Παπαγαλόπιτα!

Facebook Twitter
0

1900, μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Ένα καλοκαιρινό πρωινό, μια παρέα μαθητριών ετοιμάζεται να κάνει εκδρομή στο Hanging Rock, ένα μοναδικά ατμοσφαιρικό μνημείο της φύσης που βρίσκεται στη Βικτόρια της Αυστραλίας. Τα κορίτσια απολαμβάνουν τον ήλιο, κουτσομπολεύουν, τρώνε σάντουιτς. Όταν αποφασίζουν όμως να εξερευνήσουν την περιοχή, κάτι τρομαχτικό γίνεται. Γυρνάει μόνο ένα κορίτσι σε κατάσταση υστερίας, ανίκανη να εξηγήσει τι συνέβη. Η ιστορία που αποκαλύπτεται τελικά εμπλέκει όλους.

Αν θέλετε να μάθετε το μυστικό του Hanging Rock, πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο της Joan Lindsay. Επειδή αυτό δεν είναι εύκολο, μπορείτε να δείτε την πολύ ωραία ταινία που γυρίστηκε το 1975 και βοήθησε στην αναγέννηση του σινεμά στην Αυστραλία και το ταλέντο του σκηνοθέτη Peter Weir αναγνωρίστηκε διεθνώς.

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο αλλά βλέποντας το τρέιλερ θυμήθηκα ότι το είδα πολύ παλιά, ίσως όταν ήμουν φοιτήτρια, χωρίς να ξέρω τι βλέπω.  Χωρίς να θυμάμαι πια το μυστικό της ιστορίας, θυμάμαι ότι ήταν σοκαριστικό και καθόλου εύπεπτο.

Αν αντέχετε τα μη εύπεπτα, σας συνιστώ να το δείτε. Πού είναι το φαγητό όμως, θα μου πείτε. Τελευταία έχω βαλθεί να διαβάζω παλιά βιβλία συνταγών από διάφορες χώρες, προσπαθώντας να καταλάβω τις συνθήκες ζωής, τις προκαταλήψεις του τότε και του τώρα, τη θέση της γυναίκας και όλα όσα συμπεραίνει κανείς μέσα από το φαγητό. Για καλή μου τύχει στο αυστραλέζικο βιβλίο μαγειρικής του 1869, "General Observations on Australian Cookery”, υπάρχουν συνταγές για πικνίκ. Η καλύτερη – που λέει πολλά για τις προκαταλήψεις του τότε και του τώρα - είναι η παπαγαλόπιτα.

Οι παπαγάλοι ήταν συνηθισμένο φαγητό την εποχή των εξερευνητών και των πρώτων κατοίκων της Αυστραλίας για ευνόητους λόγους: υπήρχαν παντού, και πριν τη βιομηχανοποίηση του φαγητού, οι άνθρωποι δεν είχαν το περιθώριο να είναι εκλεκτικοί, απλώς έτρωγαν ό,τι υπήρχε. Η γεύση τους δεν πρέπει να είναι και πολύ συναρπαστική διότι ένα αστείο που κυκλοφορούσε σχετικά με την παπαγαλόπιτα ήταν το εξής:

«Πάρτε έναν παπαγάλο κι ένα τσεκούρι και βράστε τα μέχρι να μαλακώσει το τσεκούρι. Μετά πετάξτε τον παπαγάλο και φάτε το τσεκούρι.»

Αν σας περισσέψει πάντως κάποτε μία ντουζίνα παπαγάλων, η συνταγή είναι ως εξής:

Υλικά:

Μία ντουζίνα παπαγάλοι, μερικές φέτες κρύες φέτες βοδινό, 4 φέτες μπέικον, 3 σφιχτά βραστά αβγά, μαϊντανός και ξύσμα λεμονιού, αλάτι και πιπέρι, ζωμός, ζύμη σφολιάτα

 

Βάλτε μία στρώση του βοδινού σε ένα ταψί για πίτες, από πάνω βάλτε 6 παπαγάλους, πασπαλίστε με αλεύρι, γεμίστε τα κενά με τα αβγά κομμένα σε φέτες και αλατοπιπερώστε. Μετά βάλτε τις φέτες του μπέικον, άλλους 6 παπαγάλους, και συνεχίστε με τις υπόλοιπες φέτες βοδινού. Προσθέστε νερό ή ζωμό μέχρι σχεδόν να γεμίσει το ταψί, σκεπάστε με τη ζύμη και ψήστε για μία ώρα.

Το καλύτερο είναι ότι βρήκα και φωτογραφία!

Αν η παρουσίαση σας μοιάζει κυριλέ και καθόλου φαγητό των φτωχών, έχετε δίκιο: αυτή η παρουσίαση είναι σύμφωνα με μία βικτωριανή συνταγή. Αυτό που στους Αυστραλούς φαινόταν όπως σε μας η μπομπότα, για τους άγγλους της βικτωριανής εποχής ήταν «εξωτικό».

Πριν καταδικάσουμε τους Κινέζους που τρώνε σκύλους λοιπόν, ας θυμηθούμε και άλλα φαγητά ανάγκης που έτρωγαν οι άνθρωποι: Σκιουρόπιτα στο φτωχό Νότο της Αμερικής, κουρουνόπιτα για την εργατική τάξη της Αγγλίας, ακόμα και κορακόπιτα. Φαίνεται ότι ό,τι δεν τρώγεται με τίποτα, μπορεί θαυμάσια να γίνει πίτα.

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το Χάνι της Ρέρεσης είναι ένα από τα τελευταία της Ελλάδας

Γεύση / Παγόνια, αντίκες και μαγειρευτά σε ένα χάνι που αντέχει στον χρόνο

Το Χάνι της Ρέρεσης, ένα από τα τελευταία της Ελλάδας, παραμένει ανοιχτό για ταξιδιώτες και ντόπιους, με την κυρία Νίτσα να κρατά ζωντανή την παράδοση της φιλοξενίας σε ένα μαγειρείο που θυμίζει λαογραφικό μουσείο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
47’ στο Hygge με την Anne Meurling

Γεύση / Hygge: Ένας φούρνος που μυρίζει θαλπωρή στην Ιπποκράτους

Με νοσταλγία για τις συνταγές της πατρίδας της, μια Σουηδέζα φτιάχνει ψωμί, γλυκά, αέρινο βούτυρο και άψογη μηλόπιτα, δημιουργώντας ατμόσφαιρα βόρειας Ευρώπης - μόλις δυο βήματα από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
M. HULOT
«Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Θρυλικά Μπαρ / «Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Ξέρετε πολλές τσαγερί που να έχουν εξελιχθεί σε ολοήμερα στέκια, να έχουν μισθώσει λεωφορεία για να δουν οι θαμώνες τους μια έκθεση σε άλλον νομό ή να βγάζουν μια βάρκα γεμάτη με μελομακάρονα για κέρασμα στον δρόμο; Και όμως, αυτό το μέρος υπάρχει και έχει ξενυχτήσει γενιές στο λιμάνι των Χανίων.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

Γεύση / Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

«Όπου υπάρχουν συκιές, λίγο πιο πέρα αρχίζουν τα βότσαλα και μετά η Μεσόγειος και μετά το χταπόδι. Και κάπου, σ’ ένα πανηγυρικό τραπέζι, συναντώνται το χταπόδι και τα σύκα. Μαγειρεμένο το χταπόδι, μαγειρεμένα και τα λιόκαφτα, ξερά σύκα».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Η ιεροτελεστία του πανηγυρικού πιλαφιού του Δεκαπενταύγουστου στο Καρπάθιο

Γεύση / Tα πιλάφια του Δεκαπενταύγουστου: Έτσι τιμούν τη μεγάλη γιορτή σε Κάσο και Κάρπαθο

Ακολουθώντας τελετουργικό χρόνων, στήνουν καζάνια πάνω σε φωτιές και φτιάχνουν πιλάφι, κρέας κοκκινιστό και τηγανητές πατάτες για να τιμήσουν τη μεγαλύτερη γιορτή του καλοκαιριού.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Agora symi

Γεύση / Agora: Η πιο γραφική ανηφόρα της Σύμης οδηγεί σε μια κουζίνα με χαρακτήρα

Σε ένα μικρό μπαλκόνι με θέα τα παστέλ αρχοντικά της Σύμης, ο Χρήστος Σιδηρόπουλος σερβίρει μια ελληνική κουζίνα που συνομιλεί με το παρελθόν χωρίς να το αντιγράφει – μιλάει χαμηλόφωνα, αλλά ακούγεται καθαρά.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Οι ανθοί της cucina povera

Γεύση / Κολοκυθανθοί: Τα λουλούδια της φτωχής αλλά σοφής κουζίνας

Τα άνθη που είτε βουτιούνται στο κουρκούτι είτε γίνονται τροφαντός ντολμάς κρύβουν φθαρτή ομορφιά και μεγάλη γευστική παράδοση — πολύ πριν ο οδηγός Michelin αναδείξει τάσεις σαν το zero waste και το «από το χωράφι στο τραπέζι».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ