Σεβασμός σε ανθρώπους και φύση: Οι Ιάπωνες λένε «όχι» σε μνήματα, «ναι» σε δέντρα για την ταφή των οικείων

Με τον παγκόσμιο πληθυσμό να πλησιάζει τα 8 δισεκατομμύρια ανθρώπους, ο χώρος ταφής για τους νεκρούς έχει αρχίσει να εξαντλείται σε πολλές περιοχές του κόσμου. 

Κάποιες χώρες προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα με οστεοφυλάκια, άλλες ενθαρρύοντας την αποτέφρωση. Η Ιαπωνία εφαρμόζει έναν περιβαλλοντικά φιλικό, πλην όμως εξίσου στοργικό τρόπο ταφής των νεκρών της. 

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, η έλλειψη χώρου ταφής αποτελούσε πρόβλημα για τις αρχές της αστικής Ιαπωνίας. Το 1999, ο ναός Shōunji στα βόρια της χώρας εφάρμοσε μια πιο... ευγενή λύση ταφής, την αποκαλούμενη Jumokusō - ή ταφή σε δέντρο. 

Σύμφωνα με τη μέθοδο αυτή, αντί της ταφής σε φέρετρο, οι οικογένειες πρώτα αποτεφρώνουν τη σορό του ανθρώπου τους και στη συνέχεια, τοποθετούν την τέφρα στο χώμα. Ωστόσο, αντί για ταφόπλακα, στο σημείο φυτεύουν ένα δέντρο. 

Παρότι το «μνήμα» δεν μοιάζει με τα συνηθισμένα, οι συγγενείς και οι φίλοι μπορούν να εξακολουθούν να πηγαίνουν στο δέντρο του αγαπημένου τους και να πραγματοποιούν θρησκευτικές τελετές. 

Η λύση αυτή, στοργική απέναντι και στον άνθρωπο και στη φύση, αντανακλά τόσο τις βασικές αρχές του σιντοϊσμού (κατά τον οποίο τα κάμι, οι θεότητες, ζουν στο φυσικό κόσμο) όσο και την κουλτούρα της περιβαλλοντικής ευθύνης του Βουδισμού. 

 
Ως εκ τούτου, οι «ταφές δέντρων» ενθαρρύνονται ως ένας οικολογικά συνειδητός τρόπος περιορισμού των ανθρωπογενών επιπτώσεων στη φύση. 

Επιπλέον, οι ταφές αυτές κοστίζουν πολύ λιγότερο από τις παραδοσιακές κηδείες - σημαντική παράμετρος για τις νέες γενιές που, λόγω του ολοένα και πιο υπέργηρου πληθυσμού στη χώρα, καλούνται να στηρίζουν γονείς και παππούδες για περισσότερο. 

Η ιδέα αυτή αποδείχτηκε τόσο δημοφιλής στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου που γρήγορα τη μιμήθηκαν κι άλλοι ναοί και δημόσια κοιμητήρια. 

Παρόλα αυτά, όπως εξηγεί σε άρθρο της η Νατάσα Μικλς, ερευνήτρια των ταφικών πρακτικών του Βουδισμού, και για την περίπτωση αυτή δεν αποφεύχθηκαν οι αντεγκλήσεις, καθώς κάποιες θρησκευτικές και πολιτιστικές κοινότητες επιμένουν πως πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους ιερό για την ανάγκη συγγενών και φίλων στις τελετές.