Με τις αίθουσες να κρατούν το Υπάρχω περισσότερο, λόγω της κοσμοσυρροής, και το Νοσφεράτου να κάνει ανέλπιστα μεγάλο άνοιγμα στα ταμεία, εκμεταλλευόμενο τόσο την horror ανομβρία των τελευταίων εβδομάδων, όσο και την απουσία ενήλικης πρότασης ευρύτερου ενδιαφέροντος, ο αριθμός νέων ταινιών είναι κι αυτή την εβδομάδα χαμηλός για τα δεδομένα του προγραμματισμού της διανομής – αλλά ορθός για τα δεδομένα της αγοράς, μα αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση.
Το My Favorite Cake είναι ακόμα μια ταινία από το Ιράν, οι δημιουργοί της οποίας υφίστανται διωγμό. Αν όμως το Seed of the Sacred Fig του Ρασούλοφ αποτελεί μια πολιτική κραυγή, μια αιχμηρή, πυρωμένη αντικαθεστωτική δημιουργία, το παρόν αποδεικνύει ότι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς φοβάται ακόμα και την απόφαση δυο ανθρώπων να διασκεδάσουν και να επικοινωνήσουν ελεύθερα. Τρυφερή ταινία, σε άλλες εποχές θα έκανε πενταψήφιο αριθμό εισιτηρίων, κυκλοφορώντας από στόμα σε στόμα, ελπίζεις να συμβεί κάτι αντίστοιχο και τώρα.
Μένουμε στο Ιράν με το Tatami, φαινομενικά μια αθλητική ταινία, στην πράξη επίσης με έντονο πολιτικό περιεχόμενο και με θριλερική ατμόσφαιρα, καθώς στο επίκεντρο της δράσης βρίσκεται μια πετυχημένη αθλήτρια που δέχεται πιέσεις από την ιρανική ομοσπονδία να μην αγωνιστεί στο παγκόσμιο πρωτάθλημα τζούντο, επειδή ενδέχεται να κληρωθεί με Ισραηλινή αθλήτρια – κι αυτό δεν επιτρέπεται από το καθεστώς. Μια έντονη κινηματογραφική εμπειρία.
Κυκλοφορούν ακόμα το Armor, με τον Σιλβέστερ Σταλόνε σε ρόλο ανταγωνιστή και άνευ δημοσιογραφικής προβολής, το animation Snow Queen and the Princess, που μάς έρχεται από τη Ρωσία με αγάπη, και το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Χαραλαμόπουλου ο Κόκκινος Δάσκαλος με θέμα τη δίκη του Νίκου Πλουμπίδη.
