Σε ποιον ανήκει ο Σούμπερτ;

Σε ποιον ανήκει ο Σούμπερτ; Facebook Twitter
Ο Γιάννος Περλέγκας και οι συνεργάτες του επέλεξαν να διατηρήσουν τη ρεαλιστική συνθήκη, από τη μία, και να την υπονομεύσουν ποικιλοτρόπως, από την άλλη. Φωτ.: Χριστίνα Γεωργιάδου
0

Ποιος μπορεί να κατακτήσει το Υψηλό;  

Ποιος μπορεί να ερμηνεύσει με τρόπο μαγικό και αψεγάδιαστο ένα κουιντέτο του Σούμπερτ; 

Πόσες ατελείωτες ώρες εξάσκησης θα χρειαστούν για την επίτευξη ενός τέτοιου θεϊκού σκοπού; Πόσα μερόνυχτα απερίσπαστης εργασίας; Ποια στάση του σώματος είναι η πιο σωστή; Ποιο βιολοντσέλο;  

Το Ματζίνι ή το Σαλό;  

Και ο νόμος της βαρύτητας; Οι οσφυαλγίες; Με παραμορφωμένο το πρόσωπο από τον πόνο δεν γίνεται να παίξει κανείς Σούμπερτ. Ούτε οι τραυματισμοί επιτρέπονται, ούτε ο κολικός των νεφρών.  

Όταν ο Πάμπλο Καζάλς, κορυφαίος Καταλανός βιολοντσελίστας του περασμένου αιώνα, ο σπουδαιότερος ίσως που έζησε ποτέ, ήταν δεκατριών ετών, ανακάλυψε μια ταλαιπωρημένη παρτιτούρα για τις έξι Σουίτες για τσέλο του Μπαχ σ’ ένα παλαιοπωλείο της Βαρκελώνης. Πέρασε τα επόμενα δεκατρία χρόνια της ζωής του μελετώντας καθημερινά το εν λόγω έργο, προτού το παρουσιάσει για πρώτη φορά ενώπιον κοινού.  

Τι θα συμβεί, όμως, αν δεν έχει μάθει κανείς να παίζει τσέλο από τα τέσσερα, όπως ο Καζάλς;  

Τι θα συμβεί, αν είναι απλώς ένας παρηκμασμένος διευθυντής τσίρκου με ξύλινο πόδι και δυσκολία συγκέντρωσης; Πώς θα ερμηνεύσει τότε, υπ’ αυτές τις συνθήκες, το Κουιντέτο για Πέστροφα του Σούμπερτ; Τι εναλλακτικές έχει, αν οι μόνοι διαθέσιμοι να παίξουν το κουιντέτο μαζί του είναι τέσσερις από τους τσιρκολάνους υπαλλήλους του;   

Έχουμε ενώπιόν μας μια γνωστή ομάδα ακροβατών και χορευτών, η οποία πράγματι εκτελεί ακροβατικά νούμερα την ώρα της παράστασης, ενόσω ο σκηνοθέτης της πασχίζει, ως ηθοποιός κι αυτός, να κατευθύνει τις δυνάμεις του χάους που αναπτύσσονται πανταχόθεν.

Όλοι τους απρόθυμοι, όλοι τους εξαναγκασμένοι. Ο Θηριοδαμαστής μισεί το πιάνο, ο Κλόουν σιχαίνεται το κοντραμπάσο, η Εγγονή απεχθάνεται τη βιόλα και ο Ζογκλέρ βδελύσσεται το βιολί. Αλλά δεν έχουν επιλογή: «Δεν θέλουμε τη ζωή / αλλά πρέπει να τη ζήσουμε / Μισούμε το Κουιντέτο της Πέστροφας / αλλά πρέπει να το παίξουμε», λέει ο Καριμπάλντι, επικεφαλής της ανορθόδοξης ετούτης ομάδας. «Τελειοποίηση / Τελειοποίηση / το καταλαβαίνετε / τίποτε άλλο», φωνάζει ενόσω τους υποβάλλει στις πιο εξοντωτικές δοκιμασίες. Η προσπάθειά τους, πασιφανώς καταδικασμένη: κανένας από τους συμμετέχοντες δεν διαθέτει ούτε τα προσόντα, ούτε τις γνώσεις, ούτε τη βούληση που απαιτείται για την εκτέλεση του κουιντέτου. Κι όμως, είκοσι δύο χρόνια τώρα μοχθούν για το ανέφικτο: «Μια ισόβια δοκιμασία των νεύρων», παραδέχεται ο Καριμπάλντι, χωρίς να υποχωρεί στο ελάχιστο. «Πάντα οι ίδιες ασκήσεις / πάντα η ίδια αναλγησία / Δεν ξέρει τι πάει να πει κούραση / Δεν ξέρει τι πάει να πει σταματάω», διαμαρτύρεται ο Θηριοδαμαστής στον Κλόουν.

Σε ποιον ανήκει ο Σούμπερτ; Facebook Twitter
Η ικανότητά του Γιάννου Περλέγκα να «μιλάει» τον Μπέρνχαρντ αποδεικνύεται εκ νέου μοναδική. Φωτ.: Χριστίνα Γεωργιάδου

Τι σημαίνει ετούτη η σαδομαζοχιστική συνθήκη, τσιρκολάνοι που παίζουν μανιωδώς Σούμπερτ; Αυτή είναι η «δύναμη της συνήθειας»; Ή μήπως η δύναμη της υποταγής; Είναι διαστροφή να αποζητούμε την υπέρβαση, ενώ γύρω μας αναδύεται η μπόχα των ζώων στα κλουβιά τους; Να αγωνιζόμαστε για μια θεία μελωδία με το χέρι μπανταρισμένο, δαγκωμένο από τα θηρία; Να αντιστεκόμαστε, και τελικά να ενδίδουμε, στην παράνοια ενός ανθρώπου, που «δεν έχει τίποτε άλλο στο μυαλό του μόνον / την εξόντωση»;  

Έτσι παράγεται η υψηλή τέχνη; Ή, μήπως, έτσι βιώνεται το οξύμωρο της ζωής;  

«Αν καταφέρναμε μόνο μία φορά / μόνο μία και μοναδική φορά να παίξουμε / το Κουιντέτο της Πέστροφας / μέχρι τέλους / μία και μοναδική φορά μία τέλεια μουσική», ονειρεύεται ο Καριμπάλντι. Και είναι η «τέλεια μουσική» όχι του Σούμπερτ αλλά του μπερνχαρντικού λόγου αυτή που συνοδεύει τη γεμάτη αποτυχίες, τραυματισμούς και συγκρούσεις πορεία των πέντε ηρώων του, αποκαλύπτοντας τη σκοτεινή όψη της δημιουργίας, το σκληρό και γκροτέσκο πρόσωπο της τέχνης.  

Πώς να αποδοθεί σκηνικά η μουσική ετούτη, οι γλωσσικές και νοηματικές περιδινήσεις, τα μοτίβα επανάληψης και διαφοράς, η θεσπέσια παρτιτούρα της καλλιτεχνικής –και ανθρώπινης– εμμονής;  

Σε ποιον ανήκει ο Σούμπερτ; Facebook Twitter
Σώματα σκαρφαλώνουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της σκηνής, αιωρούνται, σέρνονται, ενώνονται σε άβολους σχηματισμούς «σαρανταποδαρούσας». Φωτ.: Χριστίνα Γεωργιάδου

Ο Γιάννος Περλέγκας και οι συνεργάτες του επέλεξαν να διατηρήσουν τη ρεαλιστική συνθήκη, από τη μία, και να την υπονομεύσουν ποικιλοτρόπως, από την άλλη. Έχουμε, δηλαδή, ενώπιόν μας μια γνωστή ομάδα ακροβατών και χορευτών (τους «κι όμΩς κινείται»), η οποία πράγματι εκτελεί ακροβατικά νούμερα την ώρα της παράστασης, ενόσω ο σκηνοθέτης της πασχίζει, ως ηθοποιός κι αυτός, να κατευθύνει τις δυνάμεις του χάους που αναπτύσσονται πανταχόθεν.

Σώματα σκαρφαλώνουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της σκηνής, αιωρούνται, σέρνονται, ενώνονται σε άβολους σχηματισμούς «σαρανταποδαρούσας». Ένας γάντζος σηκώνει στον αέρα τον διευθυντή και, έτσι κρεμασμένος, με τα οπίσθια ψηλά και το κεφάλι κάτω, στοχάζεται περιπαικτικά πάνω σε ζητήματα σοβαρά. Μπεκετικές εκλάμψεις, ένα κεφάλι που προεξέχει από ένα χαρτόκουτο, μια γλώσσα που πλαταγίζει μέσα σε ένα μπολ νερού. «Η πρόβα θα γίνει», ουρλιάζει ο διευθυντής, ενώ δρασκελίζει τα ποικίλα αντικείμενα που είναι σπαρμένα στο πάτωμα ολούθε. Κομματιασμένες κούκλες βιτρίνας, χέρια και πόδια που εκτοξεύονται, σλάιντ που εναλλάσσονται, ο Αρτό, ο Σοπενχάουερ, ο πωπός του ελέφαντα, «Η επανάσταση της καθημερινής ζωής». Αιωρούμενα κάδρα-καρμανιόλες σκίζουν απειλητικά τον αέρα (πότε θα κόψουν ένα κεφάλι;), οι καραμούζες αντιμάχονται τον Σούμπερτ και, τελικά, ο απαγχονισμένος «πιανίστας» πέφτει από ψηλά, με κρότο, πάνω στο πιάνο: «η τέχνη σμπαραλιάστηκε / τα κτήνη σμπαράλιασαν την τέχνη», διαπιστώνει ανατριχιαστικά ως αιτία θανάτου ο Καριμπάλντι.

Σύμπαν σουρεαλιστικό, όπου τα αντικείμενα συμμετέχουν ενεργά κι έχουν δική τους βούληση, αλλά επιπλέον και σύμπαν επιτελεστικό, αντι-ψυχολογικό, μετα-δραματικό, που αρνείται την ταύτιση, την απόδοση ρόλων, επιμένοντας ότι όλοι οι ήρωες του τσίρκου –τόσο ο τυραννικός διευθυντής όσο και ο αφελής κλόουν, ο διπλωμάτης ζογκλέρ, ο αρνητής θηριοδαμαστής και η αινιγματική εγγονή– συνιστούν εκφάνσεις της ίδιας υποκειμενικότητας.

Σε ποιον ανήκει ο Σούμπερτ; Facebook Twitter
Έχουμε ενώπιόν μας μια γνωστή ομάδα ακροβατών και χορευτών, η οποία πράγματι εκτελεί ακροβατικά νούμερα την ώρα της παράστασης. Φωτ.: Χριστίνα Γεωργιάδου
Σε ποιον ανήκει ο Σούμπερτ; Facebook Twitter
Φωτ.: Χριστίνα Γεωργιάδου

Το «πραγματικό σώμα» στον «πραγματικό χώρο» (Max Hermann) διατρανώνει την υλικότητά του μέσα από δοκιμασίες και άλματα. Μια γλώσσα από σπαράγματα ήχων, εικόνων και σωμάτων, μια γλώσσα που θα αποτυπώνει την αγωνία της δημιουργικής διαδικασίας – αυτήν προσπαθούν να επινοήσουν οι ερμηνευτές της παράστασης και σε αυτήν αφοσιώνονται ολόψυχα τις δύο ώρες που βρίσκονται επί σκηνής. 

Τα αποτελέσματα, αμφιλεγόμενα. Διαπιστώνουμε καταρχάς ένα σοβαρό πρόβλημα ρυθμού, ή έλλειψης αυτού, που χρειάζεται αντιμετώπιση: είναι σαν η εκφορά του λόγου και η εκτέλεση των δράσεων να μην αγκαλιάζουν η μία την άλλη, να μη χτυπάνε στον ίδιο παλμό, να μην ενορχηστρώνονται σε ένα πειστικό σύνολο ικανό να μας κρατήσει εντός του απερίσπαστα. Υπάρχουν «κενά», χαλαρά δεσίματα, κομμάτια ανίσχυρα, αμήχανα (ειδικά στο πρώτο μέρος), ακατέργαστα ή τετριμμένα, που δίνουν την εντύπωση πως η διεργασία ψαξίματος –και σφιξίματος– βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη.    

Δεν είναι μόνον ότι οι ερμηνευτές –χορευτές και ακροβάτες οι περισσότεροι– αδυνατούν να εκφέρουν τον λόγο του Μπέρνχαρντ και να μεταδώσουν τη σφυροκοπούσα ομορφιά του∙ είναι, επιπροσθέτως, ότι το κάνουν, συχνά, ενόσω κρέμονται ανάποδα από ένα σκοινί ή εκτελούν κάποιο άλλο νούμερο, προκαλώντας βραχυκυκλώματα στην προσοχή μας: τι να πρωτοπροσέξουμε; Το πολύπλοκο νόημα ή την περίτεχνη ακροβατική εκτύλιξη;

Σε ποιον ανήκει ο Σούμπερτ; Facebook Twitter
Φωτ.: Χριστίνα Γεωργιάδου

Γνώριμος εραστής του Μπέρνχαρντ (τώρα και εξαιρετικός μεταφραστής του), ο Γιάννος Περλέγκας, σε συνεργασία με τη δημιουργική ομάδα των «κι όμΩς κινείται» (Χριστίνα Σουγιουλτζή, Νώντας Δαμόπουλος, Αντιγόνη Λινάρδου, Πάνος Σολδάτος, Φίλιππος Βασιλείου, Μαρία Αθανασοπούλου, Φανή Μουζάκη και Federico Bustamante), δοκιμάζει εδώ διαφορετική μέθοδο και αισθητική που δεν θυμίζουν σε τίποτα την απολαυστική, γκροτέσκα, στατική αυστηρότητα του «Αδαούς και του παράφρονα» αλλά ψηλαφούν και αναζητούν μια νέα, «κινούμενη» συλλογική ταυτότητα.  

Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι η δική του σκηνική παρουσία εκείνη που λειτουργεί ως σημείο συναισθηματικής σύνδεσης για τον θεατή: η ικανότητά του ως ηθοποιού να «μιλάει» τον Μπέρνχαρντ αποδεικνύεται εκ νέου μοναδική. Και η επιθυμία του να χαθεί στο δάσος σε συνδυασμό με την αγωνία του να φτάσει, έστω για λίγο, έστω για μια στιγμή, στο ξέφωτο –να φτάσουμε όλοι μαζί, να μας πάρει μαζί του χωρίς να γνωρίζει στα σίγουρα πού πηγαίνει–, ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα και προσδίδει, τελικά, το όποιο νόημα στο εγχείρημα. 

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ