Η μετακόμιση ήταν ανέκαθεν μια κουραστική υπόθεση. Η πρώτη βραδιά στο σπίτι μια ακόμα πιο αγχώδης ιστορία. Αν ο ψυχαναγκασμός είναι στη φύση σου, θα ψάξεις να βρεις το κατάλληλο σημείο, την ιδανική γωνία, τον φωτισμό που κολακεύει τις κούτες στο σαλόνι. Θα προσπαθήσεις να είναι όλα όπως πρέπει, γιατί ακόμα και αν δεν πιστεύεις στις προλήψεις, κάτι θα σε ενοχλεί, αν τις αγνοήσεις. Ο ψυχαναγκασμός σου, προφανώς. Στο ποδόσφαιρο τα πράγματα είναι πιο απλά. Οταν μετακομίζεις σε ένα νέο γήπεδο, δεν ασχολείσαι με τέτοιες λεπτομέρεις. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να κερδίσεις.
Πρώτα έρχεται η γκρίνια: η Λάρισα απέκτησε γήπεδο. Ο ιδιοκτήτης της, πάντα τρέντι, ακούγοντας για συμμετοχική δημοκρατία, ζήτησε από τον κόσμο να ψηφίσει για το όνομά του. Μετά από δημόσια διαβούλευση, επικράτησε το όνομα AEL FC Arena, γιατί είναι γνωστό στον κόσμο, τόσο της Super όσο και της Football League, πως στον κάμπο η native language είναι τα εγγλέζικα. Στα εγκαίνια δεν τραγούδησε ο φίλος του ιδιοκτήτη Αντώνης Ρέμος, που πλέον ακούει ποδόσφαιρο και τρέχει μακριά, αλλά ο Φίλιππος ο Πλιάτσικας, αυστηρά και μόνο στα ελληνικά, προς απογοήτευση του αγγλόφωνου κοινού. Και μετά το τέλος του πρώτου αγώνα, όλα αυτά αποδείχτηκαν αυτό που ήταν στην πραγματικότητα: ενοχλητικές λεπτομέρειες. Γιατί τότε, με το σελοφάν του νέου γηπέδου σκισμένο, το όμορφο νέο γήπεδο άδειο και την ήττα της ομάδας από τον ΠΑΟΚ ακόμα νωπή, ακολούθησαν κάτι τραμπουκισμοί, κάτι γκρίνιες για τη διαιτησία, κάποιος κακοήθης κάτι είπε για πιστόλια που ανέμισαν στον αέρα. Τυπικά, ποδοσφαιρικά πράγματα, όχι φλωριές.
Η γκρίνια, όμως, είναι ένας εύκολος τρόπος να βγάζεις το ψωμί σου. Οι κοινωνικές, αστυνομικές, δημοσιογραφικές, πολιτικές, αφορμές γι' αυτήν αμέτρητες. Ας ειπωθεί και μια καλή κουβέντα. Η πραγματικότητα είναι πως το νέο γήπεδο της Λάρισας είναι μάλλον το πιο τεχνοκρατικό και όχι κρατικοδίαιτο, στέρεο πράγμα που έχει συμβεί στον ελληνικό αθλητισμό εδώ και δεκαετίες. Ενας πρόεδρος πήρε το ρίσκο της επένδυσης πριν την κρίση, δεν έμπλεξε με το κράτος, απλά παρέδωσε το γήπεδο για τους εντελώς αχρείαστους Μεσογειακούς Αγώνες, και απέδειξε πως η επιχειρηματικότητα στο ποδόσφαιρο δεν είναι βρισιά. Ο Κώστας Πηλαδάκης, ακόμα και αν εξοργίζεται όταν χάνει, απέδειξε πως ξέρει να ρισκάρει. Οχι τόσο όσο ο Σάββας Κωφίδης, που έδωσε άλλο νόημα στη φράση «παλαίμαχος ποδοσφαιριστής», μαγνητοσκοπώντας τον εαυτό του να αρνείται να πληρώσει τα διόδια ακούγοντας νορβηγικό metal, αλλά αυτή είναι μια άλλη όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία...
σχόλια