Σε ποιον ανήκει ο Σούμπερτ;

Σε ποιον ανήκει ο Σούμπερτ; Facebook Twitter
Ο Γιάννος Περλέγκας και οι συνεργάτες του επέλεξαν να διατηρήσουν τη ρεαλιστική συνθήκη, από τη μία, και να την υπονομεύσουν ποικιλοτρόπως, από την άλλη. Φωτ.: Χριστίνα Γεωργιάδου
0

Ποιος μπορεί να κατακτήσει το Υψηλό;  

Ποιος μπορεί να ερμηνεύσει με τρόπο μαγικό και αψεγάδιαστο ένα κουιντέτο του Σούμπερτ; 

Πόσες ατελείωτες ώρες εξάσκησης θα χρειαστούν για την επίτευξη ενός τέτοιου θεϊκού σκοπού; Πόσα μερόνυχτα απερίσπαστης εργασίας; Ποια στάση του σώματος είναι η πιο σωστή; Ποιο βιολοντσέλο;  

Το Ματζίνι ή το Σαλό;  

Και ο νόμος της βαρύτητας; Οι οσφυαλγίες; Με παραμορφωμένο το πρόσωπο από τον πόνο δεν γίνεται να παίξει κανείς Σούμπερτ. Ούτε οι τραυματισμοί επιτρέπονται, ούτε ο κολικός των νεφρών.  

Όταν ο Πάμπλο Καζάλς, κορυφαίος Καταλανός βιολοντσελίστας του περασμένου αιώνα, ο σπουδαιότερος ίσως που έζησε ποτέ, ήταν δεκατριών ετών, ανακάλυψε μια ταλαιπωρημένη παρτιτούρα για τις έξι Σουίτες για τσέλο του Μπαχ σ’ ένα παλαιοπωλείο της Βαρκελώνης. Πέρασε τα επόμενα δεκατρία χρόνια της ζωής του μελετώντας καθημερινά το εν λόγω έργο, προτού το παρουσιάσει για πρώτη φορά ενώπιον κοινού.  

Τι θα συμβεί, όμως, αν δεν έχει μάθει κανείς να παίζει τσέλο από τα τέσσερα, όπως ο Καζάλς;  

Τι θα συμβεί, αν είναι απλώς ένας παρηκμασμένος διευθυντής τσίρκου με ξύλινο πόδι και δυσκολία συγκέντρωσης; Πώς θα ερμηνεύσει τότε, υπ’ αυτές τις συνθήκες, το Κουιντέτο για Πέστροφα του Σούμπερτ; Τι εναλλακτικές έχει, αν οι μόνοι διαθέσιμοι να παίξουν το κουιντέτο μαζί του είναι τέσσερις από τους τσιρκολάνους υπαλλήλους του;   

Έχουμε ενώπιόν μας μια γνωστή ομάδα ακροβατών και χορευτών, η οποία πράγματι εκτελεί ακροβατικά νούμερα την ώρα της παράστασης, ενόσω ο σκηνοθέτης της πασχίζει, ως ηθοποιός κι αυτός, να κατευθύνει τις δυνάμεις του χάους που αναπτύσσονται πανταχόθεν.

Όλοι τους απρόθυμοι, όλοι τους εξαναγκασμένοι. Ο Θηριοδαμαστής μισεί το πιάνο, ο Κλόουν σιχαίνεται το κοντραμπάσο, η Εγγονή απεχθάνεται τη βιόλα και ο Ζογκλέρ βδελύσσεται το βιολί. Αλλά δεν έχουν επιλογή: «Δεν θέλουμε τη ζωή / αλλά πρέπει να τη ζήσουμε / Μισούμε το Κουιντέτο της Πέστροφας / αλλά πρέπει να το παίξουμε», λέει ο Καριμπάλντι, επικεφαλής της ανορθόδοξης ετούτης ομάδας. «Τελειοποίηση / Τελειοποίηση / το καταλαβαίνετε / τίποτε άλλο», φωνάζει ενόσω τους υποβάλλει στις πιο εξοντωτικές δοκιμασίες. Η προσπάθειά τους, πασιφανώς καταδικασμένη: κανένας από τους συμμετέχοντες δεν διαθέτει ούτε τα προσόντα, ούτε τις γνώσεις, ούτε τη βούληση που απαιτείται για την εκτέλεση του κουιντέτου. Κι όμως, είκοσι δύο χρόνια τώρα μοχθούν για το ανέφικτο: «Μια ισόβια δοκιμασία των νεύρων», παραδέχεται ο Καριμπάλντι, χωρίς να υποχωρεί στο ελάχιστο. «Πάντα οι ίδιες ασκήσεις / πάντα η ίδια αναλγησία / Δεν ξέρει τι πάει να πει κούραση / Δεν ξέρει τι πάει να πει σταματάω», διαμαρτύρεται ο Θηριοδαμαστής στον Κλόουν.

Σε ποιον ανήκει ο Σούμπερτ; Facebook Twitter
Η ικανότητά του Γιάννου Περλέγκα να «μιλάει» τον Μπέρνχαρντ αποδεικνύεται εκ νέου μοναδική. Φωτ.: Χριστίνα Γεωργιάδου

Τι σημαίνει ετούτη η σαδομαζοχιστική συνθήκη, τσιρκολάνοι που παίζουν μανιωδώς Σούμπερτ; Αυτή είναι η «δύναμη της συνήθειας»; Ή μήπως η δύναμη της υποταγής; Είναι διαστροφή να αποζητούμε την υπέρβαση, ενώ γύρω μας αναδύεται η μπόχα των ζώων στα κλουβιά τους; Να αγωνιζόμαστε για μια θεία μελωδία με το χέρι μπανταρισμένο, δαγκωμένο από τα θηρία; Να αντιστεκόμαστε, και τελικά να ενδίδουμε, στην παράνοια ενός ανθρώπου, που «δεν έχει τίποτε άλλο στο μυαλό του μόνον / την εξόντωση»;  

Έτσι παράγεται η υψηλή τέχνη; Ή, μήπως, έτσι βιώνεται το οξύμωρο της ζωής;  

«Αν καταφέρναμε μόνο μία φορά / μόνο μία και μοναδική φορά να παίξουμε / το Κουιντέτο της Πέστροφας / μέχρι τέλους / μία και μοναδική φορά μία τέλεια μουσική», ονειρεύεται ο Καριμπάλντι. Και είναι η «τέλεια μουσική» όχι του Σούμπερτ αλλά του μπερνχαρντικού λόγου αυτή που συνοδεύει τη γεμάτη αποτυχίες, τραυματισμούς και συγκρούσεις πορεία των πέντε ηρώων του, αποκαλύπτοντας τη σκοτεινή όψη της δημιουργίας, το σκληρό και γκροτέσκο πρόσωπο της τέχνης.  

Πώς να αποδοθεί σκηνικά η μουσική ετούτη, οι γλωσσικές και νοηματικές περιδινήσεις, τα μοτίβα επανάληψης και διαφοράς, η θεσπέσια παρτιτούρα της καλλιτεχνικής –και ανθρώπινης– εμμονής;  

Σε ποιον ανήκει ο Σούμπερτ; Facebook Twitter
Σώματα σκαρφαλώνουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της σκηνής, αιωρούνται, σέρνονται, ενώνονται σε άβολους σχηματισμούς «σαρανταποδαρούσας». Φωτ.: Χριστίνα Γεωργιάδου

Ο Γιάννος Περλέγκας και οι συνεργάτες του επέλεξαν να διατηρήσουν τη ρεαλιστική συνθήκη, από τη μία, και να την υπονομεύσουν ποικιλοτρόπως, από την άλλη. Έχουμε, δηλαδή, ενώπιόν μας μια γνωστή ομάδα ακροβατών και χορευτών (τους «κι όμΩς κινείται»), η οποία πράγματι εκτελεί ακροβατικά νούμερα την ώρα της παράστασης, ενόσω ο σκηνοθέτης της πασχίζει, ως ηθοποιός κι αυτός, να κατευθύνει τις δυνάμεις του χάους που αναπτύσσονται πανταχόθεν.

Σώματα σκαρφαλώνουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της σκηνής, αιωρούνται, σέρνονται, ενώνονται σε άβολους σχηματισμούς «σαρανταποδαρούσας». Ένας γάντζος σηκώνει στον αέρα τον διευθυντή και, έτσι κρεμασμένος, με τα οπίσθια ψηλά και το κεφάλι κάτω, στοχάζεται περιπαικτικά πάνω σε ζητήματα σοβαρά. Μπεκετικές εκλάμψεις, ένα κεφάλι που προεξέχει από ένα χαρτόκουτο, μια γλώσσα που πλαταγίζει μέσα σε ένα μπολ νερού. «Η πρόβα θα γίνει», ουρλιάζει ο διευθυντής, ενώ δρασκελίζει τα ποικίλα αντικείμενα που είναι σπαρμένα στο πάτωμα ολούθε. Κομματιασμένες κούκλες βιτρίνας, χέρια και πόδια που εκτοξεύονται, σλάιντ που εναλλάσσονται, ο Αρτό, ο Σοπενχάουερ, ο πωπός του ελέφαντα, «Η επανάσταση της καθημερινής ζωής». Αιωρούμενα κάδρα-καρμανιόλες σκίζουν απειλητικά τον αέρα (πότε θα κόψουν ένα κεφάλι;), οι καραμούζες αντιμάχονται τον Σούμπερτ και, τελικά, ο απαγχονισμένος «πιανίστας» πέφτει από ψηλά, με κρότο, πάνω στο πιάνο: «η τέχνη σμπαραλιάστηκε / τα κτήνη σμπαράλιασαν την τέχνη», διαπιστώνει ανατριχιαστικά ως αιτία θανάτου ο Καριμπάλντι.

Σύμπαν σουρεαλιστικό, όπου τα αντικείμενα συμμετέχουν ενεργά κι έχουν δική τους βούληση, αλλά επιπλέον και σύμπαν επιτελεστικό, αντι-ψυχολογικό, μετα-δραματικό, που αρνείται την ταύτιση, την απόδοση ρόλων, επιμένοντας ότι όλοι οι ήρωες του τσίρκου –τόσο ο τυραννικός διευθυντής όσο και ο αφελής κλόουν, ο διπλωμάτης ζογκλέρ, ο αρνητής θηριοδαμαστής και η αινιγματική εγγονή– συνιστούν εκφάνσεις της ίδιας υποκειμενικότητας.

Σε ποιον ανήκει ο Σούμπερτ; Facebook Twitter
Έχουμε ενώπιόν μας μια γνωστή ομάδα ακροβατών και χορευτών, η οποία πράγματι εκτελεί ακροβατικά νούμερα την ώρα της παράστασης. Φωτ.: Χριστίνα Γεωργιάδου
Σε ποιον ανήκει ο Σούμπερτ; Facebook Twitter
Φωτ.: Χριστίνα Γεωργιάδου

Το «πραγματικό σώμα» στον «πραγματικό χώρο» (Max Hermann) διατρανώνει την υλικότητά του μέσα από δοκιμασίες και άλματα. Μια γλώσσα από σπαράγματα ήχων, εικόνων και σωμάτων, μια γλώσσα που θα αποτυπώνει την αγωνία της δημιουργικής διαδικασίας – αυτήν προσπαθούν να επινοήσουν οι ερμηνευτές της παράστασης και σε αυτήν αφοσιώνονται ολόψυχα τις δύο ώρες που βρίσκονται επί σκηνής. 

Τα αποτελέσματα, αμφιλεγόμενα. Διαπιστώνουμε καταρχάς ένα σοβαρό πρόβλημα ρυθμού, ή έλλειψης αυτού, που χρειάζεται αντιμετώπιση: είναι σαν η εκφορά του λόγου και η εκτέλεση των δράσεων να μην αγκαλιάζουν η μία την άλλη, να μη χτυπάνε στον ίδιο παλμό, να μην ενορχηστρώνονται σε ένα πειστικό σύνολο ικανό να μας κρατήσει εντός του απερίσπαστα. Υπάρχουν «κενά», χαλαρά δεσίματα, κομμάτια ανίσχυρα, αμήχανα (ειδικά στο πρώτο μέρος), ακατέργαστα ή τετριμμένα, που δίνουν την εντύπωση πως η διεργασία ψαξίματος –και σφιξίματος– βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη.    

Δεν είναι μόνον ότι οι ερμηνευτές –χορευτές και ακροβάτες οι περισσότεροι– αδυνατούν να εκφέρουν τον λόγο του Μπέρνχαρντ και να μεταδώσουν τη σφυροκοπούσα ομορφιά του∙ είναι, επιπροσθέτως, ότι το κάνουν, συχνά, ενόσω κρέμονται ανάποδα από ένα σκοινί ή εκτελούν κάποιο άλλο νούμερο, προκαλώντας βραχυκυκλώματα στην προσοχή μας: τι να πρωτοπροσέξουμε; Το πολύπλοκο νόημα ή την περίτεχνη ακροβατική εκτύλιξη;

Σε ποιον ανήκει ο Σούμπερτ; Facebook Twitter
Φωτ.: Χριστίνα Γεωργιάδου

Γνώριμος εραστής του Μπέρνχαρντ (τώρα και εξαιρετικός μεταφραστής του), ο Γιάννος Περλέγκας, σε συνεργασία με τη δημιουργική ομάδα των «κι όμΩς κινείται» (Χριστίνα Σουγιουλτζή, Νώντας Δαμόπουλος, Αντιγόνη Λινάρδου, Πάνος Σολδάτος, Φίλιππος Βασιλείου, Μαρία Αθανασοπούλου, Φανή Μουζάκη και Federico Bustamante), δοκιμάζει εδώ διαφορετική μέθοδο και αισθητική που δεν θυμίζουν σε τίποτα την απολαυστική, γκροτέσκα, στατική αυστηρότητα του «Αδαούς και του παράφρονα» αλλά ψηλαφούν και αναζητούν μια νέα, «κινούμενη» συλλογική ταυτότητα.  

Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι η δική του σκηνική παρουσία εκείνη που λειτουργεί ως σημείο συναισθηματικής σύνδεσης για τον θεατή: η ικανότητά του ως ηθοποιού να «μιλάει» τον Μπέρνχαρντ αποδεικνύεται εκ νέου μοναδική. Και η επιθυμία του να χαθεί στο δάσος σε συνδυασμό με την αγωνία του να φτάσει, έστω για λίγο, έστω για μια στιγμή, στο ξέφωτο –να φτάσουμε όλοι μαζί, να μας πάρει μαζί του χωρίς να γνωρίζει στα σίγουρα πού πηγαίνει–, ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα και προσδίδει, τελικά, το όποιο νόημα στο εγχείρημα. 

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ