Το να εισβάλει κανείς στο Λούβρο «με τις περισσότερες επισκέψεις στον κόσμο μέρα μεσημέρι, να αρπάξει οκτώ κομμάτια ανεκτίμητων ναπολεόντειων κοσμημάτων και να εξαφανιστεί στην κίνηση του Παρισιού με ταπεινά σκούτερ μπορεί να φαίνεται σαν το πιο τολμηρό έγκλημα, που διαπράττεται για τη φήμη και επακόλουθα κινηματογραφικά εγχειρήματα στο Χόλιγουντ».
Ο Guardian επισημαίνει πως οι ειδικοί που παρατηρούν τις τάσεις στο διεθνές έγκλημα τέχνης, ωστόσο, βλέπουν τη ληστεία της Κυριακής στο Λούβρο ως κάτι πιο πεζό. Είναι η τελευταία σε μια σειρά κλοπών με μοτίβο «σπάμε και αρπάζουμε», με αποτέλεσμα να επικεντρώνονται περισσότερο στην υλική αξία των πολύτιμων λίθων ή μετάλλων παρά στη σημασία των αντικειμένων, συνεχίζοντας ένα μοτίβο που έχει αναδυθεί την τελευταία δεκαετία στη Γερμανία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ.
Η τοποθεσία, υποστηρίζουν, ήταν δευτερεύουσας σημασίας για τους εγκληματίες.
Ληστεία στο Λούβρο: «Αυτή είναι μια φρικτή εποχή για να υπάρχει ένα μουσείο»
«Μπορεί να αναρωτηθείτε γιατί οι κλέφτες που θέλουν να κλέψουν ακριβά κοσμήματα εισβάλλουν σε ένα παγκοσμίου φήμης μουσείο παρά σε ένα κατάστημα Cartier», δήλωσε ο Christopher A Marinello, κορυφαίος ειδικός στην ανάκτηση κλεμμένων έργων τέχνης. «Η απάντηση είναι απλή: επειδή στις μέρες μας ένα κατάστημα Cartier προστατεύεται καλύτερα».
Μια σειρά από βίαιες κλοπές σε κοσμηματοπωλεία σημαίνει ότι πολλά καταστήματα έχουν ενισχύσει την ασφάλειά τους τα τελευταία χρόνια, με ένοπλους φρουρούς στις εγκαταστάσεις τους και τα εμπορεύματα να μην εκτίθενται πλέον όλη τη νύχτα. Τα μουσεία, από την άλλη, φαίνονται πιο εκτεθειμένα, εν μέρει λόγω του ότι είναι ιδρύματα που απευθύνονται στο κοινό σε ιστορικά κτίρια, και εν μέρει λόγω του τρέχοντος οικονομικού κλίματος σε πολλές δυτικές χώρες.
«Από την Covid, οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο έχουν μειώσει την επιβολή του νόμου και τα μέτρα στον πολιτιστικό τομέα», σχολίασε επίσης, ο Marinello. «Αν οι κλέφτες μπορούν να μπουν στο Λούβρο, αυτό δείχνει πόσο ευάλωτα έχουν γίνει τα ιδρύματά μας. Αυτή είναι μια φρικτή εποχή για να υπάρχει ένα μουσείο».
Ληστεία στο Λούβρο: Οι συγκρίσεις με την κλοπή της Μόνα Λίζα το 1911
Η κλοπή των αντικειμένων - συμπεριλαμβανομένων κολιέ από οκτώ ζαφείρια και 631 διαμάντια, η τιάρα της αυτοκράτειρας Ευγενίας με σχεδόν 2.000 διαμάντια και ένα εξαιρετικά πολύτιμο στέμμα που κάποτε ανήκε στη σύζυγο του Ναπολέοντα Γ΄ και οι κλέφτες άφησαν στην άκρη του δρόμου φεύγοντας- έχει αναπόφευκτα προκαλέσει συγκρίσεις με την κλοπή της Μόνα Λίζα από το ίδιο μουσείο το 1911, την οποία διέπραξε ο Ιταλός, Βιντσέντζο Περούτζια.
Καλύτερα σημεία αναφοράς μπορεί να είναι η διάρρηξη κοσμημάτων από το Μουσείο Green Vault της Δρέσδης το 2019 αξίας άνω των 113 εκατομμυρίων ευρώ, η κλοπή μιας χρυσής τουαλέτας αξίας 4,75 εκατομμυρίων λιρών από το Παλάτι του Μπλένχαϊμ την ίδια χρονιά, η κλοπή ενός μεγάλου χρυσού νομίσματος από το Μουσείο Μπόντε του Βερολίνου το 2017 ή ακόμα και μια σειρά κλοπών αθλητικών αναμνηστικών από μουσεία εξόρυξης των ΗΠΑ.
Σε κάθε περίπτωση, τα εγκλήματα φαινόταν να υποκινούνται κυρίως από την υλική αξία των αντικειμένων που εξαφανίστηκαν. «Υπάρχει ένα απλό μοτίβο εδώ», είπε ο Marinello. «Σπάστε, αρπάξτε και λιώστε το όσο το δυνατόν γρηγορότερα».
Αν τα αντικείμενα παρέμεναν άθικτα, λένε οι ειδικοί, οι κλέφτες θα δυσκολεύονταν να βρουν αγοραστή. «Δεν υπάρχει τρόπος να πουληθεί κάτι τόσο άμεσα αναγνωρίσιμο όσο τα κοσμήματα του Λούβρου στη νόμιμη αγορά», δήλωσε η Λίντα Άλμπερτσον της Ένωσης για την Έρευνα Εγκλημάτων κατά της Τέχνης, μιας οργάνωσης που παρακολουθεί τις τάσεις στα μουσεία, συμπεριλαμβανομένων των κλοπών και των βανδαλισμών.
«Θα αναγνωρίζονταν αμέσως, ειδικά δεδομένου ότι το υπουργείο Πολιτισμού έχει δημοσιεύσει εικόνες των κομματιών. Ακόμα και ένας ιδιώτης συλλέκτης ή ένας οίκος δημοπρασιών όπως ο Sotheby's ή ο Christie's θα ήθελε να δει έγγραφα που να αποδεικνύουν την κυριότητα πριν αγγίξει τέτοια εντυπωσιακά κομμάτια».
Στο παρελθόν, τα μουσεία συχνά δίσταζαν να δημοσιοποιήσουν την εξαφάνιση γνωστών έργων τέχνης και σιωπούσαν από αμηχανία. Σήμερα, καθώς οι κλοπές έργων τέχνης δημοσιοποιούνται ευρύτερα, η αποθήκευση και η πώληση κλεμμένων έργων τέχνης είναι επικίνδυνη επιχείρηση για κάθε εγκληματία.
«Αν κλέψετε έναν Πικάσο, πρέπει να παραμείνει άθικτος, αλλιώς χάνει την αξία του, και πρέπει να σκεφτείτε ένα σχέδιο για να τον κρατήσετε κρυφό, ίσως διαδίδοντάς τον σε δύσκολους εγκληματίες», τόνισε ο Marinello. «Και είστε συνεχώς εκτεθειμένοι στον κίνδυνο αν ένας συνεργός μιλήσει στην αστυνομία».
Για παρόμοιους λόγους, ο ντετέκτιβ τέχνης Άρθουρ Μπραντ δήλωσε ότι ήταν σχεδόν απίθανο η κλοπή να είχε γίνει κατόπιν εντοιλής, όπως ανέφεραν τα ολλανδικά μέσα ενημέρωσης στην περίπτωση των χρυσών θησαυρών της Δακίας που εξαφανίστηκαν τον Ιανουάριο από το Μουσείο Ντρεντς στην Ολλανδία.
«Το να παίρνουν... κατά παραγγελία, είναι κάτι από τις ταινίες του Χόλιγουντ», σχολίασε. «Κανείς δεν θα το άγγιζε αυτό. Είναι σε όλο τον κόσμο και σε όλες τις εφημερίδες. Αν το αγοράσετε αυτό, αν σας πιάσουν, καταλήγετε στη φυλακή. Δεν μπορείτε να το δείξετε στους φίλους σας, δεν μπορείτε να το αφήσετε στα παιδιά σας».
Η αλλοίωση των κλεμμένων έργων με τήξη ή εκ νέου κοπή μειώνει την αξία.
Όσον αφορά τα διαμάντια, αυτό ενέχει επίσης σημαντικό κίνδυνο, επειδή οι σύγχρονες τεχνικές κοπής δίνουν στις πέτρες μεγαλύτερη και ελαφρύτερη επιφάνεια, ενώ οι πέτρες που έχουν κοπεί ως αντίκες είτε θα τραβούσαν ανεπιθύμητη προσοχή είτε θα μείωναν την τιμή.
Με πληροφορίες από Guardian
