Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση Facebook Twitter
Τη σκηνή κατακλύζουν μισή ντουζίνα άλιεν με βλοσυρές μάσκες που προχωράνε στα τέσσερα και φοράνε τα ίδια ρούχα με τον Φάουστ (καρό πουκάμισο και κοτλέ παντελόνι). Ένα Mephisto-cabaret στήνεται σε χρόνο-μηδέν. Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης
0

Νομική, ιατρική, φιλοσοφία, θεολογία, δεν υπάρχει επιστήμη που να μην του παραδόθηκε. Άλωσε όλες τις σχολές και μάζεψε όλα τα πτυχία. Το μυαλό του ένα χρυσωρυχείο, οι πολυτιμότεροι λίθοι της διανόησης συνωστίζονται κάτω από τον φλοιό του εγκεφάλου του. Σοφότερος πλέον απ’ όλους τους δασκάλους, συνομιλεί με τα πνεύματα της Γης, μελετά τις καταιγίδες, συντονίζεται με τις μετακινήσεις των τεκτονικών πλακών, βουτάει στον πυρήνα των σωματιδίων. Αναδύεται με μάτια θολά, ζαλισμένος, όχι από τη μέθη των ανακαλύψεών του αλλά από το κάψιμο μιας λαχτάρας που δεν τον αφήνει ποτέ να ησυχάσει, όσο κι αν πασχίζει. 

Ακαταπόνητος ιχνευτής του Απολύτου, δρομέας των δακτυλίων του Απείρου, αναλώθηκε στον βωμό του άπιαστου ονείρου της υπέρτατης κατανόησης των μυστικών του κόσμου. Μακριά από τη βουή του πλήθους, κλεισμένος στο ανήλιαγο εργαστήρι του, σκαρφάλωσε στην υψηλότερη κορφή της Γνώσης. Όμως ήταν αργά πια· κι εξάλλου, αυτό που πίστευε πως θα συναντήσει εκεί δεν του έδωσε καμία χαρά. Μόνος, έρημος, χωρίς περιουσία, χωρίς φίλους, έχοντας δοκιμάσει τα πάντα, ακόμη και τη μαγεία, προκειμένου να εξιχνιάσει την ουσία των όντων¹, ο Φάουστ βιώνει τώρα την υπέρτατη απόγνωση: «Και βλέπω πως δεν μπορούμε τίποτα να γνωρίσουμε», ομολογεί καραβοτσακισμένος στον περίφημο μονόλογό του.  

Ο Φάουστ του Μπινιάρη, τον οποίον με συγκινητική ένταση και λιτότητα υποδύεται ο Μιχάλης Βαλάσογλου, μοιάζει πράγματι να είναι ο Everyman, o Κάθε Άνθρωπος (για να δανειστούμε τον τίτλο της πιο διάσημης Αλληγορίας του 15ου αιώνα), που περνά διαδοχικές δοκιμασίες και διλήμματα, προκειμένου να κερδίσει τη θεία χάρη.

«Η σάρκα είναι θλιμμένη, αλίμονο, κι έχω διαβάσει όλα τα βιβλία», θα έγραφε, μερικές δεκαετίες αργότερα, ο Μαλαρμέ. Διαβρωμένος ολόψυχα από τη ματαιότητα των ανασκαφών του, ο Φάουστ επιθυμεί διακαώς να ξαναβγεί στη ζωή, με θύελλες να αντιχτυπηθεί, να σφυρηλατηθεί στη δράση. Απόκαμε με τη θεωρία, και λαχταρά να πράξει.  

«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση Facebook Twitter
Αφοπλιστικές αποδεικνύονται οι σκηνές Φάουστ - Μαργαρίτας. Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Δαιμόνιο κι άπληστο λαγωνικό, ο Μεφιστοφελής οσμίζεται την ευκαιρία. Μαύρος σκύλος, ιπποπόταμος, πλανόδιος σπουδαστής, ιππότης ευγενής, του σκότους εραστής και του χάους υποκινητής, ο Διάβολος υπόσχεται στον Φάουστ να γίνει υπηρέτης του, να του δείξει «ό,τι κανείς ακόμα άνθρωπος δεν είδε», να τον παρασύρει στον στρόβιλο των αισθήσεων, σε απίθανες απολαύσεις που ξεσηκώνουν τη σάρκα, χαρίζοντας ηδονές που καμία θεωρητική κατάκτηση δεν μπορεί να εξασφαλίσει.  

«Τι θα μου δώσεις εσύ, φτωχέ διάβολε;» ρωτά γεμάτος περιφρόνηση ο μέγας Φάουστ. Δυσπιστεί και αντιστέκεται, βρυχάται και γελά, θα τη συνάψει, όμως, τη συμφωνία τελικά, έτσι όπως κρέμεται άπελπις στην άκρη του γκρεμού. Τα βράχια σκύβουν τους αυχένες τους και οι γκρεμοί φυσούν. Ένα σμάρι από στρίγκλες ακολουθεί. Η περιπέτεια του ανίερου ζεύγους ξεκινά, τα στάδια της μύησης ανατριχιαστικά. Μέσα από τη δυσωδία και το γλεντοκόπι των καπηλειών, μέσα από τη μαγγανεία, τη χαμέρπεια και την αηδία, ένα μαργαριτάρι θα κυλήσει στα πόδια του μπροστά. Το ρίχνουν εν αγνοία τους οι χοίροι, αγνοώντας οι αφελείς πως μέσα του κρύβεται ο μεγαλύτερος εχθρός τους.   

«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Ο παρθένος στον έρωτα Φάουστ θα μαγευτεί από τον απλό, αλλά απύθμενο και άδολο εσωτερικό κόσμο της Μαργαρίτας. Ένα βλέμμα της θα τον ταράξει περισσότερο απ’ όλες τις γνώσεις του κόσμου συνασπισμένες. Πάθος, παραζάλη, παραλήρημα, παραφορά, παράνοια: και μέσα σε όλα αυτά, αληθινή αγάπη. Αληθινή όσο και καταδικασμένη. «Δε μου’ φτανε / Που αγκάλιαζα τους βράχους και τους έκανα συντρίμμια!/ Έπρεπε κι εκείνης την ησυχία να χαντακώσω!» μονολογεί αγανακτισμένος. Στο πρώτο μέρος του «Φάουστ» το περίκλειστο Εγώ ανοίγεται στον κόσμο, συναντά το Άλλο και το καταστρέφει. Στο δεύτερο μέρος –που σπάνια παίζεται εκτός Γερμανίας και Αυστρίας–, ο Φάουστ θα συνεχίσει την ξέφρενη πορεία του προς τον ουρανό, συντροφιά με τον Μεφιστοφελή.  

Υπάρχει σωτηρία από την αγωνία της θνητότητας ή είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στερημένοι από κάθε επαφή με κάτι διαρκές, σταθερό, γαλήνιο και αδιαπραγμάτευτο; Πώς μπορούν να ηττηθούν οι αντενεργές δυνάμεις που επιβουλεύονται την υποτίμηση της ζωής; Πώς μπορεί η ποίηση να νικήσει τον μηδενισμό; Τι να κάνουμε; Να στοχεύσουμε τη στιγμή ή την αιωνιότητα; Τα πολλά ή το ένα; Γιατί ο Φάουστ και ο Μεφιστοφελής έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον; «Ποιος θέλει ακόμη να κυβερνά; Ποιος θέλει ακόμη να υπακούει; Είναι φοβερά επώδυνο. Κανένας βοσκός κι ένα μόνο κοπάδι!»² Πώς να διαχειριστούμε τη γνώση που κληρονομήσαμε; Μας έκανε πιο ελεύθερους κι ευτυχισμένους ή κατάντησε η μεγαλύτερη πηγή δυσφορίας μας; Κι αν μας βοήθησε να νικήσουμε τον σκοταδισμό και τον δεσποτισμό της θρησκείας, γιατί τώρα περιφερόμαστε χαμένοι και καταθλιπτικοί, αενάως ανικανοποίητοι, παραδομένοι σ’ ένα καταναγκαστικό κυνήγι απολαύσεων δίχως όρια; Τι είναι, τελικά, ο «Φάουστ»: το μεγαλύτερο σατιρικό ποίημα της γερμανικής λογοτεχνίας, όπως ριζοσπαστικά υποστήριξε ο Wilhelm Böhm, ή ένα «θείο μελόδραμα» (sublime melodrama), όπως πίστευε ο Τζορτζ Στάινερ; Αλίμονο, τι έχει να πει για όλα αυτά ο Άρης Μπινιάρης;  

«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Ο σκηνοθέτης καταφεύγει εδώ σε μια ανατρεπτική μείξη ειδών και υφών. Καταρχάς, συνδυάζει την «αλληγορία της ψυχαναλυτικής διαδικασίας»³ με την ηθική αλληγορία (ή Ηθικολογία), την επικρατέστερη μορφή δράματος του ύστερου μεσαιωνικού θεάτρου, που είχε ως σκοπό την ενδυνάμωση της χριστιανικής συνείδησης των πιστών (εξού και ο ηθικοπλαστικός χαρακτήρας της). Ο Φάουστ του Μπινιάρη, τον οποίον με συγκινητική ένταση και λιτότητα υποδύεται ο Μιχάλης Βαλάσογλου, μοιάζει πράγματι να είναι ο Everyman, o Κάθε Άνθρωπος (για να δανειστούμε τον τίτλο της πιο διάσημης Αλληγορίας του 15ου αιώνα), που περνά διαδοχικές δοκιμασίες και διλήμματα, προκειμένου να κερδίσει τη θεία χάρη, όπως ακριβώς επέτασσε το δραματουργικό μοτίβο των Αλληγοριών.  

Όμως, στην εκδοχή Μπινιάρη, ο σημερινός Κάθε Άνθρωπος/Φάουστ, που αναζητά ανακούφιση για την πονεμένη του ψυχή, θα καταφύγει στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Και από εκεί, με την καθοδήγηση του Ψυχαναλυτή/Μεφιστοφελή, θα επιχειρήσει μια περιπετειώδη κάθοδο στην άβυσσο του ασυνειδήτου, όπου θα έρθει, φυσικά, αντιμέτωπος με τους φόβους, τα τραύματα και τις ενοχές που τον διαμόρφωσαν, ενώ θα αγωνιστεί, σε ένα πιο γιουνγκιανό πλαίσιο, να συμφιλιωθεί με τη σκιά του, το μη αναγνωρισμένο, καταπιεσμένο και λογοκριμένο κομμάτι του εαυτού του. 

«Το πνεύμα μου είναι κλειστό / Η καρδιά μου νεκρή / Θέλω να σηκωθώ... Γι’ αυτό και απευθύνθηκα σε σας / Μεσ’ από το στόμα σας να αποσπάσω μυστικά / Να μην παλεύω με τις λέξεις / Ν’ απαλλαγώ από τη σκόνη των σκέψεων», λέει ο ασθενής Φάουστ στην εναρκτήρια σκηνή που εκτυλίσσεται σε ένα μίνιμαλ νέο-vintage και φουτουριστικό ταυτόχρονα (βλ. «Οδύσσεια του διαστήματος» ) ξύλινο κουτί/δωμάτιο θεραπείας.  

«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Σε λίγα λεπτά τη σκηνή κατακλύζουν μισή ντουζίνα άλιεν με βλοσυρές μάσκες που προχωράνε στα τέσσερα και φοράνε τα ίδια ρούχα με τον Φάουστ (καρό πουκάμισο και κοτλέ παντελόνι). Ένα Mephisto-cabaret στήνεται σε χρόνο-μηδέν. «Έλα μαζί μας στη σκοτεινή πλευρά της ζωής», τον καλούν οι μικροί σατανάδες, «εκεί όπου οι αισθήσεις και το αίμα βράζουν / σύντροφοί σου πιστοί, μες στη σκιά σου βάδισε ενωμένος μαζί μας», κι εκείνος πράγματι αποφασίζει να τους ακολουθήσει, να ρισκάρει τα πάντα κι ας γκρεμιστεί η οικουμένη, αρκεί να υπάρξει «μια στιγμή που θα νιώσω επιτέλους την καρδιά μου να χτυπάει, μια στιγμή που θα νιώσω επιτέλους πως ζω!».  

Ιπποτικές στολές και πανοπλίες, νεκροκεφαλές, Ιεροεξεταστές, ο Χορός των Φόβων (με κορυφαία την Κωνσταντίνα Τάκαλου και την αχνιστή ειρωνεία της), ο Χορός των Ενοχών, η Σκιά του Φάουστ, ο έκπτωτος εαυτός του, αυτά είναι τα πρόσωπα και τα προσωπεία που απλώνονται στο ιδιόμορφο σουρεαλιστικό τοπίο ενώπιόν μας, σε μια προσπάθεια ποπ εικονογράφησης και ανάλαφρης/σατιρικής δραματοποίησης των ασυνείδητων περιδινήσεων και των αόρατων δυνάμεων που επιβουλεύονται την πτώση μας ανά πάσα στιγμή.  

Η δράση θα κορυφωθεί κατά τη Νύχτα της Βαλπούργης (νύχτα καταπολέμησης της μαγείας και των διαβολικών πνευμάτων, σύμφωνα με την παράδοση), όταν ο Χορός, φορώντας κεφαλές ελαφιών, θα επιδοθεί σε οργιαστική μυητική τελετή, στη διάρκεια της οποίας ο Φάουστ και η Μαργαρίτα θα χαθούν στις χαράδρες της ερωτικής ηδονής. «Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων, υπενθυμίζοντάς μας επίμονα την πρωταρχική αξία της σωματικής διάστασης της επιθυμίας.  

«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση Facebook Twitter
Ο Χορός των Φόβων έχει κορυφαία την Κωνσταντίνα Τάκαλου και την αχνιστή ειρωνεία της. Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Υπάρχουν σκηνές, από τη μία, που δεν αποδίδουν το μέγιστο του προσδοκώμενου νοήματος και θα χρειάζονταν περισσότερη επεξεργασία προκειμένου να ξεκαθαριστεί ο στόχος ή το σχήμα τους: αμήχανη η σκηνή στο μαγειρείο της Στρίγκλας (σαν να μη βρήκε ο σκηνοθέτης μια έξυπνη αναλογία με το σήμερα, ούτε ως περιεχόμενο ούτε ως όψη), ενώ η εμφάνιση του Θεού ως Βασιλιά-Ήλιου Λουδοβίκου ΙΔ’, όσο κι αν αποτολμά ένα ευπρόσδεκτο άλμα της φαντασίας, μένει τελικά κι αυτή μετέωρη. Τέλος, ο χορός του Φάουστ με το φουσκωτό ανδρείκελο θα ωφελούνταν από λίγο κινησιολογικό ακόνισμα. Από την άλλη, αφοπλιστικές αποδεικνύονται οι σκηνές Φάουστ - Μαργαρίτας (ευθύβολη, με υποκριτική παρουσία κρυστάλλινης ισχύος η Νάντια Κατσούρα), όπως και οι σκηνές Φάουστ - Ψυχαναλυτή (απολαυστικός ο βραδυφλεγής σαρκασμός του Άρη Νινίκα).  

Είναι σίγουρα αναζωογονητική και γόνιμη η διασκευή του σκηνοθέτη επάνω στο κλασικό κείμενο του Γκαίτε (στο οποίο εισάγει και αποσπάσματα από τον Μάρλοου, τον Σαντ και τον Ρεμπό), ειδικά έτσι όπως εκτοξεύεται στα υψίπεδα του λόγου και του συναισθήματος και, αμέσως μετά, προσγειώνεται στις κοιλάδες του χιούμορ και της ειρωνείας, χωρίς να φοβάται τις λυρικές εξάρσεις αλλά ούτε και τη διακωμώδηση των «ιερών». Ταυτόχρονα ανάγει ευρηματικά το θεολογικό λεξιλόγιο της τιμωρίας και της ανταμοιβής, της αρετής και της αμαρτίας στα ψυχαναλυτικά ισοδύναμά του, συνθέτοντας έναν χαρμόσυνο ύμνο στις αισθήσεις, στη χαρά του παιχνιδιού και των αδοκίμαστων συνδυασμών, στην υπονόμευση των εγκαθιδρυμένων ταυτοτήτων, στην πάταξη του Υπερεγώ, στο ξεχείλισμα του συναισθήματος, στις απρόσμενες ανταλλαγές και συναντήσεις. 

«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Νομίζω, τέλος, πως τίποτε από όλα αυτά δεν θα είχε λειτουργήσει τόσο γοητευτικά αν δεν συνοδευόταν από τη μουσική του Τζεφ Βάγγερ: εκκλησιαστικό όργανο και συνθεσάιζερ, επεξεργασμένες φωνές και φίδια της Κολάσεως, όνειρο και εφιάλτης, μελαγχολία και μεταλλική παραμόρφωση, αφρικανικό μπιτ, πειραγμένος μπαγλαμάς, ένα βροχερό απόγευμα, «μια εκκρεμότητα ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι», η αφύπνιση της επιθυμίας για χορό, ξεφάντωμα, συλλογική συνεύρεση και δημιουργία· ναι, πράγματι, ετούτος είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να θυμόμαστε τον φετινό «Φάουστ», ως ένα απρόσμενο, ευφραντικό μιούζικαλ αποτελούμενο από ετερόκλητα υλικά, που ανανεώνει τη σχέση μας με το κλασικό, νοηματοδοτώντας εκ νέου την έννοια της διασκευής, της απελευθέρωσης από τα στεγανά και πάσης φύσεως σκονισμένες κληρονομιές, προσωπικές, κοινωνικές ή άλλες...   

1. Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, «Ο Φάουστ του Γκαίτε: Μετάφραση με αισθητική και φιλοσοφική ερμηνεία», Βιβλιοπωλείον της “Εστίας” 

2. Νίτσε, «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» 

3. Φράση από το κείμενο του Ηλία Βλάχου, ψυχιάτρου-ψυχοθεραπευτή, στο πρόγραμμα της παράστασης 

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Τι σημαίνει ένα sold-out στην Επίδαυρο;

Θέατρο / Τι σημαίνει ένα sold-out στην Επίδαυρο;

Τι είναι αυτό που προσελκύει τους θεατές και προκαλεί τόσο μεγάλο ενδιαφέρον στο κοινό; Μήπως η μαζική προσέλευση πολλές φορές υπονομεύει την παράσταση; Το sold-out στην Επίδαυρο είναι συχνά αμφιλεγόμενο. Πολλοί το περιφρονούν, αλλά όλοι το επιθυμούν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT