«Λέμε "δες με, αγάπα με, έλα κοντά μου". Αλλά όταν κάποιος έρθει, αποσυρόμαστε»

«Λέμε "δες με, αγάπα με, έλα κοντά μου". Αλλά όταν κάποιος έρθει, αποσυρόμαστε» Facebook Twitter
Φωτ.: Freddie F./LIFO
0

Δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του όταν παίζει. Δεν κοιτάς αλλού. Δεν χαζεύει το βλέμμα σου. Σχεδόν δεν προσέχεις τους άλλους ηθοποιούς. Αναμένεις, σαν ερωτευμένος. Περιμένεις πότε θα μιλήσει ξανά, πότε θα έρθει η ώρα του μονολόγου του, παρατηρείς τις μικρές ταχυδακτυλουργικές κινήσεις των χεριών του, τον ιδιαίτερο και κάπως σερνάμενο τονισμό των λέξεων.

Ο Πάνος Παπαδόπουλος είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους και ιδιοσυγκρασιακούς ηθοποιούς της γενιάς του, και φέτος κλείνει δέκα χρόνια πορείας. Μιας πορείας τυχερής, η οποία ήδη από τον δεύτερό του χρόνο εκτός σχολής, με την παράσταση «Το έξυπνο πουλί», τον έβαλε δυναμικά στην κούρσα. Λένα Κιτσοπούλου, Νίκος Καραθάνος, Γιώργος Παπαγεωργίου, Δημήτρης Καραντζάς, Άρης Μπινιάρης, Γιάννης Κακλέας: μέσα σε μόλις 10 χρόνια έχει καταφέρει να συνεργαστεί με μερικά από τα πιο λαμπρά ονόματα του ελληνικού θεάτρου.

Ένας νευρικός κόσμος, με άγχος και τεράστια ανάγκη για αγάπη, αυτός είναι ο κόσμος του Πάνου Παπαδόπουλου, ο οποίος μέσα από τα στραβοπατήματά του −τα οποία, όπως λέει, κυνηγά γιατί αυτά κρύβουν τη μεγαλύτερη αλήθεια− βουτά από το παράθυρο κατευθείαν προς τη μεγάλη τέχνη.

Τον συναντώ στο σπίτι του στους Αμπελόκηπους, το οποίο είναι περίπου όπως το φαντάζεστε, σαν σκηνικό της αγαπημένης και τα τελευταία χρόνια περίπου σταθερής του συνεργάτιδας, Λένας Κιτσοπούλου. Είναι περιτριγυρισμένος από τα αντικείμενα ενός κλασικού ελληνικού σπιτιού, το οποίο ένα νέο μάτι −το δικό του− αργά και μεθοδικά ξαναφτιάχνει με τα δικά του υλικά. Η βαριά ξύλινη τραπεζαρία του παππού του συναντά τις φιγούρες της Disney που συνέλεγε εμμονικά τα τελευταία χρόνια. Καθόμαστε στο σαλόνι και ξεκινά να μου μιλά για τον ήλιο. Παρότι όποιος τον έχει δει στη σκηνή θα περίμενε πως θα ζει σε ένα σπίτι σκοτεινό, με τις κουρτίνες πάντα κλειστές, εκείνος είναι σχεδόν συντετριμμένος που η συννεφιά της ημέρας μάς στερεί τον μεσημεριανό ήλιο. Κάθεται δίπλα μου κι όταν του το αναφέρω, μου λέει: «Τις μέρες που ξυπνάω και πρέπει να ανάψω το φως παθαίνω μεγάλη στεναχώρια. Είναι πολύ διαφορετικό να πίνεις τον καφέ σου σε ένα σκοτεινό μέρος και να τον πίνεις και να βλέπεις μια πιθανότητα ελπίδας έξω».

Ο Πάνος Παπαδόπουλος ελπίζει πως αύριο πρόκειται όλα να αλλάξουν (αλλά μάλλον αυτό δεν θα γίνει) Facebook Twitter
Ο Πάνος Παπαδόπουλος πιστεύει πως δεν είμαστε φτιαγμένοι για να παραμένουμε στο σκοτάδι, αλλά ότι όπως χτίζουμε όλο και πιο ψηλά σπίτια, έτσι θέλουμε να πηγαίνουμε όλο και πιο κοντά στο φως. Φωτ.: Freddie F./LIFO

Όταν τον ρωτάω τι είναι αυτό που κάνει κάποια νέα παιδιά, σαν εκείνον, να στρέψουν το βλέμμα τους προς την υποκριτική, μου απαντά: «Έλλειμμα... Νομίζω είναι καθαρά κάποιο έλλειμμα, είμαστε ελλειμματικές προσωπικότητες». Ο ισχυρότερος λόγος που εντοπίζει εκείνος πίσω από την επιλογή του αυτή είναι μια πολύ ισχυρή ανάγκη για αποδοχή και αγάπη. Παρά τη μάσκα μισανθρωπισμού που τυλίγει πολλούς από τους ήρωές του, το χιούμορ τους δεν λέει παρά «πρόσεξέ με, αγάπησέ με».

«Θέλω πολύ τη συντροφιά, άμα περάσει ένα βράδυ και μείνω μέσα, παθαίνω κάτι, νομίζω ότι κάπου απέτυχα. Είμαστε κοινωνικά όντα, τι να τον κάνει ο άνθρωπος κατάμονος τον εαυτό του;». Αυτή την ικανοποίηση τού φέρνει και το θέατρο. «Δεν είναι μουσική, δεν είναι ποδοσφαιρικός αγώνας που μπορείς να τον δεις και από το σπίτι σου ή να τον ακούσεις. Για να κάνουμε θέατρο προαπαιτείται η κοινή παρουσία όλων, είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που μας έχουν μείνει. Είναι αυτό που λέει τόσο τέλεια ο Ρίτσος, αν δεν μπορέσω να το δεις κι εσύ, μοιάζει σαν να μην το έχω...». Γι’ αυτό τελικά επικοινωνεί τόσο με το έργο του Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό», στο οποίο πρωταγωνιστεί αυτές τις ημέρες, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Ήταν μάλιστα ένα αγαπημένο του έργο από τη σχολή, και ήλπιζε πως κάποια στιγμή θα του δινόταν η ευκαιρία να το συναντήσει, αλλιώς, όπως μου λέει, θα την έφτιαχνε ο ίδιος.

«Ήταν πολύ συγκινητικό που ήρθε ο Θωμάς και μου το πρότεινε. Και ειδικά τον ρόλο του Βλαδίμηρου. Συνειδητοποιώ πως είναι τελικά ένα έργο περισσότερο για τη συντροφικότητα παρά για τη μοναξιά, γιατί αυτοί οι δύο χαρακτήρες, σε πείσμα των όσων διαδραματίζονται, επιμένουν να είναι μαζί. Με συγκινεί πάρα πολύ να παίζω πρόσωπα που έχουν την ακλόνητη πίστη ότι η ζωή τους αύριο πρόκειται να αλλάξει, ότι πρόκειται να συμβεί κάτι πολύ σημαντικό, ενώ εμείς ως θεατές γνωρίζουμε εξαρχής ότι το όνειρο αυτό είναι απραγματοποίητο. Ο Θωμάς μού είχε πει κάτι πολύ ωραίο με αφορμή αυτούς τους δύο ήρωες, ότι στην πραγματικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις σε ενθουσιάζει στην αρχή ο άλλος, αλλά έπειτα είναι δική σου δουλειά να συντηρείς τη φλόγα για να μη σβήσει. Και αυτοί βρίσκουν πάντα τους τρόπους, όπως λέει ο Εστραγκόν στον Βλαδίμηρο, για να υπάρχουν. “Δεν τα καταφέρνουμε και άσχημα, όλο και βρίσκουμε κάτι για να νομίζουμε ότι υπάρχουμε”, λένε».

Ο Πάνος Παπαδόπουλος ελπίζει πως αύριο πρόκειται όλα να αλλάξουν (αλλά μάλλον αυτό δεν θα γίνει) Facebook Twitter
«Υπερπροσφερόμαστε, με μεγάλη λαχτάρα. Λέμε: Δες με. Αγάπα με. Έλα κοντά μου. Αλλά όταν κάποιος έρθει, αποσυρόμαστε». Φωτ.: Freddie F./LIFO

Ένας νευρικός κόσμος, με άγχος και τεράστια ανάγκη για αγάπη, αυτός είναι ο κόσμος του Πάνου Παπαδόπουλου, ο οποίος μέσα από τα στραβοπατήματά του −τα οποία, όπως λέει, κυνηγά γιατί αυτά κρύβουν τη μεγαλύτερη αλήθεια− βουτά από το παράθυρο κατευθείαν προς τη μεγάλη τέχνη. Παρότι μοιάζει να θεωρείται χάρισμα για έναν ηθοποιό το να μεταμορφώνεται ολοκληρωτικά από τον ένα ρόλο στον άλλο, εκείνος, του λέω, πιστεύω πως έχει μια συνέπεια στο παίξιμό του. Όπως μου εξηγεί, δεν νομίζει ότι γίνεται ποτέ κανείς κάποιος άλλος πάνω στη σκηνή, παρά μάλλον ακόμη περισσότερο ο εαυτός του, «γιατί πράγματα που φοβάσαι να ανακαλύψεις, τα βρίσκεις τελικά παίζοντας, κρυμμένα πίσω από έναν ρόλο. Μου φαίνεται ότι εμείς με τον εαυτό μας ανεβαίνουμε πάνω στη σκηνή, και πιστεύω σε προσωπικότητες αρκετά διαμορφωμένες, που γνωρίζουμε δηλαδή καλά τον εαυτό μας, ούτως ώστε να μπορούμε να σηκώσουμε στους ώμους μας το βάρος του εκάστοτε ρόλου».

Με ρωτάει πώς μου φάνηκε η ταινία του Γιάννη Βεσλεμέ «Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο», στην οποία πρωταγωνιστεί −δεν έχει καταφέρει ακόμη να τη δει− και η οποία έχει διαγράψει μια αξιοζήλευτη πορεία σε μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ, ξεκινώντας από τη Νέα Υόρκη και το κινηματογραφικό φεστιβάλ της Tribeca. Ο ίδιος δεν περίμενε ποτέ πως θα τον σκεφτόταν κάποιος για μια ταινία sci-fi. Του εκμυστηρεύομαι πως η ταινία ήταν οπτικά αδιανόητη, ο Βεσλεμές έχτισε ένα πανέμορφο κινηματογραφικό σύμπαν το οποίο τελικά απογειωνόταν μέσα από το λαμπερό και ανάλαφρο παίξιμο του Πάνου και των συμπρωταγωνιστών του.

Ο Πάνος Παπαδόπουλος ελπίζει πως αύριο πρόκειται όλα να αλλάξουν (αλλά μάλλον αυτό δεν θα γίνει) Facebook Twitter
Φωτ.: Freddie F./LIFO

Βρίσκει πως ζούμε σε μια εποχή στην οποία, ειδικά μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και το Instagram −στο οποίο δεν βρίσκεται−, υπάρχει μια υπερπροσφορά των ανθρώπων δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με αυτά που μπορούν να δώσουν πίσω. «Υπερπροσφερόμαστε, με μεγάλη λαχτάρα. Λέμε: Δες με. Αγάπα με. Έλα κοντά μου. Αλλά όταν κάποιος έρθει, αποσυρόμαστε. Διανύουμε νομίζω συνολικά μια εποχή απίστευτης απαισιοδοξίας, αλλά σκέφτομαι καμιά φορά και παρηγοριέμαι ότι αυτό θα μας οδηγήσει σε μια υπεραισιοδοξία, διότι, νομίζω η Δημουλά το είχε πει αυτό, τη μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας την κάνει ο απαισιόδοξος. Οπότε πιστεύω ειλικρινά ότι όλη αυτή η σκοτεινιά που περνάμε μοιραία θα μας οδηγήσει προς το φως. Είναι ακριβώς αυτό που συνέβαινε στους ήρωες στον “Γκοντό” και στη “Δεσποινίδα Μαργαρίτα”, είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν μια ακλόνητη πίστη ότι αύριο πρόκειται να συμβεί κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή τους». Ο Πάνος Παπαδόπουλος πιστεύει πως δεν είμαστε φτιαγμένοι για να παραμένουμε στο σκοτάδι, αλλά ότι όπως χτίζουμε όλο και πιο ψηλά σπίτια, έτσι θέλουμε να πηγαίνουμε όλο και πιο κοντά στο φως. Κι όσο μου τα λέει αυτά φαντάζομαι τον ήλιο σαν αράχνη να πλέκει τα πρωινά τις αισιόδοξες κορδέλες του πάνω στα έπιπλα του σπιτιού του.

Κλείνοντας μια ακόμη πολύ παραγωγική χρονιά, ο Πάνος στρέφει τώρα το ενδιαφέρον του στην ολοκλήρωση της πρώτης του σκηνοθετικής απόπειρας για τον κινηματογράφο, μιας κωμικής και ανάλαφρης ταινίας με τίτλο «Η αγάπη το βάζει στα πόδια». Ένα DIY, no-budget ταινιάκι, «μια κωμωδία, εκεί όπου ο Στάθης Ψάλτης συναντά τον Woody Allen», όπως το περιγράφει ο ίδιος, η οποία πράγματι καταφέρνει να σε κάνει να γελάσεις. Ταυτόχρονα σκηνοθετεί μαζί με τον Γιώργο Κατσή, με τον οποίο ξεκίνησαν μαζί στο Εθνικό, την παράσταση «Αντικείμενα», βασισμένη στην ιστορία των αδελφών Παπέν, δύο υπηρετριών στο Λε Μαν της Γαλλίας του 1933, που κατακρεούργησαν την εργοδότριά τους και την κόρη της, η οποία θα ανέβει τον Ιανουάριο στο θέατρο Ροές, δίνοντας του την ευκαιρία να επιστρέψει εκεί μαζί με τον Γιάννη Αποσκίτη, στη σταθερή του αγάπη, τους χαρακτήρες που διασχίζουν τη ζωή τους με την αστείρευτη δύναμη που τους δίνει η ελπίδα πως κάτι πρόκειται να συμβεί.

Ο Πάνος Παπαδόπουλος ελπίζει πως αύριο πρόκειται όλα να αλλάξουν (αλλά μάλλον αυτό δεν θα γίνει) Facebook Twitter
Φωτ.: Freddie F./LIFO

Βγαίνοντας από το σπίτι του, το όποιο φως της ημέρας έχει χαθεί, βρέχει και απέναντι από την πόρτα του ο παιδικός σταθμός είναι στολισμένος για τα Χριστούγεννα. Περπατώντας κάτω από γιορτινά λαμπάκια, με τα βρεγμένα φώτα του δρόμου να αντανακλώνται στο οδόστρωμα, κοιτάω την άδεια του γειτονιά που φέρνει σε κάτι από ταινία horror και σκέφτομαι: «Να που τελικά δεν ήταν και τόσο ξένος στο παράδοξο σύμπαν του Βεσλεμέ ο Πάνος Παπαδόπουλος».

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Περιμένοντας τον Γκοντό» εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ