Προχωράς σε έναν ζεστό, μικρό διάδρομο. Δεξιά κι αριστερά υπάρχουν κάτι παλιές καφέ μπάλες ποδοσφαίρου, από αυτές τις δερματόδετες που φέρνουν συνειρμούς από σκονισμένα γήπεδα και περασμένα μεγαλεία. Υπάρχει η απαραίτητη αναφορά στον ισπανικό εμφύλιο, από τη σωστή πλευρά της μάχης, κάτι κιτρινισμένες φωτογραφίες, τρόπαια, παλιές φανέλες, απ' αυτές που οι νέοι σχεδιαστές προσπαθούν, αλλά δεν μπορούν, να μιμηθούν. Κατεβαίνοντας έναν όροφο, ο διάδρομος γίνεται λίγο μεγαλύτερος και λίγο συναίσθημα μετά, καταλήγεις στον λόγο που συμβαίνουν όλα: στην μπουτίκ της Μπαρτσελόνα, στα έγκατα του Καμπ Νου. Μπορείς να αγοράσεις πολλά πράγματα, από στυλό, μέχρι σαλιάρες, πάνες, λάμπες και χαλιά με το σήμα της ομάδας. Καπιταλισμός; Όχι, απλά κάτι περισσότερο από μια ομάδα. Més que un club, που λένε και στη Βαρκελώνη. Ελεγαν, για την ακρίβεια.
Όταν καταρρέει ο κόσμος όπως τον ξέραμε, όλοι ψάχνουν από κάπου να στηριχτούν. Η σειρήνα του πανικού χτυπά και δεν υπάρχει πολυτέλεια για επιλεκτικότητα. Άλλοι τη βρίσκουν στην τηλεόραση, άλλοι στα φτηνά ποτά, άλλοι στη μάστιγα της εποχής, τον ηλεκτρονικό ακτιβισμό του «σώσε τη ζωή σου με ένα κλικ», ενα άλλοθι θλιβερής ημιμάθειας. Και άλλοι την βρίσκουν με ποδόσφαιρο.
Όχι μόνο το ελληνικό, εκεί όπου το επίπεδο της μπάλας και των περισσότερων ανθρώπων της είναι πιο χαμηλό, προβλέψιμο και εκνευριστικό από σχολιαστή της κρατικής τηλεόρασης, αλλά και της Μπαρτσελόνα. Για κάποιον λόγο, χρόνια τώρα ήταν το αποκούμπι του ρομαντικού ποδοσφαιρόφιλου επαναστάτη. Ο λόγος δεν ήταν μόνο τεχνοκρατικός. Για κάποιους, δεν ήταν οι 938 πάσες που ανταλλάσσουν οι παίκτες της σε κάθε παιχνίδι, ούτε τα 26-0 γκολ που έχει εδώ και έξι παιχνίδια. Ο λόγος ήταν το μάρκετινγκ της διαφορετικότητας.
Η Μπαρτσελόνα είχε καλό τμήμα μάρκετινγκ. Τόσο καλό που είχε επενδύσει στο συναίσθημα, επιλέγοντας να μην έχει χορηγό στη φανέλα. Πρόπερσι, συμφώνησε με τη Unicef, διευκρινίζοντας πως ο σύλλογος δεν πληρωνόταν, αλλά θα πλήρωνε 1,5 εκατομμύριο τον χρόνο. Αρκετά ρομαντικό, μέχρι να βρεθεί ένα όχι και τόσο ανεκτικό άνοιγμα 442 εκατομμυρίων στον προϋπολογισμό της. Η συμφωνία της χορηγίας με το Qatar Foundation θα αποφέρει 300 εκατομμύρια τον χρόνο κι έναν ενοχλητικό χορηγό στη φανέλα για πρώτη φορά μετά από 111 χρόνια.
Τίποτα το τραγικό, απλά άλλη μια πεθαμένη ψευδαίσθηση που έκανε τους ρομαντικούς να ανατριχιάσουν, τους διοικούντες να γιορτάσουν, την μπουτίκ να μεγαλώσει, τους ιντερνετικοί ακτιβιστές ν' αρχίσουν ίσως κάποιο μποϊκοτάζ και τους κυνικούς να γελάσουν. Ο σύλλογος έγινε αυτό που ήταν πάντα, αλλά το έκρυβε. Més que un club. Κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος. Μια επιχείρηση.
σχόλια