Ο Φρανσουά Μπαϊρού, 74 ετών, αναμένεται να απομακρυνθεί από τη θέση του πρωθυπουργού της Γαλλίας τη Δευτέρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα το τέλος της μακράς πολιτικής του πορείας. Ο τρις υποψήφιος για την προεδρία εξακολουθεί να θέτει ερωτήματα: έχει ακόμα μια ευκαιρία για το Ελιζέ; Μπορεί ο κεντρώος ηγέτης να σταματήσει το Εθνικό Συναγερμό της Μαρίν Λεπέν ή του Τζόρνταν Μπαρντέλα να ανέλθει στην εξουσία το 2027;
Παρά τα χαμηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις στη Γαλλία, ο Μπαϊρού παραμένει ατάραχος. Προβλέπει ότι η ανατροπή θα έρθει τον χειμώνα του 2026, όταν οι πολίτες θα αρχίσουν να λένε μέσα στις οικογένειες: «Αυτός μπορεί να τα καταφέρει».
Προς το παρόν, όμως, δεν φαίνεται να είναι ο εκλεκτός. Αναμένεται να χάσει ψήφο μομφής μετά την αποτυχία του να περάσει αυστηρές περικοπές στον προϋπολογισμό, τις οποίες θεωρεί απαραίτητες για να αποτραπεί μια ελληνικού τύπου κρίση χρέους στη Γαλλία. Η λογική του Μπαϊρού είναι ότι στο τέλος θα δικαιωθεί ως προφητικός υποστηρικτής της δημοσιονομικής πειθαρχίας, και όποια οικογένεια χρειαστεί να περιορίσει τα έξοδα των Χριστουγέννων το 2026 θα αναγνωρίσει την προειδοποίηση του Μπαϊρού.
Παρά ταύτα, η δημοφιλία του έχει πληγεί από ένα σκάνδαλο φέτος, όπου αποκαλύφθηκε ότι η κόρη του ήταν θύμα κακοποίησης σε καθολικό σχολείο κοντά στην πόλη Πό, την πολιτική του βάση στα Πυρηναία.
Ο Μπαϊρού, πρώην δήμαρχος του Πό, υπερηφανεύεται για την περιφερειακή του κληρονομιά και τις αγροτικές ρίζες του. Ο πατέρας του, αγρότης, σκοτώθηκε σε ατύχημα με άμαξα. Παρά την αίσθηση γοητείας, είναι έμπειρος πολιτικός και ένθερμος υποστηρικτής της κλασικής παιδείας, που επιβιώνει δεκαετίες χάρη στην ικανότητά του να διαβάζει τις πολιτικές αλλαγές στη Γαλλία.
Ως πρώην δάσκαλος, εμπνέεται από τον Ερρίκο Δ’, τον φημισμένο πρακτικό βασιλιά και συμπατριώτη του Πό, που μεταστράφηκε στον καθολικισμό για να σώσει τη Γαλλία από τις θρησκευτικές συγκρούσεις.
Ο Μπαϊρού στήριξε ανοικτά τον Σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ και έκοψε γέφυρες με τον κεντροδεξιό πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί πριν τις εκλογές του 2012, κάτι που τον έκανε πρόσωπο του γαλλικού κεντρώου χώρου. Στη συνέχεια, στήριξε τον ανερχόμενο υπουργό Οικονομίας Εμανουέλ Μακρόν, που ίδρυσε το δικό του κεντρώο κίνημα το 2016 και κέρδισε τελικά την προεδρία. Ο Μπαϊρού ισχυρίζεται ότι χωρίς τη στήριξή του ο Μακρόν δεν θα είχε νικήσει.
Με αποτυχημένες υποψηφιότητες για την προεδρία το 2002, 2007 και 2012, ο Μπαϊρού μάλλον έχει μόνο μία τελευταία ευκαιρία. Η στρατηγική του τώρα είναι να φύγει από την πρωθυπουργία δείχνοντας ότι πάλεψε για τις αρχές του, ειδικά για τη δημοσιονομική ισορροπία.
Αντιμέτωπος με ένα διχασμένο κοινοβούλιο, όπως και ο προκάτοχός του Μισέλ Μπαρνιέ, προσπαθεί να περάσει τις μεταρρυθμίσεις στον προϋπολογισμό. Όπως σχολίασε ένας υπουργικός σύμβουλος μετά την ανακοίνωση των σχεδίων του: «Καλύτερα να πεθάνει κανείς με αξιοπρέπεια παρά να υποφέρει χωρίς τέλος».
Η ανάσταση του Μπαϊρού θα μπορούσε να έρθει μέσω μιας οικονομικής κρίσης – αρκεί να εμφανιστεί το κατάλληλο σκηνικό.
Από την ίδρυση της Πέμπτης Δημοκρατίας το 1958, μόνο ο Ζακ Σιράκ κατάφερε να χρησιμοποιήσει την πρωθυπουργία ως σκαλοπάτι για την προεδρία. Οι περισσότεροι πρωθυπουργοί αποχωρούν αποδυναμωμένοι από ισχυρούς προέδρους.
Ο Μπαϊρού θέλει να γίνει ο «Κύριος Αντί-Χρέους». Οι προειδοποιήσεις του για την υπερβολική δημόσια δαπάνη μπορεί τελικά να επαληθευτούν. Ωστόσο, η δημοτικότητα του παραμένει χαμηλή, με μόλις 19% θετική γνώμη σε πρόσφατη δημοσκόπηση. Θα πρέπει να αντιμετωπίσει και την αυξανόμενη αποστροφή των Γάλλων προς τους καριερίστες πολιτικούς και την άνοδο των λαϊκιστικών κομμάτων.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το Εθνικό Συναγερμό της Μαρίν Λεπέν είναι το πιο δημοφιλές κόμμα αντιπολίτευσης και οι πολιτικές κινήσεις του Μπαϊρού παρακολουθούνται στενά στο Ελιζέ.
Η κρίση θα κρίνει αν ο Μπαϊρού θα τελειώσει την καριέρα του στο επίκεντρο της εξουσίας στο Παρίσι ή πίσω στην πόλη του, Πό.
Με πληροφορίες από Politico