Ιδανικοί αυτόχειρες

Ιδανικοί αυτόχειρες Facebook Twitter
Ο τρόπος ομιλίας του Έκτορα Λυγίζου θυμίζει τόσο έντονα τον Λευτέρη Βογιατζή, ώστε αισθανόμαστε πράγματι ότι ξύπνησαν οι νεκροί. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος 
0

Ποιος είναι ο «αποτυχημένος»; Ο άτολμος, ο δειλός, αυτός που δεν εμφανίζεται ενώπιον του κοινού και αφήνει το ταλέντο του να φθίνει, να μαραίνεται, να σβήνει; Ο μιμητής, αυτός που αντιγράφει τις ιδέες και τον θάνατο των άλλων; Ο προδότης της οικογένειας; Ο αθεράπευτα ερωτευμένος με τη δυστυχία του; Ο αδυσώπητος επικριτής του εαυτού του; Ο αυτόχειρας που ομολογεί δημόσια την αποτυχία του; Αυτός που παραλύει, όταν αντικρίζει την εικόνα της άπιαστης τελειότητας; Αυτός που εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια, συνειδητοποιώντας ότι ποτέ δεν θα φτάσει στην κορυφή;

Ή μήπως ο αποτυχημένος γεννιέται αποτυχημένος; Μήπως είναι εκ προοιμίου, «ήδη πάντοτε ο αποτυχημένος»; Μήπως περιμένει όλη τη ζωή του, μόνο και μόνο για να επαληθεύσει εκείνο το αρχικό πόρισμα, εκείνη την πρωταρχική ασυνείδητη απόφαση, αναζητώντας το συμβάν, το πρόσωπο, τη συνθήκη που θα επικυρώσει τη ματαιότητα της ύπαρξής του; Μήπως έρχεται μια στιγμή, μια τυχαία φαινομενικά στιγμή, που τον σπρώχνει ξαφνικά στο δωμάτιο τριάντα τρία, στον πρώτο όροφο του Μοτσαρτέουμ, στις τέσσερις το απόγευμα, όταν στο δωμάτιο αυτό παίζει πιάνο ο Γκλεν Γκουλντ; Γιατί πώς θα μπορούσε να ακούσει τον Γκλεν Γκουλντ και να μην κεραυνοβοληθεί; Πώς θα μπορούσε να συνεχίσει την καριέρα του ως δεξιοτέχνης πιανίστας, πώς θα μπορούσε να ονειρεύεται την παραμικρή διάκριση ή καταξίωση όταν έχει δει με τα μάτια του, όταν έχει ακούσει με τ’ αυτιά του, όταν έχει κλονιστεί σύγκορμος από την απαράμιλλη ερμηνεία μιας ιδιοφυΐας;

Ο Έκτορας Λυγίζος αποδεικνύεται μετρ του ειρωνικού ύφους ως αφηγητής, παρασύροντάς μας σε μια συναρπαστική περιπέτεια αυτοσαρκαστικών στροφών, επιταχύνσεων και παύσεων.

Αυτό ακριβώς συνέβη στον Βερτχάιμερ πριν από εικοσιοκτώ χρόνια. «Το 1953, ο Γκλεν Γκουλντ εκμηδένισε τον Βερτχάιμερ», λέει ο αφηγητής του Αποτυχημένου, καθώς στέκεται πνιγμένος στις αναμνήσεις στο φουαγέ ενός βρομερού αυστριακού πανδοχείου, όπου ο φίλος του πέρασε τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής του. Τώρα που ο Βερτχάιμερ είναι νεκρός, τώρα που ο Βερτχάιμερ απαγχονίστηκε, ο αφηγητής επιχειρεί μια αναδρομή σε όλα τα σημαδιακά γεγονότα του κοινού βίου τους, από τότε που γνωρίστηκαν ως σπουδαστές στο Ζάλτσμπουργκ –τρεις φιλόδοξοι νεαροί πιανίστες, ο αφηγητής, ο Βερτχάιμερ και ο Γκλεν Γκουλντ– μέχρι σήμερα, που οι δύο τελευταίοι είναι πλέον νεκροί και ο πρώτος αναλογίζεται εμμονικά τα αίτια αποτυχίας του αυτόχειρα, ίσως, όμως, τελικά και της δικής του. 

Σκέφτεται, αναλύει, θυμάται, ξετρυπώνει λεπτομέρειες, τα εκατοντάδες ζευγάρια παπούτσια που είχε ο Βερτχάιμερ στην έπαυλή του στη Βιέννη, τα χιλιάδες χαρτάκια που χρησιμοποιούσε όταν έγραφε, την απέχθειά του για τα ταξίδια, την αδιαφορία του για την πατρική περιουσία, την απόλυτη ανημπόρια του να ακολουθήσει την καριέρα που είχε ονειρευτεί, την καταλυτική, σαρωτική επίδραση που άσκησε πάνω του η συνάντηση με τον Γκλεν Γκουλντ· τα σκέφτεται όλα αυτά και μονολογεί, μονολογεί ακατάπαυστα, σχεδόν χωρίς να βάζει ποτέ τελεία στις προτάσεις του, αφήνοντας τη μια λεπτομέρεια και πιάνοντας την άλλη, εξετάζοντας το ένα περιστατικό και πηγαίνοντας στο επόμενο, μόνο και μόνο για να επιστρέψει λίγο αργότερα, στην ίδια λεπτομέρεια, στο ίδιο περιστατικό, να το κοιτάξει από μια διαφορετική γωνία, να φέρει στο φως μια άλλη πλευρά: ατελείωτες παραλλαγές, η υγρασία στους τοίχους, η μισητή Βιέννη, οι ανεπαρκείς δάσκαλοι μουσικής, ο άξαφνος γάμος της αδελφής, οι αναπάντητες επιστολές, το ταξίδι στο Λιντς, το γέλιο του Γκλεν, ο φθόνος, ο ανταγωνισμός, η διαδικασία αλληλοακύρωσης μεταξύ των υποτιθέμενων φίλων, οι πρόβες θανάτου, η πορεία προς την εκμηδένιση...

Ιδανικοί αυτόχειρες Facebook Twitter
Ο Γιάννης Νιάρρος πλάθει έναν cool και ελαφρώς σνομπ Γκουλντ. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Πότε άρχισε; Πώς συνεχίστηκε; Ήταν προδιαγεγραμμένη η κατάληξη ή υπήρχε περιθώριο διαφυγής; Ξανά και ξανά: η πιθανότητα που ισοπεδώθηκε, η δυνατότητα που στραγγαλίστηκε, το μέλλον που ακυρώθηκε, όλα είναι ταυτόχρονα το αντίθετό τους, οι άνθρωποι είναι συγχρόνως δυστυχισμένοι κι ευτυχισμένοι, ο Βερτχάιμερ ήταν φίλος μας, αλλά πρακτικά δεν ήταν ποτέ φίλος μας, τίποτα δεν θ’ αλλάξει / τα πάντα θ’ αλλάξουν.

Η απελπισμένη, ψυχαναγκαστική αν όχι παραληρηματική φύση των συλλογισμών του αφηγητή θυμίζει, στην αρχή, το παραλήρημα ενός τρελού, τον δραματικό μονόλογο ενός διαταραγμένου, αν όμως ακούσει κανένας πιο προσεκτικά θα καταλάβει ή, μάλλον, θα διαισθανθεί ότι υπάρχει πάντα κάτι που δεν φανερώνεται, κάτι που κρύβεται στο μεταίχμιο μεταξύ ειρωνείας και σοβαρότητας, ένα νόημα που αναβάλλεται, και ότι αυτός ο λεκτικός χείμαρρος, μέσα από την υπερβολή των νοημάτων και την ακρότητα των συντακτικών σχημάτων του, μέσα από την πληθώρα των παρεκκλίσεων και την πυκνότητα των περιδινίσεών του, δεν ενσαρκώνει παρά την ψυχική και γλωσική αντίσταση σε μια αλήθεια που δεν αντιμετωπίζεται, σε μια αλήθεια τρομακτική, σε μια αλήθεια που παραμένει ανείπωτη, μετέωρη, όπως ακριβώς και το τέλος του μυθιστορήματος, που φυσικά δεν είναι τέλος αλλά άνω τελεία.   

Και είναι από αυτή την αέναη άνω τελεία που αρχίζει η παράσταση του Έκτορα Λυγίζου, με τον ίδιο ημιεγκλωβισμένο στην περιστρεφόμενη πόρτα του επαρχιακού πανδοχείου –έτσι όπως τον αναπαριστούν με έναν υπεκφεύγοντα, neo-vintage ρεαλισμό η ευφυής σκηνογραφία της Μυρτώς Λάμπρου, οι καίριες ενδυματολογικές επιλογές της Άλκηστης Μάμαλη και ο «χλωμός», νοσταλγικός φωτισμός του Δημήτρη Κασιμάτη–, να εισέρχεται και να εξέρχεται ταυτόχρονα, αναποφάσιστος, απορροφημένος· έκανε καλά ή δεν έκανε που σταμάτησε εδώ, μήπως έπρεπε να επιστρέψει απευθείας στη Βιέννη, βήματα διστακτικά προς τη ρεσεψιόν, πόσα ατελείωτα λεπτά της ώρας μέχρι να φτάσει στη ρεσεψιόν, να ακουμπήσει κάτω τη βαλίτσα ή όχι ακόμη, να πατήσει το κουδούνι να καλέσει την ξενοδόχα, τον άκουσε ή όχι, να το ξαναπατήσει;

Ιδανικοί αυτόχειρες Facebook Twitter
Η Αμαλία Μουτούση αποκαλύπτει μια αναπάντεχη, δαιμόνια κωμική πλευρά της που χαρίζει άκρατη απόλαυση στον θεατή. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Στο μεσοδιάστημα ένας χείμαρρος από αναμνήσεις και ισχυρισμούς και παράδοξα έχει πλημμυρίσει τον εγκέφαλό του, έχει αποσυντονίσει τις κινήσεις του, αλλά ενόσω συμβαίνει αυτό, η δραστηριότητα αυξάνεται στο πανδοχείο, οι νεκροί εμφανίζονται, παίρνουν τις θέσεις τους, ο Γκλεν στο παλιό πιάνο (ήταν πάντα ήδη εκεί), ο Βερτχάιμερ στο πρώτο booth της τραπεζαρίας, ακόμη και η αλλοπαρμένη, ρυπαρή ξενοδόχα έρχεται κι αυτή να εξυπηρετήσει τον απρόσμενο επισκέπτη, τώρα όλοι μαζί επιδίδονται σε πάσης φύσεως χορωδιακές περιπτύξεις, ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, φράσεις και νοήματα που μοιράζονται στα δύο ή στα τρία, μικροί μονόλογοι μέσα στον μεγάλο μονόλογο, μια πολυεπίπεδη παρτιτούρα που υπηρετείται λεκτικά και σωματικά με υπέρτατη ακρίβεια από τους ηθοποιούς, με κεκαλυμμένη χάρη, με ελαφράδα, συνθέτοντας ένα εύπλαστο τοπίο ήχων, μελωδιών, φωνών, χειρονομιών, που μεταδίδουν αβίαστα τη συνειρμική μανία του αφηγητή, τον νοητικό και ψυχικό στροβιλισμό του, αλλά και την αίσθηση των πολλαπλών εαυτών, των παραλλαγών σε ένα μοτίβο, όπως το συναποτελούν υπογείως (είτε είναι «αποτυχημένοι» είτε άκρως «επιτυχημένοι») οι τρεις ήρωες-εραστές της μουσικής, της μοναξιάς και της υπέρβασης. 

«Είναι συγχρόνως το πιο βαρύ κείμενο του κόσμου αλλά και το πιο ελαφρύ», σχολιάζει εύστοχα ο σκηνοθέτης το μυθιστόρημα του Μπέρνχαρντ στο πρόγραμμα της παράστασης. Ενώ, όμως, η ανάλαφρη, σκωπτική διάσταση του Αποτυχημένου αποδίδεται άψογα σε όλο το μεγαλείο της, είναι η άλλη, η πιο σκοτεινή πλευρά του, που διερευνάται λιγότερο και παραμελείται. Κι αυτό καθίσταται ιδιαιτέρως αισθητό όταν, λίγο πριν από το τέλος, ακούμε την περιγραφή των τελευταίων ημερών του Βαρτχάιμερ στο κυνηγετικό περίπτερο, όπου έπαιζε λυσσαλέα Μπαχ στο ξεχαρβαλωμένο πιάνο του, τρέποντας τους καλεσμένους σε άτακτη φυγή (μόνο και μόνο για να τους ξανακάνει το ίδιο μόλις επέστρεφαν). Η συγκίνηση που αναβλύζει από τη συναρμογή μουσικής, λόγου και ερμηνείας εκείνη τη στιγμή της παράστασης λειτουργεί λυτρωτικά από τη μία, από την άλλη αποκαλύπτει φευγαλέα το ράγισμα που καραδοκεί, την άβυσσο που παραμονεύει και που τόση ώρα κρατιόταν σε απόσταση ασφαλείας χάρη στην περιπαικτική διάθεση του αφηγητή και στα «φαρσικά» ή κωμικά στοιχεία της σκηνικής δράσης.

Ιδανικοί αυτόχειρες Facebook Twitter
O Άρης Μπαλής συρρικνώνει τελικά τον Βερτχάιμερ σε μια τυποποιημένη και ανέμπνευστη περσόνα –αυτή του χαριτωμένου, μελό «γκρινιάρη» νάρκισσου. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Ο Έκτορας Λυγίζος αποδεικνύεται μετρ του ειρωνικού ύφους ως αφηγητής, παρασύροντάς μας σε μια συναρπαστική περιπέτεια αυτοσαρκαστικών στροφών, επιταχύνσεων και παύσεων. Ο τρόπος ομιλίας του, δε, θυμίζει τόσο έντονα τον Λευτέρη Βογιατζή, ώστε αισθανόμαστε πράγματι ότι ξύπνησαν οι νεκροί.    

Ο Γιάννης Νιάρρος πλάθει έναν cool και ελαφρώς σνομπ Γκουλντ, επιλέγοντας σοφά μια «επιφανειακή» αναπαράσταση του μυθικού καλλιτέχνη, η οποία διατηρεί γαργαλιστικά την αδιαπέραστη αινιγματικότητά του. Εκκινώντας από διάθεση ευφρόσυνης παρωδίας, ο Άρης Μπαλής συρρικνώνει τελικά τον Βερτχάιμερ σε μια τυποποιημένη και ανέμπνευστη περσόνα –αυτή του χαριτωμένου, μελό «γκρινιάρη» νάρκισσου–, επιλογή που αφήνει ελάχιστα περιθώρια στη φαντασία μας σχετικά με τούτον τον «αποτυχημένο».

Η Αμαλία Μουτούση, τέλος, ως άξεστη και σέξι ξενοδόχα με βαθύ ντεκολτέ και λογοδιάρροια, αποκαλύπτει μια αναπάντεχη, δαιμόνια κωμική πλευρά της που χαρίζει άκρατη απόλαυση στον θεατή.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Σαν πλοίο που ναυάγησε, σα νούφαρο που μάδησε

Κριτική Θεάτρου / Σαν πλοίο που ναυάγησε, σαν νούφαρο που μάδησε

Επιχειρώντας να αποδώσει τη «φαινομενικά ασύνδετη μορφή ενός ονείρου που υπακούει στη δική του λογική», όπως αναφέρει ο Στρίνμπεργκ στο «Ονειρόδραμα», η Γεωργία Μαυραγάνη επέλεξε να μιλήσει για το ίδιο το θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
2ο Φεστιβάλ Λατρευτικής Μουσικής

Πολιτισμός / 2ο Φεστιβάλ Λατρευτικής Μουσικής: 50 συναυλίες και καλλιτεχνικές δράσεις από την Κυριακή των Βαΐων ως τη Μεγάλη Τρίτη

Το Φεστιβάλ επιστρέφει σε χώρους ξεχωριστούς, ιδιαίτερους και κατανυκτικούς, προσεγγίζοντας πολυάριθμες και απρόσμενες πτυχές της σχέσης θρησκευτικής λατρείας και μουσικής.
LIFO NEWSROOM
The Cenci Family: Το ελληνικό θέατρο ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη 

Πολιτισμός / The Cenci Family: Το ελληνικό θέατρο ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη 

Μετά τη μεγάλη επιτυχία και το τριπλό sold out του πρότζεκτ «The Artaud Diptych» την περασμένη άνοιξη στο THE TANK THEATER της Νέας Υόρκης, η διεθνής Ελληνίδα σκηνοθέτις Ιόλη Ανδρεάδη επιστρέφει με νέα παράσταση τον προσεχή Μάιο στο φημισμένο θέατρο του Μανχάταν, σκηνοθετώντας για πέμπτη συνεχή σεζόν στη σημαντικότερη θεατρική πόλη του κόσμου.
LIFO NEWSROOM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ