Μια μέρα σε ένα ελληνικό αμπελώνα, έφτασε με το ποδήλατό της μια περιπλανώμενη Βελγίδα οινοχόος...

Μια μέρα σε ένα ελληνικό αμπελώνα, έφτασε με το ποδήλατό της μια περιπλανώμενη Βελγίδα οινοχόος... Facebook Twitter
Έχω επισκεφθεί αμπελώνες στις Κυκλάδες (Σαντορίνη, Πάρος, Νάξος, Σύρος, Μύκονος), το νότιο τμήμα της Στερεάς Ελλάδας, την Αττική και την Πελοπόννησο. Αυτές είναι οι περιοχές των οποίων τις οινικές διαδρομές περιγράφω στο βιβλίο μου και ταξιδιωτικό οδηγό που θα εκδοθεί στα ολλανδικά.
2

Αρκετοί πιστεύουν ότι οι οινοχόοι είναι σερβιτόροι με γνώσεις κρασιού και ότι οι σύμβουλοι οίνου είναι απλώς πωλητές. Κι αν είναι έτσι, όλη τη δουλειά, από την ώρα που το κρασί θα φύγει από το κτήμα μέχρι να φτάσει στο τραπέζι μας, ποιοι την κάνουν;

Πρόσφατα γνωρίσαμε τη Vicky Corbeels από το Βέλγιο, που περιπλανιόταν για εβδομάδες με το ποδήλατό της στα ελληνικά αμπελοτόπια. Είχαν προηγηθεί η Γαλλία, η Ισπανία, η Χιλή και η Νότια Αφρική. Έχει κάνει σπουδές Βιοχημείας, Τεχνολογίας κρασιού και οινοχόου, μιλάει 6 γλώσσες και τώρα μαθαίνει ελληνικά. Είναι επίσης απόφοιτη του τμήματος Αραβικών και Ισλαμικών Σπουδών. Αν και νέα, η εργασιακή της εμπειρία σε όλη την «αλυσίδα» του κρασιού είναι μεγάλη. Μέσα από το βιβλίο που ετοιμάζει επιθυμεί να μοιραστεί με άλλους ταξιδιώτες την αγάπη της για το ελληνικό κρασί και τον ελληνικό τρόπο ζωής.
Γνωρίστε τη Vicky μέσα από μια σύντομη συνομιλία που είχαμε μαζί της λίγο πριν επιστρέψει στην πατρίδα της.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

— Τι σας ώθησε να εργαστείτε για την ανάδειξη του ελληνικού terroir;

Η ζήτηση των ελληνικών οίνων πριν από μερικά χρόνια ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Ως επαγγελματίας του οίνου (σομελιέ, οινικός σύμβουλος και συγγραφέας βιβλίων για το κρασί) δεν είχα βρεθεί ποτέ σε γευσιγνωσίες, ούτε είχα παρακολουθήσει σεμινάρια για το ελληνικό κρασί. Κατά τύχη, σε δύο διαφορετικές περιστάσεις δοκίμασα τα κρασιά του Σιγάλα και κάποια αγιωργίτικα. Αμέσως κατέστη σαφές πως επρόκειτο για κρασιά πολύ διαφορετικά από εκείνα που έχουμε συνηθίσει να δοκιμάζουμε στο Βέλγιο, παρ' ότι στη μικρή μας χώρα έχουμε την τύχη να έχουμε πρόσβαση σε γεύσεις απ' όλο τον κόσμο − όχι όμως σε ελληνικά κρασιά, ή τουλάχιστον όχι σε αρκετά. Αυτό έχει ως συνέπεια να μη γνωρίζουν ούτε οι Έλληνες της διασποράς στο Βέλγιο τα ίδια τους τα διαμάντια. Η απουσία διαθέσιμων πληροφοριών, είτε στο Διαδίκτυο είτε σε εξειδικευμένα βιβλία για το κρασί, με έκανε να θέλω να τα ανακαλύψω μόνη μου μέσα από επαφές με Έλληνες οινοποιούς και ταξιδεύοντας σε ελληνικούς αμπελώνες. Ως τώρα, μέσα σε δύο χρόνια δηλαδή, έχω επισκεφθεί περίπου 100 οινοποιούς και οινοποιεία.

Το πιο ενθαρρυντικό στοιχείο, είναι ότι το ενδιαφέρον για τα ελληνικά κρασιά αυξάνεται. Οι μη Έλληνες εισαγωγείς οίνου συχνά μου ζητούν να τους βρω ένα ελληνικό οινοποιείο που να μην έχει εξαγάγει τα κρασιά του στο Βέλγιο.

— Από στους αμπελώνες που επισκεφθήκατε, ποια ζώνη τράβηξε την προσοχή σας και γιατί;

Προς το παρόν, έχω επισκεφθεί τις Κυκλάδες (Σαντορίνη, Πάρος, Νάξος, Σύρος, Μύκονος), το νότιο τμήμα της Στερεάς Ελλάδας, την Αττική και την Πελοπόννησο. Αυτές είναι οι περιοχές των οποίων τις οινικές διαδρομές περιγράφω στο βιβλίο μου και ταξιδιωτικό οδηγό που θα εκδοθεί στα ολλανδικά. Μου τράβηξαν την προσοχή λόγω της γεωγραφικής εγγύτητας, μολονότι υπάρχουν τεράστιες διαφορές στα σταφύλια, στην αμπελουργία, στην οινοποιία και στους επαγγελματικούς συλλόγους. Εργάστηκα λίγο και στη Βόρεια Ελλάδα (Νάουσα, Αμύνταιο, Γουμένισσα, Θεσσαλονίκη, Επανoμή). Αλλά τις περιοχές αυτές θα τις εξερευνήσω περαιτέρω αργότερα, αφού εκδοθεί το πρώτο μου βιβλίο.

— Κατά την άποψή σας, ποιες ελληνικές ποικιλίες παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον και γιατί;

Θα ακουστεί σαν να προσπαθώ να αποφύγω την ερώτηση, αλλά πραγματικά όλες οι ποικιλίες είναι ενδιαφέρουσες. Όσο περισσότερα μαθαίνω (και υπάρχουν ακόμα πολλά να μάθω!), τόσο πιο πολύ συνειδητοποιώ ότι η πραγματική μετα-αναλυτική πρακτική (ποιες ποικιλίες καλλιεργούνται σε τι έδαφος, για ποιο είδος κρασιού προορίζονται κ.λπ.) μόλις ξεκινά. Ο τεράστιος όγκος ξεχασμένων παλαιών ποικιλιών, η αργή, αλλά ασταμάτητη πλέον αναγέννηση των «χαμένων» οινοποιητικών πρακτικών, η σύγχρονη προσέγγιση για την παραγωγή ρετσίνας, όλα αυτά είναι ιδιαίτερα συναρπαστικά και θεωρώ πως είναι μεγάλη μου τιμή που τα παρακολουθώ από τόσο κοντά.

— Ποια είναι η θέση των ελληνικών οίνων στη δυτική Ευρώπη;

Χα... Ας το προσεγγίσουμε από τρεις πλευρές. Καταρχάς, τα ελληνικά κρασιά υφίστανται τα δεινά της κακής φήμης που τα συνόδευε πριν από 30 χρόνια. Οι ταβέρνες στις τουριστικές περιοχές πρέπει να θεωρηθούν υπεύθυνες για το ότι σερβίρουν πάρα πολύ κακό κρασί σε «αδαείς» τουρίστες. Στη συνέχεια, υπάρχει το ζήτημα των πληροφοριών για τα ελληνικά κρασιά, που δεν διαχέονται επαρκώς στη δυτική Ευρώπη. Δεν υπάρχει τμήμα παγκόσμιας προώθησης των ελληνικών οίνων κι έτσι συχνά η διαφήμισή τους επαφίεται σε μεμονωμένες πρωτοβουλίες ιδιωτών, όπως εγώ, που γράφουν, προτείνουν και υποδεικνύουν μακροπρόθεσμα προγράμματα προώθησης για να περάσει το μήνυμα. Εδώ, οφείλω να είμαι ειλικρινής και να πω πως ακόμα και οι ίδιοι οι οινοποιοί δεν έχουν ιδέα τι μήνυμα θέλουν να περάσουν. Συνεπώς, μεγάλο τμήμα δυνητικών πελατών παραμένει σε άγνοια. Το τρίτο, και πιο ενθαρρυντικό στοιχείο, είναι ότι το ενδιαφέρον για τα ελληνικά κρασιά αυξάνεται. Οι μη Έλληνες εισαγωγείς οίνου συχνά μου ζητούν να τους βρω ένα ελληνικό οινοποιείο που να μην έχει εξαγάγει τα κρασιά του στο Βέλγιο. Λειτουργώ κάπως σαν «προξενήτρα» μεταξύ οινοποιών και εισαγωγέων. Οι σομελιέ, επίσης, εκδηλώνουν ενδιαφέρον και είναι οι άνθρωποι-κλειδιά που καθορίζουν τις τάσεις, τι θεωρείται καινοτόμο στον κόσμο του κρασιού.

— Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας μερικές λεπτομέρειες σχετικά με το βιβλίο που γράφετε;

Θέλω να μοιραστώ την αγάπη και τις γνώσεις μου για το ελληνικό κρασί και τον ελληνικό τρόπο ζωής εν γένει με ένα μεγάλο κοινό ταξιδιωτών. Η αρχική μου ιδέα ήταν να γράψω ένα βιβλίο στα αγγλικά, αλλά δεν ήταν δυνατόν σε πρώτη φάση. Στα ταξίδια μου τα τελευταία δύο χρόνια ανακάλυψα επίσης πως οι ελληνικοί δρόμοι είναι δύσκολοι (εκτός των μεγάλων αστικών κέντρων η οδική σήμανση είναι μόνο στα ελληνικά, για παράδειγμα) και πως οι διευθύνσεις περιγράφονται με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι έχουμε συνηθίσει. Το βιβλίο μου θέλω να είναι ο ιδανικός οδηγός τσέπης με συντεταγμένες GPS και εντυπωσιακές περιγραφές, ώστε να μπορεί κάποιος μέσω αυτού να ανακαλύψει το πανέμορφο και αέναα μεταβαλλόμενο τοπίο της Ελλάδας − γιατί παντού ανακαλύπτει κανείς κρυμμένα οινοποιεία. Η σήμανση μπορεί να μην είναι σαφής, αλλά η φιλοξενία και οι εμπειρίες είναι αξέχαστες. Με το βιβλίο μου θέλω να διευκολύνω αυτές τις συναντήσεις.

2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τα σαλιγκάρια και ένα λάθος αιώνων που οφείλει να διορθωθεί

Nothing Days / Τα σαλιγκάρια και ένα λάθος αιώνων που οφείλει να διορθωθεί

Από την πιο αρχαία καλλιέργεια στην ιστορία μέχρι τις γκουρμέ, ακριβές εκδοχές τους, τα σαλιγκάρια κατέληξαν από βασική τροφή να γίνουν υποτιμημένη και σπάνια, και η αφορμή για τοξικά σχόλια στα social media.
M. HULOT
Οι γεύσεις του καλοκαιριού που φυλάξαμε για το χειμώνα

Γεύση / Φρυγανισμένα, λιόκαφτα, παστά, ξιδάτα: Έτσι μένει η γεύση του καλοκαιριού

Η τέχνη της συντήρησης των τροφών πάει χιλιάδες χρόνια πίσω και έχει ακόμα λόγο ύπαρξης γιατί μεταμορφώνει τα υλικά σε κάτι άλλο. Και αυτό το «άλλο» έχει γαστρονομική και συναισθηματική αξία.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Το πρώτο ελληνικό ουίσκι: Όταν μια παρέα φίλων εμφιάλωσε το όνειρό της

Radio Lifo / Aυτό είναι το πρώτο ελληνικό ουίσκι

Μια ομάδα εννέα φίλων, χωρίς καμία επαγγελματική σχέση με την ποτοποιία, κατάφερε με πείσμα και πολλή αγάπη για το ουίσκι να δημιουργήσει το πρώτο ελληνικό single malt whisky. Δύο από αυτούς, ο Γιάννης Χριστοφορίδης και ο Ντίνος Οικονομόπουλος, μιλούν στη Μερόπη Κοκκίνη γι' αυτό το «ταξίδι» από το κριθάρι και το νερό του Ταΰγετου μέχρι τα βαρέλια vinsanto και τις αμέτρητες δυσκολίες.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ
«Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Το κρασί με απλά λόγια / «Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Πώς κύλησε ο φετινός τρύγος σε διαφορετικές γωνιές του κόσμου; Από τον βορρά ως τον νότο της Ελλάδας, αλλά και σε εμβληματικές περιοχές όπως το Μπορντώ, η Βουργουνδία και η Μεντόζα, οι Έλληνες οινολόγοι καταθέτουν την εμπειρία τους και μιλούν για τις προκλήσεις που φέρνει η κλιματική αλλαγή.
THE LIFO TEAM
Το Χάνι της Ρέρεσης είναι ένα από τα τελευταία της Ελλάδας

Γεύση / Παγόνια, αντίκες και μαγειρευτά σε ένα χάνι που αντέχει στον χρόνο

Το Χάνι της Ρέρεσης, ένα από τα τελευταία της Ελλάδας, παραμένει ανοιχτό για ταξιδιώτες και ντόπιους, με την κυρία Νίτσα να κρατά ζωντανή την παράδοση της φιλοξενίας σε ένα μαγειρείο που θυμίζει λαογραφικό μουσείο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
47’ στο Hygge με την Anne Meurling

Γεύση / Hygge: Ένας φούρνος που μυρίζει θαλπωρή στην Ιπποκράτους

Με νοσταλγία για τις συνταγές της πατρίδας της, μια Σουηδέζα φτιάχνει ψωμί, γλυκά, αέρινο βούτυρο και άψογη μηλόπιτα, δημιουργώντας ατμόσφαιρα βόρειας Ευρώπης - μόλις δυο βήματα από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
M. HULOT
«Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Θρυλικά Μπαρ / «Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Ξέρετε πολλές τσαγερί που να έχουν εξελιχθεί σε ολοήμερα στέκια, να έχουν μισθώσει λεωφορεία για να δουν οι θαμώνες τους μια έκθεση σε άλλον νομό ή να βγάζουν μια βάρκα γεμάτη με μελομακάρονα για κέρασμα στον δρόμο; Και όμως, αυτό το μέρος υπάρχει και έχει ξενυχτήσει γενιές στο λιμάνι των Χανίων.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

Γεύση / Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

«Όπου υπάρχουν συκιές, λίγο πιο πέρα αρχίζουν τα βότσαλα και μετά η Μεσόγειος και μετά το χταπόδι. Και κάπου, σ’ ένα πανηγυρικό τραπέζι, συναντώνται το χταπόδι και τα σύκα. Μαγειρεμένο το χταπόδι, μαγειρεμένα και τα λιόκαφτα, ξερά σύκα».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια
Η αλήθεια είναι ότι έχει δίκιο σε πολλά από αυτά που γράφει. Υπάρχει πρώτα δυσπιστία, αλλά τα καλά προϊόντα πάντα βρίσκουν χώρο στα ράφια καλών μαγαζιών. Η αγορά του Βελγίου και του Λουξεμβούργου είναι αρκετά κορεσμένη. Τα ελληνικά άσπρα κρασιά είναι γενικά ακριβά σε σχέση με τα κόκκινα, των οποίων οι τιμές μπορούν να είναι ανταγωνιστικές (άν προστεθεί και ο φόρος για τα συσκευασμένα = πάνω από 1 ευρώ ανά λίτρο + 21% ΦΠΑ). Ακόμη δεν υπάρχει διαβάθμιση των millésime ώστε να υπάρχει και το ενδιαφέρον για εμπορική παλαίωση από κάβες και καλά εστιατώρια.
Μήπως η …(τι να γράψω) …αγορανομία θα έπρεπε να δώσει μεγαλύτερη προσοχή σ’ αυτό το:«..Καταρχάς, τα ελληνικά κρασιά υφίστανται τα δεινά της κακής φήμης που τα συνόδευε πριν από 30 χρόνια. Οι ταβέρνες στις τουριστικές περιοχές πρέπει να θεωρηθούν υπεύθυνες για το ότι σερβίρουν πάρα πολύ κακό κρασί σε «αδαείς» τουρίστες..»;Είπαμε «ναι στο ελεύθερο εμπόριο» αλλά μέχρι κάποιο σημείο. Σωστά;