Mιχάλης Mιχαήλ
Tι κρατάω: Τους φίλους. Όσους απέμειναν και άντεξαν. Οι φίλοι, αυτό το «κλισέ» για πολλούς, που μόνο κλισέ δεν είναι. Είναι αυτό που αλλάζει τη ζωή σου. Αν έχεις, είσαι τυχερός. Εγώ έχω / Και το βράδυ που μου πέταξε η Βίσση το καπέλο της και έκανε τη χειρότερη μέρα της ζωής μου τέλεια. Γιατί αυτό είναι η Άννα, γιατρός.
Τι αφήνω: Την κακία των ανθρώπων. Δεν υπάρχει περιγραφή εδώ. Όλοι ξέρετε.
Γιάννης Πανταζόπουλος
Tι κρατάω: Τις στιγμές ανάπαυλας, αλλά με ουσία / Τα συνεχόμενα ταξίδια στην Κωνσταντινούπολη, μια πόλη που έχει πια εξελιχθεί σε δεύτερο σπίτι και μου θυμίζει όλα όσα αγαπώ στη ζωή / Το καλοκαίρι. Τις αξέχαστες διακοπές στην Ανάφη και στην Κρήτη που κύλησαν χωρίς ρολόι, με εμπειρίες που δεν αντιγράφονται και συναντήσεις που άφησαν ισχυρό αποτύπωμα. Στιγμές απλές αλλά καθοριστικές / Πάνω απ’ όλα, τα νέα μου καθήκοντα στη LiFO. Την ευθύνη που σε ωριμάζει, την εμπιστοσύνη που σε δεσμεύει και την αίσθηση πως βρίσκομαι στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή, με τους σωστούς ανθρώπους.
Τι αφήνω: Την ανοχή στην τοξικότητα, ανθρώπους, καταστάσεις και επαναλαμβανόμενα μοτίβα που δεν οδηγούν πουθενά. Ήταν άλλη μία χρονιά που επιβεβαίωσε κάτι ξεκάθαρο: τα πρόσωπα που σε εκμεταλλεύονται πρέπει να τα κρατάς μακριά. Λιτά και απλά: διάλεξε τη ζωή. Απόλαυσέ τη με όσους αγαπάς και σ’ αγαπούν.
M. Hulot
Tι κρατάω: Το ξημέρωμα στο Τικάλ, μέσα στη ζούγκλα της Γουατεμάλας, σκαρφαλωμένοι στον ναό IV, έναν από τους ψηλότερους του κόσμου των Μάγια, να κοιτάζουμε αμίλητοι την εικόνα που έβλεπαν οι ήρωες του Πολέμου των Άστρων στον (υποτιθέμενο) εξωγήινο πλανήτη που είχε επινοήσει ο Τζορτζ Λούκας, με τις κορυφές των ναών της Μεγάλης Πλατείας να ξεχωρίζουν μέσα στην πυκνή βλάστηση υπό τις ψαλμωδίες της «φυλής της ανατολής» που αντηχούσαν την ώρα που ξεπρόβαλλαν οι ακτίνες του ήλιου – απόκοσμο και μοναδικό / Ένα φυσιολατρικό ημερολόγιο –η παρατήρηση της ζωής ενός γερακιού που ζει στην εξοχή του Έσεξ–, τον Πετρίτη του ερασιτέχνη bird watcher Τζον Άλεκ Μπέικερ, που ξεχώρισα απ’ όσα διάβασα φέτος. Ο εντελώς ιδιοσυγκρασιακός συγγραφέας περιγράφει συγκινητικά την καθημερινότητα ενός πουλιού με λογοτεχνικό τρόπο, σε ένα αριστούργημα της τεκμηριογραφικής πεζογραφίας του 20ού αιώνα / Τη σειρά «Ένας καλύτερος άνθρωπος» που δίνει μια διαφορετική διάσταση στην τοξική αρρενωπότητα, στον ρατσισμό και στις επιπτώσεις του cancel.
Τι αφήνω: Τα προβλήματα υγείας που με ταλαιπώρησαν το τελευταίο τρίμηνο του ’25 / Την κατάντια του κέντρου της Αθήνας, τα υψηλά ενοίκια, τη βρόμα, τα διαλυμένα πεζοδρόμια, την εικόνα παρακμής που έχει η πόλη και αναγκάζει τους κατοίκους της να την εγκαταλείψουν / Τη σκιά του πολέμου και τον φόβο για το αύριο που απλώνεται στην Ευρώπη.
Θοδωρής Αντωνόπουλος
Tι κρατάω:
Τις μεγαλειώδεις, παλλαϊκές, ακηδεμόνευτες πορείες για την τραγωδία των Τεμπών που κράτησαν ζωντανή τη μνήμη της, «κλείνοντας» ταυτόχρονα το μάτι στην ελπίδα / Την εκλογή του Ζοχράν Μαμντάνι στη δημαρχία της Νέας Υόρκης, ανάχωμα στο «τσουνάμι» του Τραμπ και της alt-right / Την αλματώδη πρόοδο της τεχνητής νοημοσύνης / Το αίτημα για λευτεριά στον Νίκο Ρωμανό / Την ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον Η μια μάχη μετά την άλλη (και) για τα εύσημα στον Τόμας Πίντσον / Τη Σπασμένη Φλέβα του Γιάννη Οικονομίδη ως ακτινογραφία της Ελλάδας που μισήσαμε / Το Queer του Λούκα Γκουαντανίνο / Το 2ο αθηναϊκό QueerCon / Tους Damned να διασκευάζουν Jefferson Airplane στο Release Athens.
Τι αφήνω:
Την τραγωδία δίχως τέλος στη Γάζα και το ακόμα μεγαλύτερο, το ξεχασμένο και από τον Θεό μακελειό στο Σουδάν / Το ξεπούλημα της Ουκρανίας / Την «επιστροφή» της τυφλής τρομοκρατίας /
Τη λύσσα με τους τρανς ανθρώπους – να μην τους περάσει /
Την ξεφτίλα με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, τις λαμογιές και τα διαπλεκόμενα που καλά κρατούν /
Την (επανα)κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου / Τις ολοένα περισσότερες «παγίδες» της τεχνητής νοημοσύνης / Τη μόδα με τους ανήλικους κουτσαβάκηδες / Τον εθισμό στα σόσιαλ, εκούσιο και ακούσιο / Tο διαρκώς διογκούμενο συγκοινωνιακό και κυκλοφορικό «έμφραγμα» της Αθήνας / To ανελέητο τσιμέντωμα αιγιαλών, δασών, ακόμα και βουνοκορφών / Ένα «όχι» που όφειλε να ήταν «ναι».
Γιάννης Βασιλείου
Tι κρατάω: Την ανακάλυψη ότι μπορείς να παραγγείλεις Βlu-ray από το βρετανικό Amazon χωρίς να χρειαστεί να δώσεις ένα νεφρό στο τελωνείο / Τη δισκογραφική επιστροφή των Waterboys /
Την εικόνα της Τζέσι Μπάκλεϊ να απλώνει το χέρι στον συγκλονιστικό Hamnet / Τη γαληνευτική συνειδητοποίηση ότι μια συμβίωση μπορεί να συνιστά εξέλιξη και όχι ξεβόλεμα / Την ανείπωτη χαρά να δουλεύεις μαζί με φίλους / Τις βόλτες με την Ιωσηφίνα στα σοκάκια της Θεσσαλονίκης και του Covent Garden.
Τι αφήνω: Ένα δυσαναπλήρωτο έλλειμμα στον τραπεζικό μου λογαριασμό, επειδή ανακάλυψα ότι μπορείς να παραγγείλεις Βlu-ray από το βρετανικό Amazon χωρίς να χρειαστεί να δώσεις ένα νεφρό στο τελωνείο.
Μιχάλης Γιαννακίδης
Tι κρατάω: Από το 2025 κρατάω όλα τα πράγματα που μου επέτρεψαν να μη σκέφτομαι όσα αποτρόπαια συμβαίνουν στον κόσμο / Τις βόλτες με το πατίνι, που με μεταφέρουν στα παιδικά μου χρόνια σαν κινηματογραφικό φλας μπακ /
Το πρωτάθλημα της Λίβερπουλ, τη δεύτερη σεζόν του «Severance» και το απροσδόκητα επίκαιρο Network του Σίντνεϊ Λιουμέτ, που κυκλοφόρησε πριν από σχεδόν μισό αιώνα, αλλά εγώ φέτος το ανακάλυψα.
Τι αφήνω: (Ελπίζω ότι) αφήνω πίσω μου την αίσθηση ματαιότητας που μου δημιούργησε ο ειδησεογραφικός κύκλος του 2025 / Την ιδέα ότι συλλογικά, ως ανθρωπότητα, υπήρξαμε υπερβολικά μαλθακοί τα προηγούμενα χρόνια και αφήσαμε την υπερβολική μας ενσυναίσθηση προς τον συνάνθρωπο να μας παρασύρει στον λάθος δρόμο, όπως υποστηρίζει ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Ή ότι, ως Ευρώπη, οι τωρινές συνθήκες απαιτούν να ξανασκεφτούμε αν τα μέχρι πρότινος απολύτως αναγκαία μέτρα για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής είναι πράγματι τόσο αναγκαία.
Ειρήνη Γιαννάκη
Tι κρατάω:Το 2025 ήταν μια χρονιά roller coaster με πολλές και απότομες μεταπτώσεις, από εκείνες τις χρονιές για τις οποίες κάποιος θα έπρεπε να έχει προειδοποιήσει: «προσδεθείτε». Κρατώ σίγουρα την καλοσύνη χωρίς ιδιοτέλεια, ειδικά όταν προέρχεται από αγνώστους, και τους ανεκτίμητους φίλους που δεν τρομάζουν στα καλά σου και έχουν τη γενναιότητα να σου λένε αυτά που δεν αντέχεις να ακούσεις στα κάτω σου. Στη σούμα θα έμεναν και τα ταξίδια: η μαγική –πέρα από κάθε προσδοκία– Ιαπωνία και η ιαματική ευγένεια των ανθρώπων της, η Ανάφη με τη μοναδική ενέργειά της και μια αξέχαστη ανατολή με θέα τον Μονόλιθο, το Λονδίνο και η Θεσσαλονίκη / Μια καλοκαιρινή βραδιά στου Φιλοπάππου που δεν την εκτίμησα όπως της άξιζε / Και συναυλίες, πάντα οι συναυλίες. Μια Λένα Πλάτωνος από τα παλιά, σε μεγάλα κέφια, και μια Kylie που ξεπήδησε από τα κοριτσίστικα εξώφυλλα της εφηβείας / Απρόσμενα και ετερόκλητα διαβάσματα που με βρήκαν στη σωστή στιγμή, όπως ο Λοιμός του Αντρέα Φραγκιά, η Τελειότητα του Βιντσέντζο Λατρόνικο, το Πνεύμα και το Τέρας του Δημήτρη Καράμπελα, το Ντάγκο της Ναταλίας Καραγιάννη / Την ώρα που οι νέες ταινίες που βγαίνουν κάθε χρόνο όλο και περισσότερο απογοητεύουν, ένα παλιό αριστούργημα του 1962 έπαιζε σε λούπα στο μυαλό μου όλη τη χρονιά, το Η Κλεό από τις 5 έως τις 7 της Ανιές Βαρντά / Κι αν κρατούσα μία μόνο εικόνα, την πιο αισιόδοξη, θα ήταν το ανθρώπινο ποτάμι που ξεχύθηκε στην Αθήνα στη συγκέντρωση για τα Τέμπη τον Φεβρουάριο.
Τι αφήνω: Την ξαφνική αρρώστια αγαπημένων προσώπων, τη φριχτή ανημποριά των γηρατειών, το παραλυτικό αίσθημα της πτώσης των άλλων και την αδυναμία να ανατρέψεις οτιδήποτε από αυτά / Την αναίτια κακία, από την οποία αφελώς νόμιζες ότι μπορείς να προφυλαχτείς / Το burn out και την απραξία, που δεν γνώριζες πως μπορεί να είναι εξίσου εξουθενωτικά / Σε συλλογικό επίπεδο, την ντροπή από το τσίρκο του ΟΠΕΚΕΠΕ· αυτή την μπόχα και δυσωδία της αναίσχυντης διαφθοράς και της απληστίας που πάντα ήταν εκεί, αλλά τώρα έπνιξαν τα πάντα. Μια μόνιμη ντροπή έχει καθίσει πάνω στη χώρα / Το trend του Studio Ghibli AI ως ένδειξη ότι η ανθρώπινη ανοησία απειλεί την ανθρώπινη δημιουργικότητα περισσότερο από ό,τι η ίδια η τεχνητή νοημοσύνη / Τέλος, το αμετάκλητο αίσθημα πως η δυστοπία είναι η νέα πραγματικότητα που ήρθε για να μείνει και τίποτα δεν μπορεί πια να μας εκπλήξει.
Άρης Δημοκίδης
Tι κρατάω: Τις ιστορίες και τους ανθρώπους που γνώρισα μέσω των πόντκαστ που έφτιαξα / Όλη την τέχνη, υψηλή και χαμηλή, που μου έκανε παρέα και φέτος / Ένα live του Pan Pan σε μια ταράτσα στη Θεσσαλονίκη, όταν φυσούσε πολύ, και ένα live στη Μονή Λαζαριστών με την Πωλίνα, τη Μαντώ και τη Σοφία Βόσσου / Τον Μπέμπη, το τρίτο γατάκι που πήραμε σπίτι τώρα / Την παρέα και τη βοήθεια της Ελένης Καλέση / Το ντοκιμαντέρ για τους Κόρε. Ύδρο. / Το τραγούδι του Δημήτρη Σαμόλη «Το αγόρι που αγάπησες έχει γκριζάρει».
Τι αφήνω: Αντιγράφω απ’ την αντίστοιχη λίστα του 2018, είναι απίστευτο το πόσο με εκφράζει, δυστυχώς, ακόμα: την επέλαση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη (που γίνεται με λίγη έως πολλή βοήθεια απ’ τη Ρωσία) / Τον Τραμπ και τον Πούτιν – στα σκουπίδια / Τα τρολ, ειδικά τα έμμισθα / Τα κολλήματά μου.
Βασιλική Δρίβα
Tι κρατάω: Τις εκπλήξεις που βρίσκονται σε μικρές γωνιές στις οποίες συχνά ξεχνάμε να ρίξουμε φως / Το γεγονός ότι ποτέ δεν είναι αργά να ξαναρχίσεις σκέιτ, αλλά είναι λίγο πιο επικίνδυνο απ’ ό,τι όταν είσαι 15 / Τον έρωτα, που πάντα έρχεται, έστω και αργά ή δύσκολα / Την τελευταία σεζόν του «Stranger Things» που συμπορεύτηκε μαζί μας σε πολλά χρόνια αλλαγών / Τα πάρτι της πόλης που σου θυμίζουν ότι δεν είσαι ποτέ μόνος / Τη συναυλία της Kylie Minogue.
Τι αφήνω: Το σπάσιμο χεριού που έκανε το 2025 «δυσκίνητο», αλλά άφησε και κάποια καλά / Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ που για άλλη μία φορά ανέδειξε τη δυσωδία του κράτους και μέρους της κοινωνίας /
Τα δυστυχήματα
στους δρόμους /
Τις άπειρες ώρες που νιώθουμε φόβο, ανησυχία και άγχος μέσα στο γενικότερο κλίμα αβεβαιότητας / Τον βάναυσο πληθωρισμό (που θα υπάρχει και του χρόνου).
Μαρία Δρουκοπούλου
Tι κρατάω: Τα δυο ταξίδια της χρονιάς, ένα στην αρχή και ένα στο τέλος της, στο Δουβλίνο και στο Λονδίνο, δυο προορισμούς που ήρθαν την κατάλληλη στιγμή να υπενθυμίσουν πως υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό – η εκδρομή στα Cliffs του Moher, στην ακτογραμμή του Ατλαντικού, σίγουρα είναι στα highlights / Την ανακάλυψη του Νάιαλ Ουίλιαμς και του υπέροχου ιρλανδικού μαγικού ρεαλισμού του, όπως τον διάβασα στα Τέσσερα ερωτικά γράμματα και στο Αυτό είναι ευτυχία / Το ότι κάποιος μάζεψε τα ακουστικά που έχασα ένα βράδυ στη Σταδίου και τα άφησε σε ένα κάγκελο του πεζοδρομίου, ώστε να τα βρω λίγες ώρες μετά.
Τι αφήνω: Πέρα απ’ όσα δεν πήγαν όπως τα ήθελα, αλλά σίγουρα είναι στο χέρι μου να αλλάξω, την κλονισμένη υγεία κάποιων δικών μου ανθρώπων και μια αναπάντεχη απώλεια / Την επιβεβαίωση της αίσθησης ότι ποτέ και τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Χάρης Καλαϊτζίδης
Tι κρατάω: Το γεγονός ότι, ανάμεσα στα ερείπια, οι Παλαιστίνιοι γιορτάζουν, αγωνίζονται, ζούνε / Ότι ένα προπαγανδιστικό bot της ισραηλινής κυβέρνησης «άλλαξε στρατόπεδο», αφού επεξεργάστηκε την κατάσταση και άρχισε να δημοσιεύει μηνύματα υπέρ της Παλαιστίνης / Ότι στις γενικές απεργίες για τη Γάζα στην Ιταλία το βασικό σύνθημα ήταν: «Μπλοκάρετε τα πάντα» /
Φίλες και φίλους, πέντε ή έξι δίσκους, ορισμένα χαμόγελα, ορισμένες συγκρούσεις, τους φοιτητές και τις φοιτήτριές μου, την ανάρρωση του Α., τη Σαμοθράκη, κάτω από ένα δέντρο, δεν θέλω να τελειώσει, τα μη ανθρώπινα πλάσματα που συνάντησα / Τον Πίντσον όταν γράφει: «To Cuxhaven, the summer in deceleration, floating on to Cuxhaven. The meadows hum. Rain clatters in crescent swoops through the reeds. Sheep, and rarely a few dark northern deer, will come down to browse for seaweed at the shore which is never quite sea nor quite sand, but held in misty ambivalence by the sun… So Slothrop is borne, afloat on the water-leas» / Όσα μισούν αυτόν τον κόσμο εξαιτίας όσων αγαπούν σ’ αυτόν.
Τι αφήνω: Τα υπόλοιπα.
Μίνα Καλογερά
Tι κρατάω: Στα βασικά, παίρνω την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τον Argy, τον Άμπαλο και τα δύο φανταστικά πρωταθλήματα που διοργανώσαμε, τα UFA Champions League και τα Mini Euros / Την αγάπη που έλαβα από τη δουλειά που άφησα πίσω μου πριν από ενάμιση μήνα, αλλά και τον ενθουσιασμό που νιώθω τώρα στο νέο-παλιό μου ξεκίνημα.
Τι αφήνω: Στη δύση του 2026 αφήνω πίσω μου το Παγκράτι και με τη νέα χρονιά καλωσορίζω νέα επίπεδα χαράς, δημιουργίας και ενηλικίωσης που τα νιώθω να έρχονται προς το μέρος μου.
Nazigen Mamo
Tι κρατάω: Τις προσωπικές διαπιστώσεις ότι πράγματα μπορούν να συνυπάρξουν αρκεί να ακούγονται με ειλικρίνεια τα θέλω του καθενός και όχι να επιβάλλονται / Τις επιστροφές φίλων από το εξωτερικό και τη δική τους αναγνώριση ότι η Ελλάδα δεν είναι αποκλειστικά η τουριστική εκδοχή που γνώριζαν στους μήνες επίσκεψής τους. Τα βήματά τους προς έναν καλύτερο εαυτό που φαντάζονταν, αναγνωρίζοντας τα προσωπικά αδιέξοδα / Κρατάω κι εμένα τις φορές που μου στάθηκα / Το ότι συνεχίζω να ψάχνω κι άλλα χόμπι, και την –ειλικρινή– ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Τι αφήνω: Τη συνεχή υπενθύμιση της ελληνικής πραγματικότητας. Δεν χρειάζεται να ’ναι κάτι γκράντε, τα μικρά καθημερινά θα το υπενθυμίζουν συνέχεια / Την ένταση και τη βία από παντού, την αδράνεια, ένα μείγμα που μόνο ελπιδοφόρο δεν είναι.
Πέννυ Μαστοράκου
Tι κρατάω: Τις όμορφες στιγμές που έζησα με τα αγαπημένα μου πρόσωπα / Τα ταξίδια που με γέμισαν εικόνες και εμπειρίες / Τους ανθρώπους που γνώρισα και άφησαν το αποτύπωμά τους στη ζωή μου.
Τι αφήνω: Ό,τι με πλήγωσε και όσους μου έδειξαν μέσα σε αυτήν τη χρονιά ότι δεν έχουν θέση στο επόμενο κεφάλαιο. 2026, σε περιμένω με ανυπομονησία, με καθαρή καρδιά, νέους στόχους και όνειρα έτοιμα να γίνουν πραγματικότητα.
Μαίρη Μπαρλή
Tι κρατάω: Μια ήσυχη, βαθιά συνειδητοποίηση που γεννήθηκε κυρίως το καλοκαίρι πως, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, το τώρα είναι όντως πολύτιμο και μοναδικό, κυρίως όταν το μοιράζεσαι με τους ανθρώπους που επέλεξες να έχεις δίπλα σου / Το ότι αξίζει να ανοίγεις την πόρτα σε νέες γνωριμίες και να δημιουργείς αναμνήσεις που αργότερα θα γίνονται φως στα σκοτάδια σου.
Τι αφήνω: Κριτικές ειπωμένες με «καλές προθέσεις» / Μικρές εσωτερικές ήττες που έκαναν τον κύκλο τους, γιατί τελικά με «μεγάλωσαν» λίγο παραπάνω.
Αργυρώ Μποζώνη
Tι κρατάω: Θα κρατήσω όλες τις στιγμές του 2025 που ένιωσα ότι έχω ακόμα την περιέργεια μικρού παιδιού μπροστά
σε μια ανακάλυψη / Τις στιγμές που γέλασα ανέμελα και τις στιγμές που συγκινήθηκα βαθιά / Την ευγνωμοσύνη ότι είμαι ζωντανή και γράφω απολογισμούς / Και τους φίλους μου.
Τι αφήνω: Ό,τι και τις προηγούμενες χρονιές: τα άχρηστα, τα τοξικά, τα μη απαραίτητα. Τις δύσκολες μέρες του, τις αγωνίες, που θέλω να τις ξεχάσω / Όλη τη βία και τη φτώχεια και τη δυσκολία. Δεν θα τα καταφέρω.
Τίνα Μανδηλαρά
Tι κρατάω: Τη συνειδητοποίηση ότι δεν μετράει τίποτε άλλο παρά μόνο οι στιγμές, αυτό το ελάχιστο θαύμα του κόσμου του να τσουγκρίζεις ένα ποτήρι κρασί σε ένα τραπέζι με φίλους / Τον θαλασσινό αέρα στο πρόσωπο στο παλιό ανοιχτό pony στη Λέρο / Το να ξυπνάς υπό τους ήχους του μουεζίνη στο Κάιρο / Το να ακούς ξανά, ύστερα από χρόνια, Radiohead στο δωμάτιο, στο νησί σου τη Νάξο / Να είσαι γεμάτη από την αγάπη των ανθρώπων σου, που είναι το πιο πολύτιμο δώρο στον κόσμο / Ότι το ’25 μας βρήκε όλους ακέραιους / Τη σπουδαία αποκάλυψη του θεάτρου με τα λόγια του Αντρέγιεφ στη σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γκοσλάν / Τους πίνακες του Ρόθκο (αυτό το σοκ, κάθε φορά, όταν τους βλέπεις από κοντά) / Τα πανέμορφα μικρά κτερίσματα-στολίδια στο μουσείο στο Κάιρο.
Τι αφήνω: Τη σοκαριστική γενοκτονία στη Γάζα, την ντροπή της ανθρωπότητας. Ποτέ ο κόσμος δεν θα είναι ίδιος μετά από αυτό. Περιμένοντας με χαρά το 2026, δεν νιώθω πιο σοφή αλλά πιο ευτυχής που είμαι εδώ. Πώς το είπε ο Καρούζος; «Η ζωή που μικραίνει:
η μεγάλη αλήθεια».
Γιάννης Παντελάκης
Tι κρατάω: Ένα βιβλίο γιατί με ενθουσίασε ιδιαίτερα, όχι μόνο γιατί είναι σπουδαίο αλλά γιατί αναρωτήθηκα για μια ακόμα φορά πώς γίνεται άνθρωποι με αποτρόπαιες προσωπικές και πολιτικές πορείες να μπορούν να γράφουν τόσο καλά βιβλία, το Ταξίδι στην άκρη της νύχτας του Σελίν / Με ενθουσίασε ακόμα, ίσως περισσότερο από όσο έπρεπε, η εκλογή του Ζοχράν Μαμντάνι στη Νέα Υόρκη. Και ελάχιστα να κάνει από όσα υποσχέθηκε, άξιζε γιατί ήταν η πρώτη μεγάλη ήττα του Τραμπ.
Τι αφήνω: Την πολιτική μιζέρια της εποχής / Το διεθνές κλίμα με τους ακροδεξιούς να καλπάζουν / Τη γενικευμένη απαξίωση προσώπων και θεσμών.
Χρήστος Παρίδης
Tι κρατάω: Το Συνέδριο για το Ιράν του Βιριπάγιεφ σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη / Την απολαυστική πάντα ερμηνεία του Χάρη Φραγκούλη στο συγκλονιστικό φινάλε του ξένου στην Οδύσσεια του Μαρμαρινού από το Κρατικό Βορείου Ελλάδος, αλλά και το κατανυκτικό φινάλε του Κουρεντζή και της Utopia – και τα δυο στην Επίδαυρο / Τις ξεκαρδιστικές στιγμές κριτικής κατά τη διάρκεια της σειράς πόντκαστ «Τhe review» με τη Βένα Γεωργακοπούλου / Τις συναντήσεις μου με ανθρώπους που εκτιμώ βαθιά με αφορμή συνεντεύξεις, όπως ο Μπακογιαννόπουλος, η Ομπολένσκι, η Λαδικού, ο Ρέππας, η Ελένη Αλεξανδράκη για την ταινία της Θολός βυθός, ο Στέλιος Νέστορας, η Ana Kokkinos, ο ιστορικός τέχνης Mάρτιν Γκέιφορντ, η Κάτια Σπορν, ο Νεριτάν Ζιντζιρία, αλλά και την ομαδική συνέντευξη με τον Ρομέο Καστελούτσι / Τη συνεργασία μου για την έκθεση-φόρο τιμής στον αξέχαστο Ανδρέα Βουτσινά που έδωσε ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα / Τις υπέροχες μέρες και νύχτες στο Καστελόριζο για τις προβολές του φεστιβάλ Beyond Borders.
Τι αφήνω: Όλες τις τοξικές αναρτήσεις του διαδικτύου, αν και αυτές δεν φεύγουν, θα μείνουν / Τα ευτυχώς όχι σοβαρά προβλήματα υγείας που με έκαναν να ξεφορτωθώ αρκετά κιλά / Τις όποιες επαγγελματικές απογοητεύσεις και τους γελοίους ανταγωνισμούς – παντού υπάρχουν και ίσως να είναι αυτοί που μας προχωρούν.
Έλενα Ποσνακίδου
Tι κρατάω: Τις στιγμές γεμάτες γέλιο, αγάπη και ξεγνοιασιά / Την ένταξή μου εδώ, στην οικογένεια της LiFO (γιατί αν δεν παινέψεις το σπίτι σου…). Σε μια γρήγορη ανασκόπηση, θα μπορούσα να πω ότι το 2025 ήταν μια καλή χρονιά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να είναι και καλύτερη, αλλά ας μη γίνω αχάριστη.
Τι αφήνω: Την αγένεια, την κακία και την γκρίνια που υπάρχει εκεί έξω. Καλή χρονιά, κόσμε!
Νικόλας Σεβαστάκης
Tι κρατάω: Τον Steven Wilson με το άλμπουμ «Overview» που επιμένει να δημιουργεί μουσική με εικοσάλεπτα κομμάτια που δεν προκαλούν πλήξη (κι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο) / Την ωραία μελέτη της Χριστίνας Ντουνιά (Το όνειρο και το πάθος Κ.Γ. Καρυωτάκης) όπου, μεταξύ πολλών, συναντούμε κι έναν ερωτικο-σατιρικό και εύθυμο Καρυωτάκη, πέρα από τη στάνταρ εικόνα του απαισιόδοξου αυτόχειρα / Φυσικά, τη νίκη του Μαμντάνι στη Νέα Υόρκη / Τις λίγες υπέροχες μέρες στη Λήμνο / Το τεύχος του περιοδικού τεχνών και γραμμάτων «ΑΠΟΠΛΟΥΣ» το αφιερωμένο στο έργο του πατέρα μου, Αλέξη Σεβαστάκη, τιμή στα 100 χρόνια από τη γέννησή του.
Τι αφήνω: Τους πολέμους, την τρομοκρατία κατά αμάχων, τη φασιστικοποίηση συμπεριφορών και ιδεών / Την πλειονότητα των μουσικών προτάσεων που έφτασαν στα δύστυχα αυτιά μου.
Δέσποινα Τριβόλη
Tι κρατάω: Τις λίγες καλές στιγμές μου – κάθε λεπτό με τον γιο μου και την οικογένειά μου / Κάθε λεπτό μακριά από το κινητό μου.
Τι αφήνω: Τίποτα.
Φώφη Τσεσμελή
Tι κρατάω: Την κατάλυση βασικών ανθρώπινων και εργασιακών δικαιωμάτων, σκάνδαλα, τρομακτικά φαντάσματα του παρελθόντος σε νέο περιτύλιγμα, όλα διανθισμένα με χαριτωμένα βιντεάκια με σκυλάκια και γατάκια / Κακόγουστους ινφλουένσερ και AI σκουπίδια στο ενδιάμεσο / Θέλω να θυμάμαι ότι η ευαισθησία είναι επιλεκτική και να αποτυπωθεί μέσα μου ότι, όταν στο άμεσο μέλλον θα κληθούμε να πάρουμε θέση, εγώ θέλω, οφείλω, να είμαι στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.
Τι αφήνω: Τίποτα.
Κορίνα Φαρμακόρη
Tι κρατάω: Το ότι όσο είμαστε άπαντες παρόντες και μπορούμε να ανταλλάζουμε ευχές γύρω από ένα τραπέζι, όλα τα άλλα έχουν μικρή σημασία / Τους αγαπημένους μου ανθρώπους αυτήν τη χρονιά. Μόνο αυτούς χρειάζομαι, τα υπόλοιπα τα βρίσκω. «Όπως εμείς και όλος ο κόσμος», που έλεγε και ο παππούς μου ο Γιάννης, και είχε δίκιο.
Τι αφήνω: Νοσοκομεία, γιατρούς, αγωνιώδη τηλεφωνήματα, ραγισμένες καρδιές, χαμένες ευκαιρίες / Μια βαθιά διεφθαρμένη χώρα, αλλά ας μην τα θέλω όλα δικά μου.
Λία Φασόλη
Tι κρατάω: Το ότι αναπνέω και έχω ακόμη την ευκαιρία να αλλάξω κάτι / Ένα fortune cookie που για πρώτη φορά είχε την καλύτερη και πιο ταιριαστή συμβουλή τη στιγμή που το άνοιξα / Τον άνθρωπο που είναι δίπλα μου 24/7, 365 μέρες τον χρόνο / Την ταινία Jay Kelly με τον Τζορτζ Κλούνεϊ, που ήταν αυτό που χρειαζόταν η ψυχή μου.
Τι αφήνω: Τα «κουτιά» στα οποία θέλουν να σε βάλουν οι άλλοι / Τους πολέμους και τη λειψυδρία / Τους γονείς των ανηλίκων που κουβαλούν μαχαίρι και επιτίθενται / Τα τρόλεϊ / Τον χρόνο που γι’ άλλη μια χρονιά άφησα να περάσει λέγοντας πως θα κάνω όσα αγαπώ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO
