ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΗ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ από τα ΜΜΕ της. Όταν στριμώχνεσαι με μια δόση εκνευρισμού και βιασύνης ανάμεσα σε αγνώστους που σου μοιάζουν, έχουν το ίδιο αυτό συναίσθημα. Εγώ τη γνώρισα στο 790, βράδια καθημερινής, γυρνώντας από Δάφνη, Εξάρχεια. Φρέσκος φοιτητής στην Αθήνα, το δίκτυο των συγκοινωνιών μού φάνταζε τότε σαν μια ξένη γλώσσα που κανείς δεν θα μπορούσε να μου μάθει. Έμπαινα γύρω στη 1 ή 2 το χάραμα και χωνόμουν σε μια κενή θέση κάτω από κάποια μασχάλη – όταν ερχόταν. Όταν δεν ερχόταν, το έκοβα με τα πόδια, γιατί το ταξί ήταν πολυτέλεια. Εκεί ήταν και ο Τάσος, που έβλεπε στο κινητό του περασμένες σεζόν «Survivor» χωρίς ακουστικά και ακούγαμε όλοι τον Ντάνο να γιορτάζει τη νίκη του – δεν του άρεσε το «Survivor», προσπαθούσε να μάθει ελληνικά. Ιζμάλ τον έλεγαν και η Ρούλα που καθόταν δίπλα του ήταν καθαρίστρια σε ένα ξενοδοχείο προς τα δυτικά. Εκείνη του μιλούσε για τα πρωινά της, αλλά δεν την ένοιαζε αν ο Τάσος-Ιζμάλ την άκουγε. Και μετά κατέβαινα στην Πανεπιστημίου κι εκείνοι συνέχιζαν, ο καθένας με τις ιστορίες του. Τώρα κάθομαι στην ίδια στάση πάλι, χωρίς να περιμένω κάποιο λεωφορείο. Το 790 σταματάει μπροστά μου. Άνθρωποι ορμάνε στις πόρτες του μήπως και κατοχυρώσουν μια θέση. Δεν τα καταφέρνουν. Το 11 ακολουθεί. Μια νέα φουρνιά φερέλπιδων επιβατών φτάνει στη στάση. Η ώρα είναι δύο το πρωί και όλοι θέλουν κάπου να πάνε.
Το expectation για σήμερα είναι να γυρίσω σπίτι μου ασφαλής και να έχω ένα easy ride home. Αυτό. Περιμένω να βάλω τα ακουστικά μου και να γυρίσω σπίτι μου.
Η Νουρ είναι 20 χρονών και αυτή την Παρασκευή θέλει να γυρίσει σπίτι ασφαλής
Ε, currently το 11 θα μου σώσει τη ζωή, γιατί τα μετρό δεν λειτουργούν. Δεν γίνεται η πράσινη γραμμή να σταματάει τόσο νωρίς κι εγώ να πρέπει να γυρίσω σπίτι μου. Οπότε, τελευταία είναι ο σωτήρας μου, αλλά το κακό είναι ότι αργεί. Α, να το, σε 22 λεπτά. I love. Κοίτα, είναι μια καλή εναλλακτική, αλλά αργούν και δεν υπάρχει ένα για όλες τις κατευθύνσεις. Ωραίο δεν θα ήταν αυτό; Εγώ παίρνω το 11, όχι συχνά. Αλλά όταν το χρειάζομαι, είναι εκεί για μένα και σήμερα νιώθω πολύ chill. Δηλαδή από τη μια λέω ότι, οk, μπορεί να ζήσω και κάποιο experience που δεν περιμένω. Έχω δει έναν άνθρωπο να φορά μόνο την μπλούζα του και τίποτε άλλο, butt ass naked. Like, το κωλαράκι του πάνω στη θεσούλα. Και, ναι, ξαναμπαίνεις γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή. Το expectation, λοιπόν, για σήμερα είναι να γυρίσω σπίτι μου ασφαλής και να έχω ένα easy ride home. Αυτό. Περιμένω να βάλω τα ακουστικά μου και να γυρίσω σπίτι μου. Όχι experience σήμερα. Άντε, μόνο κάτι κλασικό. Να υπάρχει κάποιος ο οποίος, ξέρω γω, τραγουδάει, μιλάει μόνος του ή μιλάει σ’ εμένα χωρίς να του έχω μιλήσει – άβολο. Γιατί δεν είμαι σε αυτή την κατάσταση και δεν θέλω να μου μιλάς αν δεν θέλω να σου μιλήσω. Και δεν θα σου απαντήσω κιόλας αν μου λες «γαμώ το σπίτι σου, γαμώ τη μάνα σου». Ρε φίλε, μου έχει τύχει μια γυναίκα να φωνάζει «έλα μύρισε το μουνί μου».
Δέσποινα, Μαρίνα, Γιάννης, Βασίλης, 22 – Μαθαίνουν πώς να μπαίνουν στα λεωφορεία
Δ.: Ξέρεις όλα τα προσωπικά μου τώρα, θα τα βγάλεις κι αυτά;
Γ.: Περιμένουμε το λεωφορείο, το 11, αλλά δεν θα το πάρω από εδώ. Μάλλον από Σύνταγμα προς Βύρωνα. Το παίρνω συχνά. Πολύ περισσότερο από μετρό. Η εμπειρία μας; Είναι κάποια δρομολόγια, ας πούμε αυτό, το 11, που είναι πάντα φίσκα. Δηλαδή μπορεί να τύχει πολλές φορές απλώς να μην μπεις. Να μην μπορείς να μπεις και να κάθεσαι άλλα 45 λεπτά, εδώ ακριβώς, να περιμένεις το επόμενο.
Μ.: Μακάρι να ερχόντουσαν πιο συχνά.
Β.: Το 45λεπτο είναι παλούκι. Και το 400, που ξεκίνησε ως η καλύτερη γραμμή ever; Το καλοκαίρι, ναι. Και είναι το μόνο που πηγαίνει δυτικά. Δηλαδή και τώρα, αν θες να πας Περιστέρι ή Αιγάλεω, δεν έχει κάτι άλλο. Τουλάχιστον από εδώ έχεις επιλογή.
Δ.: Νομίζω ότι θα πάθω κρίση πανικού. Ήταν μια κοπέλα που προσπαθούσε να βγει και είχε πιαστεί το αλυσιδάκι από το τσαντάκι της στο παντελόνι μιας άλλης κοπέλας και δεν μπορούσε να βγει και άρχισε να κλαίει. Να το το τρόλεϊ. Πάλι φίσκα είναι. Δεν θα φύγω σήμερα.
Μ.: Και να πώς χάθηκε ένα τρόλεϊ. Πίσω νομίζω μπορείς να χωρέσεις. Καληνύχτα!
Γ.: Έχω βρει τεχνική. Απλώς σπρώχνεις κόσμο, γιατί μέσα έχει χώρο, στις πόρτες είναι που μαζεύονται. Γενικά, αυτό που έχω δει στα νυχτερινά λεωφορεία –σε ημερήσια μη σου πω ότι έχω δει και χειρότερα– είναι ότι κάποιοι δεν πλένονται και πολύ, αλλά εγώ, ρε φίλε, δεν θα αρχίσω να τους βρίζω. Τι να κάνω; Είναι κάποιοι που βγάζουν όλα τους τα κόμπλεξ και αρχίζουν τα «βρομάς, φύγε από εδώ».
Μ.: Η ενήλικη ζωή είναι δύσκολη.
Η Μαρία στα 28 της θυμάται έρωτες που έφυγαν σαν νυχτερινά λεωφορεία
Παλιά, έπαιρνα πολύ συχνά νυχτερινά λεωφορεία. Τώρα έχω κουραστεί και παίρνω ταξί, αλλά καμιά φορά παίρνω ακόμη λεωφορεία. Δεν έχω τόσα λεφτά, αλλά κάποιες φορές είμαι πολύ κουρασμένη. Μικρότερη τα έπαιρνα. Θυμάμαι να το έχω πάρει και να είμαι τόσο μεθυσμένη που να ανακατεύομαι σε όλη τη διαδρομή και λίγο πριν κατεβώ, που είχα ένα εικοσάλεπτο περπάτημα για το σπίτι, να πέφτω κάπου στον διάδρομο και να ξερνάω με τα γόνατα ανοιχτά. Πλέον είμαι αρκετά μεγάλη και ο μετωπιαίος μου έχει αναπτυχθεί αρκετά ώστε να μην το κάνω. Θέλω να σου πω την αγαπημένη μου ιστορία: το λεωφορείο έχει αργήσει ένα βράδυ κι εγώ έχω πάρει μία από εκείνες τις μαλακίες που έπαιρνα τότε – νομίζω ήταν από τις τελευταίες φορές που πήρα. Α, ήμουν και πολύ ερωτευμένη τότε και έγραφα και μαλακίες του τύπου «δεν έρχεσαι ποτέ κι εγώ σε περιμένω» – είναι από εκείνες τις στιγμές που όλα φαίνονται πιο σημαντικά απ’ ό,τι πραγματικά είναι και μετά απλώς απογοητεύεσαι. Κάπως έτσι είναι και τα νυχτερινά λεωφορεία.
Τέλος πάντων, είμαι στο Χ14 και βλέπω ότι δεξιά μου είναι ένας τύπος ο οποίος πιάνει το πουλί του, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν πιάνει όντως το πουλί του ή αν απλώς ξύνεται και εγώ είμαι προκατειλημμένη γιατί ζούμε σε αυτόν τον κόσμο και είμαι σε ένα διαρκές αλέρτ. Καταλαβαίνω όμως ότι σίγουρα πιάνει το πουλί του, με πιάνει πανικός και κοιτάω γύρω να τσεκάρω ποιοι μπορούν να με κάνουν back-up. Βλέπω ότι υπάρχει μια παρέα με τρία άτομα πίσω μου. Λέω, οk, να και κάποιοι κομπλέ, και ένας στο παράθυρο μπροστά από τον τύπο που πιάνει το πουλί του. Οπότε σηκώνομαι να πάω προς την πόρτα και βλέπω ότι έχει κι ένα τσιγάρο στο χέρι στριμμένο και μου φαίνεται πολύ κομπλέ. Λέω «εντάξει είμαστε». Σηκώνονται οι πίσω να κατέβουν, αλλά λέω «δεν πειράζει, έφυγαν αυτοί, έχω μείνει με τον άλλον». Και βλέπω ότι έχει αναμμένο τσιγάρο. Μετά από πολύ λίγο συνειδητοποιώ ότι κανείς δεν είναι καλά εδώ μέσα, ενώ είναι Χ14 που πηγαίνει βόρεια, οπότε είναι σχετικά αξιοπρεπές νυχτερινό – ο τύπος αρχίζει να ρίχνει ροχάλες από το παραθυράκι. Και κάπου εκεί ένιωσα ότι αυτό είναι το dating life στα 20 σου. Ένα νυχτερινό λεωφορείο όπου όλοι φαίνονται κομπλέ μέχρι να τους παρατηρήσεις λίγο περισσότερο. Δηλαδή οριακά ο άνθρωπός μου ήταν αυτός που έπιανε το πουλί του, που ήταν και σαφές τι ήθελε κιόλας. Αυτή είναι η αγαπημένη μου ιστορία.
Ο Γιώργος στα 21 του φτιάχνει αυτοκίνητα, αλλά δεν έχει ακόμη το δικό του
Στριμωξίδι, φίλε. Πίτα. Πάντα. Αυτό είναι το 11. Πάει στις περιοχές που είναι πυκνοκατοικημένες, που δεν πάει κανένα άλλο. Μην το πάρεις ποτέ από Ομόνοια, είναι ακόμη χειρότερα. Ξέρεις, έχει πίσω μια μπαγκαζιέρα το 11, αυτή είναι η θέση μου. Πάω εκεί και είμαι άνετος. Τώρα απλώς προσπαθώ να μη δουλεύω τόσο αργά. Κοίτα, όλα πάνε λάθος και σου λένε μετά ότι η Αθήνα αλλάζει. Τι αλλάζει; Μόνο αυτές οι αφίσες εδώ στο πλάι στη στάση που μια σου δείχνουν έναν που μαγειρεύει και μια τον καιρό. Αυτό πληρώνουμε. Έρχεται σε 8. Σχόλασα λίγο αργότερα σήμερα. Κανονικά θα έπαιρνα το τρένο ή θα το έκοβα με τα πόδια μέχρι τη Βικτώρια. Δεν πάει η ζωή, ρε φίλε. Δεν πάει. Είμαι 21 και μόνο δουλεύω. Μόνο δουλειά. Και τώρα θα γυρίσω σπίτι, στην κοπέλα μου. Είναι δύσκολες και οι σχέσεις. Είμαστε μαζί από το σχολείο. Μια χαρά περνάμε δηλαδή. Αυτό είναι το σημαντικό, να περνάμε καλά. Είναι κάτι καλό αυτό, το να μοιραζόμαστε. Θέλετε να μιλήσουμε λίγο ακόμα;
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
