«Κανένα σκυλί δεν γεννιέται killer» -Ειδικοί μιλούν για τα ροτβάιλερ και τις επιθετικές συμπεριφορές

«Κανένα σκυλί δεν γεννιέται killer» -Ειδικοί μιλούν για τα ροτβάιλερ και τις επιθετικές συμπεριφορές Facebook Twitter
Μια τραγωδία με ένα βρέφος νεκρό από Ροτβάιλερ, στέκεται αφορμή να ανοίξει ξανά η συζήτηση για τη διαχείριση των σκύλων
16

Μετά τον σημερινό θάνατο ενός βρέφους δύο μηνών από επίθεση σκύλου ροτβάιλερ στα Γλυκά νερά, η συζήτηση για την «επιθετική ράτσα» έχει αναθερμανθεί στα social media, ενώ κάποιοι τονίζουν τη σημασία της ανατροφής και της εκπαίδευσης των σκύλων στη συμπεριφορά τους. 

Το LiFO.gr ήρθε σε επαφή με τους καθ' ύλην αρμόδιους για να απαντήσουν: αναγνωρισμένους κτηνιάτρους και ειδικούς στην εκπαίδευση σκύλων, με χρόνια εμπειρίας και βαθιά γνώση των παραγόντων που καθορίζουν τη συμπεριφορά των τετράποδων ζώων συντροφιάς. 

Η δρ. Κατερίνα Σωτηρίου, κτηνίατρος με μεγάλη πείρα σε σκυλιά, μητέρα μικρού παιδιού και πρώην κάτοχος Ροτβάιλερ δηλώνει στο LiFO.gr «Εγώ κοιμόμουν με το Ροτβάιλερ αγκαλιά, αλλά ένα τόσο μικρό παιδί δεν θα το άφηνα μόνο ούτε με τσιουάουα. Τι σημαίνει αυτό; Όχι πως τα σκυλιά είναι επικίνδυνα, αλλά, πως η επαφή τους με παιδιά είναι πάντα μια κατάσταση που θέλει επιτήρηση».

«Δεν γνωρίζουμε τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η τραγωδία, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ένα σκυλί που προσπαθεί να παίξει με ένα παιδί μπορεί ακόμη και άθελά του να το τραυματίσει. Ένα τόσο μεγάλο σκυλί θα μπορούσε με ένα δάγκωμα, όμοιο με αυτό που μπορεί σε έναν ενήλικο να μοιάζει με "έντονο παιχνίδι" να επιφέρει σοβαρό τραυματισμό ή ακόμη και να αποβεί μοιραίο. Κι όμως, χωρίς ποτέ να αμφισβητούμε περιστατικά επιθέσεων, ένα σκυλί είναι πάντα ένα ζώο που είναι απρόβλεπτο. Ιδανικά, τουλάχιστον σε παιδιά μέχρι δύο - τριών ετών η επίβλεψη είναι απαραίτητη. Το σκυλί με το παιδί μπορούν να αναπτύξουν έναν σημαντικό δεσμό, αλλά αυτό θέλει δουλειά και σωστές κινήσεις από την πρώτη μέρα επαφής τους. Ναι, τα Ροτβάιλερ είναι σκυλιά που έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν άγρια συμπεριφορά και να είναι πιο επιθετικά, αλλά κανένας σκύλος δεν γεννιέται killer. Συνήθως ο παράγοντας άνθρωπος παίζει καθοριστικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη».

Ο αντιπρόεδρος του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου Χαραλαμπάκης Γεώργιος τονίζει από την πλευρά του ότι στις περιπτώσεις που ένα παιδί «έρχεται» σε μια οικογένεια μετά τον σκύλο, δεν αποκλείεται το τετράποδο ακόμα και να «ζηλέψει» το παιδάκι και να το δαγκώσει. Όπως όμως λέει, αυτό ισχύει για όλες τις ράτσες σκύλων - «και τα μικρόσωμα σκυλάκια, ακόμα και ένα πίντσερ τριών κιλών μπορεί να ζηλέψει και να δαγκώσει» το παιδί, σημειώνει ο κ. Χαραλαμπάκης. «Η διαφορά είναι ότι το δάγκωμα ενός ροτβάιλερ μπορεί να αποδειχθεί θανατηφόρο», καταλήγει. 

Φόβος και ανασφάλεια

 

«Δεν υπάρχουν επιθετικές ράτσες. Ο κάθε σκύλος είναι μοναδικός και διαφορετικός», ξεκαθαρίζει η ειδικός συμπεριφοράς ζώων και ευζωίας ζώων, Μαίριλυν Πήτερς. «Σίγουρα έχουν εκτραφεί κάποιες ράτσες για συγκεκριμένες δουλειές και αυτό μπορεί να τις κάνει πιο αντιδραστικές ή κινητικές όχι όμως και επιθετικές. Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι το 90% των περιπτώσεων επιθετικότητας έχουν ως υπόβαθρο τον φόβο και την ανασφάλεια», λέει η ίδια. 

«Ένα αντιδραστικό σκυλί είναι πιο εύκολο να μας βγάλει κάποια επιθετικότητα, αν δεν έχει μεγαλώσει σωστά. Ροτβάιλερ με ροτβάιλερ διαφέρει, δεν είναι όλα ίδια, είναι "άτομα" με συγκεκριμένες επιθυμίες. Υπάρχει μια μοναδικότητα», τονίζει, εξηγώντας πως οι διαφορές στις ράτσες "σκύλων εργασίας" από αυτές των "σκύλων συντροφιάς" εστιάζονται στην υπερκινητικότητα.

«Η αλήθεια είναι ότι όλα τα σκυλιά έχουν μέσα τους μια ενεργητικότητα, θέλουν να έχουν έναν ρόλο και τους κάνει πάρα πολύ καλό ενώ η έλλειψη ρόλου τους δημιουργεί προβλήματα. Τα Γκόλντεν Ριτρίβερ, για παράδειγμα, εκτός από ζώα συντροφιάς είναι και κυνηγόσκυλα, και κάνουν λάθος όσοι τα θεωρούν μόνο σκυλιά συντροφιάς - πολλοί έχουν το ζώο μέσα σε ένα σπίτι ενώ αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλες ανάγκες για τη νοητική και σωματική άσκηση» 

Όπως λέει η κα Πήτερς, όταν κάποιος θέλει να αποκτήσει έναν τετράποδο φίλο, πρέπει να μπει στη διαδικασία να μάθει τι σημαίνει σκύλος και ποιες είναι οι βιολογικές ανάγκες του. «Τι πρέπει να προσφέρω σαν άνθρωπος για να έχω έναν ισορροπημένο σκύλο».  

Μπορεί ένα γενικά φιλικό σκυλί να γίνει απρόσμενα επιθετικό;

«Φυσικά και μπορεί να γίνει επιθετικό ένα σκυλί και να βγάλει επιθετικότητα - ακόμα και το πιο καλό και το πιο ήρεμο. Εάν νιώσει απειλή. Αυτό συμβαίνει και με τα παιδάκια. Αν δεν βλέπουμε ποια είναι η συναναστροφή των παιδιών με το ζώο, μπορεί το παιδάκι να κάνει κάποια κίνηση που να θεωρηθεί απειλή. Τότε μπαίνει ο μηχανισμός μάχης ή φυγής: "θα κάτσω να αντιμετωπίσω το ερέθισμα ή θα σηκωθώ να φύγω;"»

«Αν έχει την επιλογή ο σκύλος πάντα θα κάνει πίσω, υπό φυσιολογικές συνθήκες, για να απομακρύνει την απειλή - ο στόχος του είναι να απομακρύνει την απειλή και δεν θέλει την σύγκρουση. Υπάρχουν και σκυλιά που είναι και προβληματικά αλλά αυτή είναι μία πολύ διαφορετική κατηγορία», εξηγεί η κα Πήτερς. 

Ποτέ το σκυλί μόνο του με το μωρό

«Φυσικά και τα σκυλιά μπορούν να ζηλέψουν. Μπορούν να αισθανθούν πολύ μεγάλη γκάμα συναισθημάτων και δεν είναι ασφαλές να αφήνουμε ένα βρέφος μόνο του με το σκυλί. Δεν τα αφήνουμε μόνα τους για οποιονδήποτε λόγο. Και όταν αρχίσει να περπατά το παιδί είμαστε ακόμα πιο προσεχτικοί, γιατί μπορεί να ξαφνιάσει το σκυλί την ώρα που κοιμάται, να κάτσει πάνω του, να του τραβήξει την ουρά ή τα αυτιά», τονίζει. 

Το σκυλοδωμάτιο

Η ίδια εξηγεί ότι σε κάποιες περιπτώσεις, τα προβλήματα ξεκινούν επειδή το σκυλί θα νιώσει πόνο, χωρίς να μπορεί να διαχειριστεί ακόμα και ένα χάδι ή άλλη κίνηση. «Αλλά τα παιδιά δεν γνωρίζουν», σημειώνει η κα Πήτερς υπογραμμίζοντας τον καθοριστικό παράγοντα του γονιού στην ασφάλεια. «Εγώ μπορώ να σας πω τι έκανα σαν μάνα. Είχα ορίσει ένα δωμάτιο στο σπίτι ως "σκυλοδωμάτιο" και είχα κλείσει τα σκυλιά με ένα baby gate. Όταν δεν μπορούσα να επιβλέπω τα σκυλιά, παρέμεναν στο δωμάτιο τους και όταν ήμασταν όλοι μαζί, τα σκυλιά ήταν μαζί με τα παιδιά».

Η κα Πήτερς συμβουλεύει τους νέους γονείς να περιορίσουν το σκύλο σε έναν δικό τους χώρο, εντός του σπιτιού, ώστε να μην νιώθουν ότι τον αποκλείουν από την οικογένεια. «Οπωσδήποτε για μένα αυτό δούλεψε πάρα πολύ καλά και είχα το κεφάλι μου ήσυχο - πάντα είχα το νου μου να γίνονται τα πράγματα όπως πρέπει. Είναι κρίμα, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν φταίει ούτε το παιδί ούτε ο σκύλος. Είναι οι μόνοι δύο που δεν ευθύνονται αλλά και αυτοί επιβαρύνονται περισσότερο από όλους». 

Ελλάδα
16

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

10 σχόλια
Ειναι γεγονος οτι το τελευταιο διαστημα εχουμε πολλα κρουσματα σκυλων που εχουν δαγκωσει παιδια, αλλα αν συμφωνησω με τους ειδικους - εκπαιδευτες τοτε θα πρεπει να πω οτι οι μισοι Ελληνες που εχουν σκυλο δεν θα επρεπε να τον εχουν,και αυτο διοτι δεν κανουν ουτε τα βασικα δεν τον εκπαιδευουν,δεν τον πανε στον κτηνιατρο,ορισμενες ρατσες τα κυκλοφορουν εξω χωρις φιμωτρο,χωρις λουρι κ.α. Να αρχισουμε να φοβομαστε οτι ισως και εμεις οι ιδιοι θα υπαρξουμε θυματα της επιθεσης ενος σκυλου ?
Τα παιδιά καλού - κακού δεν πρέπει να μένουν χωρίς επιτήρηση κοντά σε ζώα. Παρ' όλα αυτά, ένα σκυλί που μεγαλώνει ορθά ως μέλος της οικογένειας (γνωρίζοντας δηλαδή την ιεραρχία της οικογένειας - αγέλης και την θέση του μέσα σε αυτήν) δεν πρόκειται ποτέ να βλάψει ένα μέλος της οικογένειας, εκτός και αν νιώσει (μεγάλη) απειλή. Αντιθέτως, λειτουργεί προστατευτικά απέναντι σε αυτά.Ένα σκυλί που χρησιμεύει μόνο ως συναγερμός και φόβητρο "για τους Αλβανούς και τους γύφτους", ένα σκυλί που χρησιμοποιείται ώς αντικείμενο από τον ιδιοκτήτη του για να νιώθει ότι έχει μεγαλύτερο τσουτσούνι, ως υποκατάστατο αυτοπεποίθησης, ανδρισμού και τσαμπουκά, ένα σκυλί που κακοποιείται, που μεγαλώνει και ζει μόνο του σε ένα μπαλκόνι, μια ταράτσα, δεμένο εφ όρου ζωής σε μια αλυσίδα, σε μια αυλή, σε ένα χωράφι, σε ένα βαρέλι, απομονωμένο από οποιαδήποτε επαφή εκτός από αυτήν του φαγητού και της πεντάλεπτης βόλτας (μέχρι να κάνει τα "χοντρά" δηλαδή, όχι τίποτε άλλο, για να μην λερώνει το μπαλκόνι), ένα τέτοιο σκυλί μπορεί να κάνει οτιδήποτε. Δεν φταίει το σκυλί.
Χαίρομαι που όλοι όσοι σχολίασαν μέχρι τώρα έγραψαν το αυτονόητο: (αν και ο καθένας δίνει έμφαση σε διαφορετικές λεπτομέρειες, που είναι αναμενόμενο)Η ευθύνη βρίσκεται σαφώς στην μεριά του ανθρώπου, όχι του ζώου.Σωστά έγραψε ο Leontios ότι υπάρχουν πιο παλαβά, επιθετικά σκυλιά όπως και πιο ήρεμα. Λογικό, συμβαίνει και στους ανθρώπους, δεν έχουμε όλοι τον ίδιο χαρακτήρα. Αλλά ακόμα και έτσι, πάλι ο άνθρωπος έχει την ευθύνη. Ενα σκυλί (ή ένα παιδί) που ΞΕΡΕΙΣ ότι έχει ευέξαπτο, επιθετικό χαρακτήρα, το ηρεμείς. Δεν το ερεθίζεις περισσότερο.Αλλά εδώ μιλάμε ότι τον σκύλο τον είχαν σαν υποκατάστατο συναγερμού, τον χαρακτήρα του θα ήξεραν; Οπως οι άλλοι που έχουν το ζώο σαν εργαλείο (κυνήγι, κοπάδι). Και όταν δεν "δουλέψει" το εργαλείο όπως θέλουμε, το σαπίζουμε στο ξύλο, το πετάμε στον δρόμο και παίρνουμε άλλο. Είναι εκπληκτικά χαμηλό το κόστος απόκτησης σκύλου.Τι πρέπει να γίνει:1) Απαγόρευση στις "επιθετικές" ράτσες. Οχι επειδή φταίνε τα ζώα, ούτε επειδή είναι φύσει-επιθετικά. Το αν είναι από την φύση τους επιθετικά είναι αδιάφορο, όσο ο άνθρωπος διαμορφώνει το 90% της συμπεριφοράς τους. Η απαγόρευση πρέπει να έρθει για να σταματήσουν οι ηλίθιοι κομπλεξικοί μικροτσούτσουνοι να αποκτούν "συναγερμούς" και "εργαλεία".Ελεγχος και στις εισαγωγές ζώων φυσικά.2) Αυστηρή τήρηση του υπάρχοντος νόμου (που ελπίζω και να βελτιωθεί, όπως υποσχέθηκε ο πρωθυ στην ΔΕΘ). Οταν πέσουν βαριά πρόστιμα / φυλακές για τους σκύλους στα μπαλκόνια, αλυσοδεμένους, εγκαταλείψεις κλπ. θα το ξανασκεφτεί ο κάθε κομπλεξικός. Ισως ένας ηλεκτρονικός συναγερμός να του έρθει φτηνότερα. 3) Υποχρεωτικό δίπλωμα κατοχής σκύλου για ΟΛΑ τα σκυλιά πάνω από 20 κιλά. Υπάρχει στο εξωτερικό, δεν είναι επιστημονική φαντασία. Από την στιγμή που ένας σκύλος μπορεί να γίνει φονικό όπλο (δεν εξετάζω ποιός φταίει), τότε ο ιδιοκτήτης του πρέπει να έχει την ανάλογη άδεια "οπλοφορίας".Στα διπλώματα αυτά εξετάζεται ΚΑΙ ο χαρακτήρας / βαθμός εκπαίδευσης του ζώου αλλά ΚΑΙ οι γνώσεις / ικανότητες του ιδιοκτήτη.Κάθε φορά που βρίσκεσαι σε δημόσιο χώρο με τον σκύλο σου, είσαι υποχρεωμένος να έχεις το δίπλωμα σου μαζί - αλλιώς βαρύ πρόστιμο.4) Αυστηρός έλεγχος στους εκτροφείς. Υποχρεωτικό τσιπάρισμα ΟΛΩΝ των ζώων που πουλάνε και τήρηση βιβλίων με τους πελάτες τους. Το κράτος πρέπει να ξέρει ποιός είναι ο ιδιοκτήτης του κάθε ζώου. Το τσιπ πρεπει να είναι υποχρεωτικό για όλα τα ζώα.Ατσιπάριστο ζώο = αδέσποτο, με όλες τις επιπτώσεις που έχει αυτό.5) Δημοτικά τέλη για τον κάθε σκύλο. Ο δήμος οφείλει να ξέρει το πόσοι σκύλοι ζουν στα όρια του και ποιός είναι ο ιδιοκτήτης. Σε περίπτωση θανάτου / μεταπώλησης, ο δήμος πρέπει να ενημερώνεται.Για να μην θεωρηθεί αυτό σαν φορομπηχτικό μέτρο, οι δήμοι υποχρεούνται να δίνουν πίσω τα έσοδα από αυτόν τον φόρο με την μορφή υπηρεσιών.Πρώτον, ο κάθε δήμος χρειάζεται άσυλα [*] αδέσποτων ζώων (όταν ξέρεις ότι ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ για τα άσυλα, θα το ξενασκεφτείς πριν εγκαταλείψεις ένα ζώο).Δεύτερον, ο κάθε δήμος χρειάζεται υποδομές για τους ιδιοκτήτες σκύλων (χωράφια που θα μπορούν να τρέχουν ελεύθεροι, υπηρεσίες εμβολιασμού κλπ.)[*] Προβλέπεται από τον νόμο για όλους τους δήμους εδώ και χρόνια, αλλά τον νόμο τον έχουμε γραμμένο εκεί που ξέρεις.Επίλογος: Επίτηδες δεν ασχολούμαι με το ερώτημα αν φταίειο ο σκύλος ή ο άνθρωπος. Ούτε με το αν υπάρχουν επιθετικές ράτσες. Ούτε με το φαρισαϊκό "εγώ είμαι τέλειος, οι άλλοι είναι ανίκανοι".Προσπαθώ να δημιουργήσω στην χώρα μας τις συνθήκες εκείνες που θα κάνουν τέτοια περιστατικά όσο πιο απίθανα γίνεται.
Εγώ πάντως ξέρω de facto ότι οι περισσότεροι ιδιοκτήτες τέτοιων σκύλων έχουν οι ίδιοι θέματα. Ανασφάλειες, κόμπλεξ κτλ.Ένα παράδειγμα από τα πολλά:http://www.patrisnews.com/patisia-skotose-anthropo-giati-tou-ekane-paratirisi-gia-skylo-tou/
Χμμμ... Κάπως εύκολη και αβίαστη η τοποθέτηση της ειδικού. Από την -σαφώς πολύ μικρότερη- επαφή και εμπειρία μου με αυτα τα ζώα (τα οποία είναι η αδυναμία μου), γεννιούνται και μεγαλώνουν κατά παρόμοιο τρόπο με εμάς. Κοντολογίς, ναι, η ανατροφή και η εκπαίδευση παίζει ουσιαστικό ρόλο, αλλά -όπως και με τους ανθρώπους- κάποιο θα βγει από την φύση του λίγο πιο τρελό, κάποιο λίγο πιο έξυπνο, κάποιο πιο ενεργητικό και κάποιο πιο επιθετικό. Έχω γνωρίσει θηλυκό ημίαιμο λαμπραντοράκι, που από εβδομάδων έδειχνε να έχει χαρακτήρα ψυχασθενούς. Ο αδερφός της, αντίθετα, ήταν το πιο ησυχο και υπακουο σκυλάκι. Και εν τέλει, για ποιο λόγο θα πρέπει να μην δεχτούμε ότι όπως έχουμε πχ καταφέρει να φτιάξουμε ράτσες με τεράστια ενεργητικότητα (τα καταπληκτικά Border Collie), δεν έχουμε φτιάξει και άλλες ποθ να έχουν μεταξυ των χαρακτηριστικών τους και μια έμφυτη ροπή προς μεγαλύτερη επιθετικότητα;Επιπροσθέτως, ο σκύλος, όπως τα περισσότερα ζωντανά πλάσματα, αντιλαμβάνεται την δύναμη και το μέγεθος του και αναπτύσσει και ανάλογη συμπεριφορά. Και ενώ τα καλύτερα και πιο ακομπλεξάριστα σκυλιά που έχω συναντήσει είναι γενικά μεγαλόσωμα και παράλληλα πολλά μικρόσωμα βγάζουν μια απίθανη επιθετικότητα, τα πρώτα δύσκολα θα κάνουν πίσω έτσι και εκνευριστούν ενώ επιπλέον η ζημιά που θα προκαλέσουν θα είναι πολλαπλάσια από τα δεύτερα.Όσον αφορά την χώρα μας πάντως (για να πούμε και του στραβού το δίκαιο), ροτβάϊλερ, πιτ μπουλ και αντίστοιχες ράτσες αποκτούνται σε μεγάλο βαθμό από άτομα με σοβαρά συμπλέγματα, που δυστυχώς ανατρέφουν ανάλογα και τα ζωντανά τους.Τέλος, ας σημειωθεί ότι σε διάφορες χώρες έχει απαγορευτεί η είσοδος συγκεκριμένων breeds, έχοντας χαρακτηριστεί ως επικίνδυνα.
Καλά τα λέει το άρθρο. Εκπλήσσομαι μερικές φορές που βλέπω βίντεο με βρέφη και σκυλιά αγκαλιά και όλοι τα θαυμάζουν και λένε πόσο γλυκά είναι. Μου αρέσουν πολύ τα ζώα και τα αγαπάω πολύ, όμως αυτοί που αφήνουν μόνα τους μικρά παιδιά με ζώα δεν κατανοούν ότι το πιο γλυκό πλάσμα του κόσμου να είναι το σκυλί τους μπορεί να κάνει κάτι άθελα του και να τραυματίσει το παιδί. Δε χρειάζεται να είναι επιθετικό το ζώο. Μπορεί το παιδί να πονέσει το ζώο και να κάνει μια ενστικτώδη κίνηση, μπορεί να θέλει να παίξει και με τα δόντια ή τα νύχια του να το γρατζουνίσει, επίσης τα μικρά παιδιά έχουν ατελές ανοσοποιητικό, αν το σκυλί γλύψει το παιδί μπορεί να του μεταδώσει μικρόβια (εδώ δεν είναι καλή ιδέα να γλύφει ενήλικες). Τα ζώα είναι οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου, είναι καλό να μεγαλώνουν παιδιά με αυτά αλλά όχι πριν από κάποια ηλικία και όχι χωρίς επιτήρηση.
Τώρα περιμένουμε τους φιλόζωους να ξεσηκωθούν αν ακουστεί κάτι για ευθανασία του σκύλου και ακολούθως να προσφερθούν δεκάδες από αυτούς να υιοθετήσουν το αδικημένο ροτβάιλερ. Όλα νορμάλ δηλαδή χωρίς εκπλήξεις, όπως και στην προηγούμενη θανατηφόρα επίθεση.
Οι αριθμοί είναι ξεκάθαροι, σε έρευνα στις ΗΠΑ από το 2005 εως το 2018 οι θανάσιμες επιθέσεις προήλθαν από pit bull 66%, rotweiler 10% και όλες οι άλλες ράτσες 24,8% τα υπόλοιπα κρούσματα. (https://www.dogsbite.org/pdf/14-year-dog-bite-fatality-chart-dogsbiteorg.pdf) Ναι υπάρχουν επιθετικές ράτσες. Εσείς τι θα κάνατε με το συγκεκριμένο ζώο; Α) "φιλοξενία" σε στέγη αδέσποτων Β) ευθανασία Γ) μήπως να φτιάξουμε και "δικαστήρια" ζώων; Σε περίπτωση που το συγκεκριμένο ζώο υιοθετηθεί αργότερα από κάποιον άλλο και ξαναπροκαλέσει επίθεση ποιος θα ευθύνεται;
Οι περισσοτεροι ανθρωποι περνουν pitbull-rotweiler και τα κανουν επιθετικα.Αλλες φορες επιτηδες αλλες φορες απο αγνοια.Θελω να πιστευω οτι δεν γενιεται ενα σκυλι με την προθεση να θελει να δαγκωσει καποιον.Απο ενστικο του φοβου μπορει να δαγκωσει.Εννοειτε οι ρατσες με μεγαλη μυικη δυναμη και ειναι στην μοδα (pitbull εχει ολη η ελλαδα) θα ειναι στις πρωτες θεσεις σε επιθεσεις Ειναι πιθανον αφου το εκανε μια φορα να το ξανα κανει.Για ευθανασια ή οχι θα πρεπει να μιλησει καποιος ειδικος.Εγω ειμαι εναντια στην ευθανασια για τετοιο λογο μη ιατρικο δηλ.Αλλα απλα ειναι η γνωμη μου δεν ξερω τι ειναι τι σωστο.Ευχομαι να μην ξανα γινει ποτε κατι τετοιο.
Τα συγκεκριμένα σκυλιά όπως και τα pitbull ή τα dogo argentino έχουν "κατασκευαστεί" μετά αφού μετάλλαξη με τη μέθοδο του crossbreed μιας και δεν υπήρχε η βιοτεχνολογία τότε για πολύ συγκεκριμένους σκοπούς. Δεν υφίσταται θέμα του αν γεννιέται επιθετικό, πολύ απλά κατασκευάστηκε για να είναι επιθετικό. Αυτός ήταν και ο ουσιαστικός λόγος ύπαρξης για αυτές τις ράτσες. Όπως π.χ. η αστυνομία χρησιμοποιεί λυκόσκυλα για ανίχνευση εκρηκτικών και όχι τσιουάουα γιατί έχει συγκεκριμένες ικανότητες όσφρησης. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.
Καλο ειναι σιγα σιγα να αρχιζουμε να σκεφτομαστε την ιδεα να απαγορεψουμε η να βαλουμε πολλους περιορισμους στην κατοχη συγκεκριμενων σκυλιων σε αστικες περιοχες.Δεν ειναι το ιδιο ενα μικρο σκυλακι 2-4 κιλων με τα θηρια των 30+ που δεν μπορουν να τα κουμανταρουν οι περισσοτεροι. Εγω δεχομαι οτι τα ζωα δεν φταινε ποτε αλλα δεν εχω καμια εμπιστοσυνη στους ανθρωπους που τα εχουν.
Αν έχεις έναν σκύλο, ειδικά παρόμοιου βάρους, χωρίς εκπαίδευση, μονίμως περιορισμένο, χωρίς να έρχεται σε επαφή με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και δεν το έχεις μάθει να ζει με αυτά, συγνώμη, αλλά ο πρώτος που φταίει, είσαι εσύ ο ίδιος. Αν δεν μπορείς να φροντίσεις και να το κουμαντάρεις όπως πρέπει, δεν το παίρνεις καθόλου. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, νομίζω κιόλας, δεν είχε κλείσει καν το τζαμί στο μπαλκόνι καλά, έσκισε τη σίτα και μπήκε μέσα. Δεν αφήνεις καθόλου το βρέφος από την προσοχή σου, ή κάποιου άλλου τέλος πάντων, όταν ξέρεις τί συνθήκες επικρατούν στο σπίτι σου και πόσο επιθετικός είναι ο σκύλος σου. Όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί, αν είχε εκπαιδευτεί ο σκύλος, αν τον φρόντιζαν όπως πρέπει και αν ήταν δεμένος με τα μέλη της οικογένειας. Αλλά από ότι φαίνεται, αυτοί τον είχαν για αξεσουάρ, και όπως αναφέρει πολύ σωστά το πρώτο σχόλιο, για συναγερμό. Ίσως θα πρέπει να γίνουν πιο αυστηρές οι προϋποθέσεις σύμφωνα με τις οποίες αγοράζονται τέτοιες ράτσες. Πολύ κρίμα ένα βρέφος να φεύγει καθαρά λόγω ξεκάθαρης ανευθυνότητας των γονιών του.
Σαφώς και δεν υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση! Εξάλλου από μόνη της η απαίτηση για "εκπαίδευση" ενός σκύλου είναι υπεραρκετή απόδειξη της φύσει/εν δυνάμει επικινδυνότητας του!Προφανώς οι περισσότεροι ξεχνάμε ότι η εξημέρωση του σκύλου προέκυψε από συγκεκριμένες ανάγκες (βασικά για βοήθεια στο κυνήγι) και η εκτεταμένη χρήση του για συντροφιά είναι πολύ πολύ πιο πρόσφατη. Μπορεί οι πρώτοι σκύλοι-λύκοι να καταπίεσαν τα ένστικτά τους για να μείνουν κοντά στους ανθρώπους αλλά αυτά ακόμη υπάρχουν. Όσο ακόμη θα αποκαλούμε το σκύλο ως "τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου" θα υπάρχουν οι ανεγκέφαλοι που θα τα αντιμετωπίζουν ως άβουλα/διακοσμητικά πλάσματα. Το μεγάλο κρίμα είναι ότι συνήθως την πληρώνουν αυτοί (πχ παιδιά) που δε φταίνε.
Ο λύκος εξημερώθηκε πριν τη νεολιθική εποχή, στο 12000 προ Χριστού στη Μέση Ανατολή, και εξελίχθηκε στο είδος του σκύλου που γνωρίζουμε σήμερα, με διαφορετική συμπεριφορά και φαινότυπο. Ο σκύλος όμως, έχει διατηρήσει μερικά ένστικτα του λύκου. Είναι δική μας δουλειά και μόνο, να διαμορφώσουμε την συμπεριφορά και τον χαρακτήρα του, εφόσον ζει μαζί μας, όπως κάνουμε και με τις γάτες, (σε μικρότερο βαθμό βέβαια, αφού δεν μπορεί να γίνει τόσο επικίνδυνη) όσο μας το επιτρέπει η φύση τους. Και ο σκύλος, όντως μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, είναι αφοσιωμένος, πιστός, και μπορεί να ακόμα και να θυσιαστεί για αυτούς που αγαπάει κάποιες φορές. Όλα όμως εξαρτώνται από εμάς. Πώς θα χτίσουμε τη σχέση μαζί του, αν θα τον φροντίζουμε, αν θα φροντίσουμε να του μάθουμε την θέση του, αν το εκπαιδεύσουμε (η ανάγκη αυτή δεν προκύπτει, παρά λίγο, από την "επιθετική φύση του", όσο από το βάρος του, τη δύναμη του και το γεγονός ότι μπορεί να σκοτώσει άνετα μικρά παιδια- λόγω της διάπλασης του πάντα-