ΤΑ ΘΙΓΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ για την ιδεολογία και την αισθητική του Μad Clip, του τράπερ που πέθανε τρέχοντας με 150 στην παραλιακή την προηγούμενη εβδομάδα, μου θύμισαν τα σχόλια που διαβάζω συχνά κάτω από παλιά βιντεοκλίπ στο YouTube. “Τi omorfes epoxes,ti mousikares tote pou ta synaisthimata itan agna”, έχει γράψει κάποιος κάτω το «Ασανσέρ» του Βαλάντη. «Δεν μπορούσε να ’ναι έτσι η ελληνική ποπ σήμερα; Nα ’χει έτσι μια πιο ελεκτροπόπ προέκταση κι όχι αυτό το ανεκδιήγητο σκυλάδικο που βιώνουμε», σχολίασε κάποιος άλλος θεματοφύλακας της αισθητικής κάτω από το «Τι κάνω μόνη μου στο σαλόνι μου» της Δέσποινας Βανδή.
Η ψευδαίσθηση ότι κάποτε η λαϊκή mainstream κουλτούρα ήταν «καλαίσθητη» και ευγενής, ότι κάποτε ήταν «αλλιώς», «όμορφα», «αγνά» παραμένει διαχρονική. Κάποιος έγραψε «η επανάσταση σήμερα είναι αστική, οι νέοι σήμερα θέλουν κότερα και ελικόπτερα». Σωστά, επιφανειακοί οι νέοι σήμερα, απέχουν από την καλαισθησία, δεν ξαναβρέθηκαν στους μπαξέδες με την ΠΑΣΟΚάρα ‒ λίγη βάτα, λίγος Στάθης Ψάλτης, λίγη μίζα για το τριάρι με το πλακάκι στη Λούτσα και λίγο Τζόνι κόλα με λυμένη τη γραβάτα στα μπουζούκια.
Στην εποχή μου, πάλι, το λαϊκό mainstream που πούλαγε ήταν τα υψηλά ιδανικά του Γκούτσι φορέματος ή ο Θάνος Πετρέλης που οδηγούσε τζιπάρα και κερνούσε απόψε στο κλαμπ Κόκαλο στο Μπουρνάζι.
Κάποτε το ροκ εν ρολ ήταν ο διάβολος, μετά η πανκ, η ραπ, το χέβι μετάλ (τελικά δεν έγιναν σατανιστές οι φίλοι μας οι μεταλάδες αλλά μπαμπάδες με φαλάκρα, ποιος να το περίμενε;), τώρα είναι η τραπ.
Οk, προφανώς τα περισσότερα βίντεο της ελληνικής τραπ είναι ένας θαυμαστός νέος κόσμος, ικανός να τρομοκρατήσει οποιονδήποτε άνω των σαράντα. Σπίτια που θυμίζουν την έπαυλη του Σημαδεμένου του Μπράιαν Ντε Πάλμα ‒πισίνες, καγκελάκια, πολυέλαιοι, πορσελάνες-νάνοι πλαισιώνουν τον ήρωά μας που ραπάρει με φόντο τη Λαμποργκίνι στο γκαράζ. Από πίσω μια χορωδία από άλλους τράπερ που χαϊδεύουν περίστροφα, χρηματοκιβώτια και ρόλεξ, ενώ ψέλνουν για μ…νιά και κόκες, ατενίζοντας ένα χωράφι από γυναικεία οπίσθια. Λείπει μόνο η τίγρη του Τόνι Μοντάνα, αλλά δεν πειράζει, γιατί υπάρχουν τα close-ups των χορηγών: εταιρείες ακρυλικών νυχιών, άγνωστα ενεργειακά ποτά και premium βότκες.
Υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από μεσήλικες που εξιδανικεύουν το παρελθόν τους και γκρινιάζουν για τη μουσική που ακούνε οι νέοι γιατί παλιά ήταν καλύτερα, ειδικά σε μια χώρα με πολιτιστική γεροντολαγνεία, όπως η Ελλάδα;
Κάποτε το ροκ εν ρολ ήταν ο διάβολος, μετά η πανκ, η ραπ, το χέβι μέταλ (τελικά δεν έγιναν σατανιστές οι φίλοι μας οι μεταλάδες αλλά μπαμπάδες με φαλάκρα, ποιος να το περίμενε;), τώρα είναι η τραπ.
Κι όμως, υπάρχει μια βασική διαφορά με παλιότερα ‒ χάρη στο ίντερνετ, είναι πολύ πιο απλό να δεις αμέσως ποιες είναι οι τάσεις και οι μόδες στα πάντα. Κάποτε η εφηβική κουλτούρα στην Ελλάδα ήταν κάτι που συνέβαινε περίπου σε άλλο γαλαξία. Στα περιοδικά των κυριακάτικων εφημερίδων διαβάζαμε ρεπορτάζ με τίτλο «Πώς… τη βρίσκει η νεολαία; Πέντε έφηβοι μάς μιλάνε για το σεξ».
Οι «νεανικές» διαφημίσεις εννέα στις δέκα φορές ήταν αμήχανες ‒ οι «νέοι» φορούσαν πολύχρωμα ρούχα και χόρευαν με φόντο συσκευασίες χυμών και ζελέ. Σήμερα, για να δεις τι κάνουν οι έφηβοι χρειάζεσαι τρία λεπτά και μια σύνδεση στο ίντερνετ, πόσο να σοκαριστείς πια; Γιατί να πέσεις από τα σύννεφα;
Όχι ότι κερδίζει κανείς ποτέ. Εκτός από αυτούς που τρομάζουν με την ηθική λαίλαπα που έρχεται να καταβροχθίσει τη νεολαία μας, υπάρχουν πάντα κι αυτοί που νομίζουν πως αν παρακολουθήσουν τρία τραπ βίντεο, ακούσουν λίγο Λεξ και ανοίξουν έναν λογαριασμό στο ΤikΤok θα ξέρουν πώς ζουν τα σημερινά 15χρονα.
Στην πραγματικότητα, όταν είσαι στην εφηβεία δεν υπάρχει τίποτα που να περιφρονείς περισσότερο από έναν «μεγάλο» που προσπαθεί με το ζόρι να οικειοποιηθεί τη φάση σου, κάτι σαν τον αιώνιο μπάρμπα που θέλει να κάτσει εδώ, «με τη νεολαία».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
σχόλια