Σίγουρα η ταινία που ξεχωρίζει αυτή την εβδομάδα είναι το Brutalist του Μπρέιντι Κόρμπετ, ένα αιχμηρό κινηματογραφικό έπος διάρκειας 3μισι ωρών, που θυμίζει τον τρόπο που χαρτογράφησαν ο Πολ Τόμας Άντερσον και άλλοι σπουδαίοι πριν από αυτόν τη μεταπολεμική Αμερική, οι αξίες της οποίας διαχύθηκαν στο σύνολο του δυτικού κόσμου.
Η ταινία έχει μια αμφιλεγόμενη σκηνή στο δεύτερο μέρος της, όπου ο συμβολισμός μετατρέπεται σε ταυτολογία, μα αυτή είναι η μοναδική παραφωνία της. Στο ιδιοφυές φινάλε της αναδεικνύει τη δύναμη του (αναγκαστικά) εξαρτημένου ταλέντου να υπερνικήσει το ατάλαντο, αδηφάγο Κεφάλαιο μέσω της Τέχνης (του), αλλά ταυτόχρονα και την εγγενή αδυναμία της τελευταίας να αφηγηθεί όλη την ιστορία – και την Ιστορία.
Οι καλές ταινίες της εβδομάδας δεν περιορίζονται στο Brutalist, όμως. Το All Shall be Well είναι μια υπέροχη μικρή ταινία με την καρδιά της στη σωστή θέση, που διατείνεται ότι το αίμα δεν κάνει απαραίτητα την οικογένεια και αναδεικνύει την κοινωνική της διάσταση μέσω δράματος που γεννάται από την απουσία ρυθμιστικού πεδίου για τις σχέσεις των ομόφυλων ζευγαριών.
Το (πολύ) αιματηρό In a Violent Nature έρχεται για να καταθέσει μια arthouse πρόταση στο είδος του slasher, απογυμνώνοντάς το στα βασικά του στοιχεία και σχολιάζοντας τον τρόπο λειτουργίας του.
Έχουμε επίσης το Inheritance, κατασκοπεία γυρισμένη με iPhone και τη Φίμπι Ντίβενορ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το Rich Flu, ένα τραγελαφικά σοβαροφανές θρίλερ από τον δημιουργό του Platform στο Netflix, και, τέλος, τα Σκυλάκια στην Όπερα, ένα δευτεροκλασάτο animation από τους δημιουργούς του Γάτες στο Μουσείο – η ομοιότητα των εγχειρημάτων, ακόμα και στους τίτλους, λέει όσα χρειάζονται να ειπωθούν για τη φαντασία των καλλιτεχνών που τις υπογράφουν.
