Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, αυτές οι γραμμές, ο Πάνος Ρούτσι έκλεινε εννιά μέρες ως απεργός πείνας στο Σύνταγμα με αίτημα να δοθεί άδεια εκταφής για τη σορό του 22χρονου γιου του Ντένις, ενός από τους 57 νεκρούς της ασύλληπτης τραγωδίας των Τεμπών. Δεν μένει μόνος ούτε στιγμή. Πέρα από τους ανθρώπους που τον περιστοιχίζουν καθημερινά στην τέντα που έχει στήσει στο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας από την πλευρά της Βουλής, συγγενείς, φίλοι και αλληλέγγυοι, γίνεται κυριολεκτικά «παρέλαση» από πολίτες κάθε φύλου και ηλικίας που του σφίγγουν το χέρι, τον επευφημούν, τον αγκαλιάζουν, προσθέτουν υπογραφές συμπαράστασης· κάποιες κοπέλες δακρύζουν από συγκίνηση, «μην κλαίτε, θέλω φωτεινά, αισιόδοξα πρόσωπα, βοηθάτε περισσότερο έτσι», τους λέει.
Δεν έχει ξαναϋπάρξει τόσο δημοφιλής απεργός πείνας στην Ελλάδα κι αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι, μιλάμε άλλωστε για μια υπόθεση που έβγαλε στον δρόμο τόσο κόσμο όσο δεν έβγαλαν όλες μαζί οι πολιτικές συγκεντρώσεις των τελευταίων πολλών χρόνων. Και από κοντά δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερ –είναι από τα πρώτα θέματα που «παίζουν» σε δελτία ειδήσεων και πρωτοσέλιδα–, σωματεία, συνδικάτα, σχολεία, αντιπροσωπείες πολιτικών κομμάτων αλλά και διερχόμενοι τουρίστες οι οποίοι ζητούν απορημένοι πληροφορίες και η απορία τους μεγαλώνει όταν μαθαίνουν ότι μια τόσο σοβαρή υπόθεση παραμένει σκοτεινή δυόμισι χρόνια μετά.
Ήδη 82 συγγενείς θυμάτων και τραυματιών των Τεμπών, οι περισσότεροι από τους οποίους, αν όχι όλοι, έχουν επίσης εκφράσει τη συμπαράστασή τους στον απεργό, κατέθεσαν υπόμνημα στον Άρειο Πάγο ζητώντας την εκ νέου διερεύνηση της υπόθεσης.
«Ζητώ να δοθεί άδεια εκταφής του παιδιού μου τώρα. Ζητώ δικαίωση και πίσω δεν θα κάνω, είμαι αποφασισμένος να φτάσω μέχρι τέλους», είναι το πρώτο που μου λέει – «μέχρι τέλους» γράφει και η κονκάρδα που φορά. Απεργία πείνας έχουν ξεκινήσει τις τελευταίες τρεις μέρες στο πλευρό του ο Δημήτρης Οικονομόπουλος και η Αναστασία Τσαλαμιδά, άνθρωποι που δεν έχασαν κάποιον δικό τους στα Τέμπη αλλά, γονείς όντες κι αυτοί, αποφάσισαν να στηρίξουν έμπρακτα τον αγώνα εκείνου και των άλλων χαροκαμένων γονιών για δικαίωση. Ήδη 82 συγγενείς θυμάτων και τραυματιών των Τεμπών, οι περισσότεροι από τους οποίους, αν όχι όλοι, έχουν επίσης εκφράσει τη συμπαράστασή τους στον απεργό, κατέθεσαν υπόμνημα στον Άρειο Πάγο ζητώντας την εκ νέου διερεύνηση της υπόθεσης –γιατί δεν επρόκειτο απλώς για μια «κακιά ώρα», όπως καταγγέλλουν και όπως όλα δείχνουν– που εξακολουθεί να έχει πολλά σκοτεινά σημεία.
Ο Άρειος Πάγος, ως προς αυτό, δήλωσε αναρμόδιος, σύμφωνα πάντως με τον Γιάννη Απατσίδη, συνήγορο οικογένειας ενός εκ των θυμάτων, όσα αναφέρει το δελτίο Τύπου του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου της χώρας «είναι ανακριβή και απαράδεκτα διότι αφενός όπου θέλει επεμβαίνει (π.χ. υπόθεση πολεοδομίας Ρόδου, υπόθεση δικηγόρου κατηγορουμένου για ενδοοικογενειακή βία κ.λπ.), αφετέρου αρμοδιότητα έχουν και ο πρόεδρος και ο εισαγγελέας Εφετών Λάρισας είτε κατόπιν επαναξιολόγησης είτε κατόπιν παραγγελίας του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, καθώς επίσης ο Εισαγγελέας που χειρίζεται τις υποθέσεις σε βάρος των ιατροδικαστών των Τεμπών (όχι αυτή που αρχειοθετήθηκε πρόωρα) και η Τριμελής Επιτροπή Επαναξιολόγησης Ιατροδικαστικών Εκθέσεων του υπουργείου Δικαιοσύνης». Το κύριο ζήτημα εδώ είναι ότι κανείς από τους δέκα εμπλεκόμενους ιατροδικαστές δεν ζήτησε τη διενέργεια τοξικολογικών εξετάσεων και τεστ DNA που ζητά τόσο ο Ρούτσι όσο και άλλοι συγγενείς θυμάτων και «είναι απαραίτητα βάσει των κανόνων ευρωπαϊκής εναρμόνισης των ιατροδικαστικών πράξεων και δη σε υποθέσεις μαζικών καταστροφών με υπόνοια έκρηξης», τονίζοντας ότι υπάρχουν πειθαρχικές και ενδεχομένως ποινικές ευθύνες εμπλεκομένων όπως και των πολιτικών τους προϊσταμένων.
Ευθύνες τις οποίες ζητά και ο 48χρονος απεργός πείνας ο οποίος πήρε, λέει, αυτοβούλως την απόφαση αυτή ως ύστατο μέσο πίεσης δεδομένου ότι όχι μόνο δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμα οι ακριβείς συνθήκες θανάτου του παιδιού του αλλά δεν είναι καν σίγουρος ότι μέσα στο φέρετρο βρίσκεται ο δικός του άνθρωπος (θυμίζει ότι είχε βρεθεί αταυτοποίητο βιολογικό υλικό σε μπάζα που μεταφέρθηκαν μετά το δυστύχημα) και δεν έκλαψε κάποιον άλλο – γι’ αυτό και ζητά εκταφή. Δεν είναι, έπειτα, ο μόνος γονέας που ζητά εκταφή.
Κάτοικος Θεσσαλονίκης τα τελευταία τριάντα χρόνια, αφότου μετανάστευσε από την Αλβανία, μεροκαματιάρης και πατέρας ενός ακόμα αγοριού, δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα «κατασκήνωνε» μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη ζητώντας με το έσχατο μέσο πίεσης δικαιοσύνη για τα θύματα και απόδοση ευθυνών για την ανεκδιήγητη κατάσταση που επικρατεί εδώ και αρκετά χρόνια στους ελληνικούς σιδηρόδρομους. Και σίγουρα δεν θα φανταζόταν το τεράστιο κύμα αυθόρμητης, ακηδεμόνευτης αλληλεγγύης που δεν μπορούν να αμαυρώσουν ρατσιστικοί και άλλοι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί από φιλοκυβερνητικά και λογής φαιόχρωμα «παπαγαλάκια», τα ίδια που στοχοποιούν κατά σύστημα και άλλους μαρτυρικούς γονείς, από τη Μάγδα Φύσσα μέχρι τη Μαρία Καρυστιανού – μέχρι και ότι «κάποιοι τον έβαλαν» με στόχο να αποσταθεροποιήσει τη χώρα τού έχουν καταλογίσει, καλώντας τις αρχές να τον «μαζέψουν». Γι’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς δεν έκανε κανένα σχόλιο, όπως δεν θέλησε να σχολιάσει και τις προσπάθειες να διασπαστεί το λεγόμενο «μέτωπο των Τεμπών»: «Δεν σκοπεύω να δώσω καμία αξία σε όλους αυτούς ούτε να κρίνω τη στιγμή αυτή διαφορετικές προσεγγίσεις στην προσπάθεια να αποδοθεί δικαιοσύνη. Προέχει το να αποκαλυφθεί η αλήθεια! Αυτή την υπόσχεση έδωσα στο παιδί που έχασα και θα την τηρήσω. Υπάρχουν υπεύθυνοι που δεν έχουν κάνει σωστά τη δουλειά τους και που εξακολουθούν να κρύβουν στοιχεία… Έπειτα σε κανέναν νεκρό δεν έγιναν τοξικολογικές εξετάσεις όπως θα έπρεπε ώστε να διαπιστωθεί αν πράγματι υπήρχε κάποια χημική ουσία στο εμπορικό τρένο που προκάλεσε τη φονική έκρηξη», λέει.
Κουράζεται να μιλάει πολύ –οποιαδήποτε έντονη δραστηριότητα σε απεργία πείνας καλό είναι να αποφεύγεται–, έχει και κάποια υποκείμενα θεματάκια υγείας, «όχι κάτι σοβαρό» βεβαιώνει. Σε σχετικά καλή κατάσταση τον βρήκε η Όλγα Κοσμοπούλου που τον παρακολουθεί οικειοθελώς, «μου πρότεινε ωστόσο να πίνω περισσότερα υγρά». Η διευθύντρια της Α’ Παθολογικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας στοχοποιήθηκε επίσης από τα εν λόγω «εξωτικά πτηνά», που την είπαν «υπερβολικά ατημέλητη» για γιατρό, όπως είπαν και «υπερβολικά κομψευόμενη» για μητέρα που πενθεί τη Μαρία Καρυστιανού – άκρη μαζί τους δεν βγάζεις και σοφά ο Πάνος Ρούτσι προτιμά να σιωπά στις προκλήσεις. Θα λάμψει, άραγε, επιτέλους κάποια στιγμή η αλήθεια για τα Τέμπη, θα δικαιωθούν οι 57 νεκροί, θα νιώσουν μια κάποια ανακούφιση οι άνθρωποί τους; Δύσκολο να απαντηθεί εδώ αυτό, όσο όμως υπάρχουν άνθρωποι αποφασισμένοι να μην ξεχαστεί αυτή η φρίκη σε μια χώρα όπου η έκφραση «ζούμε από τύχη» μόνο τυχαία δεν έχει διατυπωθεί, όπως συχνά διαπιστώνουμε, υπάρχει ελπίδα.
