Στη γιορτή της θριαμβεύουσας νεότητας που άρχισε την Πέμπτη, την παράσταση τη δεύτερη μέρα έκλεψε ένας κύριος 71 ετών, όχι ιδιαίτερα αειθαλής: ο Όσκαρ Γουάσινγκτον Ταμπάρες, προπονητής της Ουρουγουάης, σήκωσε τη πατερίτσα του για να πανηγυρίσει το γκολ του Χιμένες, πριν σηκωθεί με εμφανή δυσκολία από τον πάγκο.
Ο Ταμπάρες πάσχει από χρόνια νευροπάθεια, πιθανότατα από το σύνδρομο Γκιγιέν-Μπαρέ – το οποίο, παρεμπιπτόντως, είχε μάλλον καθηλώσει και τον Φράνκλιν Ρούζβελτ.
Στη διάρκεια των δώδεκα χρόνων που βρίσκεται στη θέση του προπονητή της Σελέστε, η κατάστασή του έχει χειροτερέψει: στο Κόπα Αμέρικα, πριν δυο χρόνια, εμφανίστηκε στην προπόνηση σε αμαξίδιο, πιο πριν οι αβάσταχτοι πόνοι τον είχαν στείλει στο χειρουργείο, η πάρεση είναι εμφανής στο πρόσωπό του.
Παρ΄όλα αυτά, δεν δίνει την εντύπωση ενός αδύναμου ανθρώπου, μάλλον το αντίθετο. Το παρατσούκλι του είναι Maestro, Δάσκαλος, Το 2002 απολύθηκε από την Μπόκα Τζούνιορς όταν και δήλωσε: «Πλέον δεν θα προπονώ απλώς για να προπονώ. Έχω απαιτήσεις».
Στο συλλογικό φαντασιακό των Ουρουγουανών, οι Τσαρούα, και το πνεύμα τους, η garra charrùa, εκφράζουν με αυθεντικό τρόπο αυτό που είναι οι ίδιοι κι αυτό που είναι το ποδόσφαιρό τους. Να πολεμάς με πάθος μέχρι το τέλος, να τα δίνεις όλα χωρίς να υπολογίζεις, να θυσιάζεσαι για το κοινό καλό
Τέσσερα χρόνια αργότερα, δεν απάντησε θετικά στην πρόσκληση της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της χώρας παρά μόνο όταν έγιναν δεκτοί όλοι οι όροι του: αυτός και το επιτελείο του θα αναλάμβαναν τις εθνικές ομάδες, όλων των ηλικιών, από κάτω των 15 έως τη «μεγάλη» Εθνική, στο πλαίσιο ενός ολοκληρωμένου προγράμματος επιλογής κι εκπαίδευσης σε συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού.
Εκπαίδευσης που περιλαμβάνει και τακτική μελέτη ιστορικών συγγραμμάτων. Κάτι σαν εφαρμογή στην πράξη της φράσης του Τσε Γκεβάρα που κοσμεί το σπίτι του Ταμπάρες: «Να γίνεις σκληρός χωρίς να χάσεις την τρυφερότητά σου».
Το ποδόσφαιρο της Σελέστε, της ομάδας που μας δίδαξε όσα απέτυχαν ατέλειωτες ώρες γεωγραφίας στο σχολείο, να ξεχωρίζουμε την Ουρουγουάη από την Παραγουάη, δεν φημίζεται για την τρυφερότητά του.
Ο ιδρυτικός μύθος αυτής της πολύ μικρής χώρας με την τεράστια ποδοσφαιρική παράδοση, ήταν μια σφαγή. Η εξόντωση της φυλής Τσαρούα, των ατρόμητων και ακατάβλητων Ινδιάνων που πρώτοι προέβαλαν αντίσταση στους άποικους, ήδη από το 1516 –σκότωσαν τον πρώτο Ισπανό που πάτησε το πόδι του στην από δω όχθη του Ρίο ντελ Πλάτα, τον Χουάν Ντίαθ ντε Σολίς.
Στο συλλογικό φαντασιακό των Ουρουγουανών, οι Τσαρούα, και το πνεύμα τους, η garra charrùa, εκφράζουν με αυθεντικό τρόπο αυτό που είναι οι ίδιοι κι αυτό που είναι το ποδόσφαιρό τους. Να πολεμάς με πάθος μέχρι το τέλος, να τα δίνεις όλα χωρίς να υπολογίζεις, να θυσιάζεσαι για το κοινό καλό. Η ομάδα πάνω από το άτομο. Ακόμη κι αν αυτό το άτομο λέγεται Ντιέγκο Φορλάν, Λουίς Σουάρες ή Έντινσον Καβάνι.
Να σφίγγεις τα δόντια, να σηκώνεις την πατερίτσα και να πας να σφίξεις το χέρι του παλιού σου παίκτη, του Έκτορ Ραούλ Κούπερ, που προπονεί την Αίγυπτο. Η πρώτη νίκη ήρθε. Πάμε για την επόμενη χωρίς να χάνουμε την τρυφερότητά μας. Όπως συνηθίζει να λέει ο Δάσκαλος: «το βραβείο μας είναι ο δρόμος που διανύσαμε».
σχόλια