Όταν σε κάποια ανθρώπινη επίδοση έχουμε την τύχη να παρακολουθήσουμε κάτι έκτακτο, δηλαδή κάτι τις πάνω από το κοινώς αναμενόμενο, αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε ότι ο άνθρωπος -αθλητής, ταχυδακτυλουργός, σαλταδόρος, δεν έχει σημασία- είναι ικανός ενίοτε να ξεπεράσει την «τέχνη» του κάνοντας τρελούς διαστημικούς βηματισμούς εκτός ατμοσφαίρας. Πώς λέγεται αυτό; Οίστρος; Ντουέντε; Παράκρουση; Το «Θέατρο των Ονείρων» αυτή τη φορά δικαιολόγησε το όνομά του.
Ενώ οι προπονητές, παροπλισμένοι στον πάγκο και εκτός αγωνιστικού χώρου, παιδεύονται από το αίσθημα ότι ετεροκαθορίζονται καθότι αυτοί σχεδιάζουν το παιχνίδι αλλά οι παίκτες το εφαρμόζουν, στην προκείμενη περίπτωση ο Φέργκιουσον βίωσε το απόλυτο: οι σκέψεις του γίνονταν φάσεις εν ριπή οφθαλμού. Ευκταίο και γεγονός ήταν ένα και το αυτό.
Τι ευχόταν ο σερ Άλεξ; Στο «Ολίμπικο» είχε υποφέρει από τη μεσαία γραμμή της Ρόμα διότι είχε χάσει παίκτη και έπαιζε με δέκα από το πρώτο ημίχρονο. Ήθελε λοιπόν κάθε επίθεση να κόβεται πάνω στο πατρόν πρωτεύοντος αιφνιδιασμού, οπότε τα σκληρά μαρκαρίσματα των Ιταλών και η πύκνωση των γραμμών να μην τελεσφορούν. Πρωταρχικό στοιχείο σε αυτόν το σχεδιασμό είναι βέβαια η ταχύτητα και η μεταβίβαση με κλειστά μάτια.Τυχαία μήπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο είχε συμμετοχή στις περισσότερες επιθέσεις;
Παίζοντας δεξιά, με αποστολή σκυταλοδρόμου, όφειλε να μεταφέρει το τόπι από την άμυνα στην επίθεση σε χρόνο μηδέν. Κατά κανόνα σε αυτήν την περίπτωση ο χαφ επιχειρεί μπροστινή μπαλιά που κάνει τον μπακ ήρωα ή τον κυνηγό να πέφτει από δολοφονικά μαρκαρίσματα. Κατ' εξαίρεση μπορεί να επιτύχει άλλα πράγματα. Ο άριστος τριπλέρ μπορεί να λιγοστέψει ακαριαία την αντίπαλη άμυνα κατά δύο νοματαίους, και εκεί που η Ρόμα προέβαλε πενταμελές ανασταλτικό τείχος να την απογυμνώσει σε τριάδα. Τον είδαμε λοιπόν να υπερφαλαγγίζει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου δυο παίκτες (χωρίς να πέσει) και στη συνέχεια να πασάρει σωστά ώστε να σκοράρει ο Κάρικ. Τον ξαναείδαμε να συνεργάζεται με τον Γκιγκς για να σκοράρει ο Άλαν Σμιθ, καθώς επίσης και στην επίθεση, με πέντε μπαλιές που έφεραν τον Ρούνεϊ σε θέση βολής.
Ειδικά στη φάση αυτού του γκολ θαυμάστηκε η συνολική προσπάθεια της Γιουνάιτεντ. Ενώ η άμυνα τροφοδοτεί τον Ρονάλντο, που βρίσκει με τη σειρά του τον Γκιγκς, ο Ρούνεϊ έχει ξεκινήσει κανονικό κατοστάρι από την άλλη μεριά του γηπέδου και αίφνης βρίσκεται τετ α τετ με τον δυστυχή Ντόνι.
Άραγε θα ήταν οξύμωρο αν λέγαμε ότι το πιο όμορφο γκολ του αγώνα το πέτυχε η Ρόμα; Ο Φραντζέσκο Τότι σέντραρε χαμηλά και ο Ντε Ρόσι -παρ' ότι μαρκαρισμένος και με την πλάτη προς τον Φαν Ντερ Σαρ- κοίταγε προς τη σέντρα ενώ σούταρε με δαγκωτό φαλτσάκι προς το τέρμα. Η εκτέλεση παίρνει άριστα, και βέβαια εγγράφεται στα υπέρ του Φέργκιουσον, διότι δεν κέρδισε μιαν ομάδα που παίζει για να φάει επτά γκολ, παρά για σύνολο με μεγάλες αξιώσεις. Και όμως, το παιχνίδι της Μάντσεστερ την εξουθένωσε.
Αυτό που δεν φαίνεται σε μια παρόμοια νίκη είναι η λάντζα, οι φάσεις που «αποσοβούνται», οι επιθέσεις που ανακόπτονται, η φραγή των διαδρόμων και των κενών χώρων, με ένα λόγο η «εξαφάνιση»του γηπέδου. Οι Ιταλοί παρέδωσαν τα όπλα από πολύ νωρίς διότι είχαν την ατυχία να δεχθούν τρεις χαριστικές βολές μέσα σε ένα δεκάλεπτο (11΄, 17΄ και 19΄). Εκεί ακριβώς ο υγιής φίλαθλος κάνει την εύλογη σκέψη: γιατί ένας αγώνας πυγμαχίας διακόπτεται κατά βούληση ενώ μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση πρέπει να κρατήσει ενενήντα λεπτά ασχέτως αποτελέσματος; Το θέαμα μιας ομάδας που έχει υποκύψει αλλά είναι υποχρεωμένη να παρακολουθεί τη συντριβή της ωσότου ο αντίπαλος να δοκιμάσει όλα τα μέσα της επιβολής, κάνει μεν καλό στο άθλημα αλλά όχι στους αθλητές.
Περιέργως, σκληρά μαρκαρίσματα δεν είδαμε. Αλλά έχει κι αυτό την εξήγησή του. Πριν απ' όλα, σε αντίπαλο που δεν τον βρίσκεις εύκολα, πώς να του «πάρεις» τα πόδια; Οι Εγγλέζοι διέπρεψαν σε ταχύτητα, σε κινήσεις όπου η τρίτη σκέψη και η πέμπτη μπαλιά ήταν κάτι εφικτό, οπότε οι Ιταλοί αναγνώρισαν αυτήν την ανωτερότητα αποφεύγοντας να απαντήσουν με ωμή εκδικητικότητα.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ηττηθεί κανείς. Στο παρατρίχα, από σκανδαλώδη εύνοια της τύχης, από ύποπτη διαιτητική απόφαση, από βροχή, από χαλάζι -ή τέλος πάντων από κάποια υστέρηση. Όταν όμως χάνεις το ματς χάνοντας συνάμα και τη φωνή σου ενώπιον του αντιπάλου, το δράμα είναι βαθύ και ξεφεύγει από τον ορίζοντα του αγώνα. Μπορούσαμε να φανταστούμε -σε αυτό ειδικά το ματς- έναν παίκτη της Ρόμα να παίζει στον ομάδα του σερ Άλεξ; Μήπως θα μπορούσαμε να φανταστούμε το αντίθετο; Τα κολεγιόπαιδα του Φέργκιουσον θύμιζαν υπεργυμνασμένο λόχο καταδρομών που έχει αφομοιώσει άριστα ειδικές τεχνικές. Για να καταλάβουμε την αρτιότητα των μονάδων έπρεπε να επιστρέψουμε στη συνοχή του συνόλου, ενώ αυτή η συνοχή μόνο στα διεστώτα μέλη οφειλόταν.
Ο αγώνας πέρασε κιόλας στην Ιστορία του ποδοσφαίρου· όσο για τουςΙ ταλούς, θα διαβάζουν μετά από χρόνια ότι πάνω στα ονόματά τους «πάτησαν» τα χρυσά πόδια της Μάντσεστερ.
σχόλια