Aids 30 χρόνια μετά

Όσο κι αν απεχθάνομαι τις επετειακές μέρες-σύμβολα, έχω την αίσθηση πως το Aids-Day διατηρεί ακόμα τη χρησιμοτητά του ως ενημερωτική κορωνίδα κάποιων συντονισμένων και στοχευμένων δράσεων.

Που μην βαυκαλιζόμαστε βέβαια πως συμβαίνουν με την απαραίτητη προετοιμασία και στόχευση στην Ελλάδα των ράθυμων κομματικοκρατικών φορέων.

Ευτυχώς η κατάσταση στο ιατροφαρμακευτικό επίπεδο έχει σαφέστατα βελτιωθεί από το 1996 και μετά με την ανακάλυψη και τη χρήση των αντιρετροϊκών κοκτέηλ που αποδυνάμωσαν το death effect του Aids μετατρεποντάς το σε χρόνια ασθένεια πια. Για τη πλειοψηφία της αναπτυγμένης Δύσης.

Γιατί στον υπόλοιπο κόσμο οι φαρμακευτικές εταιρίες με διάφορους τρόπους ανθίστανται ακόμα στη παραγωγή αντίγραφων φαρμάκων (που είναι πιο φτηνά). Αλλά αυτό είναι μια άλλη πικρή (κορπορατική)  ιστορία.

Κι ενώ στην αντιμετωπισή του έχουν γίνει άλματα από τις δεκαετίες του 80 και του 90, στον τομέα της ενημέρωσης και της πρόληψης χωλαίνουμε απίστευτα. Με ένα Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων που επί ΝΔ είχε γίνει αβραμοπουλική στελεχιακή αποθήκη, χωρίς δομημένη πολιτική αντιμετώπισης του ζητήματος και με αναθέσεις ενημερωτικών πρότζεκτ αμφίβολης αποτελεσματικότητας (μέχρι και στον δημοσιογράφο Κώστα Τσαρουχά είχαν αναθέσει τη δημιουργία ενημερωτικού dvd που θα μοιραζόταν στα σχολεία) δε θα περίμενες βέβαια κάτι διαφορετικό από την κλασσική κρατική συνταγή που όλοι έχουμε αγαπήσει.

Anyway, το θέμα είναι να πάψουνε αυτά τα ηλίθια ταμπού, κυρίως στις νέες ηλικίες οι οποίες είναι κι αυτές που πρέπει να ενδιαφέρονται άμεσα για ενημέρωση και όχι να εθελοτυφλούν. Το διαδίκτυο άλλωστε βοηθάει ιδανικά σ' αυτό.

H ρηγκανική δεκαετία του 80 υπήρξε η δεκαετία του σοκ και της άρνησης. Η δεκαετία του 90 της παραδοχής και της αντιμετώπισης. Τα 00ς της σταθεροποίησης. Στην Ελλάδα βέβαια ψυχικά βρισκόμαστε στο πρώτο στάδιο (ελληνικό ιδιοσυγκρασιακό πρόβλημα).

Για να δούμε τι θα φέρει αυτή η δεκαετία.