Η αναρρίχηση είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά αθλήματα και είναι πραγματικά πολύ hot. Κερδίζει ολοένα περισσότερο έδαφος, με τα social media να γεμίζουν εικόνες ανθρώπων που σκαρφαλώνουν και κατακτούν κορυφές, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δεν είναι μόνο θέμα δύναμης· είναι ένας συνδυασμός λογικής, φαντασίας και ενστίκτου. Το πώς θα φτάσεις στην κορυφή είναι ένα «πρόβλημα» στο οποίο ο καθένας βρίσκει τη δική του λύση.
Στην αναρρίχηση κάθε πίστα λειτουργεί σαν πολύχρωμος γρίφος. Τα grips, τα ειδικά σχεδιασμένα εξογκώματα που πιάνουμε με χέρια και πόδια, σχηματίζουν μια διαδρομή που κάθε αναρριχητής την προσεγγίζει διαφορετικά, ανάλογα με το σώμα, το στυλ και τη στρατηγική του. Αντίστοιχα, η φύση έχει δημιουργήσει «λαβές» στους βράχους, εξογκώματα και εσοχές για να μπορείς να πιαστείς. Ο βράχος σίγουρα είναι πολύ απαιτητικός δάσκαλος και αναγκάζει το σώμα να γίνει πιο έξυπνο, αφού τα φυσικά «grips» είναι πάντα τόσο απροσδόκητα.
Είτε indoor, είτε outdoor, αυτό το άθλημα είναι το απόλυτο mindfuck. Μια διαδρομή που δοκιμάζει τις αντοχές, τη σκέψη και την αποφασιστικότητά σου. Πέφτεις, ξαναδοκιμάζεις, αλλά κάθε φορά που φτάνεις στην κορυφή, κάτι ανεβαίνει και μέσα σου. Είναι άθλημα, είναι πρόκληση, είναι τρόπος να χακάρεις το μυαλό σου και να εμπιστευτείς το σώμα σου για να πας εκεί που δεν πίστευες ότι μπορείς να πας.
«Είναι ένα πάρα πολύ δημιουργικό σπορ. Τους πρώτους τρεις μήνες που σκαρφάλωνα, έβλεπα απλώς χρωματιστά πιασίματα που έπρεπε να πιάσω για να φτάσω στην κορυφή. Μετά τους τρεις μήνες ξεκλείδωσε το μυαλό μου και ξεκίνησα να το βλέπω σαν ένα μεγάλο σκάκι: θέλει στρατηγική και να ξέρεις τεχνική».
Υπάρχουν διάφορα είδη αναρρίχησης:
• Αναρρίχηση σε τεχνητούς τοίχους (bouldering): Συνήθως σε χαμηλό ύψος, χωρίς σχοινιά, εστιάζει σε σύντομα αλλά τεχνικά προβλήματα που απαιτούν δύναμη και ευελιξία.
• Αναρρίχηση με σχοινί (sport climbing): Ο αναρριχητής χρησιμοποιεί σχοινί και προστατευτικά σημεία για ασφάλεια, σκαρφαλώνοντας σε προκαθορισμένες διαδρομές με συγκεκριμένα σημεία αγκίστρωσης.
• Παραδοσιακή αναρρίχηση (trad climbing): Ο αναρριχητής τοποθετεί μόνος του προστατευτικά στη διαδρομή, συνδυάζοντας τεχνική, στρατηγική και γνώση του βουνού.
Εμείς πήγαμε για αναρρίχηση bouldering και σχοινί με τον Νίκο Σαρέλλη, ο οποίος μας μίλησε για τη δική του τρελή αγάπη για το σκαρφάλωμα.
— Πες μας λίγα πράγματα για σένα.
Είμαι ο Νίκος, στους φίλους γνωστός και ως Σαρέλλης. Είμαι 24 ετών και ανέκαθεν η γυμναστική υπήρχε στη ζωή μου, από 2 χρονών που ξεκίνησα το ταξίδι μου στην κολύμβηση μέχρι τα 17 μου χρόνια. Σπούδασα στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού στα Τρίκαλα, όπου ξεκίνησα να πειραματίζομαι με διάφορα προπονητικά μέσα, τεχνικές και αθλήματα, ώστε να αυξήσω τα ερεθίσματά μου, να δω τι μου αρέσει και να γίνω καλύτερος στη δουλειά μου. Το βάπτισμα του πυρός με την αναρρίχηση σε βράχο το πήρα το 2019, όταν πήγα με έναν φίλο για σχοινί στην Κορακοσπηλιά. Έγινε όλο πολύ οργανικά, ξεκίνησα να πηγαίνω φουλ χαλαρά με την παρέα μου, μέχρι που γύρισα Αθήνα και συνεχώς φούντωνε μέσα μου. Μου θυμίζει λίγο ερωτική σχέση. Κάπως έτσι λοιπόν, πριν το καταλάβω, είχα μπει σε σχέση με τα πεδία της Αθήνας και τα βράχια της αλλά και με τα πλαστικά πιασίματα στις πίστες αναρρίχησης. Τους τελευταίους 7 μήνες το έχω πάρει πιο σοβαρά και προσπαθώ να γίνω καλύτερος τόσο ως προπονητής όσο και ως αναρριχητής, και γι’ αυτό έχω ξεκινήσει εδώ και 2 μήνες προπόνηση με τον Δημήτρη Αάμερ.
― Πότε και γιατί σκαρφαλώνεις;
Σκαρφαλώνω όταν δεν είμαι καλά, σκαρφαλώνω και όταν είμαι καλά. Δεν έχει ώρα και μέρος, μόνο καλή παρέα και προκλήσεις.
― Τι σε εξιτάρει στην αναρρίχηση;
Για μένα η αναρρίχηση είναι σαν ταχυδακτυλουργός. Με μαγεύει το γεγονός ότι υπάρχουν άτομα που κάνουν τα προβλήματα να φαίνονται υπερβολικά εύκολα και έχουν τεράστια άνεση, που σε κάνουν να πιστεύεις ότι μπορείς κι εσύ. Δοκιμάζεις την πρώτη κίνηση, εννοείται ότι δεν μπορείς καν να πιαστείς, και εκεί συνειδητοποιείς ότι έχεις πολλή δουλειά να κάνεις ακόμα. Πάντα μου άρεσε να μαγεύομαι, αλλά και να αποδομώ αυτήν τη μαγεία, γιατί γνωρίζω ότι και ο άλλος παραμένει άνθρωπος. Αυτό με γειώνει και με κάνει να αισθάνομαι ότι, αφού μπορεί αυτός, μπορώ κι εγώ, οπότε σκύβω το κεφάλι και δουλεύω πιο σκληρά.
― Τι προτιμάς, βράχια ή πίστα;
Αν μπορούσα να είμαι κάθε μέρα στα βράχια, θα ήταν σαν να είχα κερδίσει το λαχείο. Είναι απίστευτο συναίσθημα το να βρίσκεις ενεργειακά κανάλια επικοινωνίας με τη φύση. Νιώθω ότι είμαι σε πλήρη αρμονία. Αυτή με τους φυσικούς πόρους της με βοηθάει και εγώ επιλέγω να παίξω μαζί της· είναι τρελό, νιώθω ότι δεν μπορώ να περιγράψω καν αυτό το συναίσθημα. Παρ’ όλα αυτά, αγαπώ και τα δύο είδη σκαρφαλώματος πολύ, γιατί ως έναν βαθμό είναι διαφορετικά. Το να σκαρφαλώνω σε πίστα έχει περισσότερη πλάκα γιατί αισθάνομαι σαν να είμαι σπίτι μου, είναι πιο προστατευμένο περιβάλλον, οπότε αισθάνομαι πιο ξέγνοιαστος σε σχέση με το να κάνω κάποιο λάθος, γιατί γνωρίζω ότι είναι μικρότερες οι πιθανότητες να τραυματιστώ.
― Τι λέει το στυλ σου στην αναρρίχηση για την προσωπικότητά σου;
Πολύ καλή ερώτηση. Η αλήθεια είναι πως δεν το έχω σκεφτεί και γι’ αυτό πήρα τη βοήθεια του κοινού. Νομίζω ότι ο τρόπος που σκαρφαλώνω βασίζεται στα παρατσούκλια μου. Το ένα μου παρατσούκλι, όταν ήμουν στη σχολή αρχαρίων της αναρρίχησης, ήταν «trouble man», γιατί όσο εύκολο και να ήταν ένα πρόβλημα, εγώ έβρισκα τρόπο να το κάνω δύσκολο∙ αυτό το λέω χάρισμα. Το επικρατέστερο είναι το «γορίλας», λόγω όγκου και δύναμης. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ ωραίο κομπλιμέντο για μένα αυτό. Θαυμάζω πάρα πολύ τα ζώα, πόσο μάλλον τους γορίλες και τους ουρακοτάγκους. Κάπου εδώ να πω ότι με το που σηκώθηκα στα πόδια μου όταν ήμουν μωρό, ξεκίνησα πρώτα να σκαρφαλώνω και μετά να περπατάω. Επίσης από 5 χρονών σκαρφάλωνα στα δέντρα όλη την ώρα, κάτι που κάνω ακόμα και σήμερα.
― Ποια είναι τα red flags σ’ έναν σύντροφο στην αναρρίχηση;
Είναι πολύ σημαντική η επιλογή του συντρόφου μας στην αναρρίχηση, γιατί κυριολεκτικά κρέμεται η ζωή μας από τα χέρια του. Αυτά που ελέγχω εγώ γενικά είναι, όσον αφορά τα τεχνικά χαρακτηριστικά:
• Να τσεκάρει την ασφάλεια τόσο για μένα όσο και για τον εαυτό του, πριν ξεκινήσω να σκαρφαλώνω.
• Να δίνει ξεκάθαρες αναρριχητικές εντολές και να απαντάει στις δικές μου ξεκάθαρα όταν σκαρφαλώνω.
• Να είναι συνεργάσιμος και να με προσέχει ενώ σκαρφαλώνω, ώστε να εάν πέσω χωρίς να τον ενημερώσω, να είναι σε ετοιμότητα. Να υπάρχει ωραία αύρα, να μη βγάζει τοξική ενέργεια.
― Τι σκέφτεσαι όταν είσαι μόνος/-η στον τοίχο;
Αυτό είναι το τέλειο με την αναρρίχηση, δεν σκέφτομαι τίποτα, είμαι εκεί και ζω τη στιγμή.
― Δύναμη ή τεχνική;
Εάν είχα ένα τζίνι για να κάνω τρεις ευχές, σίγουρα η μία θα ήταν να ήμουν ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο, μιας και μικρός ήθελα πάντα γίνω ο Hulk. Με εξιτάρει πολύ η δύναμη, αλλά η αλήθεια είναι ότι χωρίς τεχνική δεν μπορείς να δεις ιδιαίτερα μεγάλη πρόοδο. Η δύναμη έχει όρια, η τεχνική όχι. Γιατί ακόμα και η σωστή εφαρμογή της δύναμης είναι τεχνική. Βέβαια, υπάρχει και ένα τρίτο στοιχείο, που δεν αναφέρεται καν, η αντιληπτική ικανότητα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για την αναρρίχηση. Η σωστή τοποθέτηση του σώματος.
― Τι κάνεις για να βελτιώσεις τη λαβή σου;
Έχω πειραματιστεί με πολλούς τρόπους ώστε να αυξήσω τη δύναμη στα δάχτυλά μου. Γενικά τον τελευταίο καιρό κάνω fingerboard και pull ups με μέτρο και πολύ σκαρφάλωμα.
― Πώς αναρρώνεις μετά από μια δύσκολη προπόνηση;
Βάζω τα χέρια μου μέσα σε πάγο για να ξεπρηστούν. Λίμα για τα πετσάκια και νυχοκόπτης, ώστε να είμαι έτοιμος και για την αυριανή προπόνηση. Εάν η δύσκολη προπόνηση έχει πάει καλά, σίγουρα θα παραγγείλω κάτι βρόμικο, θα δω μια ταινία και θα ξεραθώ στον ύπνο.
― Έχεις νιώσει ότι η αναρρίχηση είναι μεταφορά για κάτι πιο βαθύ;
Η αναρρίχηση μπορεί να είναι μια μεταφορά για την επιτυχία και τις προκλήσεις της ζωής. Κάθε κορυφή που κατακτάς συμβολίζει τους στόχους που πετυχαίνεις, ενώ οι δυσκολίες στον δρόμο αντικατοπτρίζουν τις κάθε είδους αντιξοότητες που αντιμετωπίζουμε. Είναι μια διαδικασία αυτογνωσίας και ωρίμανσης, καθώς απαιτεί θάρρος και επιμονή.
― Τι σου έχει μάθει η αναρρίχηση για το να αφήνεις πράγματα πίσω σου;
Για να πας στο επόμενο πιάσιμο και να προχωρήσεις το πρόβλημα, πρέπει να αφήσεις το προηγούμενο. Όποτε η σκέψη γίνεται βίωμα κατά κάποιον τρόπο, το οποίο μετά χρησιμοποιώ και στη ζωή μου. Βέβαια, πρέπει να πω ότι πολλές φορές, όταν κάνεις μια λάθος κίνηση, ίσως χρειαστεί να πας ένα βήμα πίσω, να προσπαθήσεις να χαλαρώσεις λίγο τα χέρια σου και να ξαναδοκιμάσεις, αυτήν τη φορά όχι παρορμητικά, αλλά έχοντας σκεφτεί. Κάτι που καλό θα ήταν να κάναμε και στη ζωή μας. Εάν, από την άλλη, κάνεις λάθος κίνηση και πέσεις, είναι εντάξει, ξεκουράζεσαι και ξαναδοκιμάζεις. Αυτό ο καθένας μπορεί να το «μεταφράσει» όπως θέλει για τη ζωή του.
― Ποιο είναι το απόλυτο κομμάτι για να σκαρφαλώνεις;
Έχω να δώσω ένα για κάθε είδος σκαρφαλώματος που κάνω:
• Για σχοινί: «Anemone» - The Brian Jonestown Massacre
• Για boulder: «Blowin Up in the World» - Kool G
• Για πίστα: «Osa o Bono» - Joker/Two Face
― Μπορεί να θεωρηθεί δημιουργικό σπορ;
Είναι ένα πάρα πολύ δημιουργικό σπορ. Τους πρώτους τρεις μήνες που σκαρφάλωνα, έβλεπα απλώς χρωματιστά πιασίματα που έπρεπε να πιάσω για να φτάσω στην κορυφή. Μετά τους τρεις μήνες ξεκλείδωσε το μυαλό μου και ξεκίνησα να το βλέπω σαν ένα μεγάλο σκάκι: θέλει στρατηγική και να ξέρεις τεχνική. Ίσως πολλές φορές να χρειαστεί να το δεις και σαν χορογραφία, ώστε οι κινήσεις σου να είναι γρήγορες και αυτοματοποιημένες για να μην κουραστείς. Το όμορφο είναι ότι για τον καθένα είναι διαφορετικό∙ κάποιος μπορεί να έχει περισσότερη δύναμη, παραπάνω κιλά, να είναι κοντός, να έχει μακριά δάχτυλα και πάει λέγοντας. Δεν υπάρχει σωστός τρόπος, ο καθένας έχει τα χαρίσματά του και σκαρφαλώνει με βάση αυτά, είναι υποκειμενικό.
― Φαίνεται μοναχικό σπορ, είναι;
Σε καμία περίπτωση, κάθε άλλο. Βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον με πολύ κόσμο και πολλές φορές συναναστρέφεσαι με όλους, είτε για να πάρεις tips για ένα πρόβλημα είτε για να βοηθήσεις κάποιον και να τον εμψυχώσεις ενώ σκαρφαλώνει. Ειδικά εάν μιλάμε για σχοινί, δημιουργείται μια ακόμα βαθύτερη σχέση, διότι θέλει εμπιστοσύνη, με αποκορύφωμα τις πολύσχοινες διαδρομές. Για να καταλάβεις, οι πολύσχοινες διαδρομές (ή αλλιώς multi-pitch routes) είναι αναρριχητικές διαδρομές που είναι πολύ μεγαλύτερες σε μήκος από τις απλές μονόσχοινες. Η ανάβαση χωρίζεται σε πολλά τμήματα ή «σχοινιές» (pitch), και μετά από κάθε τμήμα ο αναρριχητής φτάνει σε ένα ενδιάμεσο σημείο ασφαλείας (ρελέ). Είναι συνηθισμένες σε μεγάλους βράχους ή βουνά και συνήθως προσφέρουν πιο σύνθετες προκλήσεις σε σχέση με τις μονόσχοινες.
― Το αναρριχητικό γυμναστήριο είναι καλό μέρος για φλερτ;
Το φλερτ είναι κατάσταση, δεν νομίζω ότι υπάρχει καλό και κακό μέρος. Εάν υπάρχει ωραία ενέργεια, μπορεί να δημιουργηθεί. Γενικά πάντως θεωρώ μοναδικό και πολύ όμορφο, πριν καν αρχίσεις να μιλάς με κάποιον, να έχετε μια κοινή εμπειρία μαζί, που μπορεί να είναι ότι τον βοήθησες σε κάποιο πρόβλημα και τον στήριξες. Αλλά αυτό μπορεί να συμβεί και σε άλλα μέρη. Πάντως σίγουρα όχι στα κλαμπ, πολύ επιδερμικό και μονοδιάστατο για τα γούστα μου.
― Η αναρρίχηση αποτελεί πλέον ένα ανερχόμενο σπορ που καθιερώνεται και στην Ελλάδα. Υπάρχουν νέα άτομα που ασχολούνται επαγγελματικά ως προπονητές ή route setters;
Υπάρχουν αρκετά άτομα που θέλουν να ασχοληθούν και με τα δυο στοιχεία στην αναρρίχηση. Απλώς, λόγω έλλειψης χώρων, οι θέσεις εργασίας είναι περιορισμένες και τα λεφτά αρκετά αποθαρρυντικά. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν «μεγάλα αλάνια», που όσο και αν τους «πατήσουν», συνεχίζουν να επιμένουν. Ταυτίζομαι με όλα αυτά τα παιδιά γιατί αναγνωρίζω τον αγώνα τους. Είναι πολύ δύσκολο να ζεις με τον κατώτατο μισθό ή να κάνεις δύο δουλειές για να μπορείς να εκπαιδευτείς σ’ αυτό που ονειρεύεσαι να γίνει ο τρόπος που βιοπορίζεσαι.
Θα ήθελα να αναφέρω τα ονόματα αυτών των παιδιών: νέοι προπονητές είναι ο Ιάσονας Σταυράκης και ο Πέτρος Καραμανλάκης. Και βέβαια να αναφέρω και τα φιλαράκια αλλά και μπαμπάδες του νέου αίματος που βοηθάνε, στηρίζουν και αναγνωρίζουν τη δουλειά αυτών των παιδιών, τον Αντώνη Ανυφαντάκη, τον Σωτήρη Μπέλο και τον Δημήτρη Αάμερ. Όσον αφορά το route setting, μέχρι πέρυσι δεν υπήρχε καν ως έννοια στην Ελλάδα το να στήνεις τακτικά ένα αναρριχητικό γυμναστήριο, και γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχουν άτομα που κάνουν πολύ δειλά βήματα. Βέβαια, εδώ αξίζει να αναφερθεί το όνομα του Daniel Schwandt Lamprinidis, που πραγματικά στήνει σχεδόν σε όλες τις πίστες και προσφέρει ποιότητα. Είναι και ο μόνος στην Ελλάδα που στήνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία:
Mono by Athens Climbing Project
Instagram: @athensmonoclimb
Ίριδος 44, Χαλάνδρι, 152 31
216 0702272
