Στην Ινδία, όπου ακόμη κάνουν κουμάντο στις ζωές των ανθρώπων οι κάστες, μια θαρραλέα γυναίκα προσπαθεί να βάλει τέλος σε μία ταπεινωτική και βρώμικη δουλειά που περιμένει συνήθως τις φτωχές νεαρές Ινδές. Ποιά είναι αυτή η δουλειά – έθιμο και κατάλοιπο συνάμα μιας κοινωνίας που για να εξυψώσει τους ανώτερους, πρέπει να εξευτελίσει τους κατώτερους; Το να μαζεύει ανθρώπινα περιττώματα – εν είδει καθαρίστριας – με γυμνά χέρια...

 

Βλέποντας αυτή τη γυναίκα να εκπαιδεύει γκρουπάκια αγοριών και κοριτσιών, ως αυτοδίδακτη δικηγόρος και μαχητική ακτιβίστρια, είναι αδύνατον να σκεφτείς ότι ο ίδιος άνθρωπος πέρασε την εφηβεία της κάνοντας ακριβώς αυτή τη φρικτή δουλειά. Σήμερα είναι ενεργό μέλος της εκστρατείας που παλεύει να εξαλείψει αυτή την πρακτική που εκτός από το ότι εκθέτει σε μεγάλους κινδύνους την υγεία μικρών παιδιών, στιγματίζει για πάντα τις προσωπικότητες και καταστρέφει το μέλλον τους.

 

 

Δεν περπατάει κανείς μαζί τους στον ίδιο δρόμο, κανείς δεν τους απευθύνει τον λόγο, ακόμη και οι δάσκαλοι συμπεριφέρονται σ' αυτά τα παιδιά σαν σκουπίδια

 

Η ίδια η Ranikumari ήταν 12 χρονών, όταν αναγκάστηκε να σεβαστεί την... οικογενειακή παράδοση και να βοηθήσει οικονομικά τους γονείς της. Για κάθε 10 τουαλέτες που καθάριζε, η μικρούλα τότε κέρδισε 6 rotis (είδος αρτοσκευάσματος), αποφάγια και παλιά ρούχα. Δεν υπήρχε περίπτωση να φέρει αντίρρηση στο να κάνει αυτή την απαίσια δουλειά, γιατί ήταν κάτι που το έκαναν όλα τα κορίτσια στη γειτονιά, στη χώρα, στην ηλικία της. Η αντίστοιχη ταπεινωτική εργασία για τα αγόρια που δεν ανήκαν στην ανώτερη κάστα ήταν το να καθαρίζουν υδρορροές, αλλά και το αποχετευτικό σύστημα, επίσης με γυμνά χέρια, χωρίς κανενός είδους εξοπλισμό και χωρίς καμία προφύλαξη.

 

Αυτές είναι δουλειές για bhangis, όπως χαρακτηριστικά τους αποκαλούν στην Ινδία, ανθρώπους χωρίς ταυτότητα, απόκληρους της ζωής, που επειδή δεν ανήκουν σε κάστα, μπορούν να κάνουν πράγματα που τεμαχίζουν την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα τους. Δεν περπατάει κανείς μαζί τους στον ίδιο δρόμο, κανείς δεν τους απευθύνει τον λόγο, ακόμη και οι δάσκαλοι συμπεριφέρονται σ' αυτά τα παιδιά σαν σκουπίδια και έχουν την απαίτηση από αυτά να καθαρίζουν τις σχολικές αίθουσες και φυσικά τις τουαλέτες. 

 

"Καθόμασταν μακριά από οποιοδήποτε άλλο παιδί και ποτέ δεν μας δινόταν η ευκαιρία να λάβουμε μέρος στις σχολικές δραστηριότητες", δηλώνει η ακτιβίστρια. Οι ταξικές διακρίσεις, βάσει κάστας, θεωρητικά έχουν απαγορευθεί στην Ινδία από το 1955 και κατά τη διάρκεια των χρόνων που ακολούθησαν έχουν γίνει άπειρες νομοθετικές προσπάθειες για να καταργηθεί αυτή η απάνθρωπη πρακτική. Ωστόσο, ο νόμος όχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά στο Δελχί, καθώς και στο Rajasthan, οι αρχές δεν έχουν μπει καν στη διαδικασία να ενημερώσουν τους ανθρώπους ότι έχουν το δικαίωμα να πουν "όχι" και να αντισταθούν σ' αυτή την απαράδεκτη πρακτική.

 

"Μεγαλώνουν, πιστεύοντας ότι είναι προορισμένοι για να κάνουν αυτό το πράγμα", λέει ένας άλλος ακτιβιστής, ο Aashif Shaikh, o οποίος είναι και ιδρυτής της "Jan Sahas", μίας ανθρωπιστικής οργάνωσης που παλεύει για την καταπολέμηση τέτοιων πρακτικών. Όπως, μάλιστα, εξηγεί από το 2003 η οργάνωση έχει καταφέρει να απαλλάξει από αυτή την «καταδίκη» γύρω στις 21.000 γυναίκες στην Ινδία – οι οποίες μάλιστα με τη σειρά τους γίνονται πρέσβειρες για να γλιτώσουν άλλα παιδιά. Όμως, οι προσπάθειες – εκτός από τα κρατικά εμπόδια – «κολλάνε» και στον τρόπο με τον οποίο «αντιστέκεται» η ανώτερη κάστα και εκεί, όπως, καταλήγει ο Shaikh είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα...

 

Στοιχεία από την Guardian