«Σεμπάστιαν»: Κατασκευάζοντας μια άλλη θεατρική γλώσσα

«Σεμπάστιαν»: Κατασκευάζοντας μια άλλη θεατρική γλώσσα Facebook Twitter
Κομμάτι κομμάτι πλάθεται στην παράσταση των Nova Melancholia ετούτο το πολύτιμο παστίς ονόματι «Σεμπάστιαν». Φωτ.: Μαρία Τούλτσα
0

Η γλώσσα του θέατρου δεν είναι «φυσική». Πρέπει να τη δημιουργούμε ξανά και ξανά (λέει ο Ρολάν Μπαρτ). Και μας δίνεται, πράγματι, τόσο σπάνια η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια ομάδα ανθρώπων την ώρα που κατασκευάζουν τη δική τους γλώσσα ενώπιόν μας! Κομμάτι κομμάτι πλάθεται στην παράσταση των Nova Melancholia ετούτο το πολύτιμο παστίς ονόματι «Σεμπάστιαν».

Δεν πρόκειται, όμως, για μια απλή συγκόλληση πολιτισμικών αναφορών και δανείων: όπως συνειδητοποιούμε σταδιακά, τα εν λόγω θραύσματα, προσεκτικά επιλεγμένα, έχουν αγγίξει ανεξίτηλα την ψυχή τους, έχουν καθορίσει την κοσμοθεωρία τους, έχουν υποστεί μύριες ψυχικές και αισθητικές διεργασίες, στις οποίες με τρόπο τρυφερό και ανοιχτό μάς καλούν να συμμετάσχουμε, να τις βιώσουμε σε παρόντα χρόνο, την ώρα που τις αναπαράγουν αβίαστα και συγκινητικά, παρασύροντάς μας σε ένα ταξίδι που, ενώ έχει συντελεστεί πλειστάκις, αρχίζει κάθε φορά από την αρχή.

Ή, για την ακρίβεια, έχει ήδη αρχίσει: γιατί ξαφνικά, ενώ βολευόμαστε στις θέσεις μας και περιμένουμε την «έναρξη», συνειδητοποιούμε ότι αυτή έχει προ πολλού συμβεί, οι ηθοποιοί που βρίσκονται στη σκηνή και απαγγέλλουν ποιήματα έχουν ήδη θέσει τον μηχανισμό σε λειτουργία, όχι λίγα λεπτά αλλά δεκαετίες, ίσως αιώνες ολόκληρους πριν: ο Κοκτό απευθύνεται στον Ζαν Μαρέ, ο Παζολίνι στον αγαπημένο του Nινέτo, ο Φρανκ Ο’Χάρα στη Λάνα Τέρνερ, και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στον ίδιο τον Άγιο Σεβαστιανό που βρίσκεται «δεμένος στο δέντρο, βουτηγμένος στα αίματα, κει στον Παράδεισο», παρακαλώντας τον να μη μας ξεχάσει – εμάς εδώ που βρισκόμαστε τόσο μακριά και λαχταρούμε καρτερικά την ευλογία του.

Η παράσταση των Nova Melancholia –ακροβατώντας μεταξύ θεάτρου και εικαστικής περφόρμανς– απαντά γενναιόδωρα και πειστικά, επιτελώντας και ενσαρκώνοντας μια θαυμαστή πλειάδα σαγηνευτικών πιθανοτήτων.

Ναι, ο Άγιος Σεβαστιανός –που σχετίζεται «με τη νεότητα, την ομορφιά, τον αθλητισμό, την τοξοβολία, τον σαρκικό πόνο, την ηδυπάθεια, τον ομοερωτισμό, τον μαρτυρικό θάνατο», όπως διαβάζουμε στο σκηνοθετικό σημείωμα– είναι η αφετηρία της παράστασης, η πηγή έμπνευσής της, ο άξονας γύρω από τον οποίο πλέκεται ένας εξαιρετικά πυκνός και παλλόμενος ιστός λέξεων, εικόνων, χειρονομιών, τρεμάμενων πόθων, συλλογικών αναμνήσεων και προσωπικών θλίψεων.

«Σεμπάστιαν»: Κατασκευάζοντας μια άλλη θεατρική γλώσσα Facebook Twitter
Ο θίασος φοράει ελαστικές ολόσωμες φόρμες με τρύπες και υιοθετεί πόζες αλά Σεβαστιανός, πατώντας πάνω σε τεράστιες, μακρόστενες κόπιες διάσημων αναπαραστάσεων του Αγίου, από τον Mαντένια, τον Aντονέλο, τον Ρούμπενς, τον Μποτιτσέλι, τον Περουτζίνο. Φωτ.: Μαρία Τούλτσα

Κι αν εκ πρώτης όψεως φαίνεται σαν κάποιος παθιασμένος συλλέκτης να συγκέντρωσε όλο το υλικό που έχει παραχθεί γύρω από αυτό το θρησκευτικό και πολιτισμικό gay icon για να υφάνει με αυτό ένα πολυκύμαντο πέπλο, στην πορεία αντιλαμβανόμαστε πως έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ πιο ευρύ, πολύ πιο βαθύ, μια γιορτή κι ένα πένθος μαζί, νιώθουμε «την πιο παράφορη ομορφιά να πνίγεται μες στις φωνές της άνοιξης και να πεθαίνει» (Ασλάνογλου), ενώ εμείς, για να αντέξουμε, αντλούμε δύναμη από τα θεσπέσια σπαράγματα, παράφορα γεννήματα όλων εκείνων των «αγίων» που μαρτύρησαν στο όνομα της ασίγαστης, και συχνά «επικυρηγμένης», επιθυμίας τους.

Ο Γουόλτ Γουίτμαν πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ και θωπεύει τα κρέατα, ρωτώντας τους νεαρούς πωλητές «μήπως είσαι ο Άγγελός μου;». Η ερωμένη του Ερρίκου Δ’ και η αδελφή της (από τον περίφημο πίνακα αγνώστου «Gabrielle d’Estrées et une de ses soeurs») λικνίζονται δαγκώνοντας ένα μήλο, ο κουκουλοφόρος νάνος με τις ασημί γόβες τις ακολουθεί, η Μαντόνα τραγουδά το «Like a prayer», ο Νινέτο διασχίζει ξανά τους δρόμους της Ρώμης με το υπερμέγεθες κόκκινο λουλούδι του, πόδια ανοιγοκλείνουν, άνθη ραίνουν την αυτοσχέδια οθόνη, ο Μίσιμα κρέμεται διάτρητος από ένα δέντρο ποζάροντας ως Άγιος Σεβαστιανός, οι ηθοποιοί κολυμπάνε συντονισμένα στις μελωδίες του Σατί, ένα από τα Flaming Creatures του Jack Smith βάζει κραγιόν την ώρα που στον ώμο του ακουμπά ανέμελα κάποιο γυμνό πέος, το αγόρι έχει ένα αγκάθι στο πλευρό του, μας θυμίζουν οι Smiths, πάντα ένα αγκάθι στο πλευρό μας, λέμε εμείς, οι οπίσθιες σκιές τσουγκρίζουν πάνω στην οθόνη, η Divine ανηφορίζει τα σκαλοπάτια, ποτέ δεν σταμάτησε, ο Mario Banana του Γουόρχολ δαγκώνει ηδονικά την μπανάνα του, ένας ηθοποιός τον μιμείται, όχι ηδονικά όμως, ένα θλιμμένο gogo boy εκτελεί το εντυπωσιακό νούμερό του, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ παραληρεί γιατί τα χαμίνια κατασπάραξαν τον Σεμπάστιαν Βέναμπλ, όλα μπλέκονται γλυκά, οι κινήσεις των ηθοποιών, οι φαντασιώσεις και οι ωδίνες των μεγάλων ποιητών, που τους έχουμε χάσει διά παντός και θα ήμασταν απαρηγόρητοι αν δεν τους ξαναβρίσκαμε εδώ, συγκεντρωμένους σε αυτήν τη λευκή, άχαρη αίθουσα, έτσι όπως κάποιοι τους έφεραν πάλι στη ζωή με όποιον τρόπο μπορούσαν, αγωνιώντας, μεταξύ άλλων, να απαντήσουν στο αδιαλείπτως φλέγον ερώτημα: «Ποιος επιτέλους θα βρεθεί να γράψει το μαρτυρολόγιο ετούτο; Ποια πένα που θα στάζει αίμα θα δικαιώσει όλους εκείνους τους ανώνυμους, τις αγιασμένες απ’ τη στέρηση ζωές τους;» (Ανδρέας Αγγελάκης).

«Σεμπάστιαν»: Κατασκευάζοντας μια άλλη θεατρική γλώσσα Facebook Twitter
Στιγμιότυπο από την παράσταση. Φωτ.: Μαρία Τούλτσα
«Σεμπάστιαν»: Κατασκευάζοντας μια άλλη θεατρική γλώσσα Facebook Twitter
Στιγμιότυπο από την παράσταση. Φωτ.: Μαρία Τούλτσα

Ο θίασος φοράει ελαστικές ολόσωμες φόρμες με τρύπες και υιοθετεί πόζες αλά Σεβαστιανός, πατώντας πάνω σε τεράστιες, μακρόστενες κόπιες διάσημων αναπαραστάσεων του Αγίου, από τον Mαντένια, τον Aντονέλο, τον Ρούμπενς, τον Μποτιτσέλι, τον Περουτζίνο. Τι άλλο μας έχει απομείνει να κάνουμε πέρα από τη μίμηση; Ή, ακριβέστερα, υπάρχει κάτι απ’ όσα κάνουμε που δεν είναι μίμηση;

Κι αν είμαστε πράγματι καταδικασμένοι να αναπαράγουμε πρότυπα, συμπεριφορές και πόζες, κλεμμένες από την ανεξάντλητη πολιτισμική δεξαμενή μέσα στην οποία εκκολαφθήκαμε και μεγαλώσαμε, πώς μπορεί αυτή η στάση να ξεφύγει από τη στείρα αναπαραγωγή και να αποκτήσει νόημα; Να πυροδοτήσει εκ νέου τις ζωές μας; Η παράσταση των Nova Melancholia –ακροβατώντας μεταξύ θεάτρου και εικαστικής περφόρμανς– απαντά γενναιόδωρα και πειστικά, επιτελώντας και ενσαρκώνοντας μια θαυμαστή πλειάδα σαγηνευτικών πιθανοτήτων.

Αποδεικνύει ότι η μίμηση δεν αποκλείει τη διαφορά, κάθε άλλο: πρώτον, γιατί κάθε βλέμμα, κάθε παρουσία, κάθε φωνή είναι όχι μόνο των δημιουργών (του Βασίλη Νούλα και του Κώστα Τζημούλη) αλλά και των ηθοποιών (του Χάρη Δούμουρα, της Χριστίνας Καραγιάννη, του Pierre Magendie, του Νίκου Ντάση, της Χριστίνας Ράινχαρντ) που συνευρίσκονται και γονιμοποιούν ένα μοναδικό κάθε φορά συμβάν – όχι εκ των προτέρων οριοθετημένο αλλά ανοιχτό στις ροές των σωματικών και λεκτικών δράσεων που ξεχύνονται προς το μέρος μας.

cover
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Δεύτερον, επειδή η οικειοποίηση των μοτίβων και των έργων αγαπημένων δημιουργών του παρελθόντος πραγματώνεται μέσα από μια ποικιλία υφών, πρακτικών και διαθέσεων που αποτρέπουν τη μονοσήμαντη θέαση ή/και ταύτιση με οποιοδήποτε από τα αντικείμενα «λατρείας» που εναποτίθενται σε αυτό το ζωντανό παραστατικό «τέμπλο»: η επιτηδευμένη πόζα αλλά και το ανεπιτήδευτο dada, τα μελαγχολικά σχόλια αλλά και οι στιγμές ευφρόσυνου camp, η αίσθηση του happening και η απόλυτη άρνηση καθοδήγησης του θεατή, η απουσία διαχωριστικών γραμμών, συνθέτουν μια συλλογική διαρρύθμιση εκφώνησης, μια πολλαπλότητα, μια πολυπρισματικότητα που αποκαλύπτει την εφήμερη, διαρκώς μεταβαλλόμενη φύση του κόσμου.

Από τη μια μεριά επανάληψη, από την άλλη συνέχιση: στήνουμε ηδυπαθώς το σώμα μας σαν άλλοι Σεμπάστιαν, μιλάμε «σαν» την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, κι αυτό γίνεται παιχνίδι, ηδονή, δώρο, κατάφαση της «εσώτερης λαχτάρας για έναν ρόλο και μία μάσκα» (Νίτσε), μια ιδανική μείξη του υπερβολικού, του φανταστικού, του παθιασμένου και του αφελούς, που μόνο ως χαρμόσυνη έμπνευση ζωής μπορεί να λειτουργήσει για τον διψασμένο θεατή.

«Σεμπάστιαν»: Κατασκευάζοντας μια άλλη θεατρική γλώσσα Facebook Twitter
Στιγμιότυπο από την παράσταση. Φωτ.: Μαρία Τούλτσα
«Σεμπάστιαν»: Κατασκευάζοντας μια άλλη θεατρική γλώσσα Facebook Twitter
Στιγμιότυπο από την παράσταση. Φωτ.: Μαρία Τούλτσα

Η παράσταση «Σεμπάστιαν» παρουσιάζεται ως δίπτυχο μαζί με την παράσταση «Vanitas».

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Σεμπάστιαν» εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ευριπίδης Λασκαρίδης: «Τα έργα μου είναι φτιαγμένα ώστε να έχουν ανοιχτό νόημα»

Οι Αθηναίοι / Ευριπίδης Λασκαρίδης: «Τα έργα μου είναι φτιαγμένα ώστε να έχουν ανοιχτό νόημα»

Ο σκηνοθέτης και ερμηνευτής Ευριπίδης Λασκαρίδης μιλά για τη ζωή του, την πορεία του στο θέατρο και τη μοναδική αίσθηση του χιούμορ του, που πλέον χαίρει διεθνούς αναγνώρισης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Έλληνες σκηνοθέτες στην Πειραιώς 260

Θέατρο / 5 ελληνικές παραστάσεις που θα δούμε το καλοκαίρι στην Πειραιώς 260

Οι Έλληνες σκηνοθέτες, νέοι και καθιερωμένοι, στο πλούσιο πρόγραμμα της Πειραιώς 260 συνδυάζουν το κλασικό με το ασυνήθιστο, σε παραστάσεις που περιλαμβάνουν πολυαναμενόμενες επαναλήψεις, τραγωδία, όπερα και ποιητικές αλληγορίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαντάμα Μπατερφλάι: Σεξισμός, βία και η λατρεία του χρήματος στην ανάγνωση του Ολιβιέ Πι στο Ηρώδειο

Θέατρο / Μαντάμα Μπατερφλάι: Σεξισμός, βία και η λατρεία του χρήματος στην ανάγνωση του Ολιβιέ Πι στο Ηρώδειο

Ο διάσημος σκηνοθέτης και επί σειρά ετών διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν, Ολιβιέ Πι, έρχεται στο Ηρώδειο με τη σκηνοθεσία της εμβληματικής όπερας του Πουτσίνι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ