Η Αθήνα δεν είναι μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, όπως συνήθως λέγεται. Αν κάνεις, για παράδειγμα, μια βόλτα το βράδυ της Δευτέρας, τώρα το καλοκαίρι, θα βρεις ήρεμα μαγαζιά, χαμηλή μουσική και ανθρώπους που κανείς δεν ξέρει γιατί αποφάσισαν να βγουν το πρώτο τους date τη μέρα που οι περισσότεροι φίλοι τους σιχτιρίζουν στα social media.
Κι όμως, αυτή η ιδιαίτερα ελκυστική, στα όρια του delulu εικόνα που έχει καλλιεργηθεί γι’ αυτή την πόλη μοιάζει κάποιες φορές να είναι αληθινή: υπάρχουν αρκετά στέκια στο κέντρο (και γύρω από αυτό) που έχουν κόσμο πάντα – και τα ΠΣΚ, φυσικά, γίνεται το αδιαχώρητο. Πήραμε, λοιπόν, μια κάμερα στα χέρια και βγήκαμε έξω, αρχικά με σκοπό να χαρτογραφήσουμε τα σημεία όπου όντως αυτό το καλοκαίρι «γίνεται η φάση στην Αθήνα» και κυρίως να δούμε ποιοι και γιατί επιλέγουν να πιουν εκεί το πότο τους. Βρήκαμε δέκα.
Τα σκαλάκια στην Ασκληπιού
Ναι, πράγματι, δεν ανακαλύπτουμε την πυρίτιδα. Σίγουρα θα έχεις ακούσει, σίγουρα θα έχεις περάσει, σίγουρα θα έχεις σκεφτεί «μα καλά, πού χωράνε όλοι αυτοί εδώ;» – ίσως έχεις σκεφτεί ότι χωράει ακόμα μία παρέα, η δικιά σου.
Σίγουρα, αν έχεις γονιό ή κάποιο θείο που μεγάλωσε στην Αθήνα των ’70s και των ’80s, θα σου την έχει αναφέρει έστω μία φορά. Πολύ πιθανό κάπου στην κουβέντα να σου πετάξει και την Ομόνοια, λέγοντάς σου για «πόσο ωραία ήταν εκείνα τα χρόνια», λες και θα έπρεπε να μείνουν για πάντα τα ίδια.
Ποτό πάνω στο μάρμαρο και από πίσω η θέα του ιστορικού ναού του Αγίου Νικολάου Πευκακίων. Ποιος, άραγε, από εκείνους που εγκαταστάθηκαν για πρώτη φορά στα ανατολικά της Νεάπολης το 1880 θα πίστευε ότι θα γινόταν το σημείο συνάντησης των Αθηναίων 150 χρόνια αργότερα;
Και δεν είναι μόνο τα σκαλάκια και η Στέπα, το μπαρ που βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Είναι ολόκληρη η Ασκληπιού, όλα τα μπαρ που βρίσκονται πάνω σε αυτή· άλλα που υπήρχαν από πάντα εκεί και άλλα που άνοιξαν πρόσφατα και έχτισαν αυτό το hype: Φάλαινα, Υποβρύχιο, Santarosa, Knave.
Κι αν νιώσεις ότι κάπου έχεις αρχίσει να κουράζεσαι από τον πολύ χορό ή και το πολύ ποτό (πάρε ταξί, μην οδηγήσεις), πήγαινε δίπλα, στη Χαριλάου Τρικούπη, για να φας την παλιότερη κρέπα της Αθήνας στο Grand Zinc. Ιδανικά, πάρε εκείνη με το έμενταλ, το blue cheese, το σπανάκι και το μπέικον. Όχι άλλη σοκολάτα-μπισκότο.
«Πάμε από Πι-Καπ - Δραχμή»
Είναι Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ. Έχεις κατέβει μόλις στο Σύνταγμα με το μετρό, το λεωφορείο, το τρόλεϊ, το αυτοκίνητο ή το ποδήλατό σου και θες με την παρέα σου να πάτε κάπου που να «γίνεται χαμός». Αυτόν τον χαμό που ψάχνεις είναι σχεδόν –αν όχι εντελώς– σίγουρο ότι θα τον βρεις μεταξύ του Πι-Καπ και της Δραχμής.
Δυο μπαρ που μπορεί να τα χωρίζει ένας δρόμος, αλλά συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Βασικά, αν κάνεις μια βόλτα εκεί, σίγουρα θα δεις αρκετούς να πηγαίνουν από το ένα στο άλλο, ψάχνοντας να βρουν το καλύτερο μέρος για να αράξουν.
Από το πώς το έζησα, νιώθω ότι το Πι-Καπ μαζεύει περισσότερη νεολαία, όντας ένα από τα μπαρ της Αθήνας που παίζει συστηματικά ελληνική τραπ –δεν το συναντάς και τόσο συχνά στο κέντρο–, και η Δραχμή είναι για λίγο μεγαλύτερο κόσμο.
Τώρα θα μου πεις, «η ηλικία είναι απλώς ένα νούμερο», κι εγώ θα σου απαντήσω ότι έχεις δίκιο, οπότε πάρε την παρέα σου, περάστε μια βόλτα από αυτά τα δύο αλλά και από όσα υπάρχουν στο ενδιάμεσο, και διαλέξτε. Το μόνο που μπορεί να ζορίσει είναι το περπάτημα από το ένα σημείο στο άλλο. Οπότε να είσαι οπλισμένος με υπομονή και να μη βιάζεσαι. Ένα Σαββατόβραδο έχεις βγει, ρε αδερφέ, ήρεμα.
Στο Παγκράτι, που είναι ζωντανό ακόμη και τις Δευτέρες
Γράψαμε παραπάνω για την Αθήνα και τον μύθο της ως «η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ». Γράψε λάθος, τα παίρνω όλα πίσω. Στο Παγκράτι ο μύθος ισχύει. Και για να υποστηρίξουμε τα λεγόμενά μας, αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε όχι βράδυ Παρασκευής και Σαββάτου, που γίνεται ο χαμός, αλλά βράδυ Δευτέρας, που συνήθως δεν γίνεται ο χαμός. Κι όμως, το Παγκράτι είχε κόσμο.
Η πρώτη στάση έγινε στο Chelsea Hotel, ιστορικό μπαρ της περιοχής, τοπόσημο πια. Κόσμος μέσα, έξω, καθιστός, όρθιος, με το ποτό στο χέρι και τα μπουκαλάκια με το νερό αφημένα στο δερμάτινο κάθισμα της βέσπας: αυτή είναι μια εικόνα που δεν συναντήσαμε πουθενά αλλού, όσο γυρίσαμε, το κέντρο της Αθήνας το ίδιο βράδυ. Στο Chelsea, λοιπόν, μπορούμε να πούμε, επιβεβαιωμένα, ότι «γίνεται η φάση».
Παρόμοια η εικόνα και λίγα μέτρα μακριά, στην Traka, αλλά και πιο πάνω, στο Agave. Εκεί θα βρεις όρθιο κόσμο να πίνει το ποτό του στο χέρι και να το αφήνει στα κολονάκια του πεζοδρομίου. Ωραίο και το σλόγκαν «μην πίνεις αγάπη μου» πάνω στα ποτήρια. Χαλαρή μουσική και μικρές παρέες να κουβεντιάζουν. Το τρίγωνο αυτό ολοκληρώνεται πιο κάτω στο Hippie3 και το Ραμόν. Διαλέγεις και παίρνεις. Ή, αλλιώς, περνάς απ’ όλα.
Η επιστροφή της Φωκίωνος Νέγρη
Θα ήταν ιεροσυλία να την κατατάξουμε απλά στα «μέρη που γίνεται η φάση τώρα στην Αθήνα». Κι αυτό γιατί μιλάμε για μια πλατεία, έναν δρόμο, μια γειτονιά με τεράστια ιστορία που πάει πολλές φορές πλάι-πλάι με την εξέλιξη της νυχτερινής ζωής της πόλης τις τελευταίες δεκαετίες.
Σίγουρα, αν έχεις γονιό ή κάποιο θείο που μεγάλωσε στην Αθήνα των ’70s και των ’80s, θα σου την έχει αναφέρει έστω μία φορά. Πολύ πιθανό κάπου στην κουβέντα να σου πετάξει και την Ομόνοια, λέγοντάς σου για «πόσο ωραία ήταν εκείνα τα χρόνια», λες και θα έπρεπε να μείνουν για πάντα τα ίδια.
Όμως, αυτό το πολλές φορές νοσταλγικό παραλήρημα έχει μια κάποια βάση. Η Φωκίωνος Νέγρη ήταν από πάντα ένα σημείο συνάντησης και διασκέδασης. Και αφού πέρασε από πάνω της μία ολόκληρη κρίση που τη δοκίμασε, εκείνη επέστρεψε και πλέον είναι ένας δρόμος που τα έχει όλα. Αν κάνεις μια βόλτα Σάββατο βραδάκι, θα βρεις γεμάτες ταβέρνες με live μπουζούκι, ναργιλετζίδικα, γιαγιάδες στα παγκάκια, τη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης φυσικά και ίσως κόσμο έξω από το Foka Negra να περιμένει για να ξεκινήσει ένα ακόμη οpen mic κωμωδίας.
Αυτό το καλοκαίρι βγαίνουμε Μπουρνάζι
Το Μπουρνάζι δεν πέθανε ποτέ. Μπορεί για κάτι παραπάνω από μια δεκαετία να μην πήγαιναν εκεί «εξωσχολικοί» για να διασκεδάσουν, κατά τα πρότυπα της πλούσιας από τα Β.Π. παρέας του «Εραστή Δυτικών Προαστίων», οι ντόπιοι όμως δεν σταμάτησαν ποτέ να το κάνουν.
Τα χρόνια, όμως, πέρασαν, πολλά από τα μαγαζιά άλλαξαν και πλέον ένα από τα πιο θρυλικά στέκια διασκέδασης (όχι αποκλειστικά και μόνο νυχτερινής) μάς ξανασυστήνεται. Αλλαγμένο, ναι, αλλά πάντα με τον δικό του χαρακτήρα.
Από τη μια παλιά κλαμπ και καφέ, για τα οποία πολλοί, μεταξύ αυτών και ο υποφαινόμενος, μάθαμε από τις ξεκαρδιστικές ιστορίες του μεγαλωμένου στην περιοχή Αλέξανδρου Τσουβέλα, και από την άλλη όλα τα νέα μαγαζιά της Βεάκη που θυμάται τις παλιές της δόξες.
Η πρόσβαση, πανεύκολη. Μπαίνεις στο μετρό, παίρνεις την κόκκινη γραμμή προς Ανθούπολη, κατεβαίνεις στον σταθμό Περιστέρι και σε τρία λεπτά είσαι εκεί. Οπότε, ακόμη κι αν δεν έχεις δικό σου μέσο, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Η επόμενη έξοδος με την παρέα σου είναι στο Μπουρνάζι.
Στα Πετράλωνα, όπου τρως και πίνεις καλά και ήρεμα
Τα Πετράλωνα δεν προσποιήθηκαν ποτέ ότι είναι κάτι άλλο. Ήταν και θα είναι πάντοτε μια γνήσια λαϊκή γειτονιά, με τις γιαγιάδες στα παγκάκια να σε ρωτάνε, αν τους πιάσεις την κουβέντα, «πόσο χρονών είσαι;» και «πότε θα παντρευτείς;», με τις καλές ταβέρνες και το απλό φαγητό. Βέβαια, θα πει κανείς: «Τι λαϊκή γειτονιά, ρε φίλε; Έχεις δει τι τιμές παίζουν με τα ενοίκια;». Δεν θα έχει και άδικο.
Τι μπορείς να κάνεις για να βρεθείς εκεί απλά για; Να πάρεις τον Ηλεκτρικό, να κατέβεις στον ομώνυμο σταθμό και να κάνεις μια βόλτα ανάμεσα στα μαγαζιά που έχουν κάτι για όλα τα γούστα.
Κλουβί, Κύριος Χου, Βραζιλιάνα, Lola, Σπιρτόκουτο για ποτό, η Ταβέρνα του Οικονόμου, το Ραντεβού για μεζέ και κρασί – η λίστα δεν τελειώνει. Μια περιοχή που μπορεί να μην έχει, για παράδειγμα, τον θόρυβο της Ασκληπιού και του Παγκρατίου, άλλα όποια ώρα της ημέρας, και της νύχτας, κι αν περάσεις, έχει ζωή. Όρεξη να έχεις μόνο για να περάσεις καλά αυτό το καλοκαίρι στην Αθήνα, και υπομονή αν δεν βρεις αμέσως τραπέζι. Το καλό πράγμα αργεί να γίνει.
Στην πλατεία Νερού για τις συναυλίες και όχι μόνο
Το συγκεκριμένο σημείο έχει γίνει στέκι χάρη στις συναυλίες που γίνονται εκεί κάθε καλοκαίρι, όταν ολόκληρη η Αθήνα κατηφορίζει προς το Φάληρο για να ακούσει τους αγαπημένους του καλλιτέχνες. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό που την έχει κάνει τόσο ξεχωριστή.
Με το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος να έχει φέρει τον κόσμο προς τα νότια, η πλατεία Νερού έχει γίνει μέρος της μεγάλης βόλτας που ξεκινά από το Κανάλι και φτάνει ως τη θάλασσα. Μία και μόνο φορά αξίζει να την κάνεις για να δεις με τα ίδια σου τα μάτια πόσο ωραία ατμόσφαιρα δημιουργείται από το βράδυ και έπειτα. Από τη μια τα παιδιά που κάνουν scate, από την άλλη ο κόσμος που κάθεται στην άκρη και βλέπει τη θέα της Καστέλλας, νομίζεις για λίγο ότι δεν είσαι στην Αθήναβ ή στον Πειραιά. Όπως το βλέπει κανείς.
Την επόμενη φορά που θα κατέβεις για συναυλία, λοιπόν, έχε στον νου σου την πλατεία. Ή απλά κάτσε και απόλαυσε τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη. Είναι κι αυτό μέρος της εμπειρίας.
«Άσε τα μαγαζιά, πάμε για περπάτημα στο κέντρο»
Ναι, η Αθήνα δεν είναι μια εύκολη πόλη για περπάτημα. Τα στενά και βρόμικα πεζοδρόμια το καλοκαίρι είναι απάλευτα, το ίδιο και τα εμπόδια που μπορεί να βρεις στο διάβα σου (αυτοκίνητα, μηχανάκια, σκαλάκια, δεντράκια). Ωστόσο, Ερμού, Αποστόλου Παύλου και Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι πια κάθε μέρα γεμάτες με κόσμο.
Αθηναίοι και τουρίστες που δυσκολεύονται να βρουν μια ωραία θέση στο αγαπημένο τους μαγαζί ή δεν την παλεύουν πια με τις τιμές που έχουν ξεφύγει παίρνουν κάτι από τον δρόμο, μια συνήθεια που μας έμεινε από την καραντίνα, και γυρνούν το κέντρο με τα πόδια.
Τώρα που έχει καλοκαιριάσει η βόλτα στον πεζόδρομο κάτω από την Ακρόπολη είναι το κάτι άλλο. Χωρίς τον θόρυβο της πόλης, με τους μουσικούς να μπλέκουν με τους πλανόδιους και καθένας να παίζει τα δικά του. Εντάξει, θέλει μια προσοχή με τα πατίνια και τα ποδήλατα που τρέχουν πολλές φορές σαν τρελά πάνω στο πλακόστρωτο, αλλά και πάλι η εμπειρία είναι φανταστική.
Και όποτε αποφασίσεις να την κάνεις, σίγουρα θα πέσεις πάνω σε γνωστές φάτσες. Είναι κι άλλες παρέες που κάνουν ακριβώς το ίδιο, κατά πάσα πιθανότητα αυτό είναι και το δικό τους στέκι. Γιατί ποιος είπε ότι ένας ολόκληρος πεζόδρομος δεν μπορεί να είναι ένα τέτοιο;
Στην πλατεία Βραζιλίας δεν θα βρεις τον Ροναλντίνιο αλλά ωραία μπαρ
Η πλατεία Βραζιλίας δεν ήταν πάντα αυτό που είναι σήμερα. Για αρκετά χρόνια αποτελούσε ακόμη μια γειτονιά με εκείνα τα κλασικά μαγαζιά και τις καφετέριες που δεν μάζευαν ποτέ μπούγιο. Όλα άλλαξαν, όμως, μετά την έλευση του Lot51.
Η περιοχή έγινε πολύ γρήγορα στέκι, προσελκύοντας κόσμο όχι μόνο από τα Ιλίσια και τις τριγύρω περιοχές αλλά και από όλη την πόλη. Άλλωστε, η τοποθεσία της τη βοηθάει πολύ, καθώς βρίσκεται αρκετά κοντά στον σταθμό του Μεγάρου Μουσικής. Δεν είναι, όμως, μόνο το συγκεκριμένο καφέ που τα βράδια λειτουργεί ως μπαρ.
Είναι και το Iguazu, το Flaneur και το Fadiz του Λιβανέζου Fadi Hadaad που, πέρα από τα εξαιρετικά κοκτέιλ, φημίζεται και για το ωραίο του φαγητό. Αυτά τα τέσσερα μαγαζιά, λοιπόν, έχουν δημιουργήσει μια πιάτσα όπου, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, γίνεται το αδιαχώρητο.
Στα plus του σημείου το γεγονός ότι οποιαδήποτε ώρα κι αν περάσεις από το σημείο, ξέρεις ότι θα φας καλά, καθώς λίγα μέτρα πιο κάτω είναι η Καντίνα της Μιχαλακοπούλου με τις φημισμένες κοτομπουκιές και το «βρόμικο». Γιατί ένα στέκι στην Αθήνα που σέβεται τον εαυτό του πρέπει πάντα να έχει και καλό φαγητό. Κι ας είναι και ένα hot dog.
Κάπου μεταξύ Πατησίων και Αχαρνών
Επιστρέφουμε στο κέντρο της Αθήνας, στο μέρος αυτό του πλανήτη που όσο αφόρητο κι αν μοιάζει το καλοκαίρι (που είναι), άλλο τόσο ωραίο είναι όταν αρχίζει να πέφτει ο ήλιος. Τελευταίος προορισμός σε αυτό το ταξίδι από στέκι σε στέκι είναι αυτή η περιοχή μεταξύ δύο δρόμων που, πέρα από βασικές αρτηρίες της πόλης, είναι και δυο οδοί με μεγάλη ιστορία, κυρίως πολιτιστική.
Τον χειμώνα τα πράγματα είναι κάπως ξεκάθαρα. Το Au Revoir αποτελεί εδώ και δεκαετίες σημείο συνάντησης-τοπόσημο της περιοχής που οι ντόπιοι θέλουν να αποκαλούν «πατρίδα». Το εντυπωσιακό στην περίπτωσή του είναι ότι πια μαζεύει αρκετό νέο κόσμο που τώρα το μαθαίνει, κάτι το οποίο δημιουργεί, αν μη τι άλλο, ρομαντισμό, σε μια Αθηνά που αλλάζει και μετατρέπεται σταδιακά σε λούνα παρκ τουριστών.
Τι γίνεται όμως το καλοκαίρι; Πέρα από το Πεδίον του Άρεως που, χάρη στα Plasmata του Ιδρύματος Ωνάση, έχει έρθει και πάλι στο προσκήνιο, πολύς κόσμος πάει προς τη Δεριγνύ, πιο συγκεκριμένα στο νούμερο 31, εκεί όπου βρίσκεται το Apoteka, ένα μπαρ που έχει χτίσει τη δική του αισθητική και τον δικό του κόσμο. Μια ωραία γειτονιά με πολλά ακόμη, παλιά και νέα μαγαζιά, που πάντα έχει κίνηση, αλλά κρατά τον χαρακτήρα της. Ό,τι πρέπει για να βγει ωραία και το φετινό καλοκαίρι.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
