«Οι Παλαιστίνιοι σήμερα δεν αντιστέκονται μόνο στις πολιτικές που επιδιώκουν την εξόντωσή τους αλλά και στην κατάρρευση της ίδιας της έννοιας του δικαίου. Συνεχίζοντας να υπάρχουν, διατηρώντας τη γη, τη μνήμη, τη γλώσσα, τους οικογενειακούς τους δεσμούς, υπερασπίζονται ακριβώς τις αξίες που το διεθνές δίκαιο προορίζεται να προστατεύει…». Η Παλαιστίνη, η Γάζα, τα εγκλήματα πολέμου, το «sumud» ως φιλοσοφία και στάση ζωής, ο προσωπικός της αγώνας και φυσικά αυτός του σκληρά δοκιμαζόμενου λαού της, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο που συχνά έχει δυο μέτρα και δυο σταθμά –«ένα δίκαιο που δεν θα μας σώσει αν δεν αγωνιστούμε γι’ αυτό»− ήταν ανάμεσα στα όσα συζητήσαμε.
Η Dr. Jallad, διευθύντρια του Κέντρου Μελετών Παλαιστινιακής Γης και επίκουρη καθηγήτρια Διεθνούς Δικαίου στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού, σκιαγράφησε επίσης το δικό της όραμα για μια ελεύθερη Παλαιστίνη που «δεν αφορά μόνο τον τερματισμό της κατοχής, αφορά επίσης τον μετασχηματισμό της κοινωνίας και του εαυτού μας, κι αυτό πρέπει να συμβεί από μέσα». Πιστεύει, παρά ταύτα, ότι μπορεί να υπάρξει συμφιλίωση και συνύπαρξη Ισραηλινών και Παλαιστινίων, φτάνει να έχει καταρχάς εξασφαλιστεί η ύπαρξη των δεύτερων απέναντι στις γενοκτονικές πολιτικές των πρώτων, και με γνώμονα την αλήθεια, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Εκείνο που ονειρεύεται, καθώς λέει, είναι «ένα σπίτι που θα είναι μόνιμο. Έναν ουρανό χωρίς πυραύλους και drones. Μια ζωή χωρίς φόβο. Ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν».
«"Sumud" στα αραβικά σημαίνει σταθερότητα, αλλά δεν έχει παθητική έννοια. Είναι μια καθημερινή εξέγερση. Είναι οι οικογένειες που παραμένουν στα σπίτια τους παρά τις εντολές έξωσης, οι δάσκαλοι που κάνουν μάθημα στα ερείπια του σχολείου τους, οι αγρότες που συνεχίζουν να καλλιεργούν το χωράφι τους παρότι δέχονται επιθέσεις».
― Η ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα, με τα συνεχιζόμενα χτυπήματα του IDF κατά αμάχων, εξελίσσεται σε μια τραγωδία χωρίς προηγούμενο. Σε ποιες άμεσες ενέργειες θα πρέπει, πιστεύετε, να προβεί η διεθνής κοινότητα;
Να πούμε καταρχάς ότι η ανθρωπιστική αυτή κρίση δεν είναι αποτέλεσμα φυσικής καταστροφής, είναι ανθρωπογενής και συντηρείται μέσω συγκεκριμένων πολιτικών. Αυτό που χρειαζόμαστε από τα άλλα κράτη δεν είναι περισσότερες υποσχέσεις βοήθειας αλλά να αποσυρθούν από τις διμερείς και όσες άλλες διακρατικές συμφωνίες προστατεύουν το Ισραήλ από τις συνέπειες των πράξεών του. Οι εμπορικές συναλλαγές με την Ε.Ε., η στρατιωτική συνεργασία και τα διπλωματικά προνόμια έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον όπου οι σφαγές αμάχων ουσιαστικά επιβραβεύονται. Το πάγωμα της συμμετοχής του Ισραήλ σε διεθνείς οργανισμούς πρέπει να θεωρηθεί ως ένα εργαλείο απόδοσης δικαιοσύνης. Δεν υπάρχει κανένα ηθικό πλεονέκτημα που να επιτρέπει σε ένα κράτος να διαπράττει τη μία φρικαλεότητα μετά την άλλη χωρίς να υφίσταται καμία διεθνή κύρωση. Το Ισραήλ μπλοκάρει την ανθρωπιστική βοήθεια προς τη Γάζα, ή εκμεταλλεύεται κάποια κομμάτια της ώστε να φανεί συνεργάσιμο, με αποτέλεσμα να εντείνονται οι συνθήκες λιμού για τον πληθυσμό.
― Πιστεύετε ότι πρωτοβουλίες όπως το Freedom Flotilla και το March to Gaza πέτυχαν τους στόχους τους;
Οι πρωτοβουλίες αυτές αποσκοπούσαν στο να σπάσουν τη σιωπή γύρω από το έγκλημα που συντελείται στη Γάζα. Ήταν πράξεις αντίστασης απέναντι σε μια γενοκτονική στρατιωτική μηχανή. Αψήφησαν τα σύνορα, έφεραν κοντά ανθρώπους από κάθε γωνιά του κόσμου και κατέρριψαν την ψευδαίσθηση ότι οι Παλαιστίνιοι είναι απομονωμένοι και ξεχασμένοι. Ήταν από τις ευγενέστερες εκφράσεις της παγκόσμιας συλλογικής συνείδησης, όχι επειδή θα μοίραζαν τρόφιμα και φάρμακα, αλλά επειδή έδωσαν θάρρος. Δημιούργησαν ρωγμές στο τείχος της σιωπής και της συνενοχής, και οι ρωγμές αυτές έχουν σημασία.
― Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα για την έννοια του «sumud», στην οποία έχετε αναφερθεί και δημόσια;
«Sumud» στα αραβικά σημαίνει σταθερότητα, αλλά δεν έχει παθητική έννοια. Είναι μια καθημερινή εξέγερση. Είναι οι οικογένειες που παραμένουν στα σπίτια τους παρά τις εντολές έξωσης, οι δάσκαλοι που κάνουν μάθημα στα ερείπια του σχολείου τους, οι αγρότες που συνεχίζουν να καλλιεργούν το χωράφι τους παρότι δέχονται επιθέσεις. Η Πρωτοβουλία Sumud που συμμετείχε στο March to Gaza βασίζεται σε αυτή την αρχή. Δημιουργεί πλατφόρμες συνεργασίας μέσω πρωτοβουλιών όπως οι υπηρεσίες νομικής βοήθειας, η οργάνωση των γυναικών και η εκπαίδευση των νέων. Με αυτόν τον τρόπο, το sumud γίνεται όχι απλώς μια φιλοσοφία, αλλά μια υποδομή συλλογικής αντίστασης η οποία δεν αφορά μόνο την Παλαιστίνη αλλά έναν ολόκληρο κόσμο που διαμορφώνεται ολοένα περισσότερο από τον εκτοπισμό, την εξάλειψη και τον κατακερματισμό. Το sumud γίνεται μια γλώσσα, ένας τρόπος να φανταστεί κανείς τη δικαιοσύνη ακόμη και όταν οι θεσμοί καταρρέουν. Παγκοσμιοποιεί το ζήτημα της Παλαιστίνης, μετατρέποντας τις τοπικές μας αντιστάσεις σε ένα οικουμενικό πολιτικό όραμα.
― Ως η πρώτη αραβικής καταγωγής γυναίκα που απέκτησε διδακτορικό (JSD) από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Κολούμπια, ποιες προκλήσεις αντιμετωπίσατε;
Ήμουν πράγματι η πρώτη κι ένας στενός μου φίλος κάποτε αστειεύτηκε: «Μπορεί να είσαι και η τελευταία!». Αυτό το αστείο ενέχει, ομολογουμένως, μιαν αλήθεια. Αλλά το ότι είμαι η πρώτη αραβικής καταγωγής γυναίκα που απέκτησε αυτό το πτυχίο δεν με κάνει περήφανη, καθώς είναι μια ένδειξη για το πόσες πόρτες παραμένουν κλειστές για γυναίκες σαν εμένα αλλά και για το πόσο σπάνιο παραμένει για τα παλαιστινιακής καταγωγής άτομα το να τους επιτραπεί η είσοδος σε τέτοιους χώρους. Αυτή είναι μια αποτυχία των εκπαιδευτικών συστημάτων που ισχυρίζονται ότι δεν εφαρμόζουν αποκλεισμούς, πλην όμως τους συντηρούν κανονικά.
Μου απονεμήθηκαν οι υψηλότερες ακαδημαϊκές διακρίσεις που έδωσε ποτέ η Νομική Σχολή του Κολούμπια, ενώ όμως με τιμούσαν στη Νέα Υόρκη, ολόκληρα χωριά στην Παλαιστίνη καταστρέφονταν. Ολόκληρες κοινότητες που θα μπορούσαν να έχουν αναθρέψει την επόμενη γενιά επιστημόνων εξαφανίζονταν. Χρειάζεται ένα σπίτι για να μεγαλώσεις ένα παιδί. Αλλά τι χρειάζεται για να «μεγαλώσει» ένας επιστήμονας; Ένας δάσκαλος; Ένας γιατρός; Στην Παλαιστίνη έχουμε χάσει πάρα πολλούς. Έχουμε χάσει ακόμα και τους ανθρώπους που θα ξανάχτιζαν το σύστημα υγείας, την εκπαίδευση, την απονομή δικαιοσύνης. Οι περισσότεροι έχουν σκοτωθεί, εκτοπιστεί ή φιμωθεί. Δεν μπορώ, επομένως, να μιλήσω για την εκπαίδευσή μου χωρίς να αναφερθώ στο κόστος της. Όχι για μένα, αλλά για τον λαό μου. Και δεν μπορώ να μιλήσω για τη φοίτησή μου στα ακαδημαϊκά ιδρύματα χωρίς να πω πόσο βαθιά αντιστέκονται σε φωνές σαν τη δική μου.
Από μένα περίμεναν να αναλύω, όχι να κατηγορώ. Να θεωρητικοποιώ, όχι να κατονομάζω τις αυθαιρεσίες της εξουσίας. Να ασκώ κριτική με έναν τρόπο που δεν θα έκανε κανέναν να νιώσει άβολα. Εκείνο που με κράτησε προσγειωμένη ήταν η γνώση ότι ήμουν εκεί όχι μόνο για να πετύχω ατομικά, αλλά και για να βγάλω μερικά πράγματα προς τα έξω. Η παρουσία μου στο πανεπιστήμιο δεν σχετιζόταν με την ορατότητα αλλά με την ευθύνη. Τώρα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ να ανοίξουμε πόρτες για τους Παλαιστίνιους. Να επενδύσουμε στους στοχαστές, στους συγγραφείς, στους οικοδόμους, στους φροντιστές, γυναίκες και άντρες. Όχι επειδή η επιτυχία στα Δυτικά ιδρύματα καθορίζει την αξία μας, αλλά επειδή χρειαζόμαστε όλους τους ανθρώπους μας γερούς και καλά καταρτισμένους ώστε να ξαναχτίσουμε τη γη και τη ζωή μας.
― Πώς διαμόρφωσε η παλαιστινιακή σας ταυτότητα την προσέγγισή σας στο διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Θα έλεγα ότι η Παλαιστίνη είναι το κατεξοχήν κριτήριο για την αξιοπιστία του διεθνούς δικαίου. Η δυσχερής θέση του παλαιστινιακού λαού έχει αποκαλύψει, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη περίπτωση, το χάσμα μεταξύ των όσων το δίκαιο ισχυρίζεται ότι κάνει και των όσων πραγματικά προστατεύει. Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες υπήρχαν πριν από τη Διεθνή Σύμβαση για τους Πρόσφυγες. Η δική μας εμπειρία της απώλειας και της εξορίας προϋπήρχε πολλών από τα νομικά εργαλεία που καθορίζουν το σύγχρονο καθεστώς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μεγάλωσα, ξέρετε, στην Παλαιστίνη σε συνθήκες πολέμου και εξέγερσης. Βίωσα την ταραχή, τη στέρηση και τον φόβο. Η εκπαίδευσή μου παρεμποδιζόταν διαρκώς από σημεία ελέγχου, απαγορεύσεις κυκλοφορίας και πολιτική βία. Στα χαρτιά υποτίθεται ότι ήμουν προστατευμένη. Στην πραγματικότητα όμως αντιμετώπιζα στοχοποίηση, περιορισμούς και αρνήσεις. Αυτή η αντίφαση με διαμόρφωσε και η πρώτη μου ενστικτώδης αντίδραση δεν ήταν να απορρίψω τον νόμο, αλλά να ψάξω μέσα σε αυτόν για λύσεις. Ήθελα να καταλάβω γιατί ο νόμος είναι απογοητευτικός για τους Παλαιστίνιους και πώς θα μπορούσαμε να τον χρησιμοποιήσουμε ή να τον αναμορφώσουμε έτσι ώστε να συμπεριλάβει όσους αφήνει στο περιθώριο. Η παλαιστινιακή μου ταυτότητα και η νομική μου ιδιότητα αλληλοσυμπληρώνονται. Η μία με διαφώτισε ώστε να δω τι δεν μπορεί να διορθώσει ο νόμος. Η άλλη μού έδωσε τα εργαλεία για να προσπαθήσω. Οι Παλαιστίνιοι σήμερα δεν αντιστέκονται μόνο στις πολιτικές που επιδιώκουν την εξόντωσή τους αλλά και στην κατάρρευση της ίδιας της έννοιας του δικαίου. Συνεχίζοντας να υπάρχουν, διατηρώντας τη γη, τη μνήμη, τη γλώσσα, τους οικογενειακούς τους δεσμούς, υπερασπίζονται ακριβώς τις αξίες που το διεθνές δίκαιο προορίζεται να προστατεύει. Ο αγώνας μας δεν είναι παράνομος αλλά ένα ξεκάθαρο τεστ για το αν ο νόμος μπορεί ακόμα να έχει ηθικό βάρος.
― Ως νομικός, ποιοι είναι, πιστεύετε, οι μεγαλύτεροι περιορισμοί του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν;
Ο μεγαλύτερος περιορισμός δεν είναι η απουσία νόμου. Είναι η άρνηση της εφαρμογής του. Το διεθνές νομικό πλαίσιο δεν έχει διαλυθεί. Παρακάμπτεται όμως, συχνά εκ προθέσεως. Ισχυρά κράτη και θεσμοί έχουν μάθει πώς να εξουδετερώνουν το διεθνές δίκαιο μέσω διμερών και άλλων ρυθμίσεων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα εφαρμόζονται επιλεκτικά, ανάλογα με την ταυτότητα του θύματος και τα συμφέροντα του παραβάτη. Στην Παλαιστίνη δεν μας λείπει η νομική τεκμηρίωση. Δεν μας λείπουν τα αποδεικτικά στοιχεία. Δεν μας λείπουν καν τα νομικά μέσα. Αυτό που μας λείπει είναι η πολιτική βούληση. Γι’ αυτό λέω ότι η αποτυχία δεν είναι τεχνική − είναι δομική. Τα ίδια διεθνή νομικά εργαλεία που προστατεύουν άλλους λαούς απογοητεύουν συστηματικά τους Παλαιστίνιους. Αυτή η επιλεκτική εφαρμογή δεν είναι τυχαία. Αντανακλά την αρχιτεκτονική της ατιμωρησίας. Για να το αντιμετωπίσουμε αυτό, πρέπει να αλλάξουμε τη συζήτηση. Χρειάζεται να παγώσουμε τα θεσμικά προνόμια του ισχυρού και να αμφισβητήσουμε τις ιδιοτελείς νομικές εξαιρέσεις. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το διεθνές δίκαιο όχι ως ένα δεδομένο σύνολο κανόνων, αλλά ως ένα αμφισβητούμενο πεδίο το οποίο πρέπει να διεκδικηθεί από εκείνους που συνεχίζει να εγκαταλείπει. Το δίκαιο δεν θα μας σώσει αν δεν αγωνιστούμε γι’ αυτό. Πράγμα που σημαίνει να κατονομάσουμε τις αποτυχίες του, να εκθέσουμε τα δυο μέτρα και σταθμά του και να μην επιτρέψουμε να χρησιμοποιείται η γλώσσα του στην υπηρεσία της κυριαρχίας. Ακόμα όμως και όταν τα διεθνή φόρουμ μπλοκάρονται, δεν είμαστε ανίσχυροι. Δημιουργούμε εναλλακτικούς χώρους δρώντας έξω από τα πλαίσια. Καταγράφουμε και διατηρούμε τη μνήμη. Αφηγούμαστε τις ιστορίες μας μέσω ταινιών, βιβλίων και προφορικής ιστορίας.
― Θα μπορούσε η αυξημένη συμμετοχή των γυναικών στην απονομή της δικαιοσύνης και γενικότερα στον δημόσιο βίο να συμβάλει σε μια κοινωνική αλλαγή μέσα στα ίδια τα Παλαιστινιακά Εδάφη και τη Γάζα;
Φυσικά. Οι γυναίκες δεν επηρεάζουν μόνο την απόδοση της δικαιοσύνης. Επαναπροσδιορίζουν τι σημαίνει να υπηρετείς τη δικαιοσύνη όντας υπό κατοχή. Πρωτοστατούν στην υπεράσπιση της γης. Εκπαιδεύουν τις νεότερες γενιές. Σηκώνουν συχνά το διπλό βάρος της αντίστασης στην αποικιακή βία και της αντίστασης στην πατριαρχία μέσα στην ίδια την κοινωνία που ζουν. Αλλά για να μιλήσουμε για μεγαλύτερη συμμετοχή των γυναικών πρέπει πρώτα να δημιουργήσουμε χώρους για να σπουδάσουν, να μιλήσουν, να ακουστούν, να ηγηθούν, να συνδιαμορφώσουν οράματα, πολιτικές και θεσμούς. Περισσότερες γυναίκες δικηγόροι, για παράδειγμα, σημαίνει περισσότεροι χώροι όπου η δικαιοσύνη συνδέεται με τη βιωμένη εμπειρία κι αυτό συμβάλλει στην αποαποικιοποίηση των δομών της δικής μας κοινωνίας. Έχω ξαναπεί ότι η απελευθέρωση δεν αφορά μόνο τον τερματισμό της κατοχής. Αφορά επίσης τον μετασχηματισμό της κοινωνίας και του εαυτού μας κι αυτό πρέπει να συμβεί από μέσα.
― Ποιες είναι οι ελπίδες σας για το μέλλον της Παλαιστίνης και πώς το φαντάζεστε;
Η ελπίδα μου είναι σιωπηλή αλλά ακλόνητη. Επιθυμώ ένα μέλλον όπου οι Παλαιστίνιοι δεν θα χρειάζεται πλέον να εξηγήσουν την ανθρωπιά τους. Όπου τα παιδιά μας θα είναι ασφαλή, η γη μας θα είναι ελεύθερη και η ιστορία μας θα τιμάται. Θέλω να αναθρέψω τον γιο μου με τις αξίες της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης και της συμπόνιας και θέλω να μεγαλώσει σε έναν κόσμο όπου αυτές οι αξίες θα είναι ακόμη σεβαστές. Είναι δύσκολο να διδάξει κανείς οικουμενικές αξίες σε ένα παιδί όταν αυτές καταστρατηγούνται τόσο φανερά, όμως εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρέπει να τις διατηρήσουμε. Θέλω μια χώρα που θα φέρει τον λαό της πίσω από την εξορία και τους προσφυγικούς καταυλισμούς, θέλω ένα μέλλον στο οποίο θα είμαστε γνωστοί όχι μόνο για το πείσμα μας να επιβιώσουμε, αλλά και για την προσφορά μας στον κόσμο. Ένα μέλλον στο οποίο θα παράγουμε περισσότερους καλλιτέχνες, επιστήμονες και διανοητές. Περισσότερους Edward Said και Mahmoud Darwish. Όχι γενιές ακρωτηριασμένων παιδιών και κατεστραμμένων χωριών. Αλλά αυτό το μέλλον πρέπει να οικοδομηθεί πάνω στη λογοδοσία. Δεν μπορεί να υπάρξει θεραπεία χωρίς δικαιοσύνη, δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον χωρίς αναγνώριση, δεν μπορεί να υπάρξει αποκατάσταση χωρίς πλήρη απολογισμό όσων έχουν γίνει. Δεν μπορούμε να δεχτούμε προσωρινές ρυθμίσεις ή ψευδεπίγραφες λύσεις που ενισχύουν μόνο τον κατακερματισμό μας, υπονομεύοντας το δίκιο μας. Δεν μπορούμε να δεχτούμε μια διπλωματική γλώσσα που αποφεύγει την πραγματικότητα της προσάρτησης, του απαρτχάιντ και του ξεριζωμού.
― Πόσο πιθανή είναι μια μελλοντική συνύπαρξη Ισραηλινών και Παλαιστινίων μετά από τόσο αίμα και τόσο μίσος;
Δεν πιστεύω ότι η συνύπαρξη αυτή είναι αδύνατη. Υπάρχουν αντίστοιχα ιστορικά παραδείγματα. Προτού, όμως, μιλήσουμε για συνύπαρξη, ενόσω μια γενοκτονία μεταδίδεται ζωντανά και η διεθνής κοινότητα αδιαφορεί, πρέπει πρώτα να μιλήσουμε για την ύπαρξη. Για ανθρώπους που έχουν φτάσει στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Για την επιβίωση μπροστά στη συστηματική εξόντωση. Η συνύπαρξη είναι ανέφικτη όταν η μία πλευρά βομβαρδίζεται, λιμοκτονεί, εκτοπίζεται, απανθρωποποιείται, «διαγράφεται». Οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν (σ.σ. από τον Ισραηλινό υπουργό Άμυνας Γιοάβ Γκαλάντ) «ανθρώπινα ζώα», στερούνται την πρόσβαση σε τροφή, νερό, μόρφωση και ελευθερία. Δεν υπάρχει κοινό μέλλον που να ξεκινά από μια τέτοια πραγματικότητα. Χωρίς αλήθεια δεν μπορεί να υπάρξει συμφιλίωση και χωρίς αξιοπρέπεια δεν μπορεί να υπάρξει συνύπαρξη. Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν οι Παλαιστίνιοι θα είναι ελεύθεροι να το επιλέξουν οι ίδιοι.
― Πιστεύετε πραγματικά ότι «η αλληλεγγύη μπορεί να νικήσει τη γενοκτονία», όπως τιτλοφορείται η συζήτηση στην οποία θα συμμετάσχετε στο 26o Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Αθήνας;
Ναι, αρκεί να πάψουμε να αντιμετωπίζουμε την αλληλεγγύη ως μια απλή χειρονομία συμπάθειας. Η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία. Είναι μια πολιτική πράξη. Είναι αναστάτωση. Είναι άρνηση. Είναι πίεση. Είναι το εμπορικό μποϊκοτάζ. Είναι το κλείσιμο των εργοστασίων όπλων. Είναι οι διαμαρτυρόμενοι φοιτητές, είναι η νομική δράση, η δημόσια αντιπαράθεση και το πάγωμα κάθε προνομίου που επιτρέπει σε αυτό το σύστημα βίας να διαιωνίζεται. Κάθε φωνή έχει σημασία. Κάθε πράξη αλληλεγγύης, όσο μικρή κι αν είναι, είναι μια ρωγμή στο τείχος της ατιμωρησίας. Το όνειρό μου για μια ελεύθερη Παλαιστίνη δεν είναι ουτοπία. Είναι ένα σπίτι που θα είναι μόνιμο. Ένας ουρανός χωρίς πυραύλους και drones. Μια ζωή χωρίς φόβο. Ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για το 26ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ εδώ.
