Τα Χριστούγεννα θεωρούνται συχνά ως μια περίοδος αγάπης και καλών πράξεων, αλλά η απόφαση ενός νεαρού ζευγαριού από την Βρετανία πριν από 50 χρόνια άλλαξε για πάντα τη ζωή τους.
Το κάλεσμα προς έναν επισκέπτη για γεύμα κράτησε 45 χρόνια.
Μία πρόσκληση που άλλαξε τρεις ζωές στην Βρετανία
Στις 23 Δεκεμβρίου 1975, ο Ρομπ Πάρσονς και η σύζυγός του Νταϊάν ετοιμάζονταν για τα Χριστούγεννα στο σπίτι τους στο Κάρντιφ της Ουαλίας, όταν άκουσαν ένα χτύπημα στην πόρτα.
Στο κατώφλι τους στεκόταν ένας άνδρας με μια σακούλα σκουπιδιών που περιείχε τα υπάρχοντά του στο δεξί του χέρι και ένα κατεψυγμένο κοτόπουλο στο αριστερό.
Ο Ρομπ κοίταξε το πρόσωπο του άνδρα και τον θυμήθηκε αμυδρά ως Ρόνι Λόκγουντ, κάποιον που έβλεπε περιστασιακά στο κατηχητικό όταν ήταν παιδί και στον οποίο του είχαν πει να είναι ευγενικός, καθώς ήταν «λίγο διαφορετικός».
«Είπα: 'Ρόνι, τι είναι αυτό το κοτόπουλο;' Εκείνος απάντησε: 'Κάποιος μου το έδωσε για τα Χριστούγεννα'. Και τότε είπα δύο λέξεις που άλλαξαν τη ζωή όλων μας. Και δεν είμαι σίγουρος γιατί τις είπα. Είπα 'έλα μέσα'».
Σε ηλικία μόλις 27 και 26 ετών τότε, το ζευγάρι ένιωσε την ανάγκη να πάρει τον Ρόνι υπό την προστασία του.
Μαγείρεψαν το κοτόπουλο του, τον άφησαν να κάνει μπάνιο και συμφώνησαν να τον αφήσουν να μείνει για τα Χριστούγεννα.
Αυτό που ξεκίνησε ως μια πράξη συμπόνιας μετατράπηκε σε μια μοναδική σχέση αγάπης και συμβιβασμού που διήρκεσε 45 χρόνια, μέχρι την ημέρα που ο Ρόνι πέθανε.
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια του Ρόνι
Ο Ρομπ, σήμερα 77 ετών, και η Νταϊάν, σήμερα 76 ετών, ήταν παντρεμένοι μόνο τέσσερα χρόνια όταν υποδέχτηκαν τον Ρόνι στο σπίτι τους.
Ο Ρόνι ήταν τότε σχεδόν 30 ετών και ήταν άστεγος από την ηλικία των 15 ετών, ζούσε στο Κάρντιφ και τα περίχωρά του και άλλαζε συνεχώς δουλειές - ο Ρομπ τον έβλεπε μερικές φορές σε μια λέσχη νεολαίας που διηύθυνε.
Για να τον κάνουν να νιώσει όσο το δυνατόν πιο ευπρόσδεκτος, ζήτησαν από την οικογένειά τους να του φέρουν ένα δώρο για τα Χριστούγεννα, οτιδήποτε από ένα ζευγάρι κάλτσες μέχρι κάποια «αρωματικά».
«Τον θυμάμαι ακόμα. Καθόταν στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι και είχε αυτά τα δώρα και έκλαιγε γιατί δεν είχε γνωρίσει ποτέ αυτό το συναίσθημα της αγάπης, καταλαβαίνετε», είπε η Νταϊάν.
«Ήταν πραγματικά απίστευτο να το βλέπεις».
Το ζευγάρι σχεδίαζε να τον αφήσει να μείνει μέχρι την επομένη των Χριστουγέννων, αλλά όταν έφτασε η μέρα, δεν μπόρεσαν να διώξουν τον Ρόνι και ζήτησαν συμβουλές από τις αρχές.
Το κέντρο αστέγων τους είπε ότι ο Ρόνι χρειαζόταν μια διεύθυνση για να βρει δουλειά, είπε ο Ρομπ, αλλά «για να βρεις διεύθυνση, χρειάζεσαι δουλειά».
«Αυτό είναι το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται πολλοί άστεγοι».
Ο Ρόνι, ο οποίος είχε τοποθετηθεί σε ίδρυμα φροντίδας όταν ήταν μόλις οκτώ ετών, εξαφανίστηκε από το Κάρντιφ σε ηλικία 11 ετών, είπε ο Ρομπ, και μόνο όταν έκανε έρευνα για το βιβλίο του, «A Knock on the Door», ανακάλυψε τι του είχε συμβεί.
Είχε σταλεί 200 μίλια μακριά σε ένα σχολείο που αναφερόταν σε μια έκθεση ως «σχολείο για μη φυσιολογικά αγόρια» και έζησε εκεί για πέντε χρόνια.
«Δεν είχε φίλους εκεί. Δεν είχε κοινωνικό λειτουργό που να τον γνώριζε. Δεν είχε δασκάλους που να τον γνώριζαν».
Ο Ρομπ είπε ότι ο Ρόνι ρωτούσε συχνά «έκανα κάτι κακό;», κάτι που πιστεύουν ότι το είχε μάθει από την περίοδο που πέρασε στο σχολείο.
«Ανησυχούσε πάντα ότι σε είχε προσβάλει ή είχε κάνει κάτι λάθος».
Σε ηλικία 15 ετών, ο Ρόνι στάλθηκε πίσω στο Κάρντιφ «χωρίς τίποτα», όπως είπαν.
Μία ιδιαίτερη συνύπαρξη
Το ζευγάρι είπε ότι ο Ρόνι ήταν λίγο αμήχανος στην αρχή, καθώς δυσκολευόταν να έχει οπτική επαφή και η συζήτηση περιοριζόταν στο ελάχιστο.
«Αλλά μετά τον γνωρίσαμε και, στην πραγματικότητα, τον αγαπήσαμε», είπαν.
Βοήθησαν τον Ρόνι να βρει δουλειά ως συλλέκτης απορριμμάτων και τον πήγαν να αγοράσει καινούργια ρούχα, αφού ανακάλυψαν ότι φορούσε τα ίδια ρούχα που του είχαν δώσει ως έφηβο στο σχολείο.
«Δεν είχαμε δικά μας παιδιά, ήταν σαν να ντύναμε τα παιδιά μας για το σχολείο, ήμασταν περήφανοι 'γονείς'», είπε ο Ρομπ.
Ο Ρομπ, που ήταν δικηγόρος, ξυπνούσε μια ώρα νωρίτερα για να πάει τον Ρόνι στη δουλειά πριν πάει ο ίδιος στη δική του.
Ο Ρόνι είχε πολλές συνήθειες τις οποίες είχαν συνηθίσει, όπως το να αδειάζει το πλυντήριο πιάτων κάθε πρωί, στο οποίο ο Ρομπ προσποιούταν έκπληξη για να αποφύγει την απογοήτευση του Ρόνι.
«Είναι δύσκολο να προσποιείσαι έκπληξη όταν σου κάνουν την ίδια ερώτηση την Τρίτη που σου έκαναν και τη Δευτέρα, αλλά έτσι ήταν ο Ρόνι. Το κάναμε αυτό για 45 χρόνια», είπε γελώντας.
«Προφανώς είχε δυσκολία στο διάβασμα και το γράψιμο, αλλά αγόραζε την εφημερίδα South Wales Echo κάθε μέρα», πρόσθεσε η Νταϊάν.
Ο Ρόνι τους αγόραζε τις ίδιες δωροκάρτες Marks and Spencer κάθε Χριστούγεννα, αλλά κάθε χρόνο ένιωθε την ίδια χαρά για την αντίδρασή τους.
Ο Ρόνι περνούσε μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου του στην τοπική εκκλησία, συγκεντρώνοντας δωρεές για τους άστεγους και προετοιμάζοντας τις λειτουργίες, τοποθετώντας «μεθοδικά» τις καρέκλες.
Η Νταϊάν θυμήθηκε μια μέρα που γύρισε στο σπίτι φορώντας διαφορετικά παπούτσια και τον ρώτησε: «Ρόνι, πού είναι τα παπούτσια σου;».
Της είπε ότι τα χρειαζόταν ένας άστεγος.
Αν και παραδέχτηκαν ότι η δυναμική αυτή είχε τις δυσκολίες της, συμπεριλαμβανομένης της μάχης με τον εθισμό του Ρόνι στον τζόγο για 20 χρόνια, δεν μπορούσαν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς αυτόν.
«Δεν είναι κάτι που θα συνιστούσα ως στρατηγική», είπε ο Ρομπ, «αλλά ο Ρόνι εμπλούτισε τη ζωή μας με πολλούς τρόπους».
«Ο Ρόνι είχε μεγάλη καρδιά», είπε η Νταϊάν.
Ο Ρόνι πέθανε το 2020 σε ηλικία 75 ετών μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο και το ζευγάρι λέει ότι τους λείπει τρομερά.
Με πληροφορίες από BBC
