Τι είναι ο ετεροπεσιμισμός και πώς επηρεάζει τις νέες γυναίκες

Ο ετεροπεσιμισμός ως καταλύτης ορατότητας και η βία στο Σπίτι των Ονείρων Facebook Twitter
«Mέχρι τώρα η κοινωνία μας δεν γνώρισε ποτέ μια αγάπη που να μη βασίζεται στην ανισότητα». Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0


ΤΟ 2019 Ο ASA SERESIN, συγγραφέας και ερευνητής του οποίου το έργο επικεντρώνεται σε θέματα φύλου και σεξουαλικότητας, έγραψε ένα άρθρο για το αμερικανικό online περιοδικό «The New Inquiry» με τίτλο «On heteropessimism: Ηeterosexuality is nobody’s personal problem», συστήνοντας τον όρο «ετεροπεσιμισμός». Στο άρθρο μπορεί να βρει κανείς και τον ορισμό, όπως τον ανέφερε ο Serin: «Ο ετεροπεσιμισμός προϋποθέτει επιτελεστική, συνειδητή απόκλιση από την ετεροφυλοφιλία, που συνήθως εκφράζεται με τη μορφή λύπης, αμηχανίας ή απελπισίας».

Ο Serin εντοπίζει στη συμπεριφορά των στρέιτ ανδρών τη ρίζα του ετεροπεσιμισμού των στρέιτ γυναικών και αναλύει τον ετεροπεσιμισμό ως ψυχικό σύμπτωμα και όχι ως μια τάση που θέλει τις γυναίκες απαραιτήτως να απέχουν από τις στρέιτ σχέσεις. Αναφέρει πως πράγματι κάποιες γυναίκες όντως απέχουν από τις σχέσεις συνειδητά, εφόσον η στρέιτ κουλτούρα δεν φαίνεται να τους ταιριάζει – με αυτόν τον τρόπο η πλειονότητα αυτών των γυναικών δείχνει τη δυσαρέσκειά της.

Ο ετεροπεσιμισμός συναντάται κυρίως στις νέες γυναίκες, οι οποίες νιώθουν πως η εμπειρία των ετεροφυλοφιλικών σχέσεων έχει συγκεκριμένα δυσάρεστα χαρακτηριστικά που εντοπίζουν στους περισσότερους άνδρες. Η παραπάνω αναφορά μπορεί να αντιμετωπιστεί με δύο διαφορετικούς τρόπους: ο πρώτος έχει τις ρίζες του στο αφήγημα του «καλού παιδιού» και σύμφωνα με αυτόν οι ετεροπεσιμίστριες επιλέγουν συνειδητά ή ασυνείδητα ξανά και ξανά τους ελάχιστους μη συναισθηματικά διαθέσιμους στρέιτ άνδρες.

Το 1950, η Simone de Beauvoir, στο κεφάλαιο «It’s about time women put a new face on love» του βιβλίου Feminist Writings, αναφέρει πως «μέχρι τώρα η κοινωνία μας δεν γνώρισε ποτέ μια αγάπη που να μη βασίζεται στην ανισότητα», κάτι που σε μεγάλο βαθμό ισχύει ακόμα.

Στη δεύτερη εκδοχή, πολλές γυναίκες έχουν εσωτερικεύσει το αφήγημα που τις θέλει «άξιες της μοίρας τους», που συμπληρώνεται από τη γνωστή πλέον φράση «καλά, ρε κορίτσια, πού τους βρίσκετε αυτούς;», λες και η πλειονότητα των γυναικών αναζητάει ενεργά την υποτιθέμενη σπάνια μη συναισθηματική επικοινωνία των ανδρών. Η πατριαρχία το έχει ξεκαθαρίσει αυτό το ζήτημα άλλωστε: τα συναισθήματα και οι συζητήσεις που τα αφορούν είναι αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση, είτε αφορούν τις ίδιες τις γυναίκες είτε τους άνδρες.

Ο Nick Roberts, δημοσιογράφος της «Washington Post», αναφέρει σε άρθρο του με τίτλο «Trying to decipher a man’s mind? Now there’s a name for that» πως έχει παρατηρηθεί ότι οι γυναίκες «αφιερώνουν υπερβολικά πολύ χρόνο στην ερμηνεία των αρκετά αδιαφανών ενδείξεων της συμπεριφοράς των ανδρών με τους οποίους βγαίνουν», προσθέτοντας στη συζήτηση τον γνωστό όρο «συναισθηματική εργασία», ο οποίος ορίστηκε για πρώτη φορά από την κοινωνιολόγο Arlie Hochschild για να περιγράψει τον τρόπο που συνήθως οι γυναίκες αναγκάζονται να καταπιέζουν τα συναισθήματά τους, συχνά αφιερώνοντας πάρα πολύ χρόνο για να ερμηνεύσουν τα δικά τους συναισθήματα, ενώ τα λογοκρίνουν και παράλληλα ερμηνεύουν και τα συναισθήματα των άλλων. Ταυτόχρονα, επιχειρούν να καθορίσουν ποια είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να κάνουν δύσκολες συναισθηματικές συζητήσεις.

Ο ετεροπεσιμισμός καταγράφει αυτή την αόρατη ανισότητα: οι γυναίκες επιχειρούν να γίνουν ειδικές σε θέματα ψυχολογίας προκειμένου να ερμηνεύσουν και συνεπώς να διευκολύνουν τη σχέση τους, ενώ συχνά οι άνδρες δυσκολεύονται να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους. Μάλιστα, ο Ronald F. Levant, ψυχολόγος, καθηγητής και πρώην πρόεδρος της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας (American Psychological Association-APA), έκανε λόγο για την αλεξιθυμία ως μια «κανονιστική συνθήκη των ανδρών».

Μάλιστα η μελέτη του Levant το 2012 διαπίστωσε ότι η αλεξιθυμία στους άνδρες συσχετίστηκε με υψηλότερα ποσοστά φόβου για την οικειότητα και χαμηλότερα ποσοστά ικανοποίησης από τη σχέση τους και την ποιότητα επικοινωνίας σε αυτήν. Η έρευνα, με ψυχαναλυτική διάθεση, αναφέρει: «Αν ένα αγόρι ουσιαστικά τιμωρηθεί επειδή έδειξε στοργή ή κλάψει, στο μέλλον δεν θα επιτρέψει την εξωτερίκευση αυτού του συναισθήματος».

Η Sara Ahmed, ακαδημαϊκός ειδική στη φεμινιστική θεωρία, ορίζει στο βιβλίο της «Complaint!» (2021) το παράπονο ως έκφραση δυσαρέσκειας για μια κατάσταση. Κατά την άποψή της τα παράπονα, επειδή αφορούν καταστάσεις τις οποίες βιώνουμε, μπορούν επίσης να αποκαλύψουν πώς το παρόν αντιμετωπίζει προβλήματα από το παρελθόν.

Περαιτέρω, η Ellie Anderson, καθηγήτρια στο Pomona College της Καλιφόρνια, αναφέρει ότι μια στάση όπως ο ετεροπεσιμισμός μπορεί να δράσει καταλυτικά ώστε να κάνει ορατή μια κατάσταση – ενώ σήμερα ίσως φαίνεται εξοργιστική ως διαδικασία, είναι απαραίτητη ώστε να θεσπιστούν νέες πρακτικές που θα αποβούν χρήσιμες στο μέλλον. Μάλιστα, η Ahmed σημειώνει επίσης ότι ο ετεροπεσιμισμός «δεν είναι μόνο ένα συναίσθημα ή μια στάση. Είναι μια πολιτική δράση» εντός της στρέιτ κουλτούρας, στην οποία τα φύλα έχουν τους γνωστούς ρόλους.

Από την άλλη πλευρά, ο ετεροπεσιμισμός των στρέιτ γυναικών φαίνεται να μη λαμβάνει υπόψη τη βία στις queer σχέσεις. Με λίγα λόγια, σύμφωνα με τον Αμερικανικό Συνασπισμό ενάντια στην Ενδοοικογενειακή Βία (NCADV), το 43,8% των λεσβιών και το 61,1% των αμφιφυλόφιλων γυναικών έχουν βιώσει βιασμό, σωματική βία ή/και καταδίωξη από σύντροφο κάποια στιγμή στη ζωή τους, σε αντίθεση με το 35% των ετεροφυλόφιλων γυναικών, άρα αναφορές του τύπου «τα queer ζευγάρια είναι καλύτερα ή πιο ευτυχισμένα από τα στρέιτ» δεν μπορούν να περιλαμβάνονται σε μια συζήτηση περί ετεροπεσιμισμού, μια και η βία στις queer σχέσεις είναι συχνά μη ορατή, ειδικά όταν κάποιο άτομο δεν έχει κάνει coming out ή ισχύουν άλλοι κοινωνικοί και πολιτικοί παράγοντες, όπως η άρνηση των αρχών να υπερασπιστούν κάποιο queer άτομο.

Το 1950, η Simone de Beauvoir, στο κεφάλαιο «It’s about time women put a new face on love» του βιβλίου «Feminist Writings», αναφέρει πως «μέχρι τώρα η κοινωνία μας δεν γνώρισε ποτέ μια αγάπη που να μη βασίζεται στην ανισότητα», κάτι που σε μεγάλο βαθμό ισχύει ακόμα.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Tο νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο μισογύνης της διπλανής πόρτας

Οπτική Γωνία / Ο μισογύνης της διπλανής πόρτας

Βρίσκεται παντού: Είναι το αφεντικό που θα σε καπελώσει όποτε βρει ευκαιρία, είναι ο υπεράνω πάσης υποψίας εκδηλωτικός γνωστός με τα δήθεν τυχαία παραβιαστικά αγγίγματα, είναι ο θείος που θα πει τις μάτσο ατάκες περί ανδρισμού στον τρίχρονο γιο σου.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Ρεπορτάζ / Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπητής ηθοποιού, η υπόθεση βρίσκεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ερευνάται εκ νέου. Κοντινοί της άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν ατύχημα, αλλά εγκληματική ενέργεια».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ