ΤΕΣΣΕΡΙΣ «ΚΟΛΛΗΤΟΙ» ΤΕΧΝΟ-ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ, κάτοχοι ακραίου πλούτου, ακραίας τεχνολογίας και ακραίας εξουσίας, συναντιούνται για ένα Σαββατοκύριακο χαλάρωσης (και αναπόφευκτα, ανταλλαγής εξωφρενικών ιδεών για τη χειραγώγηση του πλανήτη και την περαιτέρω ενίσχυση της ήδη αμύθητης περιουσίας τους) στο ορεινό, μπρουταλιστικό καταφύγιο του πιο «φτωχού» εξ αυτών. Την ίδια ώρα, ο κόσμος καίγεται κυριολεκτικά καθώς μια νέα εφαρμογή τεχνητής νοημοσύνης που αμόλησε μέσω της πλατφόρμας του ο πιο πλούσιος ανάμεσά τους –αλλά και ο πιο πλούσιος στον κόσμο, κάτι ανάμεσα σε Ίλον Μασκ και Μαρκ Ζούκερμπεργκ– επιτρέπει την παραγωγή ψεύτικών αλλά απολύτως πειστικών βίντεο που δυναμιτίζουν μία-μία όλες τις περιοχές του πλανήτη, «εύφλεκτες» και μη. Αντί όμως να βρουν έναν τρόπο να περιορίσουν τη ζημιά που απειλεί να τινάξει τον κόσμο στον αέρα, αποφασίζουν – μεταξύ τρόμπας, ποτού και προσωπικών αντιπαραθέσεων– να εκμεταλλευτούν την κρίση που έχει ξεσπάσει για να κυριαρχήσουν πραξικοπηματικά στον πλανήτη και να θέσουν σε εφαρμογή τα «επιταχυντικά» ή «εξτροπιανιστικά» ή «μετα-ανθρώπινα» σχέδια τους για το ανθρώπινο είδος.
«Τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό, τίποτα δεν σημαίνει κάτι, και τα πάντα είναι αστεία και cool», λέει κάποια στιγμή ο ένας από τους τέσσερις κεντρικούς χαρακτήρες του Mountainhead, όταν όμως ζορίζονται, τα πάντα ξαφνικά γίνονται κωμικοτραγικά και μακάβρια.
Αυτό είναι λίγο-πολύ το σκηνικό του Mountainhead, της δίωρης ταινίας που έγραψε και σκηνοθέτησε (σε χρόνο-ρεκόρ, όπως διαβάζουμε) για το HBO ο Τζέσι Άρμστρονγκ, και είναι η πρώτη του δουλειά μετά το αξέχαστο Succession. Όπως και στη σπουδαία εκείνη σειρά, έχουμε κι εδώ έναν καταιγισμό από ατάκες, φρενήρεις διαλόγους, στελεχική και τεχνολογική αργκό, μυριάδες αναφορές και τσιτάτα (από τον Χέγκελ ως τον Καντ) και μαύρο χιούμορ. «Τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό, τίποτα δεν σημαίνει κάτι, και τα πάντα είναι αστεία και cool», λέει κάποια στιγμή ο ένας από τους τέσσερις κεντρικούς χαρακτήρες του Mountainhead (τους οποίους υποδύονται με σαρκαστικό μπρίο επιφανείς «παίκτες» όπως ο Στιβ Καρέλ, ο Ρέμι Γιούσεφ, ο Τζέισον Σουόρτσμαν και ο Κόρι Μάικλ Σμιθ), όταν όμως ζορίζονται, τα πάντα ξαφνικά γίνονται κωμικοτραγικά και μακάβρια.
Από το Τρίγωνο της θλίψης και το White Lotus μέχρι το The End και το Succession, η μυθοπλασία των τελευταίων χρόνων τόσο στην μεγάλη όσο και στη μικρή οθόνη, μοιάζει να έχει κατακλυστεί από σάτιρες της ζωής και των ηθών των υπερ-πλουσίων. Οι χαρακτήρες του Mountainhead μοιάζουν ίσως περισσότερο αληθοφανείς σε σχέση με το πώς πραγματικά συμπεριφέρονται οι δισεκατομμυριούχοι πίσω από τις κλειστές πόρτες, αλλά και πιο τρομακτικοί στην προθυμία τους να διαλύσουν εντελώς έναν ήδη θρυμματισμένο κόσμο μέσω της Τεχνητής Νοημοσύνης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Συγκριτικά όμως με το Succession, μοιάζουν περισσότερο μονότονοι και πολύ λιγότερο ελκυστικοί στον θεατή, ειδικά από τη στιγμή που μια δίωρη ταινία δεν αρκεί για να προσδώσει βάθος στους χαρακτήρες συγκριτικά με μια σειρά 39 επεισοδίων.
Φταίει ίσως και το γεγονός ότι τα πράγματα έχουν αγριέψει από την πρεμιέρα της σειράς το 2018. Τέσσερις κύκλους αργότερα, η μιντιακή αυτοκρατορία της οικογένειας Ρόι θα πουλιόταν σ΄ έναν «εκκεντρικό» μεγιστάνα της τεχνολογίας, σηματοδοτώντας μια μετατόπιση της εξουσίας και προσφέροντας στον δημιουργό της σειράς νέο πεδίο αιχμηρής σάτιρας για την πρώτη ταινία του, η οποία παρακολουθείται με άνεση, ακόμα και με αγωνία, αλλά δεν μπορεί να επαναλάβει τη μαγεία ή τη χημεία ενός τόσο ιδιαίτερου προϊόντος μυθοπλασίας όπως το Succession.
