» Τονέλεγαν Ραμπεσαντρατανά Ερίκ. Είχε όνομαμεγάλο σε μήκος, μικρό σε ποδοσφαιρικόμέγεθος, και κοιλιά κατάλληλη γιαενοχλητική διαφήμιση εταιρείαςαδυνατίσματος. Στο «πριν». Είχεκάνει το λάθος να διεκδικήσει κάποιαποδοσφαιρικά ένσημα στη χώρα της τσάμπαμαγκιάς, της κόρνας και της βαλκανικήςκαφρίλας. Ο Γάλλος ήταν περισσότεροβιρτουόζος στην υψηλή τέχνη του φαγητού,παρά στην ταπεινή της μπάλας. Και τοπλήρωσε οικτρά: Όχι μόνο γιατί δεν έπαιξεποτέ στα οργωμένα γήπεδά μας. Αυτό ήταντο τελευταίο που απασχόλησε το μπουκωμένομε κλαμπ σάντουιτς κεφάλι του. Κυρίωςγιατί, χωρίς να το καταλαβαίνει, κάθεπρωί που έτρωγε το πλούσιο πρωινό του,ένας πίδακας χυδαίας λασπολογίας,κοροϊδίας και απαξίωσης εκχεόταν απόραδιόφωνα, παρααθλητικές στήλες καιεξυπνατζίδες ρεπόρτερ. Επειδή ήτανχοντρός; Όχι. Επειδή δεν καταλάβαινεελληνικά; Oui.
» Κάποιοςτην έχει πει «δημοσιογραφία τηςφουστανέλας». Πιο εύστοχο και απότον Γκάλη. Είναι μια απλή συνταγή: Φοράμετα γαλάζια (κατά προτίμηση κοκάλινα)γυαλιά μας, βλέπουμε την αλήθεια, τηβάζουμε στο πλυντήριο των προκαταλήψεων,τη στύβουμε στη σκάφη των εθνικώνσυνειδήσεων, και τη σερβίρουμε ζεστήστο μανταλάκι. Όπως τότε, τέσσερα χρόνιαπριν. Στην Πορτογαλία συντελέστηκε μιαποδοσφαιρική ανορθογραφία, τόσο όμορφηγια τα εθνικά μας συμπλέγματα που (μας)φάνηκε καλλιγραφία. Η Ελλάδα, καταστρέφονταςόμορφα, κέρδισε το πρωτάθλημα Ευρώπης.Απολαυστικό να το θυμάσαι, ενίοτεαποκρουστικό να το βλέπεις ποδοσφαιρικά.Χωρίςτα γυαλιά σου.
» Αποκρουστικόόχι μόνο για τις ορδές ηλιθίων πουέδερναν μετανάστες οι οποίοι τόλμησαννα μετάσχουν στο διονυσιασμό των βραδιών.Κυρίως γιατί η ποδοσφαιρική αισθητικήβιαζόταν την ώρα που ένας Γερμανός και18 Έλληνες ξεπερνούσαν υπέροχα τον εαυτότους, κόντρα στη συνήθη μιζέρια. Τίποτατο κακό μέχρις εδώ. Ο εθνικός καιροσκοπισμόςμάλλον ήταν επιβεβλημένος. Τα αισθήματαδεν υποτιμούνται.
»Ταπροβλήματα ξεκινάνε όταν, μακριά απόΚαραϊσκάκηδες με ποδοσφαιρικά παπούτσιακαι Μπουμπουλίνες με δάνεια στις εξέδρες,η ποδοσφαιρογραφία ασχολείται και μεάλλες ποδοσφαιρικά αντιαισθητικέςομάδες. Και τις κατακρίνει, όπως οι(επίσης) βουτηγμένοι στα κόμπλεξ Άγγλοιέλεγαν για εμάς -χωρίς εμάς- «κάποιοςνα τους σταματήσει πριν καταστρέψουντο ποδόσφαιρο». Τότε, οι Άγγλοι ήτανανθέλληνες. Τώρα, όταν εμείς κριτικάρουμεκάποια ομάδα που κερδίζει ποδοσφαιρικάκαι όχι αισθητικά, είμαστε αφ' υψηλούαντικειμενικοί. Κάπου μπάζει η ιστορία.Μάλλον από εκεί που μπαίνει στην εξίσωσηη διαστρέβλωση του «εθνικό είναι τοαληθές». Ούτως ή άλλως η συνθήκη είναιαφόρητη. Όταν εμφανίζεται και στηνμπάλα, προκαλεί μια ελλιπή επιχειρηματολογία,πιο ενοχλητική και από την πρησμένηκοιλιά του άμοιρου του Ραμπεσαντρατανά.
σχόλια