της πρόκληση, το πρώτο αγκάθι, την υπογραφή της συλλογικής σύμβασης, για την οποία ο ίδιος έχει συγκρουστεί μετωπικά με τους εργαζόμενους του Εθνικού, ενώ κατηγορείται από το σωματείο τους για αδιάλλακτη στάση.

Η Αργυρώ Χιώτη μόλις επέστρεψε από τη Βέροια μετά το ανέβασμα της παράστασης του έργου του Jules Romains «Κνοκ ή ο Θρίαμβος της Ιατρικής» που θα έρθει και στην Αθήνα, στο Θέατρο Τέχνης, και έχει μπροστά της λίγο χρόνο για να γνωρίσει το σύστημα και να δείξει ή να πείσει γρήγορα ότι αυτό που θα προτείνει είναι πιο ευρύ, πιο ανοιχτό και ίσως πιο «φιλόξενο» από το θέατρο που κάνει η ίδια.

Το Εθνικό βρίσκεται σε καλή κατάσταση σήμερα, αλλά του λείπουν οι προτάσεις που θα φέρουν στις μεγάλες σκηνές του νέα πρόσωπα και σημαντικές σκηνοθεσίες με μεγαλύτερη αποδοχή. Το στοίχημα του Εθνικού είναι περίπλοκο ήδη, αναζητούνται παραστάσεις που θα γεμίσουν τις αίθουσες και θα είναι «φρέσκες», ευρείας αποδοχής, δημοφιλείς και ανταγωνιστικές με αυτές της ελεύθερης αγοράς. Η Χιώτη δεν θα έχει πίστωση χρόνου, δυστυχώς, και πρέπει να διαλύσει γρήγορα τις αμφιβολίες για την «πίστη» της στο καλό και ποικίλο θέατρο που θα γεμίσει τις αίθουσες γιατί, κακά τα ψέματα, δεν μπορείς να έχεις άδειες αίθουσες στο Εθνικό ή να πειραματίζεσαι – μετά την περίοδο της καλλιτεχνικής διεύθυνσης Χουβαρδά λίγοι έχουν ρισκάρει.

Οι σκεπτικιστές συζητούν το κατά πόσο η μεθοδική, εργατική και προσηλωμένη στο ερευνητικό θέατρο Αργυρώ Χιώτη θα μπορέσει να αποτινάξει την ταμπέλα του «πειραματικού θεάτρου» και να ασχοληθεί με την κοινότητα και ένα πεδίο που είναι ευρύ και ενδιαφέρον και εκτός των τειχών των θεσμών.

Οι προκλήσεις και τα στοιχήματα της Αργυρώς Χιώτη Facebook Twitter
«Βάτραχοι» του Αριστοφάνη, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου (2021). Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Από το 2006 μέχρι σήμερα έχει σκηνοθετήσει 23 παραστάσεις με την ομάδα VASISTAS ή στο πλαίσιο συνεργασιών με τους περισσότερους μεγάλους θεατρικούς οργανισμούς της Ελλάδας (Εθνικό Θέατρο, Κρατικό Θέατρο, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση κ.ά.) και άλλους φορείς (Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Εθνική Λυρική Σκηνή, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, κ.α.), καθώς και με μεγάλους οργανισμούς του εξωτερικού, που παρουσιάστηκαν στην Ελλάδα, σταθερά στη Γαλλία και κατ’ επανάληψη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι «παιδί» των θεσμών και παρά το γεγονός ότι οι παραστάσεις της είναι πολύ συνεπείς σε αυτά που πιστεύει, δεν έχουν καταφέρει να σπάσουν το φράγμα και να την κάνουν γνωστή σε ευρύτερο κοινό.

Η 47χρονη σκηνοθέτιδα, ηθοποιός και καθηγήτρια θεάτρου ανήκει στην ίδια γενιά με τον Έκτορα Λυγίζο, τους Τσινικόρη - Αζά, τους Blitz, τον Γιάννη Καλαβριανό, τα μέλη της Κανιγκούντα του Γιάννη Λεοντάρη, τον Βασίλη Μαυρογεωργίου (να μην ξεχνάμε την προσπάθεια του θεάτρου Scrow), μια γενιά που έχει κινηθεί σε παρόμοιο πλαίσιο και στο όριο της αγοράς.

Μιλάμε για τη γενιά των καλλιτεχνών στην οποία ο Γιάννης Χουβαρδάς, ο Γιάννης Λούκος και η Κάτια Αρφαρά από τη Στέγη έδωσαν ευκαιρίες να κάνουν δουλειές που υποστήριζαν και παρουσίαζαν μια νέα θεατρική γλώσσα –περισσότερο ή λιγότερο δημοφιλή– η οποία δεν ήταν απαραίτητο να τηρεί τα εμπορικά κριτήρια και να κάνει σεζόν σε εμπορικά θέατρα – αυτό εξάλλου δεν προέκυπτε ως ανάγκη ούτε των ίδιων των δημιουργών. Μερικές από αυτές τις παραστάσεις από μικρές αίθουσες και εναλλακτικούς χώρους έκαναν μέσα στα χρόνια την έκπληξη, βγαίνοντας εκτός Ελλάδας με επιτυχία και κάνοντας περιοδείες που κράτησαν χρόνια. Στην εξωστρέφεια αυτή θα αναφερθούμε παρακάτω.

Η Αργυρώ Χιώτη επέμεινε και κατέθεσε τον φάκελό της, έβαλε για δεύτερη φορά υποψηφιότητα για καλλιτεχνική διευθύντρια. Την προηγούμενη φορά είχε καταθέσει πρόταση για συλλογική διοίκηση του θεάτρου μαζί με τους Ακύλλα Καραζήση και Νίκο Χατζόπουλο, κάτι που ήταν ενδιαφέρον, αλλά κόλλησε σε ζητήματα «τεχνικά» και γραφειοκρατικά που είναι σπαζοκεφαλιές για δυνατούς λύτες, και θα τα βρει κι εκείνη μπροστά της. (Μικρό παράδειγμα: την ανακοίνωση του υπουργείου για την ανάληψη των καθηκόντων της δεν ακολούθησε ανακοίνωση από το Εθνικό Θέατρο αλλά αναπαραγωγή του δελτίου τύπου του υπουργείου στα σόσιαλ μίντια «γιατί δεν έχει υπογραφεί το ΦΕΚ» και βάσει πρωτοκόλλου δεν μπορεί να σταλεί επίσημα δελτίο του Εθνικού.)

Οι προκλήσεις και τα στοιχήματα της Αργυρώς Χιώτη Facebook Twitter
«Χαλεπάς» του The Boy, Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση (2022). Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Αυτήν τη φορά, η Χιώτη κατέθεσε υποψηφιότητα, θέλοντας να κάνει ένα διάλειμμα από την ατομική επαγγελματική της δραστηριότητα, φιλοδοξώντας να φέρει στο Εθνικό νέο κόσμο, νέους συνομιλητές, νέο πνεύμα. Σε αντίθεση με όσους πιστεύουν ότι είναι σε χαλαρή σύνδεση με την κοινότητα, αν συζητήσει κάποιος μαζί της, θα διαπιστώσει γρήγορα ότι έχει καλή γνώση της αγοράς και επιμένει ότι είναι ώρα η γενιά της να έχει θέση ενεργή, να μη φοβάται το σύστημα και να το βοηθήσει με ωραίες ιδέες να ανοιχτεί σε μια δημιουργικότητα που βλέπουμε σήμερα να υπάρχει διστακτικά στις κρατικές σκηνές. Η πρότασή της, που κέρδισε στα σημεία και τελικά προκρίθηκε, αφορά ένα θέατρο που θα αγκαλιάζει και το πειραματικό και το mainstream.

Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, έχει στα χέρια της ένα καλό προηγούμενο, ότι από την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ξεκίνησαν ο Γιώργος Κουτλής (επί Αζά - Τσινικόρη) και ο Μάριο Μπανούσι (επί Κουτλή), δυο δημιουργοί που «πετάνε» σήμερα κι αυτό δείχνει ότι το Εθνικό μπορεί να δημιουργήσει νέες καλλιτεχνικές δυνάμεις.

Η Αργυρώ Χιώτη αποφοίτησε από την πρώτη Δραματική Σχολή «Μορφές» του θεάτρου Εμπρός το 2000, σπούδασε σκηνοθεσία και δραματουργία (Theorie et pratique des arts) στο Πανεπιστήμιο της Provence στη Γαλλία το 2006 και έχει δημιουργήσει ένα πολύ αξιόλογο δίκτυο, ζωντανό και ενεργό, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κυρίως στον γαλλόφωνο κόσμο. Η γνώση του τι συμβαίνει στην Ευρώπη είναι σήμερα πιο απαραίτητη από ποτέ, αν θέλουμε να συνδεθούμε με τον χώρο, και δεν εννοούμε μόνο την αποστολή παραστάσεων αρχαίου δράματος ή συναντήσεις με την «ομογένεια».

Ο Γιάννης Μόσχος έκανε με το Showcase ένα μεγάλο βήμα, φέρνοντας ως καλεσμένους ξένους καλλιτεχνικούς διευθυντές/διευθύντριες, επιμελητές/επιμελήτριες και υπεύθυνους/-ες προγραμματισμού των πιο σημαντικών φεστιβάλ και θεάτρων του εξωτερικού. Η υπόθεση «ορατότητα του ελληνικού θεάτρου στο εξωτερικό» αποδείχτηκε χρήσιμη, αν και οι «ετερόκλητες παραγωγές με διαφορετικές θεματικές και φόρμες που δείχνουν τη δυναμική της πρώτης σκηνής της χώρας και αναδεικνύουν πολύ σημαντικούς/-ές δημιουργούς του ελληνικού θεάτρου», όπως έγραφε η ανακοίνωση της διοργάνωσης, δεν συγκίνησαν αρκετά τους καλεσμένους. Η παράσταση που έφυγε στο εξωτερικό είναι αυτή του Μάριο Μπανούσι· μιλάει σε ένα διεθνές κοινό κι αυτό είναι ενδεικτικό του αν η Ευρώπη ενδιαφέρεται γι’ αυτά που έχουμε να προσφέρουμε, αν αυτά που δείχνουμε υπάρχουν στο ρεπερτόριο των ευρωπαϊκών θεάτρων και ενδιαφέρουν το διεθνές κοινό σήμερα.

Οι προκλήσεις και τα στοιχήματα της Αργυρώς Χιώτη Facebook Twitter
Μεγάλα και Μικρά Πλοία του Ευθύμη Φιλίππου, Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης (2023). Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Η Αργυρώ Χιώτη, σε μια παλιότερη συζήτησή μας σχετικά την ακανθώδη «εξωστρέφεια» του ελληνικού θεάτρου, μου έχει πει ότι πιστεύει πως αυτή δεν μπορεί να συμβεί αν δεν αποτελέσουμε μέρος ενός διεθνούς δικτύου. Για παράδειγμα, η ίδια είναι ενεργό μέλος του Rencontres des arts de la scène en Méditerranée (Συναντήσεις Καλλιτεχνών της Μεσογείου), γεγονός που ανοίγει μια προοπτική να δείξουμε το θέατρο που κάνουμε και στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο. Στο πλαίσιο αυτών των συναντήσεων, πιστεύει πολύ ότι εξωστρέφεια δεν σημαίνει μόνο να πουλάμε παραστάσεις αλλά και να κάνουμε συνεργασίες, ισότιμες συμπαραγωγές, διεθνείς συναντήσεις με θεσμούς και καλλιτέχνες.

Φυσικά, αυτά οραματίζεται να τα κάνει μέσα στο πολύ ασφυκτικό πλαίσιο του Εθνικού Θεάτρου, όπου συναντά κανείς πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες στο να κάνει τους ελιγμούς που επιχειρεί, για παράδειγμα, η Κατερίνα Ευαγγελάτου στο Φεστιβάλ Αθηνών. Το βέβαιο είναι ότι αν στοχεύει στην εξωστρέφεια πρέπει να σπάσει αυγά και η εμπειρία της από συνεργασίες με ξένους δημιουργούς –π.χ. η τελευταία συνεργασία στη σκηνοθεσία με τον Τιάγκο Ροντρίγκες (καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν) στη Στέγη, στον «Χορό των εραστών»– θα της φανεί πολύ χρήσιμες.

Οι προκλήσεις και τα στοιχήματα της Αργυρώς Χιώτη Facebook Twitter
Θεία Κωμωδία του Δάντη, Κεντρική Σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση (2017). Φωτ.: Σταύρος Χαμπάκης

Θαύματα δεν μπορεί να κάνει ένας καλλιτεχνικός διευθυντής, ας μη γελιόμαστε. Και αντίθετα με όσα πιστεύουμε, αυτές οι θέσεις-ηλεκτρικές καρέκλες έχουν «τεχνικά» προβλήματα και προκλήσεις όχι μόνο εδώ αλλά και σε κάθε μέρος του κόσμου όπου υπάρχει κρατικός οργανισμός, ούτε μπορεί εύκολα να συμβούν εξισώσεις στο τοπίο. Ωστόσο η Αργυρώ Χιώτη βάζει και μια παράμετρο σοβαρή στη συζήτηση που έχει ανοίξει για την ηθική των πραγμάτων, τον τρόπο που κάνουμε θέατρο, με σοβαρότητα, άποψη, στάση και θέση.

Προφανώς, έτσι θα πρέπει να προχωρήσει. Εκείνη θα πρέπει να μετακινηθεί, να μάθει γρήγορα το σύστημα και τι μπορεί να κάνει κάποιος μέσα σε αυτό, να αξιοποιήσει τις υπάρχουσες δυνάμεις, να μη στοιχηματίσει μόνο σε άντρες μεγαλύτερης ηλικίας στις κεντρικές σκηνές του Εθνικού, όπως συμβαίνει –κι αυτό, δυστυχώς, ανατρέπεται δύσκολα–, αλλά να αγκαλιάσει όλες τις γλώσσες που απαρτίζουν το ελληνικό θέατρο. Ως οπαδός του συλλογικού μοντέλου, θα είναι ευχής έργο να ρισκάρει και έξω από τη μικρή περιοχή και να μοιράσει το παιχνίδι. Ας είμαστε αισιόδοξοι, ως γνωστόν, η αλήθεια είναι κόρη του χρόνου.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αργυρώ Χιώτη: «Δάντης, Έντγκαρ Λη Μάστερς και Ευθύμης Φιλίππου. Μερικοί από τους αγαπημένους μου συγγραφείς»

The Book Lovers / Δάντης, Έντγκαρ Λη Μάστερς, Ευθύμης Φιλίππου: Αγαπημένοι συγγραφείς της Αργυρώς Χιώτη

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τη σκηνοθέτρια, ηθοποιό και συνδημιουργό της θεατρικής ομάδας Vasistas για τη διαδρομή της στα βιβλία, που ξεκίνησε από το βιβλιοπωλείο μέσα στο οποίο μεγάλωσε.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Η Κληρονομιά μας, ένα πανόραμα της και της ιστορίας των γκέι ανδρών

Θέατρο / «Η κληρονομιά μας»: Η ιστορία της gay κοινότητας γίνεται ένα συγκινητικό θεατρικό έργο

Ο Γιάννης Μόσχος σκηνοθετεί το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Μάθιου Λόπεζ, ένα έργο με αφετηρία την γκέι ζωή που αφορά την αγάπη και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, είτε ομόφυλες είτε ετερόφυλες, τα όνειρα, τους φόβους και τα ματαιωμένα σχέδια. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ