Ο Γεωργούλης, η υπεράσπιση των «δικών μας» και άλλες παγίδες

Ο Γεωργούλης, η υπεράσπιση των «δικών μας» και άλλες παγίδες Facebook Twitter
Η ιδιαιτερότητα με τον κόσμο που στηρίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι η έκδηλη δυσκολία του να αναγνωρίσει ότι ένας «δικός μας» μπορεί να μην είναι καλός και δίκαιος. Εικονογράφηση: Ατελιέ LiFO
0

ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΠΟΛΛΩΝ ανθρώπων από τη βάση των οπαδών του Αλέξη Τσίπρα για την υπόθεση Γεωργούλη αναγνωρίζει κανείς ένα πρόβλημα που δεν φαίνεται να υπάρχει στον ίδιο βαθμό στα άλλα κόμματα: ένα υπερβάλλον πάθος δικαιολόγησης και υπεράσπισης του χώρου και των ανθρώπων του λες και πρόκειται για επίθεση του συστήματος (άλλη μία).

Δεν έχω δει ανθρώπους από το ΠΑΣΟΚ να σπεύδουν να βγάλουν υπερασπιστική γραμμή για την Εύα Καϊλή ούτε νεοδημοκράτες για τον Πάτση ή τον Δημητριάδη των υποκλοπών. Οι φανατισμοί και οι ανοησίες είναι, βέβαια, πολλών λογιών και τους συναντάς παντού, στη μία ή άλλη μορφή.

Ας πούμε, πολλοί οπαδοί της κυβέρνησης σπεύδουν να δουν πίσω από κάθε αμάρτημα μεμονωμένου συριζαίου την «απάτη» ή την «αθλιότητα» της όλης αριστεράς (φτιάχνοντας απαράδεκτους ισοπεδωτικούς χυλούς). Και ενώ άλλοτε περιμένουν να δουν τι θα αποφανθεί εν ευθέτω χρόνω η Δικαιοσύνη, στην ενδεχόμενη κακοποιητική συμπεριφορά Γεωργούλη δείχνουν βεβαιότητα.

Επιτέλους, κανένας δεν καταδιώκει πια τους αριστερούς καλλιτέχνες, πολλώ δεν μάλλον ανθρώπους δίχως κανένα παρελθόν σε κινήματα και πολιτικές συγκρούσεις, όπως ο Αλέξης Γεωργούλης.

Όμως η ιδιαιτερότητα με τον κόσμο που στηρίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι η έκδηλη δυσκολία του να αναγνωρίσει ότι ένας «δικός μας» μπορεί να μην είναι καλός και δίκαιος. Μια σχεδόν μεταφυσική ταυτοτική γραμμή, μαζί με την εντύπωση ότι όλα τα συστήματα γυρίζουν γύρω από την επιθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να ξανακυβερνήσει, θέλοντας να εμποδίσουν, να αμαυρώσουν ή να συκοφαντήσουν.

Στην ουσία πρόκειται για μια θεωρία ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης που εμφανίζεται ακόμα και σε φαιδρές ιστορίες ή περιπτώσεις όπως αυτή του Αλέξη Γεωργούλη. Η ιδέα ότι κάποιος διώκει ή φοβάται την αριστερά προέρχεται από ένα παρελθόν όπου είχε έρεισμα στην πραγματικότητα και στη ζωή.

Όμως έχουν περάσει δεκαετίες από τότε και σήμερα έχουμε πια μια συμβατική και στην ουσία μη κινηματική πολιτική δύναμη η οποία μπορεί όντως να ενοχλεί ένα τμήμα των ελίτ, αλλά δεν είναι αντιπαθής (το αντίθετο) σε πολλές άλλες μερίδες του «κατεστημένου».

Όλα τα κόμματα πρέπει να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι οι σεξιστικές αθλιότητες, η ατομική διαφθορά ή ακόμα και άλλες ανήθικες συμπεριφορές και στάσεις υπάρχουν και σε δικούς τους ανθρώπους· να συμφιλιωθούν με το γεγονός πως χρειάζονται κανόνες, διαγραφές και αποπομπές. Η έννοια της συντροφικότητας ή κάποιος παραταξιακός πατριωτισμός δεν μπορεί να γίνονται ομερτά, φυλετική συνενοχή ή έντεχνη κάλυψη.

Το σοβαρότερο πρόβλημα είναι ο κόσμος της βάσης, τα κοινά που διαπαιδαγωγούνται καθημερινά σε λογικές κερκίδας. Φεμινίστριες που ψάχνουν να δικαιολογήσουν τον έναν, ενώ κατασπαράζουν τον άλλον ή, ακόμα χειρότερα, κάποιοι που αναζητούν θεωρητική δικαιολόγηση αυτής της τερατώδους ασυνέπειας, θεωρώντας, εν τέλει, πως κάθε βιαστής ή κακοποιητής πρέπει να προέρχεται από το «αντίπαλο στρατόπεδο».

Κάποτε, αυτή η μανία για ευφημισμούς και στρεψόδικα επιχειρήματα είχε πάρει το βαρύ όνομα «κομματικότητα». Είχε καθαγιαστεί στην κομμουνιστική αριστερά ως μια στάση ηθικής προσήλωσης στο κόμμα. Φαίνεται όμως πως έχει μεταβιβαστεί στο αλλοπρόσαλλο, οχλοκρατικό πατιρντί των social media. «Πρέπει να υπερασπίζουμε τους ανθρώπους μας που βάλλονται». Αυτή η φράση, φαινομενικά αθώα και για κάποιους συγκινητική, γέννησε τέρατα και ιδίως μια κακέκτυπη ιδέα πολιτικής συσπείρωσης και αντιπαράθεσης.

Μια διέξοδος από αυτή την παράδοση παραλογισμού θα ήταν να υπάρξουν ανοιχτά φωνές που θα πουν όχι στις ίδιες τις «αυθόρμητες» τάσεις του ακροατηρίου τους. Φωνές που προφανώς δεν θα υπολογίζουν το αν θα γίνουν αρεστές ή όχι, το αν θα ακουστεί πως «εξυπηρετούν το αφήγημα του αντίπαλου» ή όχι. Τα κόμματα δυσκολεύονται πολύ να χειριστούν αυτό το λεπτό ζήτημα, πόσο μάλλον που ο προεκλογικός ανταγωνισμός δεν πρέπει να διώξει ψήφους. Νομίζω περισσότερο απ’ όλους ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ας το κάνουν, όμως, όσοι/-ες δεν είναι υποψήφιοι/-ες και δεν έχουν ανάγκη να μιλούν τη γλώσσα μιας ιδεατής παραταξιακής αρμονίας. Επιτέλους, κανένας δεν καταδιώκει πια τους αριστερούς καλλιτέχνες, πολλώ δεν μάλλον ανθρώπους δίχως κανένα παρελθόν σε κινήματα και πολιτικές συγκρούσεις, όπως ο Αλέξης Γεωργούλης.

Το ζήτημα που επείγει είναι η ελευθερία της δικαιοσύνης να προχωρεί τις έρευνές της, το δικαίωμα των θυμάτων να μιλούν και να καταγγέλλουν, οι όροι της προσωπικής και δημόσιας πολιτικής ηθικής. Και επίσης, το να μη γίνονται τα συναισθήματα ένας βρόχος που πνίγει τη λογική και τη στοιχειώδη αίσθηση δικαιοσύνης και συνέπειας σε αρχές.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η καταγγελία που πάγωσε τον ΣΥΡΙΖΑ

Ρεπορτάζ / Αλέξης Γεωργούλης: Η καταγγελία που πάγωσε τον ΣΥΡΙΖΑ

«Είχε ακουστεί μια αόριστη φήμη, ένα κουτσομπολιό, τίποτα συγκεκριμένο» λέει στην LiFO o Δημήτρης Παπαδημούλης, που κάλεσε τον Αλέξη Γεωργούλη για εξηγήσεις και εκείνος του το διέψευσε κατηγορηματικά.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ