Ψεύτρες αγάπες του Ζενέ*

Ψεύτρες αγάπες του Ζενέ* Facebook Twitter
Η συγκίνηση που γεννάται παρατηρώντας τον κόπο των δυο γυναικών επί σκηνής (δεν μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο για τον Ντίνο Παπαγεωργίου και τις στερεοτυπικές φόρμες «Κυρίας» που υιοθετεί) αδυνατεί, δυστυχώς, να αναπληρώσει το κενό αυτό. Φωτ.: Αντωνία Κάντα
0

Η Κυρία θα στηθεί μπροστά στις ολάνθιστες γλαδιόλες και θα θαυμάσει το είδωλό της στον τρίπτυχο καθρέφτη. Γονατιστή δίπλα της, η Κλερ θα ισιώσει προσεκτικά τον ποδόγυρο του άλικου φορέματός της. «Επιθυμώ η Κυρία να είναι όμορφη», θα πει και θα φτύσει πάνω στις λουστρινένιες γόβες που μόλις βοήθησε την Κυρία να φορέσει. Η αηδιαστική χειρονομία θα προκαλέσει το μένος της τελευταίας: πώς τολμά η δυσώδης δούλα να εναποθέτει το βρομερό σάλιο της στα πανάκριβα υποδήματά της; Η Κλερ θα σκουπίσει βιαστικά τη φτυσιά με τη λευκή ποδιά της και θα ζητήσει συγγνώμη, σκύβοντας το κεφάλι.

«Σας αγαπώ», θα ψελλίσει ταπεινά, «θα έκανα τα πάντα για σας». Αλλά η εξομολόγησή της δεν θ’ απαλύνει τον εκνευρισμό της Κυρίας, που θα συνεχίσει έξαλλη να την ταπεινώνει: για το βδελυρό άγγιγμά της, τα χέρια της που βρομάνε νεροχύτη, την οσμή των σαπισμένων δοντιών της, τα πάρε-δώσε της με τον γαλατά της γειτονιάς – ο κατάλογος μοιάζει ατελείωτος. Το μένος της Κυρίας, η δριμύτητα αλλά και η ποταπότητα των κατηγοριών της, θα γκρεμίσουν σιγά σιγά το επικάλυμμα ταπεινοφροσύνης της Κλερ. «Ναι, Κυρία, όμορφη Κυρία μου. Νομίζετε ότι τα πάντα θα σας επιτρέπονται μέχρι τέλους; Δεν σας φοβόμαστε πλέον. Είμαστε τυλιγμένες... στο μίσος μας για σας. Παίρνουμε μορφή. Μη γελάτε! Προσευχηθείτε! Έχετε φάει τα ψωμιά σας, αγαπητή μου!» θα καγχάσει αφηνιασμένη, σφίγγοντας ηδονικά τις παλάμες της γύρω από τον λαιμό του μισητού ινδάλματός της.

Έτσι αρχίζει το έργο του Ζενέ, αλλά, προπαντός, έτσι αρχίζει το παιχνίδι της παραπλάνησής μας. Από την πρώτη στιγμή πέφτουμε στην παγίδα του: ο συγγραφέας μάς αφήνει να πιστέψουμε ότι κατανοούμε τα τεκταινόμενα, ότι έχουμε τον έλεγχο των δεδομένων. Ότι η γυναίκα με την ακριβή τουαλέτα είναι η Κυρία και η άλλη, η γονατισμένη με την ποδιά είναι η υπηρέτρια, η «δούλα», και πως όλη η σκηνή αυτή αναπαριστά μια παράξενη, ελαφρώς παλιομοδίτικη σκηνή υποταγής και ανυποταγής, στο όριο της παρωδίας και της πραγματικότητας. Όμως τελικά, ακόμη κι αν διαισθανθούμε, παραξενεμένοι από τον αλλόκοτα γλαφυρό τρόπο ομιλίας των γυναικών, πως βρισκόμαστε μακριά από τη χώρα της κανονικότητας, ακόμα και τότε δεν θα έχουμε συλλάβει το μέγεθος της «απάτης» που διαπράττεται εις βάρος μας. 

Οι δούλες βάφονται, ντύνονται, ακκίζονται, υποδύονται, δραματοποιούν, κάθε φορά με ακούραστη προσήλωση στη λεπτομέρεια, στην απόχρωση των λέξεων και των υφασμάτων, σε όλα τα μικρά αντικείμενα και αξεσουάρ που θα στοιχειοθετήσουν όσο το δυνατό πειστικότερα τον κόσμο της αμοιβαία καταστροφικής απόλαυσής τους.

Γιατί μόλις χτυπήσει το ξυπνητήρι, θα τελειώσουν όλα. Οι μάσκες θα πέσουν – ή τουλάχιστον έτσι θα νομίσουμε. Μόλις χτυπήσει το ξυπνητήρι θα καταλάβουμε πως η «Κυρία» δεν είναι «Κυρία» και η «Κλερ» δεν είναι η «Κλερ» αλλά η πρώτη είναι η Κλερ και η δεύτερη είναι η Σολάνζ, δυο δούλες ανυπέρβλητα αφοσιωμένες στη φαντασίωσή τους, για την αναπαράσταση της οποίας επιδίδονται καθημερινά, όποτε απουσιάζει η κυρία τους δηλαδή, σε αμέτρητες πρόβες, διορθώσεις και αναπροσαρμογές. Βάφονται, ντύνονται, ακκίζονται, υποδύονται, δραματοποιούν, κάθε φορά με ακούραστη προσήλωση στη λεπτομέρεια, στην απόχρωση των λέξεων και των υφασμάτων, σε όλα τα μικρά αντικείμενα και αξεσουάρ που θα στοιχειοθετήσουν όσο το δυνατό πειστικότερα τον κόσμο της αμοιβαία καταστροφικής απόλαυσής τους.

Ψεύτρες αγάπες του Ζενέ* Facebook Twitter
Ακριβώς επειδή απουσιάζει μια σθεναρή (σωματική, ηχητική κ.ο.κ.) δραματουργία, δεν οικοδομείται ποτέ η γλώσσα ενός «άλλου» κόσμου: το «ψέμα» τους δεν γίνεται ποτέ «αληθινό». Φωτ.: Αντωνία Κάντα

Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται: ό,τι είδους εντύπωση κι αν προκαλείται αρχικά, σταδιακά εξανεμίζεται. Ακόμα και η αληθινή Κυρία, μετά από λίγο, μοιάζει κι εκείνη ψεύτικη, ιμιτασιόν, αξεχώριστη ως προς τη νοοτροπία ή την ομιλία από τις δούλες της. Δεν υπάρχουν χαρακτήρες, με την κλασική έννοια, υπάρχουν μόνο ρόλοι-μέσα-στους-ρόλους: διαθλάσεις, προβολές, ταυτίσεις, μια φρενήρης σύγχυση ταυτοτήτων που προκαλείται από την απόλυτη εμβύθιση στο φαντασιακό. Ποτέ δεν είμαστε σίγουροι ποια κομμάτια είναι «παιγμένα» και ποια «ειλικρινή» (έτσι τα διαχωρίζει ο ίδιος ο Ζενέ) – το αντιλαμβανόμαστε εκ των υστέρων.

Καταργημένες διπλά –από τη ζωή τους και από τον συγγραφέα τους («Έτσι ήλπιζα να επιτύχω την κατάργηση των χαρακτήρων... και να τους αντικαταστήσω με σύμβολα», έγραφε ο Ζενέ για το έργο του), οι δούλες, μέσα από το παιδιάστικο «παίζω την Κυρία», πασχίζουν επίμονα να σφυρηλατήσουν μια ταυτότητα (Michel Corvin), να προσδώσουν μορφή και σχήμα στην άβυσσο εντός τους. Η θεατρική τελετουργία που επινοούν τούς χαρίζει όχι απλώς μια διαφυγή από τη λίγδα της κουζίνας και την αποφορά της σοφίτας τους αλλά τους προσφέρει σκοπό, νόημα, τη δυνατότητα άρνησης του (σιχαμερού, όπως πιστεύουν) εαυτού τους, διευκολύνοντας τη λαθραία εγκατάστασή τους στο μη-πραγματικό, εκεί όπου η ολοένα αναβαλλόμενη δολοφονία της Κυρίας τις μετατρέπει –δυνητικά πάντοτε, αυτό είναι όλο το ζήτημα– σε φημισμένες φόνισσες.

Πώς να εισέλθουμε σε αυτό το κρυπτικό σύμπαν;

Πώς να προσανατολιστούμε μέσα σε αυτό «το δωμάτιο με τα κάτοπτρα», όπου όλα είναι «αντανακλάσεις σ’ έναν καθρέφτη, όνειρα μέσα σε όνειρο» (Μάρτιν Έσλιν); Ο ρεαλισμός προφανώς δεν θα μας σώσει και ο Σάββας Στρούμπος το αντιλήφθηκε καθαρά αυτό: έστειλε τις Δούλες σε μια αργή, τελετουργικής φύσεως, αναρρίχηση που τις κατευθύνει ολοένα πλησιέστερα στην αρχή του τέλους. Διάθεση μινιμαλιστική (ένα γάντι και μια ουρά τουαλέτας τα μόνα αξεσουάρ), φωνές πληθωρικές και ανταριασμένες, κινήσεις αυστηρές, στυλιζαρισμένες. Η Κυρία παραδίδει εμφατικά το «γάντι» και το «έργο» αρχίζει. 

Ψεύτρες αγάπες του Ζενέ* Facebook Twitter
Φωτ.: Αντωνία Κάντα

Ανακουφιστικά αναδύεται η συνειδητοποίηση ότι ετούτες οι Δούλες δεν θα κινηθούν, όπως συνήθως γίνεται, μέσα σε μια κρεβατοκάμαρα ούτε θα αναπαραστήσουν τις σκηνικές οδηγίες του συγγραφέα. Δεν θα απενεργοποιήσουν ξυπνητήρια, δεν θα ανοίξουν ντουλάπες, δεν θα χαϊδέψουν γουναρικά, δεν θα σερβίρουν φλιτζάνια με τίλιο. Αντ’ αυτού, θα επιχειρήσουν να αφηγηθούν την ύπαρξή τους –την αέναη δέση και λύση της εμμονής τους– μέσα από φόρμες, κραδασμούς, στάσεις, κραυγές, μετατοπίσεις και επαναφορές.

Οι δύο νεαρές ηθοποιοί (Έλλι Ιγγλίζ και Μυρτώ Ροζάκη) αφιερώνονται ολόψυχα στον σκοπό αυτόν. Κελαρυστά, τσιριχτά, τραγουδιστά, ανεβοκατεβαίνουν τις κλίμακες, εκφέροντας τον λόγο με επιτηδευμένη ειρωνεία, χαιρεκακία, απέχθεια, τσαχπινιά, αψηφισιά, παραφορά: όχι ψυχολογικά στερεωμένες αλλά ξεχυμένες σαν λαγωνικά που αναζητούν τις σωστές συχνότητες, εκείνες που θα ξεκλειδώσουν τις θύρες εισόδου στον σαγηνευτικό εφιάλτη τους.

«Ο ρυθμός αφηγείται», έχει πει ο Θόδωρος Τερζόπουλος και, πράγματι, όταν αποχωρούμε από τις ασφάλειες του δραματικού θεάτρου, των «ρόλων» και της ψυχολογικής προσέγγισης, όταν επιλέγουμε τη στατικότητα, τη σωματικότητα και την αποπροσωποποίηση, τότε έχουμε ακόμη περισσότερο ανάγκη από τον ρυθμό (των τονισμών, των κινήσεων, των βλεμμάτων, των ήχων κ.ο.κ.) να μας καθοδηγήσει μέσα από τη μάζα του λόγου, να δημιουργήσει κρεσέντο και ντεκρεσέντο, διακοπές, ολισθήσεις και περιδινήσεις που θα νοηματοδοτήσουν τη διαδρομή μας.

Κι όμως, παρόλο που τίποτε δεν αφήνεται στην τύχη του, παρόλο που έχουμε ενώπιόν μας ένα θέαμα υπολογισμένο με λεπτολογία, παρόλη την εξαντλητική προσπάθεια των ηθοποιών, δεν καταφέρνουμε να δούμε τις Δούλες να βυθίζονται στα σκοτάδια της συγχώνευσής τους.  

Ψεύτρες αγάπες του Ζενέ* Facebook Twitter
Φωτ.: Αντωνία Κάντα

Θα έλεγε κανείς πως τα σώματα και οι φωνές των ηθοποιών πασχίζουν να γίνουν άλλα, να αφηγηθούν μια ιστορία, φωτεινή και τρομακτική, πέρα από τις λέξεις· στην πράξη όμως δεν διαθέτουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την επίτευξη του σκοπού αυτού, κι έτσι αρκούνται στη μονότονη επανάληψη των περιορισμένης εμβέλειας ευρημάτων τους. Ακριβώς επειδή απουσιάζει μια σθεναρή (σωματική, ηχητική κ.ο.κ.) δραματουργία, δεν οικοδομείται ποτέ η γλώσσα ενός «άλλου» κόσμου: το «ψέμα» τους δεν γίνεται ποτέ «αληθινό». Το πρόβλημα δεν είναι πως διατυμπανίζουν ότι παίζουν –«στα έργα του Ζενέ κάθε ηθοποιός πρέπει να υποδύεται ένα πρόσωπο που υποδύεται ένα πρόσωπο», λέει ο Σαρτρ, ως εκ τούτου το κείμενο επιζητά την εξεζητημένη επιτήδευση– αλλά ότι ο τρόπος τους, τα τεχνάσματά τους, οι ακκισμοί τους δεν συμπαρασύρουν ποτέ τον θεατή στο δωμάτιο με τους καθρέφτες: τον αφήνουν μετέωρο στον ανιαρό προθάλαμο, να περιμένει...

Η συγκίνηση που γεννάται παρατηρώντας τον κόπο των δυο γυναικών επί σκηνής (δεν μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο για τον Ντίνο Παπαγεωργίου και τις στερεοτυπικές φόρμες «Κυρίας» που υιοθετεί) αδυνατεί, δυστυχώς, να αναπληρώσει το κενό αυτό.

* Η φράση είναι από τον «Άγιο Ζενέ» του Σαρτρ, μτφρ.: Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO. 

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πριονίζοντας τα ποδ(άρ)ια της πατριαρχίας

Θέατρο / Πριονίζοντας τα ποδ(άρ)ια της πατριαρχίας

Πατροκτονίες δεν επιτελούν, πλέον, μόνον οι γιοι αλλά και οι θυγατέρες, όπως διαπιστώνουμε στη μαύρη κωμωδία «Ο τρόμος του κροκόδειλου» που σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ