Ακούω μια ψυχωμένη διασκευή του «Heart οf glass» των Blondie από τους Big Blood. H Colleen (Kinsella) τραγουδάει «Once I had a love and it was a gas / Soon turned out had a heart of glass / Seemed like the real thing, only to find / Much of mistrust, love’s gone behind / Once I had a love and it was divine» και ραγίζουν όσα μάρμαρα έμειναν ζωντανά μετά το πολεμικό 48ωρο στο Ιστορικό Κέντρο.
Στις επτά το απόγευμα, στο Six D.O.G.S η Colleen, o Caleb και ο Sean κάνουν soundcheck, ενώ το κλιματιστικό δημιουργεί πολικό ψύχος, όπως αυτό που έχουν συνηθίσει στο Πόρτλαντ του Μέιν, που είναι διαφορετικό απ’ το Πόρτλαντ του Όρεγκον (και άρα μακριά απ’ την «αιώνια» διαμάχη των Brian Jonestown Massacre με τους Dandy Warhols, όπως την είδαμε στο αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ Dig!). Το soundcheck τελειώνει και περπατάμε με την Colleen και τον Sean στην οδό Κολοκοτρώνη, στρίβουμε στη σκοτεινή Αγίου Μάρκου και τότε η Colleen σταματάει μπροστά από μια βιτρίνα με μοβ και ροζ φορέματα και βγάζει φωτογραφίες.
Μια μαύρη γάτα περνάει από μπροστά μας. Ο Sean λέει ότι λατρεύει τις μαύρες γάτες. Ανεβαίνουμε στην ταράτσα του Χοροστάσιου, μια μαγική ταράτσα πάνω από την εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων. Το φως του φεγγαριού δημιουργεί ένα θέατρο σκιών στις απέναντι πολυκατοικίες, που το πρωί και το μεσημέρι φιλοξενούν ταξιδιωτικά γραφεία, ενεχυροδανειστήρια, ασφαλιστικές εταιρείες και κάποιους γηραιούς, ξεπεσμένους δικηγόρους.
Στα ηχεία παίζει dub. «Μόνο dub ακούω αυτό τον καιρό. Μεγάλωσα με Beach Boys και James Taylor, στα ‘90s άκουγα μινιμαλιστές και μετά emo, μέχρι να καταλήξω στη ρέγκε και στο dub», λέει ο Sean που εκτελεί χρέη ντράμερ στους Big Blood. Στην ταράτσα της Σκουλενίου υπάρχουν δυο ξύλινοι πάγκοι που μου θυμίζουν ένα youth hostel σ’ έναν λόφο έξω απ’ τη Φλωρεντία, ένας πράσινος καναπές μ’ ένα τάβλι πάνω του και περιμετρικά φωτιστικά, από αυτά που χρησιμοποιούν οι ψαράδες στο πυροφάνι.
Το μπαρ έχει στέγη από καλαμιές σαν να είναι beach bar κάπου στην Ελαφόνησο. Και όταν κλείνεις τα μάτια και ξέρεις ότι είσαι σε αυτό το κτίριο, θυμάσαι όλες αυτές τις θρυλικές βραδιές στο Χοροστάσιο, πίσω στη δεκαετία του ‘90, όταν ο Φακίνος βάραγε Siouxsie and the Bansheess, Cure και λοιπές dark δυνάμεις κι η γκοθ ιντελιγκέντσια της εποχής χόρευε με κλειστά μάτια κάτω απ’ τα «ρωμαϊκά» κεριά που έκαιγαν γύρω από το dj booth και όλοι είχαμε αποστηθίσει τη φράση απ’ τον Δρόμο του Κέρουακ που λέει: «Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται, σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά».
Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Η Colleen είναι ντυμένη νοσοκόμα, ο Sean έχει ένα σεμεδάκι στο κεφάλι και μου μιλάνε ξανά για το Μέιν, αυτή την πολιτεία όπου απαγορεύονται τα billboards, τα σπίτια είναι διά νόμου χαμηλά και με στέγες κι επίσης είναι το μέρος όπου γεννήθηκε ο Στίβεν Κινγκ. «Μεγάλωσα με Mαντόνα, Public Enemy και Run DMC, αλλά, μετά, αναγκαστικά μπήκα στη hardcore σκηνή, γιατί μόνο σε αυτές τις συναυλίες μπορούσα να πληρώσω το εισιτήριο», λέει η Colleen, που απόψε το βράδυ, παράλληλα με το λάιβ των Big Blood, εγκαινιάζει και την έκθεσή της στην γκαλερί του 6 D.O.G.S, μια ψυχεδελική εκδοχή διαφόρων εικόνων του Ιησού με τσιτάτα του τύπου «είναι ο θάνατος αμετρίαστρος, αδικαιολόγητος, ανεξήγητος» πάνω από τους πίνακές της.
«Τώρα πια λατρεύω την Ουμ Καλσούμ, τη Νταϊαμάντα Γκάλας, τη Νίνα Σιμόν και τους πρώτους δίσκους της P.J. Harvey. Επίσης, όλοι είμαστε μεγάλοι φαν των Sun City Girls, και ειδικά των δίσκων τους “Torch of the mystics” και “330,003 crossdressers from beyond the Rig Veda”». Από κάτω ο Πατίστας μόλις κλείνει τα ρολά του. Μια απόκοσμη φωνή ακούγεται από μακριά. «Προχτές που ήρθαμε πέφτανε παντού πέτρες και δακρυγόνα. Τα βλέπαμε στην τηλεόραση και ήταν κάτι τόσο διαφορετικό από αυτό που ζούμε στο Μέιν», λέει ο Sean.
«Φαντάσου ότι κάθε βράδυ βάζουμε στην κόρη μας (σ.σ. η Colleen είναι παντρεμένη με τον Caleb) ν’ ακούσει το “Ambience 4” του Brian Eno για να την πάρει ο ύπνος, ενώ κάνουμε πρόβες στο σπίτι. Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που έχει ακούσει περισσότερο αυτό τον δίσκο».
σχόλια