Επίσκεψη για τρύγο στο οινοποιείο Τετράμυθος: Από τις πλαγιές του Χελμού στις γωνιές του πλανήτη

Επίσκεψη για τρύγο στο οινοποιείο Τετράμυθος: Από τις πλαγιές του Χελμού στις γωνιές του πλανήτη Facebook Twitter
Το καλαίσθητο Οινοποιείο Τετράμυθος υποδέχεται 12.000 επισκέπτες τον χρόνο και λειτουργεί επί 12 μήνες.
0

Υπάρχουν φορές που αληθινά πιστεύω ότι σ' αυτήν τη μικρή χώρα γίνεται αθόρυβα σημαντική δουλειά σε κάποιους κλάδους της οικονομίας. Τονίζω το «αθόρυβα», διότι ουσία έχει το αποτέλεσμα όχι οι διθύραμβοι. Και η ουσία είναι πως το ελληνικό κρασί βρίσκεται παντού στον πλανήτη με όχημα την αυθεντικότητα.

Επισκεφθήκαμε εν μέσω τρύγου το Οινοποιείο Τετράμυθος στο Άνω Διακοφτό Αχαΐας, μια περιοχή που είχε πληγεί ανελέητα από τις πυρκαγιές το 2007. Με υποδέχτηκε ο καλός οινολόγος Παναγιώτης Παπαγιαννόπουλος, που μαζί με τους αδελφούς Σπανού ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του '90 την παραγωγή κρασιών. Ξεκάθαρος προσανατολισμός σε βιολογική καλλιέργεια, ήπια οινοποίηση και ανάδειξη τοπικών ποικιλιών. Η κατασκευή του οινοποιείου ολοκληρώνεται το 2004 και καταστρέφεται ολοσχερώς στις 27 Ιουλίου 2007 από τις πυρκαγιές. Ξανά από την αρχή, με υπομονή και επιμονή, σήμερα παράγουν 180.000 φιάλες, με το 81% της παραγωγής να εξάγεται! Η επαρχία του Κεμπέκ στον Καναδά απορροφά τη μεγαλύτερη ποσότητα των εξαγωγών. Εκτός των κλασικών αγορών, ροδίτη πίνουν στη Βραζιλία και ρετσίνα στην Ιαπωνία. Και ας αναλογιστούμε ότι πριν από 15 χρόνια η ετήσια παραγωγή έφτανε μόλις τις 12.000 φιάλες.


Το οινοποιείο πήρε το όνομά του από το τοπωνύμιο Τετράμυθος, που με τη σειρά του προέρχεται από ένα είδος άγριας αχλαδιάς, της οποίας το όνομα είναι Τετράμυθος και δέντρα της υπάρχουν παντού στην περιοχή. Οι αμπελώνες −ιδιόκτητοι στη συντριπτική τους πλειονότητα− ξεκινούν από υψόμετρο 650 μέτρων και φτάνουν στα 1.050. Ανάμεσα στον ροδίτη, το μοσχάτο, τη μαλαγουζιά και τη Μαυροδάφνη καλλιεργούνται και κοσμοπολίτικες ποικιλίες. Παράλληλα, σημαντική είναι η συνεισφορά στη βιοποικιλότητα με τη διάσωση τοπικών ποικιλιών, όπως το μαύρο καλαβρυτινό και ο αγριπιώτης. Το 2005 πρωτοκυκλοφόρησε στην αγορά το μαύρο καλαβρυτινό. Ωριμάζει σε ξύλινες δεξαμενές, έχει ζωντανό ρουμπινί χρώμα, βοτανικό χαρακτήρα και βελούδινες τανίνες. Πρόκειται για ένα φινετσάτο ερυθρό, ιδανικό για το τραπέζι μας όλο τον χρόνο.


Ο αγριπιώτης δεν κυκλοφορεί ακόμα, μια και η συνολική παραγωγή είναι 250 κιλά από διάσπαρτα κλήματα σε 9 διαφορετικά αμπέλια, ηλικίας τουλάχιστον 45 ετών. Είχαμε την τύχη να δοκιμάσουμε αυτό το πειραματικό, άκρως γαστρονομικό κρασί, που δείχνει να έχει ενδιαφέρον. Ο Παναγιώτης πιστεύει στην αυθεντική έκφραση του μικροκλίματος της περιοχής και στον ιδιαίτερο χαρακτήρα των τοπικών ποικιλιών. Αυτοί οι δύο παράγοντες, όπως και η επιλογή ποιοτικών σταφυλιών από βιολογικής καλλιέργειας αμπέλια και η ήπια οινοποίηση παράγουν κρασιά με αυθεντικότητα.

Το καλαίσθητο Οινοποιείο Τετράμυθος υποδέχεται 12.000 επισκέπτες τον χρόνο και λειτουργεί επί 12 μήνες. Απέχει μόλις 8 χιλιόμετρα από την εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών (έξοδος 20, Διακοπτό/Καλάβρυτα) και αξίζει να το επισκεφθείτε.

Περισσότερα στο www.tetramythoswines.com.

Επίσκεψη για τρύγο στο οινοποιείο Τετράμυθος: Από τις πλαγιές του Χελμού στις γωνιές του πλανήτη Facebook Twitter
Η επαρχία του Κεμπέκ στον Καναδά απορροφά τη μεγαλύτερη ποσότητα των εξαγωγών. Εκτός των κλασικών αγορών, ροδίτη πίνουν στη Βραζιλία και ρετσίνα στην Ιαπωνία.
Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τι κρασί πίνουν οι Αθηναίοι και -κυρίως- από πού; 8 κάβες για απαιτητικούς

Γεύση / Τι κρασί πίνουν οι Αθηναίοι και -κυρίως- από πού; 8 κάβες για απαιτητικούς

Μερικές πραγματικά ενημερωμένες wine & spirits στην Αθήνα που πασχίζουν για τη μαγεία της σύνθεσης και τη μέθεξη μέσα από ποικιλίες, μπουκάλια και οινικές επιλογές που αξίζουν
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΜΑΝΗΣ
Κρασιά Λυραράκη: σε ένα από τα καλύτερα οινοποιεία της Κρήτης

Γεύση / Κρασιά Λυραράκη: σε ένα από τα καλύτερα οινοποιεία της Κρήτης

Μια συνομιλία με τον Γιώργο Λυραράκη, για το Ασύρτικο και τη Μαυροδάφνη, τα σταφύλια στους πρόποδες του Ψηλορείτη και τα μικροκλίματα της Κρήτης που μπορούν να δώσουν εκπληκτικά αποτελέσματα
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΜΑΝΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Γλυκιά Σύρος: Ζαχαροπλάστες, συνταγές και μνήμες από το παρελθόν της Ερμούπολης

Γεύση / Γλυκιά Σύρος: Παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και συνταγές από την Ερμούπολη

Αμυγδαλωτά, χαλβαδόπιτες, νουγκατίνες, σφολιάτσες και πολλά ακόμη παραδοσιακά γλυκά, μαζί με μια ιστορία 200 χρόνων, αναδεικνύουν την Ερμούπολη σε βασίλισσα της ζαχαροπλαστικής.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Η Ταβέρνα «Πλάτων» στο Βούπερταλ

Γεύση / «Kάθε φορά που μυρίζω ούζο, θυμάμαι την ταβέρνα Πλάτων στο Βούπερταλ»

Ο Παύλος και η Ελένη, μετανάστες στη Γερμανία, δημιούργησαν μια αυθεντική ελληνική ταβέρνα, που εδώ και τρεις δεκαετίες σερβίρει απλά αλλά πεντανόστιμα πιάτα και είναι διάσημη για τον λεπτοκομμένο χειροποίητο γύρο της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η αγκινάρα

Γεύση / «Ο καλύτερος μεζές είναι η κεφαλή της άγριας αγκινάρας»

Χοιρινό με αγκιναρόφυλλα κοκκινιστά στη Σητεία, κεφαλές αγκινάρας γεμιστές με ρύζι στην Κάσο και αγκινάρες-μουσακά στην Άνδρο: η αγκινάρα δίνει τόσο πολλά τη στιγμή που διεκδικεί μόνο το ελάχιστο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Aspasia: Πώς η Σταυριανή Ζερβακάκου έστησε ένα εστιατόριο-προορισμό

Γεύση / Aspasia: Ένα εστιατόριο που ανταμείβει κάθε στροφή του δρόμου προς τη Μάνη

Στο απόγειο της φήμης της, η Σταυριανή Ζερβακάκου αποφάσισε να επιστρέψει σε έναν τραχύ τόπο και να στήσει ένα εστιατόριο-προορισμό σε έναν μικρό ορεινό οικισμό, αξιοποιώντας στην κουζίνα της όσα άγρια της δίνει το μέρος.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Η άνοιξη και το καλοκαίρι της ρίγανης

Γεύση / H ρίγανη που δίνει γεύση στα καλοκαίρια μας

Είναι το πιο δημοφιλές μυριστικό της Aνατολικής Μεσογείου και δίνει ιδέες για μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά καλοκαιρινά εδέσματα, όπως η ριγανάδα, ο ντάκος, η χωριάτικη σαλάτα και οι ριγανάτες σαρδέλες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ