Η ΤΑΣΗ ΕΧΕΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΒΑΘΜΟ να κάνει με την επιτυχία (κριτική και εμπορική) σειρών όπως το Succession, το White Lotus και οτιδήποτε σχεδόν έχει εμφανιστεί η Νικόλ Κίντμαν την τελευταία δεκαετία, υπάρχουν όμως κι άλλοι λόγοι που η σύγχρονη high-end τηλεοπτική μυθοπλασία έχει πλημμυρίσει από δείγματα του λεγόμενου «πορνό της ευμάρειας» ή της «αφθονίας» (affluence porn). Οι παραγωγές αυτές διαδραματίζονται σε περιβάλλοντα «υψηλής πολυτέλειας», σατιρίζοντας συχνά με αιχμηρό τρόπο το σύμπαν των χυδαία προνομιούχων, τα ήθη, τα έθιμα και τις τελετουργίες του. Ο θεατής μπορεί να διασκεδάζει με τα παθήματα χαρακτήρων που ενσαρκώνουν, έστω και ως καρικατούρες, τον κυνισμό, την αλαζονεία, την ανηθικότητα, την κοινωνιοπάθεια, την ύβρη της ακραίας πλουτοκρατίας, ενώ συγχρόνως «παίρνει μάτι» σκηνικά που δεν θα μπορέσει ποτέ να επισκεφτεί και αντικείμενα που δεν θα μπορέσει ποτέ να αγοράσει.
Καθ' όλη σχεδόν τη διάρκεια της σειράς, υφέρπει μια αίσθηση ότι όσα συμβαίνουν σε αυτό το νησί μπορεί να είναι βγαλμένα από όνειρο, ή από εφιάλτη, και το γεγονός ότι οι φιλανθρωπικές και φιλοζωικές δραστηριότητες που συμβαίνουν στην έπαυλη θυμίζουν πολύ περισσότερο αίρεση παρά ΜΚΟ, ενισχύουν αυτή την εντύπωση.
Μοιάζει με εγγυημένη φόρμουλα, αλλά φυσικά δεν είναι όλες οι σειρές με τέτοιο φόντο και τέτοιο «θέμα» ίδιες, ούτε μπορούν να έχουν όλες την ίδια αναγνώριση. Οι φιλόδοξες «Σειρήνες», που μόλις έκαναν πρεμιέρα στο Netflix με πέντε ωριαία επεισόδια (και τέλος), θέλουν να είναι όχι μόνο ταξική σάτιρα και κοινωνικό μελόδραμα όπως η προηγούμενη σειρά της Μόλι Σμιθ Μέτζλερ, το εξαιρετικό “Maid”(«Οικιακή βοηθός», επίσης του Netflix), αλλά και διάφορα άλλα πράγματα επίσης: θρίλερ μυστηρίου, οικογενειακό δράμα, σκοτεινή φάρσα, ατμοσφαιρική αλληγορία με μυθολογικές αναφορές, όπως μαρτυρά και ο τίτλος της σειράς. Δύσκολο να βολευτούν όλα αυτά μαζί, στα πρώτα επεισόδια όμως φαίνεται να λειτουργεί με υποβλητικό τρόπο αυτό το δυνατό κοκτέιλ (ακόμα και η «Περσόνα» του Μπέργκμαν εμφανίζεται κάποια στιγμή να κλείνει το μάτι στον θεατή που «πιάνει» την αναφορά). Προς το τέλος, όχι και τόσο. Συχνά όμως οι αφηγηματικές ασυνέχειες και οι απότομες αλλαγές τόνου, αναπληρώνονται από την αλαφροϊσκιωτη ατμόσφαιρα και το πολύ δυνατό καστ.
Η Μέγκαν Φέιχι, η οποία είναι κάτι σαν βετεράνος του ευρύτερου είδους, έχοντας παίξει στον δεύτερο κύκλο του White Lotus αλλά και στο The Perfect Couple, υποδύεται μια νεαρή γυναίκα η οποία αναζητώντας την αδερφή της, την βρίσκει να έχει αλλάξει τελείως προσωπικότητα (και ντύσιμο), σα να της έχει γίνει πλύση εγκεφάλου και να εργάζεται ως πιστή βοηθός της δεύτερης συζύγου ενός δισεκατομμυριούχου των hedge-funds (Κέβιν Μπέικον). Η πρώτη σύζυγος φαίνεται να εξαφανίστηκε και να μην ξανάκουσε ποτέ κανείς για εκείνη, ενώ η νυν έχει τη μορφή της Τζούλιαν Μουρ και μοιάζει αυτομάτως ύποπτη όσο και απόκοσμη. Είναι η αδιαφιλονίκητη βασίλισσα της επικράτειας όπου διαδραματίζεται η σειρά –μια πολυτελής έπαυλη σ’ ένα από τα νησιά του Κέιπ Κοντ– μιλά με new age αφορισμούς, διοργανώνει μεγαλοπρεπή φιλανθρωπικά γκαλά, ποζάρει για το Vanity Fair και διατηρεί στο νησί ένα καταφύγιο αρπακτικών πτηνών. «Φροντίζω για τα πάντα που κινούνται στην τροχιά μου», λέει κάποια στιγμή, «μεγάλα και μικρά, αρπακτικά και λείες».
Καθ' όλη σχεδόν τη διάρκεια της σειράς, υφέρπει μια αίσθηση ότι όσα συμβαίνουν σε αυτό το νησί μπορεί να είναι βγαλμένα από όνειρο, ή από εφιάλτη, και το γεγονός ότι οι φιλανθρωπικές και φιλοζωικές δραστηριότητες που συμβαίνουν στην έπαυλη θυμίζουν πολύ περισσότερο αίρεση παρά ΜΚΟ, ενισχύουν αυτή την εντύπωση. Μοιάζει περίεργο επίσης το ότι η σειρά βασίζεται σε θεατρικό έργο, κυρίως επειδή αυτό που φαίνεται να της λείπει είναι μια πιο «θεατράλε» προσέγγιση τόσο στους διαλόγους όσο και στους χαρακτήρες.
Sirens | Official Trailer | Netflix
