Οι άνθρωποι του παραπάνω

Οι άνθρωποι του παραπάνω Facebook Twitter
Έχοντας ακόμα έντονη την εικόνα από κάποιους νέους που επέζησαν από το δυστύχημα στα Τέμπη,  θα πρότεινα να σκεφτούμε ως ήρωα τον άνθρωπο που πράττει το παραπάνω.
0

Η ΛΕΞΗ «ΗΡΩΑΣ», και όλα όσα τη συνοδεύουν, μοιάζει με ρητορικό άνθος άλλων εποχών. Συνομιλώντας συνήθως με ιστορικά κατορθώματα και παλιές ιστορίες, o ήρωας φέρνει στον νου δάφνες και δόξες οικείες από επετείους και επίσημους εορτασμούς. Φυσικά εδώ και χρόνια η δημοσιογραφική γλώσσα έχει επισημάνει και τους «ήρωες της καθημερινότητας».

Οι έκρυθμες καταστάσεις της κοινωνικής ζωής χρειάζονταν κι αυτές τους/τις ξεχωριστούς/-ές άνδρες και γυναίκες που υψώνονται πάνω από τα κοινά μέτρα. Και έπειτα προκύπτουν οι κρίσεις και οι μεγάλες καταστροφές για να δούμε ήρωα τον διασώστη, τον πυροσβέστη, τους ανθρώπους της μεγάλης προσπάθειας που βαφτίζουμε «ηρωική».

Έχοντας ακόμα έντονη την εικόνα από κάποιους νέους που επέζησαν από το δυστύχημα στα Τέμπη,  θα πρότεινα να σκεφτούμε ως ήρωα τον άνθρωπο που πράττει το παραπάνω. Είναι ο άνθρωπος του περισσεύματος, αυτός που δεν διστάζει για το καλό. Με αυτή την έννοια, μπορούμε να δούμε στο ηρωικό στοιχείο την προέκταση και την ανθοφορία ενός ήθους αλληλεγγύης που προφανώς προϋπάρχει. Κάποιος/-α δρα υπερβάλλοντας για το Καλό, δίχως κατ’ ανάγκη ο ίδιος/-α να έχει κάτι το εξαιρετικό.

Ο ηρωισμός είναι εν τέλει το αντίθετο της ανεύθυνης εξουσίας ή εκείνης της ανώνυμης γραφειοκρατικής ακολουθίας όπου κρύβονται οι ευθύνες: έρχεται σαν ένα χέρι βοήθειας που δεν υπολογίζει την κόπωση και τον προσωπικό φόβο.

Λέμε συχνά πως οι κοινωνίες μας δεν πρέπει να χρειάζονται τους ήρωες για να λειτουργούν καλά, για να ζουν οι πολίτες τους αξιοπρεπώς. Σωστό είναι αυτό, όμως την ίδια στιγμή ξέρουμε καλά πως κάποια πρόσωπα θα σηκώνουν πάντα ένα άλλο (και μεγαλύτερο) βάρος. Και αυτά τα πρόσωπα είναι οι άνθρωποι της ευθύνης δίχως να έχουν, συχνά, έναν θεσμικό ρόλο ευθύνης.

Ο Ανδρέας Αλικανιώτης, που έβγαλε πολλούς συνεπιβάτες του από το κατεστραμμένο δεύτερο βαγόνι του τρένου, δεν ήταν υπάλληλος, δεν εκπροσωπούσε κάποια Αρχή (εξουσία), όπως ο περιβόητος σταθμάρχης: μοναδική του Αρχή στάθηκε η ανάγκη να βοηθήσει, να βγει έξω από τη δική του προσωπική περίπτωση.

Η μοναχική εξουσία του ήταν η επιταγή μιας συνείδησης, μια εσωτερική ώθηση για το παραπάνω. Κάπως έτσι υπάρχει ο ηρωισμός στον κόσμο μας: σαν μια παρουσία που επιμένει να ψάχνει ένα νόημα όταν οι άλλοι εγκαταλείπουν. Ο ηρωισμός είναι εν τέλει το αντίθετο της ανεύθυνης εξουσίας ή εκείνης της ανώνυμης γραφειοκρατικής ακολουθίας όπου κρύβονται οι ευθύνες: έρχεται σαν ένα χέρι βοήθειας που δεν υπολογίζει την κόπωση και τον προσωπικό φόβο.

Έχουν δίκιο προφανώς όσοι λένε πως οι κοινωνίες μας κινούνται από τις μη ηρωικές ή αντιηρωικές καταστάσεις της καθημερινής παραγωγής. Τα άτομα στις δημοκρατικές κοινωνίες έχουν κάθε δικαίωμα να μένουν στα απαραίτητα, να κάνουν δηλαδή ό,τι ακριβώς επιτάσσει η θέση τους και όχι το παραπάνω. Έτσι λειτουργεί η συμβατική κοινωνική πραγματικότητα και οι «επιβάτες» της, εμείς όλοι. Με κοινούς, χαμηλούς φωτισμούς, αναρίθμητες μικρές παρτιτούρες που συνθέτουν τη μουσική της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησής μας.

Μέσα όμως από τους κοινούς φωτισμούς που κάνουν λειτουργική τη ζωή αναδύονται εκείνες οι αποφάσεις που την κάνουν αξιοθαύμαστη. Το Καλό είναι ό,τι υπερβαίνει την απλή λειτουργικότητα, τον μηχανισμό της αυτοσυντήρησης ή τις ζυγισμένες μερίδες συνετής ευδαιμονίας του καθενός. Όχι μια φαφλατάδικη «αριστεία» που περιφρονεί τους λιγότερο ικανούς ή τους άτυχους αλλά ένα δώρο που μας κάνουν άνθρωποι σαν τον Ανδρέα Αλικανιώτη του τρένου των Τεμπών.

Ο ήρωας στις δημοκρατίες έρχεται τελικά ως αιφνίδια πιστοποίηση της αλληλεγγύης και της γενναιόψυχης συμπόνιας σε έναν κόσμο που ξαφνιάζεται πάντα όταν τις συναντά.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ